MAPLE HEARTS | PBF

To odrzucenie jego dotyku dawało mu jasno do zrozumienia, że cokolwiek mogli kiedyś mieć, wszystko zostało już przekreślone. Brał pewną poprawkę na to, że mogła być po prostu nadal na niego wściekła za to, że zepsuł jej randkę. Tak, zrobił to specjalnie. Nie chodziło jedynie o zwrot tego drinka. Odpłacenie się za gest, który nadal był dla niego po prostu niejasny. Ten gest wykonany w jej stronę miał odstraszyć potencjalnego kandydata na łóżkowe przygody. Może nie mówił w prost, że jest zajęta, ale dawał do zrozumienia, że nie jest jedynym amantem w tym hotelu, który jest nią zainteresowany. Tylko tyle albo aż tyle. Czasami wystarczyło. Najwyraźniej wystarczyło również w tym wypadku.
Niestety nie zauważył, jak jej wzrok nieco złagodniał. Był zbyt zajęty pewnymi wyrzutami sumienia. Nie potrafił jednoznacznie odseparować tego, kim jeszcze niedawno miał dla niej być, od tego, kim jest teraz. Nie wyobrażał sobie, że mogłaby żywić do niego jakieś pozytywne emocje po tym, co zrobił jej siostrze. Nawet jeśli była częścią tego, co wydarzyło się pomiędzy nim, a młodszą Lakefield. Nie potrafił tego tak po prostu odseparować. Nadal ciążyło mu to na sumieniu. Dlatego nie potrafił po prostu dać ponieść się emocjom. Zrobić jakąś głupotę, o której tak intensywnie myślał wtedy w przymierzalni. Po prostu nie potrafił tego zrobić. Podobała mu się. Nie było sensu tego w żaden sposób ukrywać. Przecież nigdy tego nie robił. Co nie zmieniało faktu, że nie czuł się z tym faktem najlepiej odkąd próbował wyjść za jej siostrę, a w końcu musiał zerwać te zaręczyny.
Impuls i alkohol... Pewnie powinien się nad tym dłużej zastanowić. Po alkoholu człowiek jest zazwyczaj szczery, a jeśli impulsem było zamówienie mu drinka, a nie wylanie takiego na jego głowę to mogło świadczyć o tym, że między nimi jeszcze nie wszystko zostało stracone. Jednak na co miał liczyć? Po zaręczynach nie było już odwrotu. Miałby wrócić do ich życia jako chłopak starszej siostry? Nie wyobrażał sobie, że Mara mogłaby zrobić coś takiego swojej rodzinie. On też nie chciał tego robić, a jej dalsze słowa... Cóż. Raniły. Raniły bo były prawdziwe. Bo miała rację. Teraz już to wiedział. Przemyślał pewne rzeczy. Wtedy wydawało mu się, że przyjaciel zagryza zęby i wspiera drugą osobę nawet w tych złych decyzjach. Zawalił. Powinien być tam dla niej. Podczas ślubu i podczas rozwodu. Stchórzył. Wybrał łatwiejszą drogę. Zerwanie kontaktu. Teraz było mu za to po prostu wstyd.
- Masz rację. Przepraszam Mara. - powiedział to całkowicie szczerze spuszczając nieco głowę.
Tyle mógł jej pokazać. Skruchę, bo rzeczywiście wiedział, że zawalił sprawę. Wyglądało na to, że ich relacja była jednym, wielkim niedomówieniem. Nie potrafili się do końca zrozumieć. Teraz też zupełnie omylnie zinterpretowała jego słowa. Przecież chciał jej dać do zrozumienia, że właśnie chciał czegoś więcej, a po prostu uszanował to, co powiedziała mu już pierwszego dnia. Przecież mogła dać mu jakieś sygnały, żeby zawalczył, żeby bardziej się postarał. Ale ich nie było. Albo po prostu ich nie widział. Źle interpretował? Teraz już się niestety nie dowiedzą. Może był po prostu ślepy?
Zaskoczyła go tym wyznaniem. Było to wymalowane na jego twarzy. Nawet zrobił krok do tyłu kiedy wygarnęła mu ile mógł zyskać, gdyby te kilka lat temu po prostu bardziej się postarał. Nie, to nie mogła być tylko jego wina. Czasami najciemniej rzeczywiście jest pod latarnią, ale był profilerem do cholery, potrafił czytać ludzi. Nie mógł się aż tak pomylić.
- Przecież chciałem więcej! - podniósł głos jednak nie na tyle by można było to nazwać warknięciem, bardziej jękiem frustracji - Nie chciałem Cię po prostu zaliczyć, chciałem spróbować coś z Tobą zbudować, ale już na samym początku powiedziałaś mi, że nie jesteś zainteresowana. Więc teraz to moja wina, że nie próbowałem zmienić twojego zdania? Może trzeba było mi po prostu dać do zrozumienia, że drzwi są otwarte, że mam się bardziej postarać, a nie znajdować sobie kogoś innego? Gdzie tu widzisz potencjał na relację? - też wyrzucił to z siebie mierząc ją poirytowanym, ale też nadal ciepłym spojrzeniem.
- Nigdy nie ukrywałem tego, że lubię seks, ale to by było na tyle. Tylko tyle od nich brałem. Z Tobą liczyłem na relację. - mruknął odzyskując już nieco swojej równowagi.
Wcale nie chciał kończyć tej relacji. Mara mogła mieć wszystkie przywileje, których pragnęła. Więc czy znów uszanuje jej decyzję? Po tym wszystkim, co mu dzisiaj powiedziała? Pozwolił jej wyjść z windy. Oboje powiedzieli sobie odrobinę za dużo. Potrzebowali chwili, żeby ochłonąć. Arthur wrócił do swojego pokoju. Piętro wyżej. Chciał wziąć prysznic, ale miał za dużo do przemyślenia. Zbyt wiele kołatających się myśli. Wiedział już, że nie zaśnie. Nie mógłby wiedząc, że jest w tym samym hotelu, a jeszcze po tej burzliwej dyskusji? Nie było takiej opcji. Pewnie powinien był odpuścić. Znów uszanować jej decyzję, ale ostatnim razem wcale nie wyszło to nikomu na dobre, prawda? Dlatego zszedł do recepcji. Użył wszystkich swoich psychologicznych trików oraz uroku osobistego by dowiedzieć się w którym pokoju jest Mara i kilka minut później pukał już do jej drzwi z butelką dobrego wina.
- Nie jestem gotowy tak zakończyć tej relacji. - powiedział bez przywitania - Dlatego wypijemy tę butelkę, wyrzucimy z siebie wszystko i zobaczymy gdzie wylądujemy. - uśmiechnął się do niej opierając się o framugę - To co, wpuścisz mnie? - uniósł pytająco brew kołysząc butelką.

Mara Lakefield

Ich relacja zawsze była dość skomplikowana. Flirtowali ze sobą, przyjaźnili się, czasami nawet pomagali sobie kogoś poderwać. Ta granica pomiędzy przyjaźnią, a relacją romantyczną zawsze była nieco zamazana, chociaż tak naprawdę nie powinna. Mara już od pierwszego spotkania jasno nakreśliła mu, że nigdy nie pójdzie z nim do łóżka. To zapadło mu w pamięć. Na początku sprawiło, że tym bardziej pragnął ją zdobyć. W pierwszych dniach tak, tylko fizycznie. Jednak już po kilku tygodniach przekonał się o tym, że Mara nie jest kobietą, z którą po prostu idziesz się przespać i zapominasz o całej sprawie. Zasługiwała na wiele więcej. Chciał od niej więcej, ale właśnie. Granica została postawiona. Granica, którą często nieco naginali, niemniej nigdy nie przekroczyli. Z szacunku do drugiej osoby i jej decyzji. Jak się dzisiaj okazało, zupełnie niepotrzebnie. Arthur raz jeszcze uświadomił sobie jak bardzo czasami nie rozumie kobiet, nawet jeśli w teorii robił to lepiej niż większość facetów. Mógł poderwać właściwie każdą, jednak kiedy chodziło o zbudowanie relacji? To było dla niego jak czarna magia. Nawet jeśli jeszcze niedawno był narzeczonym. Oboje wiedzieli jak znakomicie to wyszło w jego wykonaniu.
Gdyby postępował logicznie. Tak, jak wiele osób, powiedziałoby, że należy, nie stałby teraz pod drzwiami jej pokoju. Jednak Arthur nie postępował teraz logicznie. Nie chciał by ich relacja skończyła się właśnie w taki sposób. Na krzykach i wyrzutach. Słowach wyrzucanych z siebie pod wpływem emocji. Może w tym momencie Lakefield nie żywiła już do niego najcieplejszych uczuć, kiedyś było inaczej. Byli to sobie winni po tym, co przeżyli kilka lat temu. Po wszystkim, co sobie dzisiaj powiedzieli.
Nie spodziewał się natomiast, że otworzy mu akurat opatulona ręcznikiem, z nadal mokrymi włosami, co od razu przywoływało pewne wspomnienia. Znów wspomnienia tego, co mogło być, a nigdy się nie stało. Najwyraźniej kobieta nie zamierzała mu dzisiaj niczego ułatwiać. To miał być spokojny wyjazd na konferencję. Odpoczynek od problemów codzienności. Nawet swoje libido zostawił setki kilometrów stąd. Przynajmniej tak mu się wydawało dopóki nie otworzyła tych cholernych drzwi. Jego wzrok mimowolnie powędrował na chwilę na jej dekolt, gdzie perliły się jeszcze pojedyncze kropelki wody. Szybko uniósł go jednak z powrotem do jej tęczówek.
- Tę relację. - wskazał to na siebie, to na nią szyjką butelki - Czymkolwiek by ona teraz nie była. - dodał z lekkim przekąsem.
- To ta iluzja wyboru. Pamiętasz ten wykład z drugiego roku? - uśmiechnął się do niej zadziornie puszczając jej oczko.
Jego uśmiech stał się jeszcze bardziej zawadiacki kiedy wspomniała o tym batonie. Mogła myśleć, że zapomniał, ale nic bardziej mylnego. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyciągnął stamtąd dwa batoniki. Marsa dla niej. Milki Waya dla siebie. Pewnych smaków z dzieciństwa po prostu się nie zapomina. Marsa po prostu wsunął jej w dekolt lekko go przyklepując i spoglądając na nią porozumiewawczo. Oczywiście dotknął jedynie batonika, a nie jej nagiej skóry. W tym był bardzo ostrożny. Teraz mógł już bardziej swobodnie wejść do środka opłacając swoją wejściówkę.
- Hmm... Toast nie będzie taki zły. Możemy też wyrzucić telewizor za okno, czy coś w tym stylu żeby hotel też zapamiętał tę datę. - obrócił się przez ramię z tym swoim rozbrajającym uśmiechem pozwalając jej przejść przed siebie przy okazji rzucając okiem na jej tyłek. To było silniejsze od niego.
- To może ja zacznę... - rozlał wino do szklanek, które właśnie trzymała odbierając jedną od niej i zajmując miejsce na fotelu obok łóżka bo tak było bezpieczniej - Przykro mi, że przydarzył Ci się ten rozwód. Przepraszam, że mnie tam dla Ciebie nie było. - westchnął cicho biorąc spory łyk wina - Nigdy za gościem nie przepadałem, chociaż na początku to była po prostu zazdrość. - spojrzał na nią znad swojej szklanki.
Już teraz wiedział, że powinien był przynieść dwie butelki. Cóż, zawsze istnieje room service.

Mara Lakefield

Z innymi kobietami rzeczywiście nie miał problemu z przekraczaniem ich granic. Oczywiście w bardzo przyjemny sposób. Nic na siłę. Różnica pomiędzy nimi, a Marą była taka, że od niej chciał coś więcej. Chciał spróbować relacji. To by nie zadziałało gdyby nie był z nią szczery. Może nawet próbował delikatnie gdzieś przekraczać te jej granice. Dlatego tak swobodnie z nią flirtował. Próbował pokazać, że drzwi cały czas są otwarte. Wystarczyło sięgnąć po to, na co miało się taką ochotę. Ten krok jednak musiała wykonać ona sama. Skoro to była granica nałożona przez nią, należała również do niej do przekroczenia. Jeśli tego nie zrobiła to znaczyło, że tak naprawdę tego nie chciała, a on nie zamierzał jej forsować. Częściowo był też zbyt dumny żeby prosić się o atencję. Uważał się za całkiem dobry pakiet. Zasługiwał na to żeby ona też go wybrała, skoro on chciał wybierać ją. To było po prostu fair.
Dlatego, gdy znalazła sobie wtedy faceta, a jak się okazało, przyszłego męża, dała mu dość jasny sygnał do tego, że nie był jej pierwszym wyborem. Mogła mieć o nim czasami nie najlepsze zdanie zważając na to, że tak łatwo uganiał się za innymi studentkami, ale nigdy nie próbował rozbić niczyjego związku. Czasami był łajdakiem, ale z zasadami. Do tego całkiem dobrym wykładowcą, wbrew temu, co właśnie mu zarzucano, a co spotkało się z wysoko uniesioną brwią oraz bardzo wymownym spojrzeniem w jej stronę.
- Widzisz... Może gdybyś jednak uczęszczała na niektóre wykłady znałabyś takie triki. - uśmiechnął się do niej zaczepnie, puszczając jej oczko.
Mogli się przekomarzać, ale pamiętał ją na swoich wykładach. Tak naprawdę rzadko je opuszczała, nawet jeśli do końca ich nie potrzebowała. Miała świetnie opanowany materiał i wykładowcę, który miał dla niej pewien soft spot. Miała pewne fory jeśli chodziło o uczestnictwo w kolokwiach. Poza zajęciami również spędzali ze sobą cholernie dużo czasu więc zawsze mógł ją odpytać. Czasami wolał też bardziej praktyczne zaliczenia. Użycie teorii w praktyce.
Tego, jak przez chwilę na niego spojrzała wolał nie zauważyć. Próbował nie zauważyć. Musiał to sobie tak przetłumaczyć. Nie przyszedł tutaj szukając wrażeń na jedną noc, a oboje wiedzieli, że nie mogło wyjść z tego nic więcej. Nie po tym jak ta relacja skomplikowała się w ostatnich miesiącach. Nie mogli mieć niczego więcej. Przecież nie przedstawi go ponownie swojej rodzinie. Nie przedstawi go Connie. Ten statek już dawno odpłynął.
- Słabe te hotele teraz robią, zero zabawy. - wywrócił oczami kręcąc za chwilę głową z autentycznym zrezygnowaniem - Skończyłem już z tymi elektrykami, zwykłych też nie używam, więc nawet to odpada. Chyba oficjalnie jestem już za stary na dobrą zabawę. - wzruszył ramionami opadając na swoje miejsce.
Przytaknął tylko posłusznie czekając aż się przebierze. Wyświadczała mu tym tak naprawdę dużą przysługę. Patrzenie na nią w tym ręczniku nie było łatwe. Nie, kiedy wiedział, czego chciał. O czym rozmawiali wcześniej i jak łatwo byłoby jeszcze bardziej skomplikować ich relację. Oficjalnie był teraz wolny. Ona też. Teoretycznie nie byłoby to nic złego, a jednak przez ich historię nie byłoby chyba dla nich niczego gorszego. Tym bardziej jeśli próbowali właśnie zakończyć tę relację jak dwoje dorosłych ludzi.
Chociaż nie mógł z pełnym przekonaniem powiedzieć, że w tej piżamie miał na nią mniejszą ochotę. Seksowna bielizna jest seksowna. Ręcznik też. Ale kobieta w swoim codziennym stroju, kiedy nie musi się starać i czuje się komfortowo? Też coś w sobie ma.
- Nieeeee.... Odpuszczę sobie. Naprawdę żałuję, że tak się stało. Chciałem żebyś była szczęśliwa. - odpowiedział zgodnie z prawdą spoglądając w jej stronę i musiała wiedzieć, że nie były to po prostu miłe słowa, które się mówi bo tak wypada.
Nawet jeśli kiedyś chciał by skończyła właśnie z nim. Chciał spróbować, tak nadal potrafił cieszyć się jej szczęściem. Nawet jeśli nie trwało do końca życia. Musiała mieć dobre powody by wyjść za swojego byłego męża. Musiał mieć w sobie coś, co ją uszczęśliwiało. To wszystko nie mogło być po prostu złe. Więc tak, cieszył się, że miała chociaż te kilka lat szczęścia.
- Nie musisz mi za to dziękować Mara. Wystarczyło, że Connie traciła narzeczonego. Nie musiała jeszcze tracić wsparcia swojej starszej siostry. Jednej z najważniejszych osób w swoim życiu. - wzruszył lekko ramionami posyłając jej ciepły uśmiech - Potrzebuje Cię. Z resztą... To wszystko jest moja wina, jakbyś nie chciała na to spojrzeć. - nieco posmutniał odwracając na chwilę wzrok i kończąc już swoje wino w szklance.

Mara Lakefield

- Coś obiło mi się o uszy, że chyba już nie wykłada na tamtej uczelni, ale jak masz do niego numer, kto wie... Może jest jeszcze w mieście i ma czas na udzielenie jakichś prywatnych lekcji. - uśmiechnął się do niej wesoło, puszczając jej oczko.
Dobrze było chociaż na chwilę wrócić do tego, co mieli między sobą te kilka lat temu. Dobrze było też wiedzieć, że w ogóle potrafią do tego wrócić. Przychodziło im to zadziwiająco łatwo. Tak samo jak wtedy na tym tarasie. Wystarczyło kilka minut by rozmawiali tak jakby widzieli się wczoraj. Podobno to jest właśnie oznaka prawdziwej relacji. Czy to przyjacielskiej czy romantycznej. Gdy dwoje ludzi potrafi nie rozmawiać ze sobą tygodniami, miesiącami, a nawet latami, lecz gdy znów się spotykali było tak, jakby ten czas w ogóle nie minął. Z nią właśnie tak miał. Nawet dzisiaj. Jeszcze godzinę temu podnosili na siebie głos. Można powiedzieć, że się kłócili, a teraz? Właśnie się ze sobą droczyli, jakby to w ogóle nie miało miejsca. Cieszył się, że mogli wrócić chociaż na chwilę do czegoś, co było dla nich obojga normalne.
- Poprzestawiać krzesła? - zamrugał dwa razy patrząc na nią z coraz większym rozbawieniem - Ja mogę być za stary, ale twoje pomysły są prosto z liceum. - zaśmiał się cicho kręcąc głową.
Takie numery rzeczywiście wywijał w liceum, może nawet w podstawówce. Teraz był już dorosłym, dojrzałym facetem, więc i takie zabawy musiały nabrać zupełnie innego wymiaru. Chciał zabalować jak gwiazdy rocka. Wyrzucić telewizor przez okno. Wyskoczyć z balkonu do basenu. Traf chciał, że wszystkie nowe hotele są teraz przesadnie bezpieczne. Wszystko jest pozamykane. Na klucz albo kartę dostępu. Zero dobrej zabawy, tylko tam, gdzie Ci pozwolą. Dlatego ludzie mówią, że dawne czasy były lepsze. Naturalna selekcja robiła swoje. Robienie tego, co zakazane zawsze smakowało najlepiej. Teraz tego, co zakazane po prostu nie można było wykonać.
- Dobrze to słyszeć Mara. - uśmiechnął się ciepło po jej wyznaniu.
Zdawał sobie sprawę, że rozwód i zdrada nie były łatwą kwestią, ale cieszył się, że zdołała się już z tym chociaż częściowo uporać. Jest terapeutką, wiedziała co robi. Aczkolwiek tak jak było w ich przypadku, często najciemniej było pod latarnią. On nie potrafił jej zrozumieć. Oboje w tej relacji popełniali błędy, chociaż patrząc na to z boku można by było sądzić, że dwie osoby znające się na psychologii świetnie się dogadają. Nic bardziej mylnego. Arthur wierzył natomiast, że mówiła prawdę. Nie do końca kupował to całe jestem szczęśliwa, ale zdawało mu się, że rzeczywiście wiele rzeczy już sobie przerobiła. Wyjdzie z tego podobnie jak jej siostra. Obie będą silniejsze.
- Nieco mnie obmacując? Strach pomyśleć co robisz innym, których rzeczywiście obmacujesz. - próbował wysilić się na uśmiech, lecz zarówno on jak i jego ton nadal były dość ponure.
Temat jego byłej narzeczonej nadal ciążył mu na sercu. Naprawdę wydawało mu się, że kochał tę dziewczynę. Ostatnie, czego chciał to ją skrzywdzić. Wierzył w to, że to może zadziałać. Inaczej by się nie oświadczył. Nie mówił jej tych wszystkich rzeczy. Nie poznawał się z jej rodzicami. Może i Mara maczała swoje palce w tym, że podjął taką, a nie inną decyzję, ale nie potrafił jej za to winić. Fakt pozostawał faktem. Rozglądał się za inną kobietą. On, nikt inny. Nie miał innego wyjścia, jak zerwać zaręczyny. Nie mogli tego kontynuować.
- Wiesz dlaczego ona, Mara. - uśmiechnął się do niej lekko.
To była jej młodsza siostra. Znała ją pewnie lepiej niż on. Doskonale wiedziała dlaczego można się w niej zakochać. Dlaczego jeśli ktokolwiek miał na to szansę, była to właśnie ona. Właśnie ona i kiedyś jej siostra, gdyby nie wybrała sobie wcześniej kogoś innego. Ze smutną miną spojrzał na odbijający się od ścianek szklanki jasny płyn. Mógł odpowiedzieć na to pytanie na setkę sposobów, ale Mara wiedziała najlepiej dlaczego wybrał akurat jej siostrę.
- To w niczym nie pomoże. - pokręcił jedynie głową unosząc powoli swoje tęczówki do jej - Myślałem, że ją kocham. Naprawdę. Ale gdyby tak było nie patrzyłbym na Ciebie tak, jak powinienem tylko na nią. Nie działałabyś na mnie tak, jak działasz. Zakochany człowiek tak nie robi. Przynajmniej nie powinien. - westchnął cicho próbując się uśmiechnąć, ale średnio mu to wyszło.
- Więc nie Mara, nie musisz nigdzie wyjeżdżać. Powinnaś zostać tu, gdzie jesteś. Ze swoją rodziną. - tym razem już zdołał się uśmiechnąć całkiem przekonująco zanim wypił połowę swojej szklanki za jednym razem.
Czy on zostanie? Chyba przekonywał się już powoli do tego, że powinien wyjechać. Zniknąć z ich życia na stałe. Nie było po co rozdrapywać ran. Nawet jeśli są świeże. Nigdy nie będą mogły się w pełni zabliźnić. Tak będzie dla nich wszystkich lepiej.

Mara Lakefield

- Też próbowałem coś wymyślić. Nie moja wina, że wszystkie moje pomysły są staroświeckie. - przewrócił oczami zdając sobie sprawę, że w tej chwili wychodził na starego zgreda, ale to nie jego wina, że wychował się na ekscesach gwiazd rocka i zawsze chciał chociaż kilka z nich powtórzyć - Połowę? - spojrzał na nią rozbawiony - Czy Ty w ogóle wiesz, ile mam lat, czy zawsze po prostu zgadywałaś? - zaśmiał się cicho bo jego podstawówka czy liceum były o wiele wcześniej niż jakieś dwadzieścia lat temu.
Może miała po prostu jakieś wyobrażenie jego jako grzecznego chłopca na studiach? Nie wyobrażał sobie skąd takie mogłoby przyjść, skoro widziała co wyprawiał jako wykładowca. Jako student był jeszcze gorszy. Niemniej dobrze było wiedzieć, że najwyraźniej uważała go za o wiele młodszego niż był w rzeczywistości. To znaczyło, że trzymał się całkiem dobrze jak na swoje lata, a uważał, że te wcale nie są już takie najmłodsze.
- Nie pamiętam, żebym teraz narzekał. - powiedział zanim pomyślał nawet się przez chwilę do niej zaczepnie uśmiechając.
Doskonale pamiętał jak jej dłonie delikatnie muskały jego skórę. Pamiętał tę bliskość. Zapach jej perfum. Podobnie jak wszystko, na co w tamtym momencie miał ochotę, a co później doprowadziło do rozpadu jego związku. To ostatnie skutecznie rzucało się cieniem na wspomnienie tamtego popołudnia, a tym samym na tę konwersację. Szybko skarcił się w myślach za ten komentarz. Byłby nie na miejscu jeszcze kiedy był narzeczonym jej siostry. Był tym bardziej nie na miejscu teraz, kiedy już nie był i złamał jej serce. Coś, o czym sam Arthur nie pozwalał sobie zapomnieć. Nie zamierzał bawić się uczuciami kolejnej Lakefield. Wystarczająco już namieszał w życiu tej rodziny. Do pewnych rzeczy nie dało się i nie powinno się wracać. Chociaż on pewnie popełni jeszcze ten błąd. Któregoś samotnego wieczoru przypomni sobie to popołudnie. Pewnie więcej niż jednego wieczoru.
Doceniał to, że nie musiał się rozwodzić nad zaletami Connie. Oboje doskonale je znali. Wymienianie ich wszystkich tylko mocniej by bolało. Zarówno ją, jak i jego. Mógł się tylko lekko, acz smutno uśmiechnąć przytakując na jej słowa. Nie spodziewał się natomiast, że jego kolejne słowa wybudzą taką burzę emocji z jej strony. Zupełnie tego nie rozumiał. Wszystko, co dzisiaj powiedział wydawało mu się całkowicie logiczne. Miało sens, aczkolwiek wyczuł pewne słowa klucze, które najwyraźniej wyprowadzały ją z równowagi. Zmarszczył nieco brwi spoglądając jak podnosi się z łóżka by przejść do minibarku. Również odstawił swoją szklankę, ale nie próbował do niej podejść. Nie chciał więcej kłótni.
- Jakie rzeczy Mara? Takie, że nie chcę rozbijać waszej rodziny? - zapytał na razie całkiem spokojnie - Nawet jeśli byś wyjechała to, co? Zamierzasz wyprzeć się swojej rodziny żebym mógł być z Connie? Myślisz, że tego by chciała? Wymienić mnie za Ciebie? Jesteś z nią całe życie, ja dopiero kilka miesięcy. To nie ma najmniejszego sensu. Nikt tutaj nie wygrywa. Ani Ty, ani ona. - pokręcił tylko głowę cicho wzdychając - Z resztą przecież nie o to chodzi. Chcesz żeby była z facetem, któremu podoba się jej siostra? I nie podoba na zasadzie tak, mogę stwierdzić, że obiektywnie jest ładna. Jeśli myślę o Tobie w taki sposób to znaczy, że tak naprawdę nie kochałem Connie. Nie tak jak na to zasługuje. Dlatego zerwałem zaręczyny, bo zasługuje na więcej, na lepszego faceta. - jego głos wyraźnie spochmurniał bo cały ten czas próbował do tego nie wracać, nie tak miała wyglądać ta rozmowa.
- Tak, jeśli mamy zakończyć swoją relację to chciałem to zrobić inaczej, niż zrobiliśmy to w windzie. Myślałem, że powinniśmy to zrobić... Sam nie wiem jak. To Ty postawiłaś mi tego drinka, dlaczego? Spodziewałbym się, że nie chciałaś mieć ze mną nic wspólnego po tym co zrobiłem Connie. Więc co chciałaś osiągnąć tym drinkiem? - dopił swojego drinka i w końcu wstał też już wyraźnie poirytowany - Więc może też zdecyduj się czego chcesz. - podszedł nieco bliżej, ale bardziej po to by być bliżej wyjścia niż niej, chociaż wyszło na to samo.
- A jak szukasz tego Marsa to pewnie zostawiłaś go w łazience. - to było już z jego strony złośliwe, ale nie miał sobie nic do zarzucenia. Był nie do końca trzeźwy, zirytowany. Przyszedł tutaj z dobrymi intencjami.

Mara Lakefield