MAPLE HEARTS | PBF

Najłatwiej było znaleźć najważniejsze zabytki, te o bogatej przeszłości, ale mimo iż cenił kulturę i historię, miał ważniejsze miejsca do pokazania. Te, które wiązały się z jego wspomnieniami. Pałace, meczety – to wszystko było piękne i zapierające dech w piersiach, ale Cem chciał czegoś innego. Powiedział, że pokaże jej wszystko swoimi oczami. Tam, gdzie chadzał, gdy chciał uciec, gdzie oglądał stare filmy na powietrzu, do knajpki rybnej pewnego starszego pana - Mucahita, gdzie siedzi się na niskich stołkach, a wchodzi się tam tak niskim przejściem, że Cem musiał się pochylać. Ulubiony zakątek nad morzem, gdzie korzystając z ciszy i braku ludzi, po prostu się rozbierał do bielizny i pływał, a potem wracał do siebie na bosaka. Nie miał się tym z kim podzielić, a chciał to zrobić. Uznał, że kobieta, którą kocha jest tego najbardziej godna. Chciał się odsłonić, pokazać więcej. Znała jego życie w Toronto, ale nie w Stambule. Można śmiało powiedzieć, że tam gdzie był bardziej znany, miał więcej ulubionych i cichych miejsc. Toronto także miał w sercu, ale Stambuł był inni, Eden przekona się dlaczego.
Uśmiechnął się, słysząc o książkach. Tak, on też to uwielbiał i rozumiał jej potrzebę, dlatego powiedział jej, że na pewno znajdzie na to czas i w spokoju pogrąży się w lekturze.
- Załatwione – odparł cicho. – Będziesz robiła, co tylko zechcesz. Ja ci zaproponuję kilka opcji, a ty wybierzesz, co chcesz zobaczyć i dokąd pójść. Poczyniłem pewne przygotowania i mam trochę zaplanowanych działań – przyznał się. – Ale będzie też miejsce na spontaniczność. Sama coś zdecydujesz – nie chciał przecież, żeby czuła się źle. Po cichu miał jednak nadzieję na coś jeszcze. Na to, że wybierze też ze wszystkiego jego. Niby będą spędzać mnóstwo czasu razem, ale on pragnął czegoś więcej. Jej miłości, którą tak bardzo chciałby poczuć. Nigdy nie zostawali razem sami, zawsze ktoś był obok i nie mieli zbyt wiele prywatności, no chyba, że akurat ich spotkanie działo się poza widokiem innych osób. To jednak ostatnio zakończyło się katastrofą. Może teraz będzie mieć więcej szczęścia. Będzie działać powoli i rozważnie.
- Miasto nocą jest jeszcze piękniejsze niż za dnia. I ma swój klimat. Wszędzie można się natknąć na ulicznych muzyków, posłuchać ich i nierzadko zobaczyć tańczących ludzi. Kiedy tam zamieszkałem, zaczynałem właśnie od przesiadywania na ulicy z gitarą. Nie chciałem wykorzystywać znajomości czy nazwiska matki. Musiałem poczuć coś na własnej skórze. Każda zarobiona lira czy kurusz, to było coś. Nie zapomnę nigdy, jak smakowały mi zwykłe simity – tamtejsze obwarzanki - kupione z kramiku sprzedawców nad Bosforem, właśnie za to, co zarobiłem. Mam wielki szacunek dla nich, niektórzy żyją tylko z tego – opowiadał.
- Mam tam też rodzinę. Wuj zabrał swoich rodziców, a moich dziadków do Stambułu z Izmiru. Odwiedzam ich kiedy tylko jestem w mieście. Babcia cały czas jest na bieżąco z moimi projektami i wszystko ogląda – uśmiechnął się Cem i przywołał obraz starszej pani.
- Wzrost mam po dziadku, który kiedyś wyglądał jak amant wyjęty ze starego filmu – teraz porusza się na wózku, ale nigdy nie narzeka na swój los. To on kochał muzykę, a babcia zakochała się w jego głosie. Potem moja matka zaczęła śpiewać, w knajpkach z muzyką na żywo. A dalej wiesz, co było – odniosła sukces i to też międzynarodowy. Podróżowała i koncertowała.
- O jedzenie i wino się nie martw. Dostaniesz to wszystko, zapewniam cię – przecież on też lubił dobrze zjeść, chociaż wypadu na pizzę też nigdy by nie odmówił. Tym razem wolał jej pokazać świat innych smaków i zapachów.
- Zabiorę cię do najlepszej knajpy nad morzem, będziesz chłonąć widoki i zajadać się pysznościami. Znam właścicieli, załatwią nam stolik i zapewnią ciszę, gdybyś chciała mieć spokój – to miejsce było akurat bardziej popularne, więc z prywatnością byłoby różnie, zależy od gości.
- Na pewno będziesz pięknie wyglądać – podsumował jej opowieść o swoim wyglądzie. – Lubię prostotę, a ten dodatek – był zaskoczony, że wciąż miała ją i zabrała w dodatku ze sobą.
- Myślę, że będzie doskonale pasować i będzie mi miło jeśli ją założysz. Nie dałem ci jej przez przypadek, chciałem, żebyś miała coś ode mnie – uśmiechnął się. – Załóż ją, proszę – w końcu była w posiadaniu odpowiedniej osoby – właścicielki jego serca.
- Posiedzimy tam trochę, a jak nam się znudzi lub poczujesz się nieswojo to możemy po prostu stamtąd uciec – i wcale nie będzie to coś złego. Tak odstrzeleni mogliby wparować lepiej na czyjeś wesele. W Turcji są one w różne dni wyprawiane, więc nietrudno trafić na jakąś zabawę w ogrodach przy różnych lokalach, ale… może być inaczej, lecz także dość ciekawie.
- Wiesz, naprawdę się cieszę, że jesteś. I także za to, że skutecznie mnie rozpraszasz, bym nie czuł się źle. Dziękuję – pozwolił sobie uścisnąć delikatnie jej dłoń.
- Sen eşsizsin – powiedział po turecku i się uśmiechnął po raz kolejny. Nie zamierzał jej tego tłumaczyć, chociaż powiedział o niej miłe słowa.

eden de poesy

Bardzo chciał, żeby cieszyła się tym wyjazdem i jego towarzystwem. Może to było zbyt wiele, ale dla niego to była szansa na to, by powiedzieć jej o swoich uczuciach. Nieważne kiedy, jak i gdzie – ważne, by to w końcu usłyszała. Nie mógłby tego trzymać dłużej w sobie. Był jej to winien. Eden była dla niego kimś wyjątkowym, nie potrafił się na nią gniewać, był zły wyłącznie na siebie. Najgorsze było to, że nie miał większych nadziei na powodzenie. Nie, kiedy mimo wszystko chciała uciec od niego. Mogłaby zauważyć ten smutek w oczach, gdyby tylko na siebie patrzyli. Nie sądził, że to co mówił, to było zbyt wiele. Może wiele chciał i oczekiwał? Spiął się dość wyraźnie w każdym razie.
- Jasne – odpowiedział krótko. Czy tak to będzie wyglądać? Będzie od niego uciekała, bo zachowywał się inaczej, niż się spodziewała? – Nie martw się, jestem przyzwyczajony do samotności – dodał.
Powoli wracała do niego rzeczywistość i to, gdzie siedział. Czar prysł, wróciło życie.
- Przepraszam, nie chcę cię osaczać – ja tylko cię potrzebuję. Ciebie, Eden. Tylko ciebie.
- Upominaj mnie, jeśli będę się zbytnio narzucać – poprosił. – Jesteś pierwszą osobą, którą tam zabieram i jestem po prostu… optymistycznie nastawiony? Może za bardzo – chciał to obrócić w żart, ale gdzieś czuł ukłucie bólu. Przecież byli tylko przyjaciółmi. On chciał tylko, by nie zapomniała o tym, że jest gdzieś człowiek, który kocha ją ze wszystkim w pakiecie – nawet chęcią pobycia w samotności. On się jej bał, dlatego nie chciał zostać w pojedynkę.
Elias. Na jego imię znów się spiął, ale jego słowa starały się to ukryć.
- Pewnie ma dobry gust – rzucił uwagę, niby ot tak sobie. Wiedział, że będzie wyglądać zjawiskowo. Nie potrzebowała przecież niczego, już wyglądała pięknie.
- Wolę kameralne imprezy – powiedział, pozwalając sobie na uśmiech. – To bardziej zobowiązanie, owszem, dość ważna premiera, a nie każdy ma szansę w czymś takim uczestniczyć. Nie myśl, że jestem niewdzięczny czy znudzony. Za dużo dziennikarzy, którzy chcą zobaczyć każde potknięcie lub doszukiwać się drugiego dna we wszystkim, co usłyszą, albo sami sobie dopowiedzą wszystko – wyjaśnił jak to wyglądało. – Myślę, że po prostu znów będę ich unikać, często to robię – no właśnie, na ile mógł, starał się odciąć od mediów. Promując seriale czy filmy, musiał się pokazać w różnych miejscach, ale był dość oszczędny w swoich wypowiedziach.
- Zobaczymy, co będzie – podsumował. – Przynajmniej będę mieć komu marudzić – powiedział to bardziej żartem, niż na poważnie, ale kto wie?
Nie chciał, by czuła się źle w jego środowisku, zależało mu na tym, by przeżyła prawdziwą przygodę, a wszystko wskazywało na to, że tak się stanie.
- Zawsze czymś mnie zaskakujesz – powiedział jeszcze, a potem znowu zamknął oczy.
– Powiedziałem coś miłego – wyjaśnił. – I tak pewnie nie zapamiętasz, ale sprawdź sobie w słowniczku czy jakiejś apce, gdyby było inaczej – o ile chciała zrozumieć naprawdę. To nie było nic złego czy niewłaściwego. Po prostu tak ją postrzegał.
- Trochę tak – odpowiedział. – Mogłabyś mi czytać nawet książkę telefoniczną, a ja i tak poczułbym się lepiej – najważniejsze, że się nie kłócili. Gdyby był zły, odczuwałby to wszystko tylko mocniej. Tymczasem naprawdę starał się zrelaksować.
- Może uda mi się nawet zasnąć, kto wie? – powiedział, nie otwierając oczu. – Ty też spróbuj i odpocznij póki możesz – na miejscu na pewno będzie miała zajęcie, więc sen nie będzie tak oczywisty, jak się mogło wydawać. Nocne spacery, premiera i przyjęcie, a może coś jeszcze, zobaczymy.
Ayers naprawdę na tyle się rozluźnił, że urwał mu się film. Kiedy otworzył oczy, nadal jego głowa była zwrócona w stronę Eden. Patrzył na nią w ciszy, nie chcąc narzucać swojego towarzystwa. Spojrzał tylko na na zegarek, a minęło całkiem dużo czasu, ale kiedy uświadomił sobie, że jest w samolocie, po prostu znowu zaczął to odczuwać. Było mu też trochę niewygodnie, ale widok spokojnej Eden sprawiał, że czuł się lepiej. Nie był tam sam, chociaż raz. Czy będzie następny? Wszystko zależało od tego, czy wróci do Toronto. Ten wyjazd mógł zmienić bardzo wiele. I Cem zastanawiał się, czy dobrze zrobi, dzieląc się wszystkim z Eden. Z drugiej strony nie miał wyjścia, bo nie chciał jej okłamywać. Kochał ją i musiał to w końcu wyznać. Już wkrótce.

eden de poesy

Odpowiadał jej głównie uśmiechem, trochę zakłopotanym, może nieco smutnym, ale jednak uśmiechem. Mówił o tym, że nie będzie jej zmuszać do niczego i po prostu da swobodę, ale gdyby potrzebowała nawet milczenia, on też jej to podaruje. Miał nadzieję, że nie będzie się za to oddalać, bo nie chciał, by się gdzieś zgubiła, lub zaczepiały ją jakieś typki, a takich jest wszędzie pełno, w Turcji także można było na takich trafić. Swoją drogą był gotów użyć swojej lewej pięści w razie kłopotów. Na pewno czułaby się bezpieczniej, gdyby był w pobliżu, ale nie chciał jej straszyć, więc po prostu milczał na ten temat – zrobi, co zechce.
- Masz rację – zgodził się ze słowami odnoszącymi się do dziennikarzy. – Na pewno będą pytać o ciebie – kiedy u jego boku pojawiała się jakaś kobieta, natychmiast zadawano mu o to pytania. Wiedział już, co powiedzieć, ale czuł, że zostanie to zinterpretowane na dwa sposoby, albo uwierzą, że to tylko przyjaciółka, albo domyślą się, że jest w tym coś więcej. W każdym razie powie prawdę.
Odpocząwszy nieco, mężczyzna szukał spokoju w twarzy Eden. Nie wyglądała źle, nie oddychała przez usta, nie robiła min – była spokojna i w tym spokoju szukał dla siebie ukojenia swojej fobii. Myślał o niej, o ich relacji i nocy, która pozostawała tematem tabu. Nie potrafił o tym nie myśleć, bo naprawdę był już prawie w rajskim ogrodzie, ale musiał zamknąć drzwi. Bardzo chciał być z nią, ale nie mogli, nie ten sposób, nie tak. Szanował ją i nie mógł pozwolić, by coś wydarzyło się w taki sposób. Zasługiwała na wszystko, co najlepsze, także na romantyzm, który chciał jej okazać. Eden była fascynującą kobietą, zaskakiwała go na każdym kroku i miał wrażenie, że trochę się go boi. Jego reakcje były przecież różne. A pomysły, jakie rodziły się w jego głowie, także bywały szalone. Najważniejsze było to, że ją kochał – bezwarunkowo, szczerze i głęboko. I właśnie z miłością patrzył na nią, gdy otworzyła oczy. Nie odwrócił głowy, po prostu się uśmiechnął.
Bał się, że będzie zła i zaraz coś powie, ale było inaczej. Ona po prostu zmieniła pozycję i ułożyła się do snu w innej pozycji, angażując do tego jego nogi. Kiedy usłyszał jej prośbę, nieco się spiął. Nie chodziło o to, że nie chciał tego. Raczej o to, że mógłby nie chcieć przestać. Na początku bił się z myślami, a potem delikatnie, w odpowiedzi na jej pytanie, po prostu zaczął ją gładzić po włosach i ramieniu. Niespiesznie, czule, kojąco. Nie chciał jej przeszkadzać w śnie, ale widząc, że oddycha głębiej, zaczął coś cicho do niej mówić.
- Nigdy ci o tym nie powiedziałem, ale boję się tego, że zostanę kiedyś całkiem sam. Ludzie przychodzą i odchodzą, nikt nie zostaje na dłużej. Chciałbym, żeby ktoś powiedział mi, że nie może beze mnie żyć, wiesz? Może to samolubne, ale nikt nigdy nie dawał mi odczuć, że jestem potrzebny i kochany. Czas płynie, a to się nie zmienia. Nauczyłem się być samotnikiem w tłumie, ale wcale tego nie chcę. Boję się, Eden. Coraz bardziej… - nie sądził, by to usłyszała. Może to i dobrze? Kolejna słabość mężczyzny, który wydaje się być przecież osobą odporną na smutki i problemy, kto zawsze widział we wszystkim coś dobrego, dla którego szklanka zawsze była do połowy pełna. Tak, to ten sam człowiek i nie potrafił sobie poradzić z tym tematem. Może gdyby nie uwierzył, że ona nie chciała go widzieć, wszystko byłoby inaczej? Nie dowie się tego nigdy. Teraz mógł jedynie gładzić ją po ramieniu, jak prosiła i starać się nie powiedzieć jej, jak bardzo ją kocha i jej potrzebuje, jak mu głupio, że zawalił sprawę tamtej nocy, bo jego dusza i ciało wyrywały się właśnie do niej. Mógł przelewać swoją miłość w ten prosty gest, dając ulgę kobiecie, a sam wciąż myślał i myślał… aż sam zasnął.
Obudził się dopiero wtedy, kiedy poczuł jak zdrętwiało mu kończyny. Chciał się poprawić, ale przypomniał sobie o tym słodkim ciężarze, jaki miał na swoich nogach. Uśmiechnął się i potarł oczy. Znów minęło trochę czasu, dobrze, to zawsze trochę więcej spokoju i nie chodziło o brak rozmowy. Skupiając się na kobiecie, po prostu był spokojniejszy i przy niej, bycie w samolocie nie stresowało tak bardzo. Skoncentrował się właśnie na Eden, na rozmyślaniu o ich rozmowach, o gestach i spojrzeniach. Po prostu na niej. Poprawił się nieco na fotelu, delikatnie podnosząc dziewczynę, ale mruknęła tylko coś przez sen i najwidoczniej spała dalej. A on? Nucił sobie w umyśle piosenki, które lubił i potrafił zagrać. I tak się uspokajał, podczas gdy Eden nadal odpoczywała.
Czas płynął, a Cem już prawie nie spał. Miał zamknięte oczy, ale wszystko słyszał. Część pasażerów była pogrążona we śnie, inni zaś rozmawiali w różnych językach. Opowiadali o rodzinach, o tym, co zjedzą gdy wylądują w Stambule – w tym momencie mężczyzna się uśmiechnął – albo jak gorąco było teraz w kraju. Miał nadzieję, że pogoda będzie sprzyjać, bo plany były solidne na najbliższy czas. Naturalnie postanowił zostawić decyzje Eden, ale propozycji miał wiele.
Jakimś cudem udało mu się jeszcze zasnąć, tym razem ocknął się, kiedy to jego słodki ciężar się przeciągnął i obudził. Potarł oczy i odezwał się do niej.
- Mam nadzieję, że pani poduszka była wygodna? – jęknął, starając się trochę zmienić pozycję, co nie było wciąż łatwe, bo jednak nogi to on miał długie, a miejsca nie przybyło przecież.
- Chyba coś ci się przyśniło, bo coś mówiłaś – oznajmił jej. Owszem, coś tam mruczała, ale nie wiedział co, bo nie zrozumiał z tego nic sensownego.

eden de poesy

Uśmiechnął się, słysząc odpowiedź kobiety. Przynajmniej jej spało się dobrze, a o to chodziło.
- Cieszę się – powiedział do niej, przeciągnąwszy się. – Tak mocno spałaś, nie chciałem się zbytnio ruszać, by ci nie przeszkadzać – patrzenie na nią było uspokajające. Nie przyzna się, ale to był najlepszy lot jaki miał, bo ktoś go skutecznie odciągał od problemów.
- Napad na bank, dobre – zaśmiał się. Oj zazdrościł Eliasowi takiego towarzystwa, czy to w dzień czy w nocy. Gdy tak o tym pomyślał, znowu zrobił się trochę nieobecny i jakby przygaszony.
Wodę posiadał, zawsze musiał mieć coś do picia, bo by nie wytrzymał zbyt długo. Jednak lot był bardzo długi, więc trzeba było jakoś przetrwać. Podał butelkę Eden, a potem nie ruszał się, gdy ta zaczęła wyglądać przez okienko na świat w dole.
Kiedy powiedziała mu, że słyszała jak coś mówił, trochę się speszył.
- Byłem pewien, że już śpisz na tyle twardo, by tego nie słyszeć – powiedział, unikając jej spojrzenia. Przyjął od niej wodę i też upił kilka łyków. Dopiero teraz poczuł, jak bardzo był spragniony. To dawało mu kilka chwil na wyjaśnienie swojego zachowania i tego, co powiedział.
- Nie wiem, nie czuję nic prócz chłodu, który mnie otacza. To chyba nic złego marzyć o kimś, kto byłby z tobą z miłości, móc zasypiać w czyichś ramionach i budzić się, mogąc powitać rano tę osobę. Wiesz jak ciężko jest nie mieć się do kogo odezwać? – Ayers może i był ustawiony, nie narzekał na stan swojego konta, miał rodzinę, przyjaciół i fanów. Nikt jednak nie potrafił zastąpić mu osoby, która mogłaby wyleczyć jego smutki i samotność. Nie chciał mieć byle kogo, chciał dzielić te chwile z kimś, kogo darzył uczuciem i zaufaniem. Była nią Eden, przy niej mógłby spać spokojnie. Gdyby tylko czuła to samo, co on. Gdyby tylko…
- Ty masz kogoś obok siebie – i to nie jestem ja – mówiło jego spojrzenie. – Elias ma szczęście – wiele razy to mówił, także przy nim. Z sympatii, ale z ukrytym dnem. Serce mówiło jedno, rozum drugie. Starał się zabić te myśli w zarodku, ale te pokazywały mu środkowy palec i rozwijały się, zamiast zniknąć. Z każdym kolejnym spotkaniem, był tylko bliżej i bliżej. I cholernie mocno jej potrzebował. Nawet gdy się kłócili, była to rozmowa wciągająca, może czasem zbyt ostra i bezpośrednia, ale były w tym emocje. Teraz nie był pewien, czy dobrze zrobił dzieląc się z nią kolejną ze swoich tajemnic, ale uznał, że powinna wiedzieć, jak bardzo doceniał jej towarzystwo.
- Zastanawiam się czasem, co jest ze mną nie tak, że ciągle jestem sam – mówił to wolno, dobierając starannie słowa, by nie powiedzieć czasem zbyt wiele. – Za dużo myślę nad tym? Mam wielkie oczekiwania? Nie mam pojęcia, wiem tylko, że nie jestem w stanie oszukać serca – jego nic nie zmyli. Wiedział dokładnie, co czuło i czego pragnęło. Chciał być dla niej drogowskazem i latarnią w ciemną noc. Zawsze wyciągać do niej swoje ręce i móc czuć jej obecność. Zawsze, gdy tylko jej potrzebował.
- Seni çok seviyorum – powiedział cicho, bardziej do siebie. Tym razem te same słowa, które napisał wtedy swoim palcem, padły z jego ust, ale ciągle nie mówił jej o co mu chodziło. Może nawet nie wychwyciła żadnego, bo powiedział to szybko i szeptem.
- Nieważne, kijem rzeki nie zawrócę – powiedział głośniej. – Nie sprawię, by ktoś nagle się znalazł i powiedział mi, że nie muszę się dłużej martwić, bo tak – interesuję kogoś. Miłość nie jest zła, przeciwnie. Jest piękna, jeśli jest wzajemna, tyle razy to widziałem, odgrywałem, a cały czas jestem… - nie musiał mówić znowu tego słowa. Sam.
- Chciałbym być kochany – nie mówił kochać, bo już to robił. Okazywał ją w przeróżny sposób, na ile mógł, ale naprawdę był zakochany. Było w nim coś z romantycznych kochanków ze starych filmów. Mówiono, że jest przekonujący na ekranie, ale on wiedział, że to gra, do kiedy znów nie zbliżył się do Eden. Ta kobieta była wyzwaniem, które uwielbiał. Była prawdziwsza od wszystkich innych kobiet, bo była szczera, bezpośrednia i tak bliska, nawet jeśli była daleko.
- Widzisz, znowu myślę o sobie. Chciałbym czegoś takiego dla siebie. Wiem, że gdyby ktoś mnie kochał, nie patrzyłby na nic i nikogo. Liczyłoby się tylko uczucie, bo miłość nie jest zła – odparł spokojnie. – Czy ty też masz tak, że myśląc o swoim chłopaku, brakuje ci tchu? Widzisz tylko jego? Czujesz, że żyjesz nie tylko dla siebie, ale też dla niego? – zapytał wprost. On mógł tylko krzyczeć wewnątrz siebie. Podaruj mi swoją miłość!
- Mógłbym oddać wszystko, by usłyszeć te dwa najważniejsze słowa – powiedział szczerze. – Ale nie mówmy o tym teraz. Poznałaś mój kolejny sekret, masz przewagę punktową nade mną – uśmiechnął się, ale widać było, że przeżywał tę rozmowę. Mieć ukochaną kobietę tak blisko siebie i nie móc jej powiedzieć wprost, że ją kocha.

eden de poesy

Może i dobrze, że nie rozumiała jego gestów i poświęcenia. Inaczej nie powiedziałaby tego, co właśnie miała mu do przekazania. Słuchał jej uważnie i nie bardzo wiedział, co odpowiedzieć, bo tak naprawdę planował coś podobnego, tylko nie była świadoma tego, że chodzi o nią. Wpadłaby na to, gdyby chciała zobaczyć go takim. On cały czas dawał jej wyraźne sygnały podczas lotu. Proste gesty czy zachowanie, a nawet słowa, których nie rozumiała, to wszystko składało się na obraz zakochanego człowieka, który ponad wszystko chciał trzymać w swoich objęciach kobietę, na której zależało mu najbardziej. Eden była jedyna w swoim rodzaju, czasem go denerwowała, irytowała, ale zawsze powodowała w nim różne reakcje, była taka rzeczywista. Poza tym chciał, by zrozumiała, że nie musi zawsze walczyć, czasem ktoś może zrobić coś dla niej, pokazać jej, że dobro naprawdę zwycięża.
Pociągało go w niej wszystko, także to, czego nie rozumiał i co było tajemnicą. Chciał się jej uczyć każdego dnia. Czy prosił o tak wiele?
- Nie wiem, nie zmusiłabym nikogo do podporządkowania się temu, w co ja wierzę. Związek to jednak nie tylko ja i ty, ale my. Jeśli ktoś czegoś nie czuje, trzeba dać tej osobie czas. Jeżeli naprawdę kocha, prędzej czy później się dogadają – na wszystko istniała odpowiednia pora.
- Ja chciałbym po prostu wiedzieć, że jest ktoś, kto myśli o mnie jak o człowieku, w którym można znaleźć oparcie, można zrobić wszystko, nawet szalone rzeczy, kogo można kochać za to jaki jest, po prostu, z wadami i zaletami. Chciałbym się czegoś uczyć od niej, akceptować jej charakter i zaskakiwać na każdym kroku. Chciałbym mieć kogoś, z kim mógłbym rozmawiać i milczeć, patrzeć w niebo i szukać na nim poszczególnych gwiazd, mówić jakieś głupoty pomieszane z wyznaniem miłości, śmiać się nawet z beznadziejnych żartów czy po prostu leżeć z nią do południa w łóżku, po szalonych przygodach w nocy. Chciałbym mieć kogoś, kto uwolni we mnie to, co ukryte i pokaże, że stać mnie na więcej – mówił zgodnie z tym, co czuł. Wiedział, że jest w nim duży potencjał, ale nie potrafił go wykorzystać, bo dotąd zbytnio się sparzył. Poza tym co miał powiedzieć Eden? To, że nie musi szukać daleko, bo kobieta, której pragnął była na wyciągnięcie ręki? Zgodził z jej wyzwaniem, bo właśnie coś takiego planował zrobić. Ta setka świec też nie pójdzie na marne.
Wyciągnął ku niej dłoń i splótł ich małe palce razem.
- Zgadzam się na to – powiedział w końcu. – Zrobię coś szalonego, masz moje słowo – to już i tak było dawno zaplanowane. Bo czy nie szaleństwem było uwiedzenie dziewczyny swojego dobrego kumpla? Lubili się z Eliasem i to było najgorsze. Nie chciał wbijać noża w plecy tego człowieka, ale co miał poradzić na to, że kochał jego dziewczynę? Serce nie wybiera, ono po prostu czuje, do kogo ma mocniej zabić. Jego własne wybrało.
Kiedy powtórzyła słowa, które wypowiedział, nie mógł powstrzymać uśmiechu. Jej wymowa była bardzo pocieszna, ale wyszło jej nieźle. I to chciałby od niej usłyszeć w każdym języku świata.
- Ben de, çok – odpowiedział.
- To się okaże, nie wszystko może zależeć ode mnie – zauważył. – Bo w tym cały jest ambaras, żeby dwoje chciało naraz – gdzieś to kiedyś usłyszał i pasowało mu to do sytuacji.
- Zobaczymy, co będzie – no właśnie, żeby coś się udało, ona także musiała chcieć. Póki była nieświadoma, nie mógł zbyt wiele mówić. Nie chciał się zdradzić ze swoimi poczynaniami.
- Może ten wyjazd naprawdę będzie niezapomniany – bardzo sobie tego życzył.
Gdyby dostał od niej w twarz, zapewne złapałby jej ręce, by nie mogła tego powtórzyć i... pocałowałby w odpowiedzi, wkładając w to całą swoją miłość. Najwyżej dostanie drugi raz, ale byłoby warto. Dla niektórych osób można było zaryzykować, musiał się z tym zgodzić.
- Daję ci słowo, że poznasz takiego Cema, jakiego dotąd nie widziałaś – to brzmiało jak poważna deklaracja, ale taki był jego cel – zaskoczyć ją i w końcu dowiedzieć się, czy ona też była gotowa na prawdziwe szaleństwo. Z nim.
Ich spojrzenia znów się spotkały. Cem wiedział, czego chce. Pytanie, czy ona naprawdę była gotowa na przyjęcie tego, co dla niej szykował. Może był głupcem, a może geniuszem – w każdym razie zrobi to.
Jeszcze trochę, cierpliwości – mówił do siebie w myślach. Miał się dowiedzieć w końcu, czy ma na co liczyć, czy jednak jego nadzieje zostaną jedynie marzeniami.
Uśmiechnął się, a to była zapowiedź naprawdę dobrej zabawy.

eden de poesy