MAPLE HEARTS | PBF

Jednak chciała coś w nim dostrzec. To dobrze, zawsze to jakiś początek. Nie spodziewał się, że zacznie mu opowiadać o swoim życiu, wręcz przeciwnie. Bardziej pasowałaby do niej jakaś uszczypliwa uwaga. Ta nowa Eden chyba zbyt wiele analizowała, ale cóż, miała prawo być ostrożna. Nie widzieli się tyle lat, miał cichą nadzieję, że jej nastawienie będzie podobne, a tymczasem… No właśnie, zastanawiał się czego tak naprawdę od niej oczekiwał. Chyba chodziło o zrozumienie.
Nie przerywał jej wypowiedzi, cierpliwie czekając na to, co powie i jak będzie się zachowywać.
Wydawała się być szczera, ale też ostrożnie dobierała słowa. Nie skłamała, wyczułby to. Odpowiedziała mu po prostu dość ogólnie, ale równocześnie mógł się domyślić, co miała na myśli. Robiła coś, co sprawiało jej satysfakcję i najwyraźniej rozwinęła skrzydła, łapiąc oddech swobody, ale miał wrażenie, że było w tym coś więcej. Przyzwyczajenie mówiło coś istotnego.
- Czyli akceptujesz w pełni to, co się dzieje? Dobrze zrozumiałem? – zapytał, chcąc się upewnić, czy właściwie to odebrał. – Nie szukasz czegoś więcej? Zadowala cię to, co robisz i jak żyjesz? – siłowali się na spojrzenia, bo mężczyzna nie miał zamiaru odpuścić kontaktu wzrokowego. Tak już miał, że słuchając, uważnie patrzył na rozmówcę. Kwestia szacunku dla drugiej osoby. To zdążyła mu wpoić matka, zanim stracił swoją nauczycielkę życia bezpowrotnie.
Wdzięczność – to słowo także doskonale znał, ale czy potrafił to czuć? Zaskoczyła go kontratakiem, gdy wytknęła mu wprost, że on taki nie jest.
- Mylisz się – powiedział w końcu, udając, że ta uwaga wcale go nie dotknęła. – Jestem wdzięczny za wiele rzeczy, zaczynając od tego, że otwieram oczy każdego poranka, bo dzisiaj to nieoczywiste. Za rodzinę, która mi pozostała – a która wcale nie potrzebuje mnie tak, jak ja jej – dodał w myślach.
- Za pracę, którą mam, a o którą walczyłem cierpliwie. Za to, że na świecie pełno jest cudów, które sprawiają, że wierzę jeszcze w dobro i nawet za to, że udało nam się spotkać. Zawiodłaś się na mnie, wiem, czuję to – według niego traktowała go oschle i tak, jakby nigdy nie prowadzili rozmów od rzeczy. To jej pierwszej wyznał, że nazywano ich rodzinę terrorystami i wyśmiewano się z jego korzeni. On zawsze był z nich dumny i nawet fakt, że wzięto go do pracy bez wykształcenia, jedynie z tym, czego się sam nauczył, nie był jego słabością, przeciwnie. Mógł się czuć gorszy, ale tak nie było. Dziękował więc za to, że był kim był. Każdego dnia powtarzał sobie, że miał szczęście w życiu, bo mógł jak brat trafić do kryminału i posiedzieć za kratkami.
- Wiesz dlaczego przyszedłem? – zapytał nagle, ale nie dał jej nawet dojść do słowa. – Bo wierzyłem w to, że prawdziwe przyjaźnie są tak trwałe, że nic ich nie zniszczy. Ani czas, ani inni ludzie. Może się pomyliłem, nie wiem – powiedział ciszej i bardziej do siebie, niż do Eden.
- W każdym razie ja się cieszę, że się spotkaliśmy – dotknęło go coś, ale nie chciał tego przyznać.
Przerwali na chwilę rozmowę, gdyż przyniesiono im ich zamówienia. Cem podziękował i od razu przestawił sobie filiżankę tak, by wygodniej mu było sięgać po nią lewą ręką. Robił to odruchowo od dawna, takie małe przyzwyczajenie. I miał się zabrać za degustację ciasta, gdy Eden zaczęła analizować jego wybór. Słuchał tego i aż miał ochotę zaklaskać na koniec, ale się powstrzymał.
- Wiesz dlaczego zawsze wybieram ciasto? – postanowił ją trochę rozśmieszyć, może spuści z tego tonu nieco, bo zaczął się denerwować. – Bo nie potrafię upiec takiego w domu. I jak, lepiej ci teraz? Tak, gotować potrafię i robię to często, ale słodycze muszę kupować. Pomyślałem sobie, że to mnie trochę zapcha, a do tego poprawi humor podwójnie, ale wiesz co… - jakoś mu ochota na jedzenie odeszła i odsunął od siebie talerzyk.
- Na zdrowie – powiedział i sięgnął po saszetkę z cukrem, by chociaż kawie trochę dodać słodyczy. Nie napił się jednak, tylko bawił się łyżeczką, obracając ją w palcach.
- Vay, vay, vay… - powiedział nagle, odruchowo wtrącając zwyczajną reakcję Turków na jakieś sytuacje. – Kiedy zrobiłaś się taka wygadana, co? – zapytał szczerze zainteresowany tym tematem.
- To zdecydowanie jest dla mnie nowość, ale powiem ci, że to do ciebie pasuje – czuł, że jeśli jakimś cudem jeszcze się spotkają, będą znowu dyskutować na różne tematy.
Piękna i dość pyskata, nieźle – podsumował. Stanowiła dla niego wyzwanie, ale on je lubił i był gotów na kolejną rundę ich potyczek. Była trudna, trochę czepialska, ale chciał ją rozpracować i pokazać, że sam nie był takim skończonym dupkiem, jakim być może był w jej oczach. Nie wiedział, co czuje, czy w ogóle wyrobiła sobie zdanie jedynie z tej rozmowy czy coś gdzieś wyczytała i dopowiedziała sobie resztę. No cóż, on miał coś w tej sprawie do powiedzenia, ale wszystko zależało od niej, bo nie będzie gadać po próżnicy.

eden de poesy

Cem cieszył się, że jej życie wygląda całkiem dobrze. On sam starał się, by jak najlepiej dogadywać się z rodzeństwem, bo tak naprawdę miał tu tylko ich. Jednak słysząc o tym, że ma faceta, który darzył ją uczuciem, poczuł lekkie ukłucie zazdrości. To nie było na miejscu i nieco się zdziwił swoją reakcją, ale dlaczego miałoby być inaczej? Była inteligentna, błyskotliwa i piękna, musiała mieć powodzenie. A jednak coś go zastanowiło, nie powiedziała nic o tym, że ona jego także kocha. Podejrzewał, że może coś w tym jest, ale jeszcze nie skorzystał z tej wiedzy. Zapisał sobie to w pamięci, by w razie potrzeby wytoczyć to działo i zapytać o jej punkt widzenia.
- Wakacje… Wiesz co, wszystko się da ogarnąć. Bądź cierpliwa, a pewnie czeka na ciebie nagroda za wytrwałość – mówił to tonem lekkim, żartobliwym i okraszonym uśmiechem.
Gdyby tylko chciałaby w swoim życiu Cema, już on by się postarał, by jej nie brakowało urozmaicenia i przyjacielskiego wsparcia. Mógłby jej pomóc, ale wciąż pojawiała się kwestia jej faceta. Jeśli to typowy samiec alfa, nawet nie pozwoli na to, by podszedł blisko. Już to przerabiał. Miał przecież przyjaciółkę, z którą był zmuszony zerwać kontakt, gdyż jej chłopak był po prostu zazdrosny. To zła cecha, chociaż dopadała chyba każdego. Nawet Cemila.
Nie odpowiedział na jej słowa o tym, że był dobrym człowiekiem. Nie uważał się za takiego. Nawet jeśli miał serce po właściwej stronie, jak się to mówi, musiał być złym człowiekiem, bo dotąd nie poradził sobie ze wszystkimi sprawami i ciągle zostawał sam. Tak, ludzie przychodzili i odchodzili, niestety. Nie mógł tego zatrzymać, ale tak naprawdę to chciał tylko jednego – kochać i być kochany. To był ten wiek, w którym samotność zaczynała człowieka dobijać. Zmieniało się myślenie, pojawiała się dojrzałość i tęskniło się za czymś, czego się nie miało.
- Nie dając szansy, można popełnić duży błąd – odparł spokojnie. – Życie weryfikuje wszystko własną miarą. Ja także przejechałem się na wielu osobach, to normalne – a najwięcej było w tym kobiet. Ciekawe dlaczego? Niektóre chciały po prostu zaistnieć u jego boku i pójść w swoją stronę. Wiele osób wykorzystywało jego charakter, starając się zwabić go w swoją pułapkę. Wtedy się wycofywał, bo w gruncie rzeczy nie ufał ludziom tak bardzo, jak się zdaje. Wyciągał rękę, ale gdy chciano złapać ją zbyt szybko, cofał ją.
- Zawsze uważałem cię za osobę wyjątkową, bo nie byłaś taka jak inni. Byłaś szczera i mogłem ci powiedzieć o wielu rzeczach. Miałaś też najsmutniejsze oczy, jakie widziałem. Zawsze starałem się, by cię jakoś rozweselić i opowiedzieć o czymś ciekawym. I czekałem na każde spotkanie. Potem wszystko się zmieniło. Nie wiem dlaczego akurat teraz mnie coś tchnęło, ale naprawdę tęskniłem za tobą – mówił na głos to, co myślał i czuł. Niech zrobi z tą wiedzą, co zechce. Może go wyśmiać, może znów powiedzieć, że jest szaleńcem – nieważne. Od tej chwili w każdym razie, zaczął się czuć inaczej. Zastanawiał się, czy się nie poddać, bo nie wiedział, co ma powiedzieć i jak się zachowywać.
Nawet ciasto nie wyglądało już tak dobrze, chociaż potrzebował energii. Sięgnął po kawę, która miała go nieco otrzeźwić. Upił dwa łyki i odstawił filiżankę na spodek.
- Mam po prostu wrażenie, że jesteś czarownicą, która czyta człowiekowi z oczu. Kiedy rzuciłaś na mnie jakiś czar, co? – nie rozumiał tego, jak może wyciągać tyle spraw na wierzch i tak dokładnie analizować zachowanie i wybory. – Powinienem chyba nosić przy sobie nazar – zażartował. Nie wierzył w amulety, chociaż fanki wciskały mu je na siłę, gdy udało im się z nim gdzieś spotkać. Co kraj, to obyczaj. Przesądność Turków była czasami męcząca.
W końcu zdecydował się zjeść to ciasto. Eden miała rację, że nie powinien z tego rezygnować, ale czuł się trochę jak głupiec, który dał się podejść w naiwny sposób.
Słodycz sprawiła, że poczuł się lepiej, ale wtedy usłyszał pytanie, które zaskoczyło go tak bardzo, że jedzenie stanęło mu w gardle. Czuł jej spojrzenie na sobie, więc odpowiedział jej tym samym.
Wariatka! – pomyślał sobie. Mimo to postanowił coś powiedzieć, kiedy tylko udało mu się przełknąć ten wypiek i popić go kawą, by mieć pewność, że nagle nie zacznie się krztusić.
Temat był bardzo delikatny. Zdawał sobie sprawę z tego, że dziennikarze gonili za sensacją i romansami, ale on taki nie był. Jeśli wchodził w związek, musiał być pewien, że coś może z tego być. Nie był typowym samcem, który zaliczał kolejną dziewczynę. Czuł się trochę jak niedoświadczony żółtodziób, bo zwykle nie było w tym najważniejszego – uczucia.
-Każde zbliżenie jest przyjemne i niepowtarzalne, jeśli jest w tym jakaś głębia, a nie zwykłe pożądanie czy życie chwilą – odpowiedział, patrząc jej w oczy.
Gdyby był facetem, dla którego liczy się jedynie własna przyjemność, hulałby na prawo i lewo i spotykał się co pół roku z inną kobietą. Było w jego życiu kilka pań, ale żadna nie patrzyła na niego w sposób, który powiedziałby mu, że czuje coś i naprawdę jej zależy na człowieku takim, jakim był. Nie był święty, ulegał emocjom jak prawie każdy i nieraz lądował z jakąś dziewczyną w łóżku, ale czy było w tym coś więcej? Jako, że był ciągle sam, chyba jednak nie znajdował w tym tego, czego szukał naprawdę.
- Gdy się dowiem jak to naprawdę jest ze mną, powiem ci, bądź tego pewna – zabrzmiało to trochę jak obietnica. I dobrze. Co miał powiedzieć, że wierzy w miłość i dotąd po prostu nie spotkał tej, z którą osiągnąłby coś więcej? Nigdy nie powiedział żadnej kobiecie, że ją kocha, nawet w chwili miłosnego uniesienia. Podobałoby mu się najbardziej to, gdy poczułby właśnie „to coś” i potrafił szepnąć kobiecie wprost do ucha, że to nie tylko akt, a prawdziwe uczucie. Dla niego prawdziwy seks to miłość. I w związku z tym chyba nigdy nie poczuł jeszcze jego prawdziwej mocy. Mogła sobie myśleć, co chciała, mogła nawet niedowierzać, że podniósł rzuconą rękawicę i naprawdę coś odpowiedział. Niech myśli, co chce. Przyjaciele potrafią podobno porozmawiać o wszystkim, ale z nimi było przecież inaczej. Nie widzieli się przez długi czas. Mimo to chciał być wobec niej szczery, nawet jeśli pytanie było niewygodne i bardzo intymne.

eden de poesy

Ayers miał to do siebie, że nie rzucał słów na wiatr. Często był spontaniczny, jak choćby przed spotkaniem z Eden, lub kiedy padł przed nią na kolana, ale słowa raczej były przemyślane. Chociaż nawet gdyby improwizował, musiałby uważać, gdyż Eden potrafiła rozmawiać i kontratakować. Podobało mu się to. Lubił odważne kobiety, fascynowały go, bo nigdy nie wiedział czego się spodziewać. I z nią też tak było. Nie miał pojęcia jak zakończy się to spotkanie, ale miał nadzieję, że doczeka się kolejnego. Chciał ją lepiej poznać i odkryć, czy naprawdę jego dawna towarzyszka rozmów zniknęła bezpowrotnie, czy pod maską wygadanej kobiety kryła się tamta dziewczynka, którą polubił.
Uśmiechnął się, gdy zapytała o zniżki.
- Latam tak często, że mam przywileje – przyznał. Za częste loty były korzyści, a skoro pracował w dwóch krajach i latał tam regularnie, nie mógł z tego nie korzystać.
- Przydałby się odpoczynek, hmm? – zagadnął, niby ot tak sobie. – Może powinienem cię gdzieś porwać, co ty na to? – rzucił sobie żartem, bo dlaczego nie?
Gdyby tylko odbudowali ze zgliszczy swoją przyjaźń, nawet by się nad tym zastanowił poważnie. Czasem Cem też był samolubny i myślał o sobie. Miał jedno życie, które płynęło jak każdemu do przodu i nie oglądało się wstecz. Często podejmował decyzje nagle, bo nie było czasu się zastanawiać nad tym. I teraz też był czegoś pewien – chciał mieć tę kobietę znów blisko. Mimo zaczepek, ciętych ripost i bojowego nastawienia, czuł, że gdzieś tam znajdzie swoją dawną przyjaciółkę. Ona nie mogła zniknąć całkowicie, mogła ewoluować i zmieniać się, ale jednak istniała. Nie był tylko pewien, którą osobę wolał – dawną czy obecną? Różniły się, ale to była ona.
- Tak, tęskniłem – powiedział zgodnie z tym, co myślał. – Nigdy mnie nie obraziłaś, nigdy nie oceniałaś i wierzyłaś we mnie. Potrafiłaś słuchać, kiedy inni tylko udawali. Nie zapomniałem o tym – miał też inne powody, by ją pamiętać i doceniać. Nie zdradzi tego na pierwszym spotkaniu, bo naprawdę liczył na to, że obecnie rozgrywali dopiero prolog swojej wspólnej życiowej powieści.
Przypomniała mu się jedna z piosenek, która wpadła mu przypadkiem w ucho kiedyś przed laty. Tekst był dość aktualny i dziwnie pasował mu do sytuacji.
- Nic nie będzie trwało wiecznie, wspomnienia pozostaną i odnajdą drogę. Co dzieje się wokół będzie działo się dalej. Nie kryj swych lęków. Pozwól im uciec i wyblaknąć w świetle. Zakończ walkę tu – wyrecytował, niby ot tak sobie. To było coś większego, musiało być. Czy doczeka się pozytywnego wyniku tego osobliwego egzaminu? Zda czy obleje? Pewnie wkrótce się tego dowie.
- Nazar to amulet, ochrona przed tak zwanym „złym spojrzeniem”. W Turcji to stały element kultury, no i oczywiście popularna pamiątka. Niektórzy w to wierzą i przypinają gdzie się da – wyjaśnił.
- Moja matka wieszała je w każdym miejscu w domu i w samochodzie – a potem zginęła w wypadku – dopowiedział sobie w głowie. To tyle jeśli chodzi o jej szczęście – westchnął.
Osobiste pytanie sprawiło, że musiał się czymś poratować. Co miał powiedzieć, że podnieca go wypowiadanie jego imienia podczas kontaktu? Nie, nie było tak. Uważał to za dziwnie sztuczne i zbyt teatralne. On po prostu musiał poczuć tę energię, zupełnie jakby kopnięcie prądem, akcja i reakcja. On poszukiwał w seksie prawdy, a nie zwykłej przyjemności. Potrzebował czegoś, co jest autentyczne. Był czułym kochankiem, o tak, całował namiętnie, z pasją i zapamiętaniem, odbierając partnerce dech. Jego ręce potrafiły błądzić po kobiecym ciele tak, by ta wyraźnie zapomniała o całym świecie. Jednak najbardziej lubił szczerość, także w wymianie czułości. Nigdy dotąd nie poczuł tego, czego szukał. Usłyszawszy jej własną odpowiedź, powiedział krótko:
- Zapamiętam – zdecydowanie się z nią droczył, ale tak miało to wyglądać. Zrobiło mu się dziwnie duszno, a gorąca kawa nie była tego powodem. O takich sprawach rozmawiał z kumplami, a nie z kimś, z kim nie gadał przez lata. Podwinął rękawy swojej bluzy.
Nie przeszkadzało mu też to, że częstowała się jego ciastem. Uśmiechnął się tylko.
- Wiesz kim jesteś, to dobrze – podsumował. – I mówisz jak jest, jak zauważyłaś, lubię szczerość – wcale mu nie przeszkadzało to, co robiła i mówiła. Była sobą. Nową, ale sobą. Poza tym kto nie lubił brać? Dawanie było najlepsze, ale… Czuł satysfakcję z tego, gdy ktoś go chwalił, gdy w niego wierzył czy po prostu mówił, że jest potrzebny. Dlatego też dbał o sytuację z rodziną, chciał się czuć ważną osobą, co nie kłóciło się ze zwykłym zainteresowaniem ich życiem. Świat filmów i seriali był specyficzny, czasem ktoś odpadał, bo zostawał silniejszy i bardziej lubiany. I skłamałby mówiąc, że to nie jest dla niego istotne.
- Myślisz, że nie cieszę się tym, co mam i co mogę mieć? Jestem z tego cholernie dumny, bo nie staram się na próżno – może i był samoukiem, nie posiadał wyższego wykształcenia, ale wcale mu to nie przeszkadzało w życiu. Miał dobre geny, był zdolną bestią i wiedział kim chce być. Był dokładnie tam, gdzie się chciał znajdować.
- Lubię dostawać, ale też walczyć o swoją nagrodę. Jeśli mam jakiś cel, to do niego dążę. Krok po kroku – och, jak on uwielbiał piąć się w górę, by dotrzeć do finału swojej potyczki. Nawet jeśli miał gest, pomagał innym, to lubił, gdy ktoś zauważał, że on też potrzebuje uwagi. Był przecież tylko człowiekiem, miał swoje słabości i tajemnice, wzloty i upadki.
- Powiedz mi jeszcze, czy zrobiłaś coś naprawdę szalonego w swoim życiu? – był ciekaw, co mu powie. Było coś takiego, czy jednak nie?

eden de poesy

Jego żart najwyraźniej się spodobał. I dobrze, właśnie jako żart miało to zabrzmieć. Dlatego uśmiechnął się szeroko, a do tego powiedział jeszcze kilka słów.
- Cieszę się, że cię rozbawiłem, o to chodziło – jego dziarski ton sugerował, że naprawdę mówił jak było. Ta myśl była dowcipem i próbą rozśmieszenia Eden. Przecież kim on był, prawda? W towarzystwie znajomych zawsze było prościej się rozluźnić. To wszystko nie przekreślało jeszcze czegoś – tego, że może kiedyś naprawdę będzie potrzebowała takiej sytuacji i zrobi to sama chętnie. Postawił sobie to za cel, chciał, by kiedyś sama do niego przyszła i zaprzeczyła swoim słowom i czynom. Będzie cierpliwy i wyrozumiały, zaczeka na chwilę, w której poczuje, że może na niego liczyć i chce jego pomocy, opieki i zrozumienia. Będzie kim zechce, byle tylko naprawdę dała mu odczuć, że jest potrzebny w jej życiu.
Co jak co, ale pamięć miał dobrą. Brakowało mu tylko pamiątki po tej znajomości, zdjęcia, które potwierdziłoby, że naprawdę byli kiedyś sobie bliscy, że mogli nazwać siebie przyjaciółmi. Pamiętał o tym, co było, bo to było naprawdę ważne. Wielu ludzi i wiele sytuacji kształtowało człowieka, a on uważał, że jego dzieciństwo było kluczowe. Wtedy wiele zyskał i wiele stracił. Pozostało mu wierzyć, że naprawdę są jeszcze w stanie naprawić to, co zniszczyli inni ludzie, a czego z czasem oni sami nie naprawili. Czy Eden chciała, czy nie – Cem nie zamierzał odpuszczać. Chciał ją poznać lepiej, sprawdzić, co z tego, co pamiętał pozostało. Miał wrażenie, że kobieta po prostu nie chce dać się odczytać na pierwszym spotkaniu. Bo nie dopuszczał do siebie myśli, że mogło być ostatnim. Im bardziej brnęli w rozmowę, tym lepiej rozumiał sytuację. Kiedyś nie miała tylu kolców. Była odsłonięta, dlatego mógł jej pomóc. Teraz radziła sobie sama i widać nie dopuszczała do siebie wszystkich. Działała mądrze, bo byle kto mógł ją wtedy wykorzystać i oszukać. Cem oferował jej prawdę, bo sam nie chciał niczego innego, jak właśnie szczerości.
- Nazar to element kultury i tradycji. Nosi się go też na szczęście, po prostu. Mamy chyba podobne zdanie odnośnie amuletów. Ja też w to nie wierzę, po prostu toleruję i nie wyśmiewam. Niestety zabobony to jedna z domen tureckiego narodu. Na szczęście coraz więcej osób to odrzuca, traktując amulety jako wyłącznie ozdobę dla domu – wyjaśnił. W jego domach nie było takich symboli, nie potrzebował ich w ogóle. Komuś, kto wierzy w każdy dzień, w siebie i to, co robił, po prostu nie było potrzebne nic takiego.
- Chyba nie ma człowieka, który by się nie cieszył z tego, co dostaje. Branie jest dobre, ale u mnie to się równoważy z dawaniem. Lubię, gdy ktoś korzysta z tego, co mu ofiarowuję. Sprawia mi to radość i satysfakcję. Jak każdy bywam samolubny i nie jest to żadna tajemnica. Denerwuję się, bywam marudny i przykry – wiedział o tym. Nawet jeśli był osobą, która rzadko się kłóciła i unikała niepotrzebnego hałasu, miał swoje momenty. Był tylko człowiekiem, tworem złożonym i nieprzewidywalnym. Nigdy nie wiedział w jakim humorze się obudzi i jak będzie wyglądać jego dzień. Może na swojej drodze spotykać kogoś, kto będzie silnym przeciwnikiem i nie dobrem będzie wygrywać, lecz walczyć tą samą bronią.
Jakoś nigdy nie był przywiązany do religii, więc przyjął jej ostatnie słowa w normalny sposób. Nie ukrywał, że nie lubi tematu wyznania, bo sam nie należał do religijnych osób. Nie potrzebował tego w swoim życiu. Przestał się tym przejmować, gdy stracił matkę. Gdyby Bóg istniał, pomógłby nam – tak mawiał i całkowicie odseparował się od spraw religijnych. Wierzył w każdy dzień, a nie w kogoś, kto ma podobno rządzić wszystkim i znać wszystko i wszystkich. Co ciekawe grał w scenach, które pokazywały go podczas modlitwy. W myślach powtarzał sobie tylko, by to pajacowanie się skończyło jak najszybciej. Wielu ludzi miało mu za złe, że nie bronił wiary matki czy ojca, ale jemu to było wszystko jedno. Święta tolerował, ale nigdy ich nie obchodził jak trzeba. Nie robił czegoś na pokaz, więc po prostu się w tym nie przejmował.
- Jakoś mnie to nie dziwi – odpowiedział w końcu. Nie był za przesadnym fanatyzmem i zasadami, które nawet nie wiedział, co miały na celu zrobić. Straszenie, że zapłaci za wszystkie grzechy? Głupota.
- Dobrze, że wyszłaś z tego zamkniętego środowiska. Teraz chyba naprawdę czujesz, że żyjesz, co? – to pewnie było oczywiste. Żyła jak chciała i jak uważała. Czy nie tego sam dla siebie pragnął? Oj tak, ale niekoniecznie chciał w tym wszystkim zostać sam. Potrzebował kogoś, kto go zrozumie i nie będzie mu prawić morałów. Potrzebował akceptacji i sam był gotów na to samo. Niestety dotąd zawsze się sparzył na kimś. Brakowało tego czegoś, co rozpali związek i pozwoli mu ewoluować. A co otrzymywał? Osoby pozbawione wyobraźni, które nie wiedziały kim są i kim chcą być. Chociaż nie, ostatnia dziewczyna chciała mieć w nim partnera w zabawie, a gdy tylko znalazła sobie bogatszego, wyszła za niego za mąż i żyła jak królowa.
- Mam nadzieję, że nikt ci nie wytyka tego, co robisz. Najgorzej gdy ludzie pouczają cię, guzik wiedząc o twoim życiu – odparł, w tym samym momencie podnosząc swoją filiżankę z kawą. Potem znów sięgnął po ciasto. – Nie lubię, gdy ktoś ocenia z góry, nie mając pojęcia, co tak naprawdę siedzi ci w głowie. Pewne rzeczy się da odgadnąć, ale inne trzeba poznać. No właśnie, poznać, a nie traktować z góry. Poszukujący zawsze doszuka się czegoś nowego i istotnego.
- Człowiek to bardzo ciekawa istota. Nigdy się nie dowiesz tak naprawdę, co w sobie kryje. Poznawanie się jest fascynujące, no przynajmniej dla mnie – spojrzał na kobietę uważnie, ale nie nachalnie. Nie prześwietlał jej, lubił zagadki, a ona miała w sobie coś naprawdę tajemniczego. Otaczało ją coś specyficznego, jakby aura. Była słodko – gorzka, potrafiła powiedzieć i coś miłego i zakuć cię mocno w najczulsze miejsca. I podobało mu się to.

eden de poesy

Miał wiedzę, to prawda i nawet nie ukrywał tego, że jest zainteresowany życiem w kraju matki. Wiązał z nim wielkie nadzieje, tam był zdecydowanie chciany i mógł się pochwalić bogatą filmografią.
- Opowieści matki mnie zafascynowały. Mówiła o ludziach, historii, uczyła języka, zabierała nas latem do swojej ojczyzny. To jak dwa różne światy – powiedział z namysłem, a chwilę później, gdy tylko przełknął kolejny kawałek ciasta, kontynuował.
- Tam nikt nie patrzył na nas podejrzanie, jak tutaj. Przyjęto nas z otwartymi rękami. Po szkole średniej postanowiłem tam wyjechać, zamieszkałem u wuja i zacząłem się pokazywać na castingach, występowałem na ulicy grając na gitarze, aż mnie wypatrzono i dano szansę. Spędziłem tam wiele lat, wracając do Kanady okazyjnie. Dopiero przed śmiercią ojca wróciłem na dłużej. Moje doświadczenie zaowocowało i zacząłem też pracę tutaj. I tak myślę za jakiś czas wyjechać na stałe. Tutaj niewiele mnie trzyma. Może jeśli znajdę dobry powód by zostać, zmienię zdanie – no właśnie, te bywały różne, czasem coś, albo ktoś trzymał człowieka w jednym miejscu. On także był tego świadomy. Jeśli tego nie znajdzie, pewnego dnia po prostu odleci i prędko nie wróci. Zamieszka tam, gdzie odnalazł siebie.
- Moje rodzeństwo mieszka tutaj i nie są związani z Turcją jak ja. Oni mają swoje życie w Toronto. A ja… cóż, powiedzmy, że zawsze byłem jak kot, który chodził swoimi drogami – i jak on, szukał drogi do domu. Czy da się oswoić? Trudno rzec. Ktoś musiał dostać się do jego umysłu i serca. Póki tak się nie stało, nie mógł odpowiedzieć co i gdzie będzie robić. Próbował żyć tutaj, dał sobie szansę. Chciał.
Później przyznał jej rację, co do tego jak to z tym braniem i dawaniem było. Wszystko zależało od sytuacji i tego, co to było.
O religii nie mówił wiele, jakoś nie uważał tego za istotny temat. Albo się wierzyło, albo nie. Jego żadna wiara nie przekonała do siebie. Przywykł do świąt chrześcijańskich i muzułmańskich, jakie były obchodzone w jego rodzinnym domu, kiedy był chłopcem. Potem wybrał świat bez wyznania. Czasami wierzył w los i w przeznaczenie, w coś, co było mu pisane. I teraz także wierzył w to, że to spotkanie było nie dziełem przypadku, a czymś, co nastąpiło naturalnie. Nawet jeśli mieli się nie spotykać, był wdzięczny za to, że dostał kilka kradzionych chwil na rozmowę. Tylko czy się tym zadowoli?
Grzesznica. Może i nią była, ale najważniejsze było to, że żyła teraz jak chciała, w zgodzie ze sobą. A on? Także robił to, co chciał i co wielu ludziom się nie podobało. Nie dogodzi się każdemu, a poza tym był zadowolony ze swoich wyborów.
- Nie mam nikogo – odparł prosto z mostu. – Kobiety, które mnie interesują są nieosiągalne, a te, które okazują zainteresowanie, wolą znać stan mojego konta bankowego i adres zamieszkania niż poznać mnie. Mam mnóstwo znajomych, ale żadna nie sprawiła, bym chciał o nią walczyć. Powiedzmy, że lubię wyzwania i wierzę w chemię między ludźmi. Jeśli nie zaiskrzy, to nic z tego nie będzie. Przyznaję, że chciałbym mieć kogoś takiego, ale nie mam szczęścia w miłości – powiedział to nie bez żalu. Chciał mieć rolę przyjaciela, obrońcy, kochanka, partnera i towarzysza przygód. Nigdy nie pokochał prawdziwie, albo dotąd tego nie poczuł i nie zauważył. Zazdrościł jej tego, że kogoś miała.
- Nie wiem, może nie zasłużyłem sobie na kogoś u swego boku – zakończył myśl i dojadł jeden z kawałków ciasta do końca.
Na kolejne zadane pytanie nie odpowiedział od razu, ale kiedy podjął się tego, mówił to, co sądził, wprost.
- Myślę, że nie da się poznać człowieka w pełni. Nie wiem, co bym zrobił. Na pewno chciałbym odkrywać więcej, jak się układa puzzle, kawałek po kawałku. Mimo to nie chciałbym też być katem osobowości drugiej osoby. Wydaje mi się, że jeśli jedno chce poznać drugie jak najlepiej, może to osiągnąć dzięki współpracy. Poznawanie jest czymś pasjonującym, ale nie można otrzymać tego siłą, pozbawiając tę drugą osobę oddechu. Prawdą jest, że chciałbym dowiedzieć się jak najwięcej, ale jeśli to by niszczyło tę osobę od środka, przestałbym. Nie chciałbym zmieniać kogoś na siłę. Odkrywanie siebie powinno być wspólną podróżą, tak by z iskry wzniecić pożar – odparł szczerze.
- I na odwrót, gdyby ktoś chciał poznać mnie, musiałby coś dać od siebie. Ja wierzę w to, że najważniejsze jest przyciąganie siebie. Gdy coś się dzieje, trzeba temu pomagać. Gdyby ta druga osoba naprawdę była przekonana o tym, że bez wiedzy nie może ze mną być, pomógłbym jej. Jednak dla mnie czytanie człowieka jak otwartej księgi jest nie na miejscu. Wolę stopniowo poznawać, odkrywać i docierać się – dotąd żadna kobieta nie chciała go poznać lepiej. Nie zależało nikomu na tym, co powie czy zrobi. Po prostu miał być obok. To go męczyło. Płytkie kobiety mu się nie podobały.
- Lubię mierzyć się z wyzwaniami. Im trudniej, tym jest ciekawiej – dodał jeszcze taką myśl.
Słuchał tego, co mówiła i zastanawiał się, kto wpadł na to, by dzielić się takimi informacjami. Oczywiście, nie było w tym nic złego, można było kogoś poinformować o miejscu pobytu, a jednak zastanawiał się, czy sam chciałby wiedzieć. Pewnie nie kontrolowałby tego, wolałby postawić na zaufanie. Meldunki nie były według nie zdrowe dla związku, ale nie powiedział tego na głos.
- Szkoda – odparł, a na jego twarzy naprawdę pojawił się smutek. Mimo pojedynku na poglądy i słowa, dobrze mu się rozmawiało. Miał przed sobą osobę, która była wyzwaniem, a on takie cenił najbardziej. – Dawno nie wciągnęła mnie tak żadna rozmowa – przyznał i wpatrzył się w nią uważnie.
- Mam nadzieję, że to nie pierwszy i nie ostatni raz, gdy się widzimy. Dobrze cię było zobaczyć i posłuchać. Cieszę się, że opuściłaś gniazdo i walczysz o siebie. Niech ci się wiedzie – nie miał odwagi wspomnieć czegoś o jej facecie. Nie miał prawa się odezwać na temat, o którym przecież prawie nic nie wiedział.

eden de poesy