MAPLE HEARTS | PBF

Historia Eden i Cema inaczej: Co by było, gdyby nie zerwali ze sobą kontaktu w przeszłości?


Rok 2007, Toronto, Kanada
Uwielbiał Turcję i wakacje w tym kraju. Latał tam z radością, bo spotykał krewnych i przyjaciela, którego najbardziej mu brakowało w Kanadzie. Na szczęście były telefony i komputery i można się było skontaktować. Nic nie zastąpi kontaktu bezpośredniego, ale Ayers mógł na to liczyć latem.
Po spędzonym tam czasie tęsknił za Kanadą, chociaż nie za wszystkim i wszystkimi. Chciał zakończyć naukę w tym kraju i polecieć do Turcji na dłużej, bo tam chciał się wziąć za spełnienie marzeń, ale by tam się udać, musiał poświęcić osoby w Toronto. Czy był gotowy? Miał jeszcze czas na namysł i chciał z tego skorzystać. Tęskniłby za domem, za rodzeństwem i swoją przyjaciółką – Eden. Właśnie to jej zostawił wiadomość o powrocie jako pierwszej. Umówili się więc w swoim ulubionym miejscu i chłopak nie mógł się doczekać spotkania. Potrzebował kilku godzin na odpoczynek, a kiedy był gotów, zabrał ze sobą plecak, w którym schował co nieco, no i stawił się przed czasem we wspomnianym miejscu.
Zbliżał się kolejny rok szkolny i po nim miało być inaczej, kiedy on zakończy edukację, wyjedzie, ale co z dziewczyną? Niesamowite, jaka więź się między nimi nawiązała, od prostego, miłego gestu. Dla Ayersa to było bardzo cenne, bo zawsze byli dla siebie pomocni i można było wymienić się spostrzeżeniami na różne tematy. Cem nawet uczył ją trochę tureckiego, bo obiecał, że kiedyś zabierze ją do tego kraju i pokaże ciekawe miejsca w Stambule, ale wpierw musiała osiągnąć pełnoletność. Kiedy będzie mogła sama o sobie decydować, poda jej rękę i polecą w świat.
Cem nigdy nie uważał różnicy wieku za coś złego. Fakt, to komplikowało kilka spraw, ale najważniejsze, że mogli sobie ufać i się wspierać.
Pojawił się wcześniej, więc to on czekał na dziewczynę. Miał nadzieję, że spodoba jej się to, co przywiózł dla niej w prezencie, pomijając oczywiście najlepszy wybór słodyczy, które otrzymywała co roku. Miał kilka drobiazgów, ale dość znaczących. Przechowywał to w niewielkim, ozdobnym pudełeczku, które kupił na największym targowisku w mieście. W środku były trzy rzeczy, a jedna była sentymentalna. Wziął ją z domu dziadków, ale za zgodą babci. Było tam trochę tego, część otrzymała już Mavi, a jeszcze więcej dostanie, gdy będzie starsza. Cemil chciał jednak coś, co mogłoby pasować do przyjaciółki. W Toronto miał pod ręką pamiątki po niej, ale tamta była inna, szczególna, gdyż Miray Kaya nosiła to, gdy zaczynała spełniać swoje marzenia. I jej syn chciał, by była dobrym talizmanem dla Eden, bo chciał, by ta spełniała swoje marzenia.
Cem rozmyślał o tym, co będzie za rok. To będzie trudny czas, ale nie poddawał się i wierzył, że coś wymyśli. Rodzeństwo miało siebie i wiedział, że sobie poradzą bez niego, ale Eden… On martwił się o nią, bo miała znaczenie dla niego. Wielkie.
I chociaż ich życia były różne, jakoś ich przyjaźń trwała i rozkwitła na dobre. Wcześniej nigdy nie myślał o tym, że dziewczyna może być tak dobrym przyjacielem. Mogła być i była. Tylko czy on wierzył, że to przetrwa różne próby? Myślał, że tak, ale nie wykluczał, że to może się jakoś zmienić po drodze. Jakby nie było, czas zmieniał wiele spraw. Najważniejsze dla niego było to, by nie zerwali ze sobą kontaktu, bo nie chciał odejść od tak i udawać, że nic się nie stało.
Teraz kiedy czekał na nią, myślał tylko o tym, w jakim stanie ją spotka. Czy wszystko było dobrze i w ogóle. On tęsknił i wierzył, że dziewczyna też wyczekiwała jego powrotu. Uśmiechnął się do swoich myśli i to były dobre wyobrażenia. Będzie dobrze. Jak zawsze.

eden de poesy

Cem uśmiechnął się do przyjaciółki, gdy ta przyszła na spotkanie.
- I ciebie świetnie widzieć – powiedział wesoło. – Tęskniłem – powiedział wprost. Nie udawał, że była dla niego kimś ważnym i bardzo cenił sobie tę przyjaźń. Dziewczyna była naprawdę fantastyczną osobą, nawet jeśli się czasem droczyli i mieli różne poglądy na pewne sprawy. Ich relacja była szczera i naprawdę bardzo przyjemna. Kiedyś Ayers nie wyobrażał sobie, że może tak się z zaprzyjaźnić z dziewczyną, a tu masz, stało się. Cenił ją bardzo, zupełnie jak Emira, który był w Turcji.
- Damy radę – odparł, kiedy powiedziała ile ma czasu. Mało, ale lepsze to, niż nic.
- Lot był ciężki, zamiast lepiej to gorzej z moją klaustrofobią. Powinienem przywyknąć do tego, ale nie potrafię. Jeśli mi się udaje, to po prostu śpię wtedy, ile się da. Nie lubię latać, zdecydowanie – ale robił to od lat i jakoś wytrzymywał. Nie miał wyjścia, chcąc podróżować. Ale szybko zmienił temat.
- Mam coś dla ciebie – powiedział wesoło, sięgając po swój plecak. Wyciągnął z niego paczuszkę ze słodyczami i… szkatułkę. Podał to wszystko dziewczynie i czekał na jakąś reakcję.
- Otwórz – zachęcał do otwarcia pudełeczka. – Bransoletka należała do mojej mamy, wziąłem to z domu dziadków – powiedział, wyjaśniając znaczenie głównego prezentu. Była zrobiona z niebieskich okrągłych kamieni, błyszczących w słońcu.
- To lapis lazuli – wyjaśnił. – Ma znaczenie sentymentalne dla mnie, bo nosiła ją jeszcze wtedy, kiedy zaczynała marzyć o karierze, ale te kamienie same w sobie oznaczają wewnętrzną siłę, światło i intuicję. Będzie ci pasować – uśmiechnął się do przyjaciółki. Wiedział, że będzie musiała ją ukryć, ale chciał, by kiedyś jej się przydała, może do jakiejś sukienki? Chciał ją zobaczyć na jej ręce. Pasowała do smutku, jaki w sobie kryła Eden. On dostrzegał zmiany na jej twarzy, patrzył na nią przecież tak często i dokładnie, że mógłby odtworzyć jej postać z pamięci. Zauważał naprawdę każdy szczegół, bo patrzył naprawdę, a nie udawał tylko, że to robi. I bolało go serce, kiedy pomyślał sobie o jej rodzinie i ich surowych zasadach.
- Tu masz nazar – powiedział, pokazując kolejną rzecz. – Niektórzy wierzą, że chroni przed złem. A to jest z tureckiej bawełny – wskazał na ładną apaszkę, którą pomogła mu wybrać siostra.
- I oczywiście paka słodyczy – miał też najlepszą czekoladę, którą miał ochotę otworzyć od razu. Dobrze im się kojarzyły te słodkości. Od pewnej tabliczki rozpoczęła się ich przyjaźń.
- Powiedz mi, co robiłaś i jak się masz? – zachęcił, będąc ciekawym, czy powie mu prawdę o tym, co się z nią działo. Nie zawsze potrafiła czy chciała, ale on czekał. Kiedyś ją obroni, bo nie wyobrażał sobie zerwać z nią kontaktu.
Wyciągnął z plecaka kilka pocztówek i podał je Eden.
- Chciałbym ci kiedyś pokazać te miejsca – powiedział trochę nieśmiało. – Świat jest ogromny – dodał. Najpiękniejsze było dzielenie się wszystkim z kimś bliskim, a ona nią była. Na zawsze.

eden de poesy

To byłą cenna pamiątka, ale on miał co do niej plany. I bardzo chciał, żeby to właśnie Eden ją dostała.
- Proszę, weź ją, naprawdę – nalegał. – Chcę żebyś ją miała. Należała do osoby pełnej marzeń i chcę, by przyniosła szczęście także tobie, bo na to zasługujesz. Moja siostra ma pełno jej rzeczy, a ja chcę dać to komuś szczególnemu – nie poddawał się cały czas. Patrzył uważnie na dziewczynę, a jego jasne oczy błyszczały.
- Wiem, że mama chciałaby, abyś to miała – może to Mavi była podobna do swej mamy (patrząc na zdjęcia Turczynki z dzieciństwa i wczesnej młodości naprawdę wyglądały identycznie), ale to Cem znał ją najlepiej jako najstarsze dziecko. I to ona opowiedziała mu o wielu sprawach, marzeniach i tym, by zawsze słuchał uczuć, bo one są szczere i mówią prawdę o człowieku.
- Widzisz, zawsze mi mówiła, że trzeba słuchać serca. Moje podpowiedziało mi, że to powinno być twoje – mówił prawdę i chciał, żeby Eden to zrozumiała.
- Jeśli ją weźmiesz, będę bardzo szczęśliwy – a jeśli nie, to zrobi mu przykrość, proste. Zależało mu na tej dziewczynie, bo była mu najbliższa tutaj. Miał wielu kolegów i koleżanek, ale najbardziej zaprzyjaźnił się z Emirem w Turcji i właśnie z Eden w Toronto. Była inna niż wszystkie dziewczęta i bardzo chciał, żeby jej życie się zmieniło. Zasługiwała na to, co najlepsze, a nie na smutek, który tak często gościł w jej oczach. Cem zwracał uwagę na tę część twarzy, ale nikt nie miał takiego spojrzenia jak ona. Przykuwała uwagę i on nie był wyjątkiem.
Ayers był w takim wieku, w którym powinien być już z kimś w związku, przeżywać miłosne przygody i cieszyć się życiem. Jednak ciągle był sam i z jakiegoś powodu ten stan się nie zmieniał. Dlaczego? Często zadawał sobie to pytanie. Był gorszy od innych? A może po prostu dziewczyny go nie interesowały? Nie, to ani jedno, ani drugie. Po prostu to było skomplikowane, bo dotąd tylko jedna pięknooka mu się przyśniła i była to jego przyjaciółka siedząca obok. Nigdy jej tego nie powiedział, ale może kiedyś o tym wspomni.
Kiedy opowiadała o sobie, był cicho i nie przeszkadzał jej w opowieści. Uśmiechnął się, słysząc o jej lekcjach pływania, o miłostkach koleżanki, ale kiedy wspomniała o nowym chłopaku, którego poznała, uśmiech zamarł na jego ustach. Odwrócił też spojrzenie i wyraźnie się zasępił.
- To miło – powiedział tylko, kryjąc przed Eden swoje prawdziwe emocje. Poczuł coś, ukłucie zazdrości? Dotąd tylko on był jej bliskim kolegą, a teraz coś się zmieniło. Ktoś wszedł do jej świata i nawet coś dla niej robił. Cemowi zrobiło się trochę przykro. Nie był egoistą, to nie tak, ale po prostu nie chciał dzielić ich tajemnic z kimś jeszcze, a bał się, że „nowy” zastąpi go na jego miejscu. Przecież pochodził z wierzącej rodziny, a Cem? Ojciec katolik, matka była muzułmanką, Cem to ateista. Podobno. Wolał po prostu nie wierzyć w nic, bo tak było łatwiej.
Przez chwilę milczał, nie potrafiąc sobie poradzić z emocjami. Z jednej strony chciał, żeby Eden miała przyjaciół, a z drugiej bał się, że przestanie jej wystarczać i straci na znaczeniu. Gdyby ktoś go zapytał o to, kogo by zaprosił na bal szkolny, wcale nie byłaby to Anna, Jane czy Monica, które łaziły za nim, chcąc się wprosić do jego życia. Nie lubił nachalnych osób, ani tych sztucznych i pustych. Był sportowcem i szkolnym aktorem, był bogaty i popularny, a tymczasem na to proste pytanie odpowiedziałby, że pójdzie z Eden, albo nie przyjdzie wcale. Nie chciał nikogo innego, nie ufał tak, jak jej. Szkoda, że dziewczyna na widziała smutku w jego oczach i tej powagi, jaka wykwitła na jego twarzy. Bał się ją stracić, a czuł, że to możliwe, patrząc na swoje plany w przyszłości.
Oglądała pocztówki, a wskazując na jeden obiekt, odpowiedział jej.
- To Błękitny Meczet, świątynia muzułmańska z czasów sułtanatu. Jest piękny i można go zwiedzać. Stambuł jest niesamowity, a wiesz, co w nim bardzo lubię? To, że tam jest pełno ludzi z różnych krajów. Nieważne w co wierzą, jakim językiem mówią, po prostu tam podróżują, żyją, uczą się i pracują. Ta wielokulturowość jest niezwykła. Kiedyś to ujrzysz na własne oczy, zabiorę cię tam, naprawdę – kiedy tylko będzie mógł to zrobić. – Zgodzisz się na to? – zapytał, jakby mieli się spakować i wsiąść do samolotu następnego dnia.
- Ojciec nalega bym się pilnował w nauce i nie wygłupiał z tym aktorstwem. Nie wierzy we mnie i w moje marzenia. Mówi, bym studiował, założył rodzinę i utrzymywał dom poprzez właściwą pracę. To brzmi dobrze, ale jego cele nie są moimi. Spełnianie marzeń jest ważne, bo inaczej będzie się do końca nieszczęśliwym – powiedział niby ot tak sobie, ale znów cytując swoją matkę.
- Nie chcę całe życie żałować, że czegoś nie zrobiłem – to się tyczyło też samej Eden. Bo kiedyś jej powie, że jest dla niego ważniejsza, niż może się wydawać. Była jedyna i niepowtarzalna. I była obok, kiedy jej potrzebował, nawet jeśli musieli trzymać się planów i czasu.

eden de poesy

Cem nie chciał wcale zostać źle zrozumiany, dlatego szybko pospieszył z wyjaśnieniem.
- Ja nie chcę cię zmuszać, to po prostu prezent dla wyjątkowej osoby. Bo nią jesteś, wiesz o tym, prawda? – chciał się upewnić, czy miała tego świadomość. Chciał jakoś przekazać, że naprawdę jest dla niego ważna, bardzo. Nie traktował jej jak siostry, było inaczej, a przynajmniej chciał żeby to było widoczne. Równocześnie nie mógł zrobić niczego, co by wykraczało poza dżentelmeńskie zamiary. Nie był może chłopakiem wstydliwym, ale Eden była wyjątkowa, jak kwiat, który łatwo można było uszkodzić, a tego nie chciał. Z drugiej strony nie mógł ukryć, że dziewczyna jest piękna i z każdym rokiem się zmienia w osobę, która złamie niejedno serce. Wiedział o tym, wystarczyło kilka lat i wyjdzie na świat z nową mocą. Zacznie żyć naprawdę, ale czy będzie wtedy potrzebować jego?
Wysłuchał opowieści o książkach i jakby dostał szczękościsku. Nie potrafił się zdobyć na uśmiech, powiedział tylko:
- Są takie książki – potaknął. – Świat jest różny, często życie weryfikuje to, co się zna i w co wierzy. Wiesz dlaczego ja jestem niewierzący – to było stwierdzenie, rozmawiali już o tym. Słysząc, że ów Elias jest studentem, w dodatku medycyny, Cem poczuł się tylko gorzej. I z kim miałby się porównywać? On był tylko marzycielem, który starał się być kimś innym.
- Medycyna… - powtórzył na głos. – Dobry kierunek – sam poczuł się trochę głupi przy takim chłopaku. W końcu nie chciał studiować, tylko od razu szukać szczęścia.
- Ojciec chciałby mieć takiego syna – ale Cem nim nie był. – Każdy chciałby mieć takiego człowieka obok siebie – mówił, wcale nie zauważając, że mówił to na głos. To raczej były myśli, ale bolały.
W wycieczkę też wierzył, chociaż wiedział, że będzie ciężko. Eden musiała jak każdy ptak wylecieć z gniazda. I zacząć żyć naprawdę.
- Kiedy będziesz dorosła, nikt cię nie zatrzyma w jednym miejscu. Będziesz decydować za siebie – zauważył. A przynajmniej taką miał nadzieję, że tak będzie. Chciał tego, by w końcu miała coś do powiedzenia i nie trzymała się tylko ustalonych zasad.
Potem przedstawiła mu własny punkt widzenia jeśli chodziło o jego ojca. On nie potrafił spojrzeć na to w ten sposób.
- On nie widzi, że mamy inny pogląd na świat. Nie chce bym był taki jak mama, bo wszystko robię tak, jak robiła ona. On wiecznie pracował, kiedy żyła mama, zajmowała się nami i mówiła o tym, że nikt nie może nam zabrać marzeń i powinniśmy za nimi gonić. Ja też mam marzenia, ale one nie obejmują studiów prawniczych czy medycznych. Czy to znaczy, że będąc aktorem byłbym gorszy od innych? I mało ambitny? – spojrzał uważnie na przyjaciółkę.
- Wiem, że nie chce dla mnie źle, ale jednak nie potrafimy się porozumieć. Martwi się tym, że gadam tylko o sporcie albo o nowym przedstawieniu szkolnego teatru. I zastanawia się jeszcze nad czymś, ale to nie przejdzie ani jemu, ani mnie przez gardło – doktor Ayers myślał, że jego syn woli chłopców, bo dotąd nie spotykał się z dziewczynami, tylko wiecznie włóczył się z kolegami, a jedyną dziewczyną poza siostrą, była w jego życiu Eden. I to powinien być prawdziwy i dobry trop. Gdyby ojciec zwracał na niego uwagę, wiedziałby, że każde spotkanie traktuje na poważnie i przychodzi z nieobecnym wzrokiem, zamyślony i cichy. Dostrzegłby, że dziewczyna mu się podoba, ale nie umiał patrzeć sercem jak to miała w zwyczaju Miray Kaya, matka chłopaka.
Gest Eden sprawił, że przeszedł go dreszcz, ale taki przyjemny. Chciał też się uśmiechnąć, ale nie potrafił. Dziewczyna doskonale wyczuła jego nastrój, a on nie chciał jej okłamywać.
- Cieszę się tym, z czego ty się cieszysz – powiedział szczerze. – Ale… czy ten chłopak ci imponuje czymś? – zapytał wprost.
- Na pewno jest mądry, błyskotliwy i ma ciekawe zainteresowania – i byłby dobrym materiałem na przyjaciela, albo chłopaka. Cem poczuł się bardzo mały przy tym nieznajomym, zupełnie jakby był… nikim ważnym. Nie potrafił udawać, że to go nie rusza. Spojrzał na Eden z takim ciepłem, ale i smutkiem w oczach, że naprawdę musiała poczuć, że coś się z nim działo. I zaczynał rozumieć, o co chodziło. O zazdrość, która była niedobrym uczuciem. Ale z drugiej strony pokazała mu coś, czego bał się powiedzieć na głos, bo nie chciał stracić przyjaciółki.
- Powiedziałaś mi chwilę temu, że porażka boli mniej niż żal. Chciałabym coś powiedzieć, ale boję się, że zostanę źle zrozumiany. Może to nie jest dobra pora, ja nie wiem – plątał mu się język. Chciał powiedzieć, że mu na niej zależy inaczej niż na innych, ale czy miał do tego prawo?
- Eden, czy ty…? – zaczął. – Czy ty go lubisz w szczególny sposób? – bał się odpowiedzi, ale musiał zapytać. Może w jakiś sposób odważy się przyznać, że on sam patrzy na nią inaczej.

eden de poesy

Poprzez to, co się działo w domu, Cem był nerwowy i często się denerwował. Nie wiedział, co robi źle. Po prostu. Może naprawdę Eden trafiła w punkt, a może…
- Ojciec mi nie ufa. Poza tym ja ciągle uważam, że to przez niego mama… - zginęła, tak Cem, zginęła. Nadal miał problem z tym słowem i nie mówił go często, bo otaczała go wtedy atmosfera mroczna i niebezpieczna. Robił się drażliwy, emocjonalny.
Jakoś nie zdziwił się, że Eden się obraziła. Czasami gadał głupoty i wiedział o tym, ale miał problem, z którym nie umiał sobie poradzić. Może powinien uchylić rąbka tajemnicy, zanim dziewczyna pójdzie i zostawi go samego?
- Przepraszam, Eden – powiedział szybko, również wstając. – Nie miałem nic złego na myśli, naprawdę. Ja tylko… - wziął głęboki oddech i powiedział to, co mu leżało na sercu.
- Ja się boję, że cię stracę – mówił szczerze. – Tego, że ktoś nas rozdzieli – to było przecież prawdopodobne, patrząc na fakt, że jej rodzina go nie lubiła. Stąd jego niepokój i musiał wyjaśnić, co się z nim działo.
- Ojciec podejrzewa, że wolę chłopców, bo nie mam dziewczyny, a prawda jest taka, że ja… - czuł, że musi to powiedzieć na głos, bo inaczej nie będą mogli dojść do porozumienia. – Ja lubię ciebie. Nawet bardzo i kiedy powiedziałaś o tym chłopaku, ja… - teraz poczuł, że robi mu się gorąco.
- Poczułem się zazdrosny – wyjaśnił szczerze. – Eden, jesteś najfajniejszą dziewczyną jaką znam i powiem ci szczerze, że nie wyobrażam sobie życia, w którym ciebie nie będzie. Wybacz mi te wszystkie podchody, ale ja nie wiedziałem jak ci to powiedzieć. Nie chcę, byś była zła na mnie.. Nie chciałem, żebyś się denerwowała, wiesz, że czasami podchodzę emocjonalnie do wszystkiego i sam nad sobą nie panuję. Kiedy się denerwuję, jest mi po prostu ciężko się dobrze wysłowić. A chodzi mi tylko o to, że chcę ci powiedzieć, że mi na tobie zależy i chciałbym… No zastanawiam się, czy ty też mogłabyś poczuć do mnie coś więcej, niż tylko przyjaźń. Nie chcę cię do niczego zmuszać, ale ja naprawdę… no podobasz mi się, nie jak przyjacielowi, ale jak chłopakowi – mówił dalej, a jego wyznania naprawdę zaczęły nabierać kształtu.
- Ja się w tobie zakochałem, Eden – zrobił to. Powiedział o co chodzi i chyba poczuł się trochę lżej, ale czy pewniej? Nie, bo jednak nie wiedział, jaka będzie odpowiedź dziewczyny. Czy czuła coś podobnego, czy jednak zostaną wyłącznie na stopie przyjacielskiej? Bał się, że go odrzuci i nie będzie chciała go znać, bo przekraczał pewną granicę. On nie miał nic złego na myśli, on po prostu chciał ją traktować jak księżniczkę, którą w jego oczach była.
I patrzył teraz na nią, z takim ciepłem i uczuciem, że mógłby stopić swym spojrzeniem każdy lodowiec.
Tak, stało się to, czego jego ojciec nie wziął pod uwagę, mianowicie fakt, że syn nie interesował się dziewczynami, bo jego serce było już zajęte i pragnął poznawać nowe rzeczywistości razem z nią.
- Podobasz mi się i chciałbym, żebyś została moją dziewczyną - czekał na to, co mu powie przyjaciółka. To nie będzie łatwe, bo jej rodzice go nie lubili, ale on był gotowy walczyć o nią z całym światem. - Jeszcze raz cię przepraszam, powinienem był powiedzieć o wszystkim wcześniej, ale nie sądziłem, że pojawi się ktoś nowy. Nie chcę cię stracić, Eden. Naprawdę. Życie bez ciebie, twojego głosu, spojrzenia, obecności… musiałoby być straszne i nie chcę tego przeżywać. Nie wiem, czy możesz mnie pokochać, ale ja kocham ciebie – teraz już naprawdę zamilkł i czekał na jakąś reakcję. To nie była gra, widziała to na własne oczy, bo go znała i mogła mieć pewność, że jej nie oszukuje.

eden de poesy