MAPLE HEARTS | PBF

To zdecydowanie nie były najlepsze tygodnie w jego życiu. Zdarzenia tamtego dnia przy przymierzaniu garniturów nadal spędzały mu sen z powiek. To co powiedziała mu Mara na odchodne wpierw nie miało dla niego najmniejszego sensu. Nie rozumiał skąd wychodziło jej rozgoryczenie, skoro to ona na samym początku ich znajomości dała mu jasno do zrozumienia, że nie szuka w nim partnera. Dopiero później dotarło do niego co tak naprawdę miała mu do przekazania. Jak widać, nawet osoby zajmujące się na co dzień profilowaniem czasami nie zauważały tych najbardziej oczywistych sygnałów. Wtedy i on nabrał trochę goryczy w jej stronę. Za to, że nie dała mu kolejnych sygnałów. Miała tyle czasu by dać mu do zrozumienia, że pragnęła żeby po prostu się bardziej postarać. Wtedy mógł to zrobić. Może wtedy jego życie wyglądałoby zupełnie inaczej i na obiad u jej rodziców przyszedłby z tą właściwą siostrą.
Bo tak, jak oboje sobie wtedy powiedzieli, nie mógł być dłużej z Connie. Zerwał zaręczyny właściwie tego samego dnia nie chcąc niczego przeciągać. Próbował się wytłumaczyć jednocześnie jakoś kryjąc w tym wszystkim jej siostrę. Wolał by to on był w tym wszystkim tym złym. Brał całą winę na siebie. Tak właściwie było. Nawet jeśli podchodził do tej relacji z najlepszymi intencjami i rzeczywiście wierzył w to, że zakochał się w Connie, teraz nie mógł już brnąć w to dalej wiedząc, że nie jest to prawdziwa miłość. W tym wszystkim tylko by ją oszukiwał i zranił jeszcze bardziej za kilka miesięcy, a może lat. Jego była narzeczona będzie potrzebować wsparcia swojej siostry więc nie zamierzał powiedzieć o niczym, co sprawiło, że doszedł do takiego, a nie innego wniosku. Rodzina powinna trzymać się razem.
Llewellyn nie miał pojęcia co tak właściwie miał ze sobą począć. Sprowadził się z powrotem do Toronto na rzecz swojej narzeczonej. To z nią miał budować tutaj swoje życie. Teraz? Nie był jakoś specjalnie z tym miastem związany. Zastanawiał się nawet nad wyprowadzką. W poprzednim biurze na pewno powitaliby go z otwartymi ramionami, lecz nie chciał podejmować tak szybko pochopnych decyzji. Może tak byłoby lepiej? Przynajmniej nie ryzykowałby, że kiedyś przez przypadek się spotkają. Czy to z Connie, czy Marą. Obie oczywiście się do niego nie odzywały. Dał im ku temu wystarczająco dużo powodów.
Na razie brał każdy dzień tak jak przychodził. Więc gdy zaproponowano mu krótki wyjazd służbowy do Montrealu zgodził się. Zmiana scenerii mogła mu dobrze zrobić. Może znalazłby tutaj jakiś wakat? Nowe mieszkanie? Na razie jednak musiał uporać się z celem swojego wyjazdu więc wykładem na jakimś zjeździe dla psychologów w policji i nie tylko. Nie do końca był w nastroju, ale przecież się nie wypisze.
To miało natomiast zdarzyć się dopiero jutro, więc dzisiejszy wieczór mógł przesiedzieć w hotelowym barze sącząc drink za drinkiem. Kilka kobiet postanowiło do niego podejść, spróbować swojego szczęścia, jednakże po ostatnich perypetiach nie miał ochoty nawet na przelotne znajomości, co było do niego zupełnie niepodobne, więc pewnie sam powinien pójść do terapeuty. Wszystkie więc grzecznie spławiał. Właśnie uporał się z pewną namolną blondynką kiedy zobaczył w odbiciu lustra nad barem kogoś, kogo na pewno nie spodziewał się tutaj spotkać. Rudowłosą kobietę, która pewnie chciałaby mu teraz wbić jakiś ostry przedmiot w prawy oczodół. Zgarbił się zatem nieco próbując zmienić swoją naturalną sylwetkę i modląc się żeby go nie zauważyła. Obserwował ją za swoimi plecami mając nadzieję, że uda mu się wyślizgnąć z lobby kiedy akurat nie będzie patrzeć.

Mara Lakefield

outfit

Gdy tamtego dnia ponownie zobaczyła na wyświetlaczu telefonu zdjęcie siostry, zamarła. Była pewna, że ta już wie. Że dzwoni, żeby na nią nawrzeszczeć. Miała ochotę odrzucić przychodzące połączenie, a telefon najlepiej wyrzucić przez okno i schować się pod kocem jak mała dziewczynka. Cały ten trójkąt w jaki się wpakowała powodował, że czuła i się zachowywała całkowicie nierozsądnie. Dlatego upomniała się w myślach i odebrała telefon, a słysząc po drugiej stronie zapłakaną Connie już wiedziała o chodzi. Godzinę później była u niej pocieszając ją na kanapie i razem z nią obrzucając Arthura najróżniejszymi wyzwiskami, a znały naprawdę bardzo dużo epitetów. W tamtym momencie Mara nie była psychoterapeutką. Nie była Marą prawdopodobnie od lat zakochaną w swoim dawnym przyjacielu. Była siostrą. Starszą siostrą, która pocieszała młodszą po złamanym sercu i pomagała je pozbierać na nowo.
Jednak zasypiając obok Connie w łóżku, które jeszcze dzisiaj rano dzieliła ona z Llewellynem, Marę zalała fala wyrzutów sumienia i wstydu. Wtedy zdała sobie sprawę, że mężczyzna, którego opisywała przez ostatnie godziny wieloma negatywnymi przymiotnikami, to w sumie uratował jej tyłek, a już na pewno relację z siostrą i pozostawiając jej wolną rękę czy chce jej powiedzieć o sobie czy nie. A z kolei jej milczenie sprawiło, że to ona pocieszała Connie, że do ślubu nie dojdzie, chociaż ona była po części temu winna. Zasypiając miała przed oczami zapłakaną twarz siostry i zrozumiała, że wolałaby oglądać ją szczęśliwą z Arthurem niż zapłakaną i bez Arthura.
Dlatego kolejne tygodnie były dla Mary paskudne i to znacznie bardziej niż tamten okres po zaręczynach. Wtedy przynajmniej Connie była szczęśliwa, a teraz? Musiała wziąć tydzień wolnego w pracy, żeby jakoś się pozbierać, ale Mara po kilku dniach dostrzegała, że czuje się ona pomału coraz lepiej. To trochę uciszało jej wyrzuty sumienia, ale nie do końca. Wciąż się czuła źle okłamując ją. Czuła się też źle przez te wszystkie emocje i uczucia, którymi zdała sobie sprawę, że darzy Arthura. Mężczyznę, który znowu tak jak szybko pojawił się w jej życiu, tak szybko zniknął. Znowu. A to ją bolało…? Czy wolałaby, aby kręcił się w pobliżu? Czy chciałaby, aby w końcu zaczął o nią walczyć? Za każdym razem, gdy jego temat zaprzątał jej głowę, czuła jak ten mętlik plącze się w niej jeszcze bardziej, więc robiła wszystko, aby o nim nie myśleć.
Dlatego informację o konferencji za miastem przyjęła z wielką radością. Niewiele myśląc i zagłębiając się w harmonogram, zapisała się na cały weekend. Potrzebowała się wyrwać z Toronto, od tych ludzi i odciąć się od tej sytuacji. Wszystko zapowiadało się naprawdę bardzo dobrze. Meldując się przy recepcji spotkała dawnego kolegę z praktyk w szpitalu. Zaproponował drinka w barze wieczorem i Mara uznała, że po roku od rozwodu może jest to już najwyższa pora, żeby się otworzyć przed kimś innym? Ktoś kto też nie jest narzeczonym Twojej siostry. To był jej znak od losu. Uśmiech od losu. Nie do końca była przygotowana na randkę podczas konferencji, ale coś wygrzebała z walizki i udała się na spotkanie. Przebiegało ono w bardzo miłej atmosferze, rozmowa się kleiła, było… poprawnie? Dobrze? Brakowało jej słowa do określenia o co chodzi, ale mimo wszystko było miło. Do momentu, gdy jej kolega nie musiał odebrać pilnego telefonu z pracy zostawiając ją na chwilę samą. Sączyła więc wino w oczekiwaniu na niego i po kilku minutach zerknęła, czy może już nie wraca. Nie widziała go, ale za to kątem oka dostrzegła postać, na widok której jej serce momentalnie przyspieszyło. Nie spodziewała się go tutaj. Chociaż gdyby przeczytała harmonogram, to by wiedziała, że będzie on występować. Jednak tego nie zrobiła, więc teraz przez chwilę niezbyt wiedziała jak się zachować. Miała tak wiele scenariuszy w głowie jak chciałaby i jak powinna się zachować. Oczywiście nie zawsze chodziły one w parze. Ostatecznie poprosiła kelnera, żeby podał mu następnego drinka na jej koszt i szybko napisała karteczkę dając mu do przekazania.
Tamta blondynka w czerwonej krótkiej sukience po drugiej stronie baru chyba ma na Ciebie ochotę. Wytarczająco młoda, by się wpasować w Twój typ?
Minutę później wrócił już jej kolega, więc mogły powrócić do rozmowy z nim. Ale prawda była taka, że teraz myślami była już zupełnie gdzieś indziej. Była psychologiem, potrafiła się skupić na rozmówcy, ale gdy był Arthur w pobliżu… przepadała totalnie.



Arthur Llewellyn

Ten wyjazd nie miał być żadnego typu ucieczką. Od tematów, które zostawił w Toronto nie dało się tak po prostu uciec. Nawet nie próbował. Może z wykształcenia nie był psychologiem, jednak miał w tej dziedzinie wystarczająco dużo doświadczenia żeby być świadomym, że uciekanie od swoich problemów nic nie daje. Potrzebował po prostu trochę wytchnienia. Kilka dni bez oglądania się przez ramię czy przypadkiem nie spotka którejś z sióstr, które tak bardzo zranił. Potrzebował oczyścić głowę na neutralnym gruncie. Zastanowić się nad tym, co powinien zrobić dalej. Czy spakować się i wyjechać? Znaleźć swoje miejsce gdzieś indziej? Tylko gdzie? Pracował już w kilku miejscach. Nigdzie nie zagrzał sobie miejsca na dłużej. Tu nie chodziło o miasto, a o ludzi, których miał wokół. Z Toronto problem polegał na tym, że właśnie przekreślił sobie jakąkolwiek relację z dwiema najważniejszymi kobietami w swoim życiu. Więc co mu zostało? Nie miał pojęcia.
Dlatego siedział właśnie w hotelowym barze wlewając w siebie drink za drinkiem próbując dojść do jakichkolwiek wniosków. Sądząc po tym, że czuł już pewne szumienie w głowie i mrowienie w palcach, musiał tu siedzieć już dość długo, a rozwiązania jak nie było, tak nie ma. Nie widział dobrego wyjścia ze swojej sytuacji. Tym bardziej, kiedy zobaczył w lustrze kobietę, której całkowicie nie spodziewał się zobaczyć.
Kłopoty postanowiły podążyć za nim do samego Montrealu. Strach jest czymś, co nie występuje zbyt często w jego życiu, a jednak teraz czuł jak włosy na jego karku powoli się podnoszą. Po tym jak zakończyło się ich ostatnie spotkanie zupełnie nie wiedział czego może się po niej spodziewać. Wylania drinka w twarz? Awantury? Nie to żeby przejmował się tym co ktokolwiek sobie pomyśli. Przecież nikogo tutaj nie znał. Obawiał się tego, co może o nim teraz myśleć. Nie sądził, że będzie chciała z nim rozmawiać bez krzyków. Po tym, co zrobił? Nie oczekiwał niczego dobrego.
Stąd cholernie się zdziwił kiedy barman podał mu kolejnego drinka z małą karteczką. Nie potrafił jej rozgryźć, a pismo ma to do siebie, że nie przekazuje tonu. Nie wierzył, że mogłaby jeszcze żywić do niego jakiekolwiek ciepłe uczucia, więc odczytał to z pewną dozą sarkazmu. Chociaż takie pasywno agresywne teksty raczej nie były w jej stylu. Pozwolił sobie wziąć kilka kolejnych łyków darmowego drinka zanim cokolwiek zrobił.
Powinien podejść? Po co? Przeszkodzić jej w spotkaniu? Randce? Ze swojego miejsca przy barze doskonale widział gdzie teraz siedziała oraz z kim. O blondynce, o której wspomniała nawet nie pomyślał. Nie zaszczycił nawet spojrzeniem. Nie przyszedł tutaj szukać sobie przygody na jedną noc. Spławił wystarczająco dużo kandydatek tego wieczoru. Nie miał pojęcia czego chciała od niego rudowłosa, ale wiedział jedno. Ten facet nie był dla niej. Sięgnął zatem po swój telefon, bo naprawdę nie miał ochoty bawić się w jakąś wymianę karteczek jak w podstawówce i wystukał szybką wiadomość.
Dzięki za drinka. Tamtą blondynkę już spławiłem jakieś piętnaście minut temu, nie jest w moim typie.
Wysłał pierwszą wiadomość. Na tej pewnie powinien poprzestać. Dokończyć swojego drinka i wrócić do pokoju by dalej się nie narażać, aczkolwiek jak ustaliliśmy, to nie był jego pierwszy drink, więc zaraz kontynuował.
Tego gościa powinnaś sobie odpuścić. Ten zegarek to fałszywka, więc potrzebuje sobie coś rekompensować. Kręcił się tu już godzinę temu, rozmawiał z barmanem żeby nie podawał mu drinków, zasłonił się byciem w AA. Jak dla mnie ściema. Nie jesteś jego pierwszym wyborem, a zasługujesz na to żeby ktoś wybierał Cię każdego dnia.
Tu już przesadził, ale to go nie powstrzymało.
A nawet gdyby miał być na raz... Serio? Jest dwie klasy niżej od Ciebie. Nawet nie gracie w ten sam sport.
I uśmiechnięta buźka. I wyślij.

Mara Lakefield

Odkąd Mara weszła do baru nie potrafił się już skupić na niczym innym. Z początku dlatego, że spodziewał się z jej strony jakiegoś ataku. Może nie fizycznego, ale chociaż werbalnego. Złamał jej siostrze serce. Całkowicie mu się należało. Nawet jeśli trochę mu w tym wszystkim pomogła przytulając się do niego w tej przebieralni i kołysząc przed nim swoimi biodrami. O dziwo, kiedy ten atak nie nastąpił zrobiło się tylko dziwniej. Art nie mógł przestać się zastanawiać dlaczego tak się stało. Mara nie należała raczej do kobiet, które były miłosierne dla osób, które skrzywdzą jej rodzinę. Kiedyś wypominała mu każdą najmniejszą pierdołę jak chociażby przejęzyczenie w trakcie jakiegoś wykładu, więc dlaczego teraz było inaczej? Nie miał pojęcia.
Dodaj jeszcze do tego fakt, że w tym wszystkim postawiła mu jeszcze drinka z tekstem, który tak naprawdę nie musiał być pasywno-agresywny? Zupełnie nie potrafił jej teraz rozgryźć. Najlepiej dla nich obojga byłoby gdyby dał jej spokój. Pozwolił cieszyć się randką, spotkaniem, czy co to tam się odbywało za jego plecami. Nie zamierzał wchodzić jej w paradę. Nie zamierzał, a jednak nie mógł się powstrzymać od chociaż tego pierwszego smsa. Później drugiego i trzeciego. Wszystkie powyżej pierwszego były zupełnie niepotrzebne. Gdyby był trzeźwy pewnie sprawy potoczyłyby się inaczej. Nie był kompletnie pijany, lecz szumiało mu w głowie wystarczająco, żeby nie dał jej spokoju. Tym bardziej, kiedy dostał od niej odpowiedź. Uśmiechnął się pod nosem zerkając w lustrzane odbicie by zobaczyć jak wystukuje mu kolejną wiadomość, a później jeszcze jedną. Jakoś w tym momencie zupełnie nie przeszkadzało mu, że zaprzątał jej głowę i nie mogła się skupić na swoim rozmówcy. I tak uważał, że nie był wart nawet jej czasu.
Obiecał, a wybierał to dwie zupełnie różne rzeczy.
Wystukał szybką odpowiedź, a te następne wiadomości przyprawiły go o mrowienie w okolicach podbrzusza, które szybko przerodziło się w ucisk w jego bieliźnie. Nie mógł nic poradzić na to, że wyobraził sobie przez moment tę rudowłosą pod sobą i wiele rzeczy, które kiedyś bardzo chciał z nią zrobić. To był dobry moment żeby się z tego wywinąć. Pójść do swojego pokoju, odespać. W końcu jutro miał poprowadzić wykład.
Zamówił więc lampkę tego samego wina, które Lakefield piła do tej pory. Zsunął się ze swojego krzesła i podszedł bliżej jej stolika. Postawił lampkę na blacie skinąwszy tylko mężczyźnie na powitanie. Z grzeczności.
- Cześć, chciałem się odwdzięczyć. - uśmiechnął się do niej zaczepnie - Polecam jutrzejsze wykłady. Słyszałem, że jedną prowadzi całkiem interesujący facet. - puścił jej oczko i udał, że się trochę zachwiał by oprzeć się na oparciu jej fotela nachylając w jej stronę.
- To dobrze, że nigdy się ze mną nie przespałaś. Żadna inna zabawka... - celowo zaakcentował to słowo - Nie byłaby później wystarczająca. - skończył szeptać jej na ucho poprawiając się z powrotem do pionu.
- Udanego wieczoru. - tym razem nie robiąc sobie nic z jej towarzysza poprawił jeden z niesfornych kosmyków za jej ucho nie spuszczając wzroku z jej tęczówek.
Znaczył swój teren? Może trochę. Pozostawiał to do jej dobrowolnej interpretacji. Jeszcze chwilę popatrzył na nią zanim w końcu odszedł od ich stolika tylko machając im dłonią przez ramię. Musiał się na chwilę zatrzymać przy windach. Jedna nie działała, a do drugiej była kolejka. Spędził tu dobrych kilka minut zanim w końcu udało mu się wejść do kabiny.

Mara Lakefield

Naprawdę nie planował dzisiaj mieszać w jej planach. To miał być po prostu spokojny wieczór przy kilku drinkach z dala od kłopotów jego codzienności. Gdyby Mara nie pojawiła się w tym samym hotelu wszystko byłoby w jak najlepszym porządku. Jednakże pojawiła się. Wraz z nią wszystko, co znów zaczynał sobie budować. Tak jak runęło jego narzeczeństwo, tak znów zmąciła jego spokój, o ile o takim można było w ogóle mówić. Widok jej z innym facetem nie powinien wzbudzać w nim żadnej zazdrości. Przecież nie miał do niej żadnych praw. Nawet nie próbował z nią być. Na pewno nie teraz. To nie miało prawa się udać. Tak samo jak lata temu, tym bardziej teraz.
Dlaczego więc zdecydował się podejść do jej stolika i wykonać te kilka gestów? W pierwszej kolejności zwalał to na karb alkoholu. Tak było prościej. Po drugie natomiast... Tak, był trochę zazdrosny, chociaż wolał wmawiać sobie, że robi to dlatego, że dba o nią. O jej standardy. Dlatego, że chciał dla niej jak najlepiej. Bo przecież nie mógł przyznać nawet przed samym sobą, że kobieta, która jest siostrą jego byłej narzeczonej jest nadal dla niego atrakcyjna. To byłoby z jego strony nie tylko nieetyczne, ale i niesmaczne. W swoim życiu zrobił już wiele rzeczy, z których niekoniecznie był dumny, lecz próba zejścia się z Marą byłaby niewątpliwie najgorszą. Więc czym były te wszystkie filuterne, a nawet posesywne w swojej intymności gesty? Sam nie miał pojęcia. Przyszły całkowicie naturalnie. Szybciej niż właściwie zdążył się zorientować.
Stąd pod swoją szarmancką przykrywką postanowił po prostu się ulotnić zanim jeszcze bardziej skomplikuje zarówno jej randkę jak i całą relację, którą... No właśnie, czy jeszcze ją w ogóle mają? Nie rozmawiali od tygodni, więc sądził, że pewnie nie. Spotkali się tutaj przez całkowity przypadek i nie zobaczą się pewnie już nigdy więcej.
Uniósł autentycznie zaskoczony swoją prawą brew kiedy weszła za nim do windy. Jeśli tutaj było to tylko świadczyło o tym, że randka nie była udana, a sam Art miał rację. Ten facet nie był jej wart. Jeśli nie potrafił udźwignąć jego zachowania i tak szybko sobie odpuścił, nie zasługiwał na taką kobietę. Więc tak, to wywoływało w nim pewną satysfakcję. Nie mógł za to powiedzieć, że jakoś specjalnie czekał na moment, kiedy zostaną w kabinie sami. Znał jej mowę ciała. Wiedział, że jest wściekła. Do tego nie trzeba było być ekspertem, wystarczyło spojrzeć na to jak na niego patrzyła. Nie spodziewał się natomiast, że zatrzyma dla nich całą windę.
Jej wybuch był... Poniekąd przewidywalny. Nie przewidział natomiast o co będzie jej dokładnie chodzić. Z każdym kolejnym słowem coraz mniej rozumiał. Jednak nie odstąpił nawet o krok. Wytrzymał całą falę jej złości pozwalając to w końcu z siebie wyrzucić. Wszystko, jeśli tego potrzebowała. Nie przypuszczał natomiast, że w tym wszystkim znajdą się również sytuacje sprzed lat, co dość mocno go w pierwszym momencie skonfundowało, ale sprawiło też, że zaczął łączyć pewne kropki. Kropki, nad którymi do tej pory nawet się nie zastanawiał.
- To nie było moje ego. - wyjaśnił całkiem spokojnie podchodząc do niej nieco bliżej i łapiąc nadgarstek dłoni, która próbowała właśnie odblokować windę - Brałem inne do łóżka, bo ta, którą chciałem najbardziej powiedziała mi głośno i wyraźnie, że nie zamierza się ze mną przespać. - wytłumaczył całkiem spokojnie obracając ją na powrót przodem do siebie - Jak widzisz dzisiaj nie biorę nikogo do łóżka. - złapał ją za brodę i uniósł twarz do swojej by mógł spojrzeć jej w oczy.
- A co do terapii, to chyba potrzebujemy takiej dla par. Oboje jesteśmy wystarczająco wykwalifikowani... - uśmiechnął się do niej zawadiacko - Może zaczniemy od tego, czego tak właściwie chcesz Mara? Ode mnie. Chodzi o to, że wyjechałem? Nie utrzymywałem kontaktu? - spoglądał głęboko w jej oczy wiedząc, że będzie wiedział kiedy kłamie.
Wyczyta z nich więcej niż kiedykolwiek chciałaby mu powiedzieć.

Mara Lakefield

Nie powinna była stawiać mu tego drinka, jeśli nie chciała mieć z nim więcej kontaktu. Nie miał pojęcia co zachodziło wtedy w tej inteligentnej główce, ale to wszystko nie trzymało się po prostu kupy. Nie stawia się drinka komuś z kim nie chce się rozmawiać. Tym bardziej nie stawia się drinka komuś, kiedy jest się z innym facetem na randce. Jeśli chciała i zamierzała go nienawidzić, jak na siostrę zranionej byłej narzeczonej przystało, trzeba było wziąć tego drinka w dłoń i po prostu wylać mu go w twarz. Nie przejść od razu do bliżej nieokreślonego tekstu, który mógł być odczytany na wiele sposobów, ale żadnym z nich nie było coś rażąco negatywnego. To brzmiało jak ich klasyczne przekomarzanki i tak też odpowiedział. Nie, to nie prawda. Podszedł bo miał na to ochotę. Przestać się w końcu droczyć i po prostu powiedzieć co myśli. Może nie do końca wszystko, ale chociaż część. Dlatego nie rozumiał o co się w tym momencie do niego piekliła.
Zauważył natomiast jak wzdrygnęła się gdy ją dotknął. Nie robiła tego wcześniej. Ani lata temu ani tym bardziej kilkanaście minut temu, kiedy dotykał jej włosów. To trochę go bolało. Zrobił w swoim życiu kilka przykrych rzeczy, lecz nigdy nie chciał by w jakikolwiek sposób się go bała czy czuła się nieprzyjemnie w jego towarzystwie. Posłusznie zabrał swoją dłoń i nawet zrobił pół kroku do tyłu.
- To nie były farmazony Mara. - powiedział nieco ciszej - Mogą tak dla Ciebie wyglądać, ale na pewno takie nie były. - jego tęczówki tylko potwierdzały jego słowa gdy patrzył w jej oczy.
- A jeśli musisz wiedzieć co to było to odrobina zazdrości z odrobiną za dużo alkoholu. - odwrócił od niej na chwilę wzrok drapiąc się po karku w nieco niezręcznym geście.
Nie było łatwo się do tego przyznać. Teraz przychodziły te mniej pożądane skutki uboczne picia alkoholu. Prawdomówność. Coś, na co w tych naprawdę ciężkich tematach nie decydował się za często. Tym bardziej odkąd zdecydowała się wyjść za swojego męża. Cóż, już byłego męża. Wcześniej z tą prawdomównością nie było tak ciężko. On mówił prawdę, po prostu sposób, w jaki to mówił często mogła odczytać jako żart, a on po prostu nie wyprowadzał jej z błędu żeby nie komplikować jeszcze bardziej ich relacji. Dzisiaj natomiast złapała go w dość niefortunnym momencie. Przynajmniej dla niego.
- Ouch. - tylko tyle mógł powiedzieć na jej cięty język - W takim razie po co stawiałaś mi tego drinka? Skoro nie chciałaś ze mną rozmawiać. - przechylił lekko głowę patrząc na nią pytająco.
Jeśli on zdobywał się na szczerość może i ona będzie w stanie? Nie rozumiał jej podejścia. Nie rozumiał tego, co robiła wcześniej ani teraz. A chciał zrozumieć. Chciał wiedzieć, co chodzi jej po głowie. Czym się kieruje. Przede wszystkim czego od niego do cholery oczekuje. Przeprosin? Czego innego mogła chcieć? Co więcej mógł dla niej zrobić?
Jej kolejne słowa natomiast zabolały. Nie próbował tego nawet ukryć. Nie powinno, a jednak bolało. Nie oczekiwał od niej niczego. Sam też wiedział, że nie ma za dużo do zaoferowania, ale usłyszeć to tak bezpośrednio? Z wyrzutem, z żalem? Bolało. Widział, że to nie wszystko, co chciała powiedzieć. Było coś jeszcze. Widział to w jej oczach. W tym jak stała. Jak na niego patrzyła. Zawsze był w stanie wyczytać z niej więcej niż chciała. Nie wiedział tylko czy na pewno chciał to robić tym razem.
- Wyjechałem ponieważ mój projekt się skończył. Praca wzywała mnie gdzie indziej. - próbował wytłumaczyć, ale wiedział, że to nie jest cała prawda - Nie wspierałem też twoich decyzji. Zwłaszcza jeśli chodziło o wybór partnera, ale wtedy uważałem, że dobry przyjaciel tak nie robi. Wspiera drugą osobę niezależnie od wszystkiego, a ja nie potrafiłem, więc nie byłem dobrym przyjacielem. - westchnął cicho zdając sobie sprawę, że jest jeszcze jeden szkopuł, którego jej nie mówi, ten gdzie po prostu ciężko patrzyło mu się na to jak wybiera kogoś innego zamiast niego, zawsze kogoś innego.
- Nie byłaś jedną z tych studentek. Dopiero co Ci to powiedziałem. - pokręcił głową jakby go nie słuchała, albo po prostu nie do końca rozumiała.
- Nie potrzebujesz nikogo do życia Mara. Wybierasz sobie osoby, które chcesz w nim mieć. To ich przywilej. Jeśli ja go nie mam... Po prostu naciśnij ten przycisk, a ja postaram się żebyś już mnie nigdy więcej nie zobaczyła. - powiedział starając się ukryć tę nutę smutku oraz pewnej urazy, jednak w tym wszystkim nie odrywając od niej swoich oczu.
Może to właśnie ona pomoże mu podjąć decyzję, co dalej. Jeśli naciśnie ten przycisk wszystko będzie dla niego jasne. Pora wyprowadzić się z Toronto. Zmniejszyć jakąkolwiek szansę na ich spotkania. Kto wie. Może w tym wszystkim ten wyjazd rzeczywiście poukłada mu w głowie.

Mara Lakefield