MAPLE HEARTS | PBF

Helena wzrusza lekko ramionami, jakby chciała powiedzieć: jest jak jest. Chociaż miała swoje poglądy, świata nie zmieni i nie zamierzała próbować, nawet jeśli często wybierała drogę pod prąd. Na słowa Teddy z początku przewraca lekko oczami – bo może faktycznie gdyby urodziła się jako facet i też miała odpowiedniego kolegę, zaszłaby dalej, niż oni. Ale niekoniecznie, sprawdzić tego nie mogła. Za to na kolejne słowa Darling uśmiecha się zadziornie.
— Wiem — mówi, podłapując na moment jej spojrzenie. Nie tylko wiedziała, że jest ładna, ale też wiedziała, jak tego używać, jeśli może coś osiągnąć. Nie przejmowała się tym, że jest przez których bagatelizowana, bo bycie niedocenionym to świetna taktyczna pozycja, a Helena była przyzwyczajona do tego, że niektórzy ludzie nie potrafili zobaczyć jej potencjału. Niektórzy faceci widzieli ją jako kawałek ciała, a więc Helena zwyczajnie obracała to przeciwko nim. I w większości przypadków nie orientowali się nawet, że co się wydarzyło. Tak, ci sami, którzy krzyczeli, że kobiety wykorzystywały swoje piękno.
Parska krótko. — No to faktycznie brzmi mniej więcej jak to, co słyszałam — stwierdza. Współpracownicy przypominający rodzinę byli obcą wizją. Na komisariacie Helena i tak działała trochę jak wolny elektron, co dawało jej więcej spokoju, ale i dobrą pozycję do obserwowania dynamiki między pracownikami. Było tam dużo konkurencji, nie zawsze takiej napędzającej do rozwoju. Często sprowadzała się do sporów, które panowie mogliby równie dobrze rozwiązać przy pomocy linijki, zamiast narażać dobro sprawy. Ciekawiło ją, na czym mogła polegać różnica między pracownikami obu służb i co to była za zależność.

Nie spodziewała się, że Darling już teraz wychyli się w jej stronę (jej plany zakładały opuszczenie samochodu), więc rytm jej oddechów łamie się trochę, usta wyginają w lekkim uśmiechu. Podtrzymuje jej spojrzenie, dopóki ta nie zmienia zdania i zamiast ją pocałować, odgarnia jej włosy z twarzy, nawet tym lekkim dotykiem wywołując gęsią skórkę na ramionach Peregrine. Zawiesza się na chwilę, uświadamiając sobie, że Darling ją podpuszcza. Chyba za dobrze zdaje sobie sprawę z tego, jak działa na Helenę. Niebezpiecznie dobrze.
Peregrine unosi jedną brew i parska, z głębokim westchnieniem wysiadając z auta. Zamyka je i odwraca się w stronę Teddy. Idzie w jej kierunku, tak jakby chciała dokończyć to, co zaczęła Darling – ale ostatecznie ociera się o nią tylko ramieniem i wskazuje na szlak za jej plecami. — Tędy — mówi z zawadiackim uśmiechem.
Z początku nadaje dość wysokie tempo, chociaż czeka, aż Darling się z nią równa. Widać, że Peregrine niecierpliwi się, by pokazać jej niespodziankę – i dzięki temu szybko mogą obserwować, jak korony drzew się przerzedzają, a zza nich wyłania dosyć monumentalna stalowa konstrukcja. Helena odwraca się w stronę Darling, żeby móc zarejestrować jej reakcję. — Błagam, tylko nie mów mi, że masz lęk wysokości.

teddy darling

W centralnej instytucji szkoleniowej dla strażaków bez końca musiała coś udowadniać. Najpierw, że kobiety mogą pracować w straży pożarnej. Później, że mogą być tak samo dobrymi strażakami, co mężczyźni. Aż w końcu, że mogą być od nich lepsze, jeśli tylko będą wytrwale dążyć do zamierzonego celu. Na początku faceci patrzyli na nią sceptycznie. Niektórzy szeptali za jej plecami, że baba nie da sobie rady w prawdziwym pożarze, inni traktowali ją protekcjonalnie, tłumacząc rzeczy, które sama już doskonale rozumiała. Bywało, że podczas ćwiczeń wyciskali z niej więcej niż z siebie, sprawdzając, czy naprawdę jest w stanie sprostać standardom. Choć nigdy nie oczekiwała specjalnego traktowania, zyskała w końcu szacunek nie tylko dzięki umiejętnościom, ale i postawie — nie kłóciła się bez potrzeby, nie pokazywała gniewu, ale nie pozwalała też na lekceważenie. W efekcie jej obecność w zespole stała się symbolem, że siła strażaka nie zależy od płci, lecz od determinacji i kompetencji. Bo w tym zawodzie nie chodzi o to, kto wygląda najlepiej w mundurze, lecz o umiejętność podejmowania szybkich decyzji w sytuacjach zagrożenia życia.
Kiedy Helena ruszyła w jej kierunku, Teddy wstrzymała oddech. Szybko jednak zrozumiała, że ta tylko sobie z nią pogrywa, więc na zawadiacki uśmiech odpowiedziała równie łobuzerskim, po czym podążyła jej śladem. Tempo nie sprawiało jej problemu, bo po chwili już szły ramię w ramię w stronę, jak się po chwili okazało, wieży bungee. Źrenice Darling rozszerzyły się od przypływu ekscytacji.
— Żartujesz sobie? — parsknęła śmiechem, spoglądając na nią nieco pobłażliwie. — Ewakuuję ludzi z mostów, elektrowni i kilkudziesięciopiętrowych budynków, a ty pytasz, czy mam lęk wysokości? — sprzedała jej kuksańca w bok i przyspieszyła kroku.
Czuła, jak adrenalina powoli wypełnia jej każdy mięsień. Towarzyszący jej wcześniej niepokój związany z niespodzianką, zniknął całkowicie i zastąpił go elektryzujący dreszcz przechodzący wzdłuż kręgosłupa aż po uda.
— Kolacja przy świecach byłaby zbyt mainstreamowa, co? — zerknęła na nią z niemałym rozbawieniem, ale po jej reakcji Peregrine może stwierdzić, że niespodzianka nie mogła być bardziej trafiona. Szybko przejrzała, że Teddy kochała się w takich ekstremalnych i ryzykownych zabawach. — Ściągaliśmy kiedyś gościa, który podczas skoku zaplątał się w linę. Nie mał żadnych obrażeń ciała, ale zmarł z powodu zatrzymanej akcji serca — rzuciła ciekawostką, gdy już stały przy konstrukcji, ale szybko zdała sobie sprawę, że to chyba nie najlepszy moment na takie opowieści. — Miał sześćdziesiąt pięć lat — dodała, tak na wszelki wypadek, gdyby swoimi słowami wzbudziła w Helenie pewne wątpliwości.

helena peregrine

Żywa reakcja Darling sprawia, że na usta Heleny wpływa szeroki uśmiech; nie jeden z jej uśmieszków, tylko pełny uśmiech ekscytacji – dosyć rzadki widok na jej twarzy. Tak jak podejrzewała, jej głupie obawy nie miały racji bytu, dlatego parska do wtóru śmiechem, wzruszając lekko ramionami. Nie zdąża odsunąć się przed kuksańcem – zbyt zadowolona z siebie i sukcesu tego dosyć szalonego pomysłu na pierwszą randkę, by trzymać gardę – i przyspiesza, żeby zrównać się z Teddy.
— Kolacje przy świecach mogą być okej, ale wolę akcję. Możesz uznać, że sprawdzam, czy się dogadamy — stwierdza Peregrine, poruszając zaczepnie brwiami. Gdy słucha jej ciekawostki, brwi wędrują coraz wyżej, chociaż podobne sugestie nie robią szczególnego wrażenia na Peregrine. Niemniej to był fantastyczny timing na podzielenie się tą sytuacją. Potakuje z ukrywanym rozbawieniem, gdy Darling wspomina jego wiek. — Wiem już, że nie boisz się wysokości. A, powiedz mi, jak z twoim sercem? — pyta zbliżając się do niej o krok z cwanym uśmiechem. Wpatrywanie się z bliska w jej roziskrzone ekscytacją oczy wzbudzało znacznie więcej emocji, niż ciekawostka o sześćdziesięciolatku, który umarł przez skok na bungee.

Za Peregrine odsuwa się lekko, widząc ruch ponad ramieniem Teddy.
— Cześć, Kevin! — woła do znajomego, który po przysłudze je tutaj dzisiaj wpuścił – nie odbywały się tutaj zazwyczaj komercyjne skoki, ale Helena miała tu i ówdzie ciekawe znajomości.
— No wreszcie, Peregrine... o, i ty — mówi, mierząc Darling wzrokiem, po czym posyłając Helenie porozumiewawczy uśmiech. — Skaczecie solo czy tandemowo? — pyta, zachęcając je ruchem dłoni, by podążyły za nim do miejsca, w których miał przygotować je obie do skoku. Po drodze Helena wyciąga coś małego z kieszeni i wręcza kumplowi – mały pendrive, dzięki któremu ona i Darling miały tu dziś dostęp, jeszcze o tej porze.
— Tandemowo — odpowiada na pytanie, zerkając na Teddy, żeby upewnić się, że ta nie ma nic przeciwko.
Chwilę później są już dokładnie ważone i mierzone, a Kevin robi im pogadankę o bezpieczeństwie i tłumaczy, jak mają się zachować, kiedy już wjadą z nim windą na wieżę. — Wszystko jasne? No to hop do uprzęży — mówi im, klaszcząc w ręce i kolejnym machnięciem zapraszając je do miejsca, obok którego dotychczas siedział jego kolega – cichy gbur zanurzony w telefonie, dopóki nie zerwał się, by pomóc zapinać je w sprzęt i pięciokrotnie sprawdzać, czy wszystko trzyma się jak należy. — Zepniemy was razem już na górze — tłumaczy jeszcze Kevin, teraz już zapraszając je do windy.

Gdy powoli wjeżdżają na szczyt platformy, Helena pochyla się do Teddy.
— Skakałaś już kiedyś?

teddy darling

Testowała ją. I było to niemniej ekscytujące, jak sam skok na bungee. Już miała odparować, że w takim razie Helena musi dogłębnie wszystko sprawdzić, ale wtedy ta wspominała o sercu, które jak na zawołanie załomotało pod żebrami. Dlatego tym razem odpuściła sobie zaczepkę i tylko uniosła prowokacyjnie brwi, jakby wyzywała ją, żeby sama zweryfikowała stan jej klatki piersiowej i czy w rodzinie Darlingów nie było żadnych problemów kardiologicznych.
Na widok znajomego Peregrine, który ewidentnie wyświadczał jej tego wieczoru przysługę, kiwnęła głową w geście przywitania. Normalnie o tej porze takie atrakcje są wyłączone z użytku. Tym bardziej Teddy doceniała jej zaangażowanie w przygotowanie randki, która nie była zwykłą kolacją czy pójściem do kina.
— W tandemie albo wcale — oświadczyła poważnym tonem, ale oczy jej się śmiały. W międzyczasie pozwoliła zapiąć się w uprzęż i sama jeszcze dla bezpieczeństwa sprawdziła wszystkie zapięcia, nie tylko swoje, ale też Heleny. Miała na tym punkcie fioła, bo niejednokrotnie naoglądała się różnych tragedii, gdzie coś było źle umocowane, a człowiek niewłaściwie chroniony.
Weszła do winy i zahaczyła kciukami o skrzyżowane pasy, zupełnie jak robiła to w przypadku szelek od munduru. Zwiększająca się wysokość nie robiła na niej żadnego wrażenia. Czasy, kiedy czuła dziwny ścisk w żołądku, a kolana robiły się miękkie jak z waty, już dawno miała za sobą.
Na górze Kevina przypiął je do siebie, a Teddy śmiało przyciągnęła Helenę i zakleszczyła ją w ciasnym uścisku. Były teraz tak blisko siebie, że miała jej oddech w kąciku swoich ust.
— Tylko ze spadochronem — odparła, zdmuchując sobie z czoła kosmyk włosów. — Kilkakrotnie. Dwa lata temu gasiliśmy lasy w Onatrio, Quebec i Albercie. Byliśmy wtedy smokejumpersami i rzucaliśmy się z samolotów prosto w ogień, żeby rozpocząć akcje w trudno dostępnych obszarów, zanim dotarły tam jednostki naziemne. Byłam tak nabuzowana adrenaliną, że prawie nic z tego nie pamiętam. Tym razem nic mi nie umknie — dodała z łobuzerskim uśmiechem.
— Gotowe? — odezwał się Kevin, zachęcającym gestem zapraszając je do krawędzi platformy. Krokiem dostawnym przesunęły się we wskazane miejsce. — Możecie jeszcze się wycofać — zaznaczył, na co Darling jedynie parsknęła śmiechem.

helena peregrine

Praktycznie czuje, jak adrenalina powoli rozchodzi się w krwioobiegu, gdy wina wspina się coraz wyżej; wprawdzie kolana jej nie miękną, ale czuje przyjemne drżenie rozchodzące się w dół od klatki piersiowej i lekkość w żołądku, która w sumie mogła być równie dobrze motylkami spowodowanymi obecnością Darling i potencjalnego niebezpieczeństwa. To była niezwykle intensywna i absolutnie wspaniała mieszanka. Helena w zasadzie przez całą drogę na górę nie odrywa wzroku od Teddy, chociaż gdzieś przed nimi rozpościera się niesamowity widok na już rozświetlone Toronto otoczone lasami szarymi od zachodu.

Ich ciasny uścisk jeszcze bardziej wzmaga bicie serca i wibrujące poczucie ekscytacji, które rozpiera jej klatkę piersiową.
— Wow, Darling — mówi ze szczerym podziwem, słuchając jej opowieści. Widząc jej walkę z kosmykiem włosów, wyciąga dłoń, by pomóc odgarnąć jej go z twarzy. — Po co komu superbohaterowie? — rzuca z zaczepnym uśmiechem, ale mimo żartobliwego tonu, jej słowa są szczere. Już i tak miała ogromny szacunek do strażaków, ale z wyraźnym obrazem niebezpiecznej akcji pożarowej zarysowanym w wyobraźni, Darling imponuje jej jeszcze bardziej, niż dotychczas. Może dostrzec to w spojrzeniu Peregrine – zwłaszcza z tak niewielkiej odległości. — I liczę na to — mówi zuchwale przyciszonym głosem, nachylając się do jej ucha. — Ja skaczę pierwszy raz, więc dobrze, że wybrałam do tego towarzystwo profesjonalistki — mówi, odsuwając się, żeby spojrzeć najpierw na Darling, a potem na Kevina, który wyłapuje jej spojrzenie i porusza porozumiewawczo brwiami. Wyjątkowo, Helena nie ma nic przeciwko, chociaż posyła mu lekko ostrzegawcze spojrzenie, żeby wiedział, że ma się zachowywać – znała jego tendencje do nieszkodliwych, ale jednak sprośnych komentarzy.

Przesuwa się razem z Teddy do krawędzi i czuje, jak wysokość zawraca jej lekko w głowie. Nie ma jednak zamiaru się wycofywać – trochę ciaśniej przywiera jednak do Darling, czekając, aż Kevin policzy do trzech. Podtrzymuje kontakt wzrokowy z Darling, gdy obie synchroniczne wychylają się poza krawędź platformy.

Krew szumi jej w uszach w duecie z pędem powietrza. Początkowo jej organizm reaguje na uczucie spadania — Helena spina lekko mięśnie i wstrzymuje oddech, ponad ramieniem Teddy przyglądając się światłom Toronto zlewającym się w smugi wraz z gwałtownie zmieniającą się perspektywą.
Bungee napina się pod ich ciężarem, a one zaraz zaczynają się wznosić, jakby były nieważkie. Peregrine odnajduje spojrzenie błękitnych tęczówek ze źrenicami rozszerzonymi adrenaliną. Nie pamięta, kiedy ostatnio czuła się taka lekka. Z jej piersi wyrywa się radosny, chrapliwy śmiech.

teddy darling

Dostrzegła w oczach Heleny mieniący się zachwyt, ale nie przypuszczała, że jej słowa mogą zrobić na niej takie wrażenie. Teddy nigdy nie miała się za bohaterkę i chyba jedynymi osobami, jakie spostrzegały ją w taki sposób, były dzieci z przedszkola obok remizy, w którym była kiedyś razem z chłopakami, żeby opowiedzieć o zawodzie strażaka.
— To trochę tak, jakbym cię rozdziewiczyła — odparła równie przyciszonym głosem i mrugnęła do niej porozumiewawczo. Pierwszy razy bywały tak samo straszne, jak i fascynujące. I zawsze musiał być ten pierwszy raz.
Po tym, jak jeszcze raz wymieniły znaczące spojrzenia, równocześnie przechyliły się na bok. Chłodny, rześki wiatr uderzył ją w twarz, a serce zadudniło w rytmie, który wydawał się za szybki nawet dla tego momentu. Spojrzała do góry nogami na wirujące światła miasta, a całe Toronto drżało razem z nierównymi szarpnięciami liny. Darling poczuła, jak śmiech Peregrine przenika wibracjami przez jej ciało, na co odpowiedział własnym, głębokim wybuchem radości. Zacisnęła ręce na linie, a potem rozluźniła palce, kiedy znów uniosły się nieznacznie w górę. W tej chwili nie istniało nic poza tym skokiem i pulsującym światem pod nimi, który zmienił się w rozmazaną mozaikę świateł, odległą i kompletnie nieważną. Znów na nią spojrzała — włosy rozwiane, oczy rozszerzone emocją — i nagle pojęła, że nie będzie lepszego momentu. A jeśli nawet będzie, to nie ma też powodu, żeby czekać.
Teddy bez namysłu ujęła twarz Heleny w obie dłonie, pokierowana impulsem, który jest prostszy niż grawitacja. Ich usta spotykają się w gwałtownym w drżącym pocałunku, który smakuje adrenaliną i śmiechem, a ten śmiech splata się z ruchem ust, drży w oddechach, kiedy lina znów szarpie i obraca je w powietrzu.
— I jak wrażenia? — zapytała, obejmując ją jeszcze mocniej, kiedy stojący na górze Kevin, zaczynał opuszczać je powoli w dół. A na dole czekał już na nich jego kolega, który miał pomóc im w wyswobodzeniu się z zabezpieczeń.

helena peregrine

To trwało zdecydowanie za krótko; i nieważki stan wznoszenia, i usta Teddy na jej własnych w rozedrganym, chaotycznym pocałunku, na który Helena odpowiada ze wszystkimi emocjami, które się w niej kotłują. I ciągle się śmieje, najpierw z uciechy, a potem dlatego, że wszystko wydaje się trochę nierealne, jak piękny sen albo wytwór wyjątkowo zdolnej wyobraźni. Darling i odległe miasto, drogi wyglądające jak rzeki światła, rześki chłód jesiennego wieczoru. Palce na jej odsłoniętym karku, kontrastowo ciepłym, podobnie jak jej spojrzenie.
— Mogłabym to z tobą robić codziennie — mówi Helena, jeszcze póki dyndały na linie, schylając się do ucha Teddy, na tyle blisko, by owiać ciepłym oddechem skórę na szyi strażaczki. Nie precyzuje, czy chodziło jej o skok z wysokości czy te pocałunki, bo nie jest pewna, które z tych doznań mocniej zawróciło jej w głowie.

Za chwilę dźwig opuszcza je na tyle nisko, żeby położyły się w trawie. Ma trochę za złe kumplowi Kevina, że nagle tak wyrywa się do roboty i nie daje im czasu na to, żeby ochłonęły; przynajmniej Helena mogłaby tak z nią leżeć, i pewnie zupełnie stracić poczucie czasu i przestrzeni, bo przez cały czas dzieli spojrzenie jedynie między jej oczy i usta. Z drugiej strony – rozumie, że panowie zapewne chcą wrócić do domu po zapewne długim dniu pracy, a sama zresztą miała dalsze plany na ten wieczór, dlatego nie ociąga się i jak najszybciej pozbywa uprzęży.
— To tyle — mówi pod nosem kolega gbur, natychmiast nurkując w swoim telefonie i oddalając się na tyły konstrukcji, zostawiając je same.
Helena na chwilę przyciąga do siebie Teddy, obejmując ją w talii. — Okej, z niespodzianek to by było na tyle. Chciałam cię jeszcze zabrać na drinki — wyznaje. — Ale z drugiej strony zostawiłaś u mnie ostatnio swoją butelkę wina? — dodaje alternatywę i unosi pytająco brwi, chcąc dowiedzieć się, którą opcję preferuje Darling.

teddy darling

Żołądek Teddy wykonał przewrót w przód i nie wiedziała, czy to przez słowa Heleny, czy przez to, że zwisały głowami w dół. Codzienne skoki na bungee nie byłyby chyba najlepszym pomysłem i skończyłyby się urazami kręgosłupa albo stawów, ale pocałunki... Pocałunki to już zupełnie inna kwestia, bo przyspieszały tętno i krążenie, więc działały jak gimnastyka dla serca.
Kiedy znalazły się na trawie, westchnęła ciężko. Trochę przez to, że musiały już stąd iść, a trochę od nadmiaru emocji wywołanych skokiem i ustami Peregrine, które mogłaby całować bez końca albo i jeszcze dłużej. Pozwoliła jej się do siebie przyciągnąć, a zmarszczyła nieznacznie brwi, zastanawiając się nad tym, jak powinny spędzić resztę wieczoru. I w jednej i w drugiej opcji głównym elementem rozrywki, oprócz towarzystwa Heleny oczywiście, miał być alkohol. Darling lubiła drinki, ale nie odmawiała również wina.
— Przyznaj po prostu, że chcesz mnie przelecieć — powiedziała w końcu, uśmiechając się łobuzersko. Bo ja ciebie też, dodała, ale już tylko w głowie. Prędzej czy później i tak wylądują w mieszkaniu którejś z nich. To było nieuniknione. Chyba naprawdę musiałoby się coś wykrzaczyć po drodze, żeby tak się nie stało. Na przykład Teddy znów otrzymałaby nagłe wezwanie, zanim jeszcze zamoczy usta w alkoholu albo na komisariacie ktoś próbowałby dostać się do bazy systemów i tylko Helena wiedziałaby, jak to powstrzymać. — Jedźmy do ciebie — stwierdziła po chwili, jednak z pewnością w głosie. — W knajpie pewnie będzie tłoczno i głośno. A przy okazji będę mogła zerknąć, jak sprawują się stabilizatory — puściła do Peregrine oko, a gdy niechętnie wyswobodziła się z jej uścisku, zebrała się na równe nogi i wyciągnęła rękę, aby pomóc jej wstać. Po chwil obie już ściągały uprzęże i machały na pożegnanie do Kevina, bo jego kolega był zbyt zanurzony w wirtualnym świecie, żeby zauważyć ich odejście.
— Ale jeśli bardzo ci zależy, to możemy iść na drinki — Draling zerknęła na Helenę, jak już zostawiły za sobą prawie stumetrową konstrukcję. — Poza tym złota zasada randkowania głosi, że ten, kto zaprasza, ma ostateczną decyzję — oznajmiła. Oczywiście żadna taka zasada nie istniała, a Teddy właśnie ją wymyśliła.

helena peregrine

Helena uśmiecha się do Teddy i przechyla głowę, by spojrzeć na nią zadziornie, ale nic nie mówi – bo przecież Teddy dobrze wie, jak na nią działa. W drugą stronę też to przecież działało – ostatnim razem obie nie potrafiły trzymać rąk przy sobie.
— Racja — zgadza się tylko natychmiast o knajpie. — Co prawda znam taką, w której nawet o tej porze jest ciągle przyjemnie, ludzie schodzą się dopiero około drugiej, jak pozamykają inne lokale — ale i tak wolę cię od razu u mnie — ale zawsze mogę pokazać ci ją na drugiej rance. — Stwierdza, posyłając jej znaczący uśmiech. Chwyta ją za przedramię, żeby mogła podciągnąć ją do góry – i Peregrine zauważa, że robi to z taką łatwością, jakby informatyczka nic nie ważyła. Za chwilę odwracają się, by pomachać na pożegnanie Kevinowi, który z góry pokazuje im dłonie złożone w serduszko, na co Helena z kolei odpowiada środkowym palcem. Jego parsknięcie śmiechu to ostatnie, co słyszą, zanim nie znikają w gąszczu drzew.

— Och? — mówi Helena z łobuzerską iskrą w spojrzeniu. — Akurat o tej nie słyszałam, ale kojarzę kilka innych — dodaje, na chwilę odwracając wzrok. — Może faktycznie powinnam teraz odwieźć cię do domu, pożegnać pod klatką schodową... — Helena zbliża się do Teddy na tyle, by ich ramiona stykały się lekko przy marszu; czuje ciepło bijące od jej ciała przez warstwy ubrań i patrzy na nią zalotnie spod półprzymkniętych powiek. — Nie żebym nie chciała cię przelecieć, ale potrafię być cierpliwa. A to dopiero nasza pierwsza randka. — Wieńczy tę wypowiedź krzywym uśmieszkiem, a jej wyzwanie zawisa w powietrzu.

teddy darling

— O, czyli już ustalamy grafik randek? — zapytała, przesuwając językiem po górnej wardze, testując smak samej myśli. — A kto ci powiedział, że w ogóle będzie druga? — spojrzała na Helenę z poważnym wyrazem twarzy, ale kąciki ust zadrżały jej niekontrolowanie i uniosły się w zaczepnym uśmiechu.
W środku aż kipiała, bo przecież doskonale wiedziała, jak bardzo ciągnęło ją do tej kobiety. Równie mocno bawiło ją jednak to, jak usilnie Peregrine próbowała zachować kontrolę nad sytuacją. Teddy absolutnie nie zamierzała dawać jej tej satysfakcji. W głowie aż huczało — z jednej strony ta nieustanna prowokacja między nimi sprawiała, że Darling miała coraz większą ochotę sprawdzić, jak długo wytrzymają bez dotyku. Z drugiej, coś w niej uparcie szeptało, żeby nie oddać Helenie wszystkiego od razu, tylko zostawić ją w tym słodkim napięciu.
— W knajpie też byłoby fajnie, pewnie przyciągnęłabyś kilka zazdrosnych spojrzeń — stwierdziła z przekornym uśmiechem. — Ale skoro mówisz, że wolisz od razu jechać do ciebie, to może nie ma co przedłużać. Możemy też pojechać do mnie — zaproponowała luźno, bo Peregrine nie miała jeszcze szansy gościć w jej apartamencie w centrum. — Może rozparcelowałybyśmy alkohol w moim barku — dodała jeszcze kuszącym tonem, a gdy dotarły do samochodu, wyminęła ją, zaciągając się zapachem perfum, który drażnił zmysły. To wystarczyło, by w głowie Teddy pojawił się chaos — sprzeczne, rozrywające ją na pół pragnienia. Chciała rzucić się w to bez hamulców. Ale chciała też wodzić ją za nos jak najdłużej.
W końcu wślizgnęła się na miejsce pasażera, nie przestając obserwować Heleny, która właśnie zatrzaskiwała za sobą drzwi. Najpierw i tak musiały wrócić do Toronto. Tylko Darling nie miała pewności, czy wytrzyma całą drogę i nie zacznie dobierać się do niej gdzieś w połowie trasy. Albo nawet i wcześniej.

helena peregrine