MAPLE HEARTS | PBF

Mara Lakefield

— No mogłabyś, skoro kręcisz dupą na jego widok — zaśmiała się krótko Cynthia, patrząc przepraszającym wzrokiem w stronę najlepszej przyjaciółki. Coś w tym magicznego było, ale też prawdziwego. Nie mogła przejść obojętnie obok takich rewelacji. Potrzebowały one tego spicy momentu, na który każdy oczekiwał. Dla niej ta chwila była czystą rewelacją, pastwieniem się nad przyjaciółką — przynajmniej nie wpadniesz mu przypadkiem na kutasa — dodała, unosząc jeden z kącików ust ku górze. Chcąc, nie chcąc Ward miała skuteczne metody. Sama przypadkiem wpadła na rezydenta i uprawiali seks. Może gdyby wyobraziłaby go sobie w innych... warunkach, nie miałaby moralnego problemu do roztrząsania.
— Nie jest straszne — mruknęła Cynthia, unosząc wzrok, by spotkał się z tym Mary — to po prostu twoje uczucia — je się czuło i za nie nie powinno się w żadnym razie przepraszać. Po prostu były i w żaden sposób nie mamy na to żadnego wpływu. Przepływały przez naszą świadomość, a sami nie zdajemy sobie nawet z tego sprawy. Ward miała ich wiele, skrywanych głęboko, ale rzadko kiedy pozwalała sobie na ich uwolnienie. Może przy Lakefield raz się popłakała, drugi raz od dziesięciu lat pękła przy Letexierze...
— No i bardzo dobrze, czyny świadczą o Tobie! — odparła cała zadowolona Ward. Mogła go pocałować, dać się zerżnąć, albo zrobić Meredith Grey i błagać go o powrót do niej. Takie rzeczy istniały tylko we filmach, a jednak... i tutaj się pojawiły — ale powinnaś, skarbie... Nie chciałabyś stracić siostry — stwierdziła finalnie Ward. Wybicie go sobie z głowy było trudne. Chcąc, nie chcąc, Cynthia dalej wyobrażała sobie siebie z Lawrencem w każdym kącie mieszkania. Długo tak trwało, aż w pewnym momencie nie wyobraziła sobie kogoś innego — to może seks, by Cię z niego... wyleczył? — spytała, unosząc jedną brew. Ciekawskie spojrzenie padło na rudą. Cynthia cały czas próbowała ją rozpracować i dowiedzieć się, co dokładnie kryło się na jej słowami — daj spokój, gimnazjalistka nie mówiłaby zerżnąć — prychnęła Ward, machając przy tym dość luźno dłonią. Gimnazjalistki bardzo mało wiedziały o życiu, a jeszcze mniej o dobrym seksie — powinnam teraz spytać o twoją relację z rodzicami? — tu już nie mogła powstrzymać się od parsknięcia śmiechem. Cynthia Ward aka ukryta pani terapeutka pani terapeutki. Powinna dostać prawdziwy dyplom. Nowa dziedzina, którą mogłaby się zająć. Może byłaby w tym dobra? Pacjenci nie byliby w stanie odgadnąć, co dokładnie myślała.
— Cassiana najnowsza dziewczyna odpierdoliła — mruknęła, bo zdążyła się dowiedzieć o tym od samego zainteresowanego. Pierdolony Cassian Lennox pod tym pseudonimem był znany Lakefield. Były narzeczony Cynthii, który zostawił ją w trakcie leczenia jej nowotworu — oskarżyła nas o konflikt interesów w sądzie — ją za to przesłuchiwała. To nie była miła scena, raczej jedna z tych, od których chciałaby uciec jak najdalej — powinnam zadzwonić do Ciebie, ale... — zaczęła i pierwszy raz zwątpiła w to, co zrobiła. Mogła wybrać kurwa każdego, a poszła do swojego przyjaciela od kieliszka. Uwielbiała go, tylko... coś się z nią działo nie tak — poszłam do Scotta i jedziemy na weekendową wycieczkę — wymruczała ciszej, spuszczając głowę — kurwa, Mara — zaczęła Ward, zaciskając mocno dłoń na kieliszku wina — przytulałam się do niego. Dopiero on był w stanie mnie uspokoić — za to ona teraz się bała. Za każdym razem, gdy na kimś zaczynało jej bardziej zależeć, to ta osoba od niej odchodziła.

Mara Lakefield

Cynthia nigdy nie była osobą, która rozumiała innych ludzi. Za to ten niesmak u przyjaciółki naprawdę ją bawił. Widziała w tym zabawę w kotką i myszkę. Właśnie złapała swoją ofiarę, którą była jej własna przyjaciółka oraz jej życie miłosne.
— Jakbyś wpadła na jego kutasa, przynajmniej nie miałabyś wyrzutów sumienia — rzuciła z prowokacyjnym uśmiechem na twarzy. Nie mogła wyjść z podziwu dla całej sytuacji, która niesamowicie ją bawiła. Chore wyobrażenia Ward. FAKTY. Prawda była taka, że Connie musiała znaleźć się na jego penisie. Przed tym nie było ucieczki. I później co? Mara będzie pytała, czy jest lepsza od siostry?
Uniosła jedynie nieznacznie kąciki ust. Uwielbiała Marę. Nie uważała jej poczynań za cokolwiek złego. W końcu ludzie nie mieli wpływu na własne emocje, za to za czyny z dużą pewnością tak. Lakefield nie należała do osób, które były jej obojętne. Należała do wąskiego grona osób, na których Cynthii zależało. Tak, razem ze Scottem znajdowali się razem we worku. Nieliczna grupa, którą bałaby się stracić. Byli gwiazdami na nocnym niebie. Ward też nie zaciągnęła rezydenta do łóżka, raczej on zaciągnął ją. Były to dwie gorące noce, po których zniknął.
— No z Arthurem. — odpowiedziała niemalże od razu — no normalnie. Idziesz obok w niego w pokoju i wpadasz przypadkiem na jego penisa, uprawiacie seks, a ty już wiesz, że nie ma czego żałować — wzruszyła ramionami. Nie musiała się tłumaczyć ani przed nim, ani tym bardziej przed Connie. WYPADKI przy pracy się przecież zdarzały. Ona sama była tego najlepszym przykładem. Czasami uczucia i pragnienia wydawały się tak silne, że były nie do opanowania. Lakefield miała właśnie ich przykład.
Cynthia brała uwagi od najlepszych. Samej Mary. Choć nigdy nie chciała, aby przyjaciółka robiła jej psychoanalizę, tak niektórych przyzwyczajeń z pracy nie dało się zatrzymać. Nieważne, jak dobrze mężczyźni traktowali terapeutkę. Ward za każdym razem lustrowała ją wzrokiem, doszukując się jakichkolwiek znak przemocy, lub udanego seksu. Zwykłe przyzwyczajenie.
— Naprawdę, Mara? — spytała poważnym tonem, unosząc do góry jedną ze swoich brwi — to dlaczego on się tak po-cią-ga? — aż zaśmiała się cicho pod nosem. Takie pastwienie się nad przyjaciółką było idealnym zwieńczeniem kołchozu życia. Facet mógł być zajęty, a dalej tak samo pociągający. Aż Cynthia zaczęła się zastanawiać, jak naprawdę wyglądał. Co miał w tych oczach, że jej przyjaciółka tak chętnie rozłożyłaby przed nim nogi?
— O które pytasz? — była lekko zmieszana całą postawą przyjaciółki. Nie uważała swojego życia za ciekawe. Raczej za pasmo niezbyt ciekawych wydarzeń. Morderstwa, sekcje zwłok, a to wszystko w akompaniamencie byłego narzeczonego, rezydenta i... przystojnego zastępcy komendanta policji. Patrzyła na przyjaciółkę, gdy ta dolewa jej alkoholu. Upiła pierwszy kieliszek na raz. Potrzebowała w sobie zdecydowanie więcej, skoro miała przygotować się do zwierzeń. Zawsze robiła to z wielką niechęcią, nieważne jak uwielbiała Lakefield.
— Nie wiem, nie znam jej — odpowiedziała wprost Ward — chciała wygrać sprawę. Mieli sprawę przeciwko sobie i przesłuchała mnie tak, żebym przyznała, że mi dalej na nim zależy... — tyle dała radę wywnioskować ze słów Cassiana. Nie chciała wchodzić w to głębiej. Została zawstydzona przed całą salą sądową — a jakbyś kogoś zabiła, chciałabyś, żeby była narzeczona prokuratora prowadziła sekcję zwłok? — spytała poważnym tonem, unosząc jedną ze swoich brwi. Nie dało się powiedzieć tego łagodniej. Ten temat był dla niej nieprzyjemny, ale przynajmniej na dobre uwolniła się od swojego byłego.
Za to na policzkach Cynthii pojawiły się rumieńce, gdy usłyszała o kutasie Letexiera. Czy myślała o nim przez te kilka dni? Odrobinę. Nie potrafiła zrozumieć, jak ich relacja w tak krótkim czasie mogła się zmienić. Pisali ze sobą prawie cały czas, a Ward zaczynało brakować jego towarzystwa. Jakby wraz z tym zburzonym murem, do jej serca trafił on.
— Nie... Drapał mnie i się przytulaliśmy... — powiedziała speszonym tonem. Cynthia nigdy nie rozmawiała o mężczyznach od rozstania z Cassianem. Teraz czuła się, jakby została nagle zakochaną nastolatką w bracie najlepszej przyjaciółki. Scott był zakazany, przyjaźnili się przecież — a potem zasnęłam, wtulona do niego — dodała, spuszczając głowę i drapiąc się po karku. Uniosła kieliszek wina, upijając z niego kilka większych łyków — ale rano go już nie było — dodała finalnie, unosząc wzrok. Nic między nimi się nie stało, oprócz czułości i tych dwuznacznych spojrzeń w trakcie, których zaglądali do środka swoich dusz — dwa razy tak spaliśmy, bo mnie jeszcze zaprosił do siebie — powiedziała cichszym tonem. Wspierał ją w trudnych chwilach, naprawdę — to tylko przyjaciel Mara — wymruczała pod nosem — no jedziemy, ale dla niego jestem tylko przyjaciółką. Scott ma w głowie tylko zmarłą żonę, skarbie — żadnych seksów, jedynie miło spędzony weekend we dwoje w miejscu, gdzie nie było żadnej żywy duszy oprócz ich. Domek w lesie, alkohol i jacuzzi. Więcej do szczęścia nie potrzebowała.

Ukrywanie treści: włączone

Hidebb Message Hidden Description

Cynthia A. Ward

Mara Lakefield

— A skąd wiesz, że on zagwarantowałby Ci orgazm, koleżanko? — zagadnęła prowokacyjnie Cynthia, unosząc przy tym jedną ze swoich brwi. Tego się nie spodziewała, szczerze nie wiedziała, co ze sobą zrobić i w jaki sposób to ugryźć. Seks... ale od razu orgazm? Czy ten profesor był tak gorący, by mieć co do tego pewność? Aż westchnęła cicho. Mara wydawała się babrać w gównie — pocałuj go i zobacz, co się stanie — powiedziała zdecydowanym, poważnym tonem. Skoro Mara miała na niego chrapkę, niech zobaczy, co przyniesie zerwanie jakichkolwiek barier z nim. — po prostu to zrób — jej głos był stonowany, a kazała przyjaciółce ujeżdżać kutasa narzeczonego jej siostry. To się nazywa absurdalna przyjaźń. Chociaż obie to w sobie najbardziej kochały — skoro był flirt, to nie jesteś mu obojętna — wycedziła wprost Cynthia, wbijając wzrok w przyjaciółkę. Z każdym słowem przekonywała się do tego, że nie była mu obojętna w żaden sposób — skupia się na rozmówcy... czy na Tobie? — wolała doprecyzować i czekała na te słowa. Widziała go w różnych sytuacjach. Mogło to wyglądać jak w tym memie, w którym Arthur ogląda się za Marą, będąc w tym samym czasie z Connie — motylki w brzuchu i mokre majtki — parsknęła krótko lekarka. Niezłe podsumowanie własnej przyjaciółki. Ciekawe, kto kogo powinien bardziej namawiać na seks. Jednak Mara miała większe szanse niż Cynthia w stosunku do Scotta — recepta od doktor Ward to seks — jedyna skuteczna w tym przypadku. Pozna jak bardzo jest beznadziejny, albo będzie miała, czego żałować. Zawsze z tego wyjdą jakieś wnioski.
Widziała minę przyjaciółki i ona przerażała ją jeszcze bardziej. Oczy jej błyszczały na temat opowieści, którymi sama Ward wolała się nie dzielić. Czuła się, jakby na nowo rozgrzebywała starą ranę.
— Nie wiem, Mara... — powiedziała cicho Ward — to raczej zwykła troska o osobę, która kiedyś była mi bliska niż miłość — dbała o niego, chciała, by mu się układało jak najlepiej. Tylko nigdy nie naruszyłaby dowodów w żadnej sprawie z tego powodu. Cynthia miała reguły i nimi się kierowała, a przynajmniej bardzo się starała — ja dostaję sprawy od prokuratora. To on mi je przydzielał — powiedziała zgodnie z prawdą. Oni wybierali, z kim i w jaki sposób chcą współpracować. Dla niej ta sprawa wydawała się być dziecinnie prosta. Ona niczemu nie zawiniła, jedynie on.
Wyprostowała się lekko zmieszana komentarzem przyjaciółki. Choć na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech, bo... wyobrażała sobie ich razem we dwoje.
— Pocieszał mnie — poprawiła ją Cynthia. Nie mruczała dla niego jak kotka, bardziej przypominała deszczową chmurę — płakałam — dodała finalnie i utkwiła wzrok w Marze. Dla niej tamten wieczór nie miał w sobie żadnych seksualnych iskier, a jedynie emocjonalne. Dostała od niego to, czego od tak dawna potrzebowała. Mogła chować się w jego ramionach, by móc w nich zasnąć. Tyle jej było trzeba — nie wszystko musi być powiązane z seksem, Mara — jej ton zamienił się w bardziej surowy. Chociaż nawet on nie mógłby być w stanie zatrzymać jej przyjaciółki — Mara. — powiedziała jeszcze poważniejszym tonem, wbijając w nią intensywny wzrok — spaliśmy na łyżeczkę... ale to nic nie znaczy — naprawdę w to wierzyła. Byli przyjaciółmi od tak dawna, że odrobina dotyku nie powinna mieć na to wpływu. Dla Cynthii relacja ze Scottem była ważna i naprawdę nie chciała jej psuć — co by się miało zmienić przez odrobinę czułości? — spytała poważnym tonem, zakładając rękę na rękę. Dla niej ta rozmowa robiła się z każdą chwilą coraz mniej komfortowa — on widzi we mnie tylko przyjaciółkę — brzmiała twardo. Zachował się jak brat. Zaopiekował się nią, dał odrobinę czułości, a potem zniknął następnego dnia — skarbie, ale ja... — głos jej odrobinę zadrżał. Chwyciła za butelkę, by móc wypić z niej całą zawartość. Wbijała wzrok w każdy możliwy przedmiot, który znajdował się w pomieszczeniu — się boję. — powiedziała cicho. Nawet mówienie o tym sprawiało jej trudność. Wystarczyła nadzieja, że mogłaby się z kimś związać na stałe i za każdym razem ona znikała — nie chcę go stracić. Seks może wszystko popsuć — zawsze psuł w jej przypadku. Nawet z rezydentem spowodował jego zniknięcie. Słowem się do niej nie odezwał w sprawie zniknięcia — to że ze sobą piszemy i że zaprosił mnie na drugą noc, to oznaka martwienia się, a nie zachęty na gorący seks — naprawdę w to wierzyła.
Chciała coś powiedzieć w sprawie pakowania. Zdążyła otworzyć usta, a Mara już ruszyła na górę. Cynthia poszła za nią i spojrzała na nią wrogim wzrokiem. Bała się tego wyjazdu, tak bardzo jak go pragnęła. Wyjazdu, nie Scotta.
— Możesz mnie nie pakować? — powiedziała poważnym tonem. Jeszcze chłodniejszym niż te wcześniejsze. Wywracała oczami za każdym razem, kiedy Mara pakowała jej kolejną warstwę garderoby na łóżko — jedziemy tam jako przyjaciele, a nie kochankowie — uparcie to powtarzała. Choć liczyła na jedno łóżko. Byle móc się do niego znowu przytulić i usłyszeć bicie jego serca.
Obserwowała ją z widocznym skupieniem na twarzy. Spoglądając w jedno, to w drugą stronę. Na wzmiankę o prezerwatywach aż się wyprostowała. Czy myślała o seksie ze Scottem? Głupia, by nie pomyślała, leżąc na jego torsie. Tylko nie chciała dawać Lakefield tej satysfakcji.
— Dobrze — odpowiedziała i napisała do Scotta pierwsze pytanie. Długo nie musiały czekać, by uzyskać pierwszą odpowiedź — mówi, że mało — czy to czas rozpocząć świętowanie? Chyba nie. Zaraz jej przyjaciółka przyniosła ogórka wraz z cukinią. Cynthia wyglądała, jakby właśnie dostała błąd w systemie oprogramowania — i woli ogórka — dodała lekko zmieszana, spoglądając z ciekawością na warzywo. Aż wzięła je w swoją dłoń, porównując je z cukinią — naprawdę myślisz, że to działa? — bo Ward była jednak fanka cukinii.

Mara Lakefield

— A co miały powiedzieć? — spytała poważnym tonem Ward — poszłam do łóżka z profesorem, jest gorący, ale chujowo rucha? Tak się nie wzbudza zazdrości, myślałam, że to wiesz — powiedziała dosadnym tonem Ward, lustrując przyjaciółkę wzrokiem. Nie wiedziała, co dokładnie chodziło jej po głowie. Chciała móc dowiedzieć się więcej. Czegoś ciekawszego, chlapnąć odrobinę tajemnicy.
— A nie chciałabyś być wyjątkowa i teraz siebie oszukujesz? — spytała, przechylając odrobinę głowę — jak był z Connie, to patrzył na nią, czy Ciebie? — dopytała wprost, wbijając w nią spojrzenie. Takie dla którego liczyła się wyłącznie szczerość i nic poza nią. Chciała poznać prawdę. Przyjaciółki były wbrew pozorom bardzo do siebie podobne. Obie broniły się przed uczuciami rękoma oraz nogami. Jak tylko mogły byle nie dopuścić do siebie bliższego uczucia.
— Jest różnica między twoimi oczekiwaniami względem tej rozmowy — powiedziała wprost. Widziała tę iskrę, kiedy mówiła o Arturze. Mara chcąc, lub nie chcąc, pragnęła mu się oddać. Życie z mężczyznami wydawało się być trudne. Nie potrafili się określić. Jeśli naprawdę chciał ją, to musiałby zerwać z jej siostrą. Wszystko wydawało się dla Ward kwestią czasu, jeżeli... miał w sobie odrobinę moralności i fascynacji jej przyjaciółką. — nikt nie będzie pił z Tobą prosecco jak ja — odpowiedziała bez żadnego wahania, wbijając wzrok w Marę z delikatnym uśmiechem. Pod tym względem mogły na siebie liczyć. Cynthia nie wpuściłaby nikogo innego do swojego domu w tak beztroski sposób, jak robiła to z Marą.
— Jak spędziłaś z kimś mnóstwo czasu, to zawsze będzie w twoim sercu — sama po sobie nie spodziewała się takich słów. Nie kochała Cassiana. Na pewno nie w taki dosłowny sposób. Przy Marze czuła się na tyle bezpiecznie, by mówić to, co kierowało jej życiem naprawdę. Do nikogo innego nie skierowałaby tych słów. Też nie przyznałaby się, że nie mogła myśleć o Cassianie. Co by nie powiedziała, był jej ostatnim, poważnym związkiem — bardziej jego oskarżyła, ja byłam zaledwie środkiem do udowodnienia powiązania — powiedziała spokojnym tonem, biorąc głęboki oddech. Ona było tylko środkiem do celu. Osobą, która była w stanie potwierdzić ewentualną wersję obrony dotyczącą konfliktu interesów oraz o niemoralności jej współpracy z Lennoxem.
— Nie zasnęliśmy w ten sposób. Nasze ciała tak się ułożyły — wymruczała lekko podenerwowanym głosem. Ona to po prostu zasnęła w jego objęciach na kanapie. Nie przyznałaby się Lakefield do przeniesienia jej na łóżku, nie miałaby do tego serca. Wiedziała, że zapewnienia przyjaciółki obudziłyby w niej... nadzieję — skarbie, ale seks dużo komplikuje — obecnie tkwili w niemalże idealnym układzie. Czułości, bliskość, wsparcie oraz wspólnie spędzony czas. Trochę jak w przyjaźni, ale przyjaciele w ten sposób na siebie nie spoglądali jak oni — nie chcę, by łamał mi serce. Nie chcę znowu zostać sama i to bez jednego przyjaciela — miała Marę. Tylko Letexier też był dla niej niesamowicie bliski. Nie chciała go tracić przez chwilą żądzę, która wzięła nad nimi górę — ale ja nie chcę seksu. Chciałabym, żeby przy mnie był... — wymruczała i spuściła wzrok. Właśnie wpadła jak śliwka w kompot — i żebym mogła się do niego przytulić... — do definicji związku potrzebne było jeszcze, a był tym seks — nie nastawiajmy się na nic. Ja sama nie wyjdę z inicjatywą — powiedziała całkiem stanowczym tonem. Nie dotknie go w inny sposób niż ten, na który dali sobie przyzwolenie. Za mocno zraniłoby ją odrzucenie.— myślę, że po prostu chce mieć pewność, żebym nie poleciała do Cassiana i ułożyła sobie wszystko w głowie — to było to wytłumaczenie, które jej zaserwował. Odpoczynek. Na to się zgodziła, ale w głębi... chciała, by do czegoś między nimi doszło. Tylko była świadoma, z jaką miłością traktował swoją żonę.
— To dobrze, czy źle? — zagadnęła, spoglądając na przyjaciółkę, jakby była jakimś seksualnym guru — słucham — mógłby mieć cukinię, ale nie wiedziałby, jak się nią posługiwać? Robiło się jej coraz bardziej niezręcznie im dłużej ta rozmowa trwała — instytut najlepsza przyjaciółka Cynthii, Mara Lakefield? — aż parsknęła, bo nie wierzyła w ten... eksperyment — a jak się nastawię, pocałuje go, a on mnie opierdoli? — spytała finalnie Cynthia, tylko ona... bardziej potrzebowała wina, niż sama by się tego po sobie spodziewała.

Mara Lakefield

— Skakać na jego kutasie — odpowiedziała z niesamowitą powagą w głosie. Naprawdę wierzyła, że takie przeszkolenie przyda się jej przyjaciółce, by wyleczyć się z... typka. Patrzyła na nią z powagą, a nawet kącik ust ani razu nie poleciał jej ku górze. Dla niej była to jedyne racjonalne wyjście z sytuacji, które powinna wziąć pod uwagę. Mógł być narzeczonym jej siostry, ale czy jakiejkolwiek innej kobiecie zrobiłaby to z takimi samymi oporami? Tak. Lakefield była dobra.
— To po prostu to zrób — powiedziała to ponownie. Czekała na jej reakcję na wszystko, co jej mówiła. Powinna ją odwodzić, ale czy terapia szokowa nie miała lepszych rezultatów? Kiedy tak patrzyła na przyjaciółkę, ona tylko musiała ją popchnąć w odpowiednie przemyślenia — jako siostrę będziesz mieć mnie — odpowiedziała uroczo i pierwszy raz uniosła kąciki ust ku górze. To byłaby w stanie jej zagwarantować. Może nie miała w sobie tej samej krwi, ale dla niej Mara była jak sister from another mister.
— Bo? — nigdy nie miała w sobie żadnego rozsądku, to dlaczego powinna go ofiarować akurat w takim momencie? Cynthia była zbyt niezrównoważona, chłodna i mówiła bardzo dosadnie — bo słucham twoich uczuć? A co jakby przestał nim być? Narzeczonym twojej siostry — przecież to mogło się stać. Dalej byłby ZAKAZANYM towarem, jako ex-narzeczony. Connie z pewnością będzie musiała pozbierać sobie po nim serce, a fakt widzenia go na imprezach rodzinnych na pewno, by niczego nie ułatwił.
Jedynie krótko spojrzała na Marę. Mogła mieć rację, a sama Cynthia nie chciała rozwodzić się nad sprawą Cassiana. Właściwie na temat żadnego z panów wolałaby nic nie mówić. Byli dla niej drzazgą w sercu, której nie potrafiła wyjąć. Cassian bardziej, za to Scotta... nie chciała z niego wyjmować.
— Albo to nie ma drugiego dna — prychnęła już zirytowana Cynthia, wciskaniem jej przyjaciela. Coś się między nimi zmieniło, czuła to w każdym jego dotyku oraz biciu serca. Sama też zmieniła do niego podejście, ale było zbyt... wcześnie, by mówić o czymkolwiek poważnym. Po prostu nie chciała wzbudzać w sobie nadziei, tak jak jej przyjaciółka nie chciała tego robić wobec Arthura — poszłam, bo z nim też się PRZYJAŹNIĘ — tak samo jak z Marą. Dla niej nie było ważniejszej osoby. Jak dotąd porównywałaby Scotta do brata, tak jak Marę do siostry. Tylko coś drgnęło. Zmieniło się w ich relacji, zaczęła powoli odnajdywać w jego ramionach spokój — do przodu z nim u boku? To strasznie... duże słowa — wymruczała Cynthia, bo ją to bolało. Chciała mieć pewność, ale ruszenie z kimś u boku... brzmiało jak związek. Na kolejne słowa Lakefield nieznaczenie drgnęła — każdy kto się ze mną przespał, znika — mruknęła, spuszczając głowę. Nie mówiła przyjaciółce o kwestii Lawrence. Tylko ona naprawdę za nim tęskniła. Chciała jeszcze raz spojrzeć mu w te niebieskie oczy i... chociażby mu podziękować. On w niej coś zmienił. Dzięki niemu była w stanie wejść wprost do ramion Letexiera.
— Cassian sam mnie rzucił, już by mnie nie przeleciał — odpowiedziała lodowatym tonem, wywracając oczami. Wręcz ociekała z niej aura królowej lodu. Może tak naprawdę nią była? Miała coś iskry w oku — to nie w moim stylu — mruknęła wprost, wbijając wzrok w Marę. Ona nie leciała do mężczyzn. Kiedy po nią sięgali, dotykali jej, mogła przynajmniej jeden z lęków wyrzucić z głowy. Odrzucenia i braku akceptacji bała się niesamowicie.
— Mara — i znów ten lodowaty ton, kolejne wywrócenie oczami — daj spokój, po co gumki? Nic się nie wydarzy — chociaż... rozmiar penisa Letexiera wydał się jej całkiem interesującym tematem, tylko nie ta sprawa była teraz ważna. — MARA — pierwszy raz uniosła głos, a w głowie wizualizowała sobie taką scenę. Aż na jej twarzy pojawił sie delikatny, czerwony rumieniec — protestuję. Nie będziesz mnie nigdzie pakować — warknęła finalnie Cynthia. Aż sprzedała kuksańca drugiej.