MAPLE HEARTS | PBF

Im dłużej z nią rozmawiał tym bardziej przekonywał się do tego, że jednak powinien był porozmawiać ze swoją narzeczoną o tym, że tak właściwie to zna jej siostrę. Początkowo wydawało mu się, że to nie będzie dla żadnego z nich większym problemem. W końcu minęły lata odkąd widzieli się po raz ostatni. Nie rozmawiali tylko niewiele krócej więc to spotkanie powinno być swego rodzaju... formalnością? Może niekoniecznie liczył na to, że będą chować do siebie jakąś urazę czy to, że będzie niezręcznie, aczkolwiek wydawało mu się, że będą w stanie być sobie obojętni. Jak pokazywały ostatnie minuty było zupełnie odwrotnie. Bardzo naturalnie, a przede wszystkim szybko wrócili do tego, co mieli między sobą te wszystkie lata temu. Grunt w tym, że nie mogli mieć już tego samego. Byli w zupełnie nowych momentach swojego życia i tak jak z jej strony flirtowanie z narzeczonym, czy jak sądziła, chłopakiem siostry było po prostu niemoralne, tak z jego strony mogło już zakrawać o swego rodzaju zdradę. Nawet jeśli żadne z nich nie miało złych intencji. Taką mieli relację. Jak widać to było silniejsze od nich obojga.
- Wie? - uniósł pytająco brew - Tak jak wiedziała, że zaliczy to pierwsze kolokwium? - uśmiechnął się do niej łobuzersko wypominając jej pewną sytuację.
Doskonale pamiętał jaka była pewna siebie. Wpierw powiedziała mu otwarcie, że się z nim nie prześpi, a później uważała, że nie zagnie swojego profesora. Oczywiście nie chodziło wtedy o jego przedmiot. On po prostu dogadał się z wykładowcą i wziął na siebie jedną z grup, które miały odpowiedzieć na pytania z tego kolokwium. Grupę, w której była Mara i cóż... Jakby nie patrzeć był profesorem, znał się na rzeczy, więc tak bardzo jak się broniła, nie mogła się przygotować na jego pytania. Czy grał fair? W żadnym wypadku, ale to też część jego uroku. Zawsze osiągał to czego pragnął. Za wyjątkiem kobiety opierającej się obok niego o barierki.
Jeszcze to jak na niego teraz patrzyła. Nie powinna. Oboje o tym wiedzieli. To nie był już jedynie niewinny flirt. Ta intensywność nie była spowodowana którąś z jego wypowiedzi. Podążał za jej wzrokiem, który spoczywał na jego ustach. Wiedział, co to znaczy. Nie mogła patrzeć tak na niego te kilka lat temu? A raczej dać się ponieść temu, co czuła teraz? Mogliby być w zupełnie innym miejscu. Oboje. Najgorsze było to, że ona nie była mu obojętna. Nie powinna istnieć dla niego już żadna inna kobieta prócz jego narzeczonej, a tymczasem jej siostra wybudzała w nim właśnie te zakazane emocje. Bo wyobrażał sobie jakby to było złapać ją za biodra, posadzić na tej barierce i wpić się w jej usta. Nie... Wiedział jakby to było. Pytaniem pozostawało czy byłoby tak dobrze jak myślał, czy jeszcze lepiej.
- Mhm... Piersi już sprawdziłem, więc teraz pora na tyłek. - uśmiechnął się do niej łobuzersko i bez żadnych skrupułów pozwolił właśnie by jego wzrok zsunął się na jej pośladki gdy się odwróciła, co więcej nawet pozwolił się na tym złapać robiąc jedynie minę pod tytułem - i co z tym zrobisz?
To byłą jednak ostatnia miła wymiana między nimi. Przyszłą pora wrócić do rzeczywistości, która przecież wcale nie była taka szara. Jego przyszła żona też jest cholernie atrakcyjną dziewczyną. Wżeniał się nawet w jej rodzinę, więc będą ze sobą spędzać coraz więcej czasu. I to właśnie będzie problematyczne. Więc zasiadając przy ich rodzinnym stole nie czuł się do końca fair. Oczywiście odpowiadał na wszystkie pytania jej rodziców, uśmiechał się kiedy trzeba, a nawet okazywał trochę czułości swojej partnerce jak na dobrego narzeczonego przystało, chociaż nagle za to czuł się trochę winny wiedząc, że Mara siedzi na przeciwko niego. To nie powinno mieć znaczenia, a jednak gdzieś w głębi serca jednak miało.
Gdy jej siostra w końcu nie mogła już wytrzymać i obwieściła światu dobrą nowinę nie obserwował reakcji jej rodziców. Spoglądał na kobietę siedzącą naprzeciwko. Chciał wyłapać każdy najdrobniejszy szczegół. Czy będzie szczęśliwa? Zawiedziona? Zazdrosna? Znów robił nie to co trzeba. Jednak w tym momencie właśnie to interesowało go najbardziej.

Mara Lakefield

Oczywiście, że był to cios poniżej pasa. W takich był najlepszy i skrzętnie to wykorzystywał. Potrafił to robić jednak w ten sposób, który tylko dodawał mu uroku zamiast go odbierać i ranić. Potrafił użyć tego ze szczyptą dobrego smaku oraz wyczucia momentu. Doskonale wiedział, że Mara może się teraz na niego nieco dąsać, lecz prawda jest taka, że doceniała takie przekomarzanki. To właśnie czyniło ich relację wyjątkową. Masa tych wewnętrznych dowcipów, które znają tylko oni. Gdyby stał obok nich ktoś postronny niczego by nie rozumiał, musiał dopytywać, a ona doskonale wiedziała. Oboje zdążyli już poznać swoje mocne i słabe strony. Mają wiele opowieści, które są dla nich unikalne. Tak bogatej historii nie miał nawet ze swoją narzeczoną. Pewnie dlatego, że znali się trochę poniżej roku, ale z nią było po prostu inaczej. Jej młodsza siostra jest słodka, urocza i tak, piękna. Nie ma tego samego pazura, co Mara. Doświadczając go dzisiaj uświadomił sobie, że trochę mu tego jednak brakowało, chociaż wstyd było się do tego przyznać nawet przed samym sobą.
O wiele większe wyrzuty sumienia powinno spowodować to, co robił potem. Tak ostentacyjne wpatrywanie się w tyłek siostry swojej narzeczonej? To było karygodne. Jeszcze gorsze było to, że żadne z nich w danym momencie nie czuło się z tym źle. Ona kołysała dla niego biodrami, za które chciał ją złapać przecież już tyle razy. On dawał jej odczuć, że nie jest mu kompletnie obojętna. Nie jest tylko rodziną. Nadal jest w jego oczach kobietą. Kobietą, którą nadal chętnie by zdobył. Kiedyś tak, można było powiedzieć, że chciał ją po prostu zaliczyć, jednak po tych kilku latach znajomości pragnął ją zdobyć. Posiąść, a nie tylko się z nią przespać. Wtedy był to dla niego przełom. Wieczny kawaler, który nie znał takiego pojęcia jak związek, czy relacja zapragnął budzić się przy jednej osobie, chodzić z nią spać i najchętniej spędzać jeszcze większość dnia. Niestety tylko to ostatnie było im od czasu do czasu dane.
Siedząc z nimi przy rodzinnym stole czuł się dziwnie. Trochę fałszywie. Oczywiście dla kogokolwiek innego był tym samym czarującym facetem, którego poznały obie siostry, lecz może Mara była w stanie dostrzec bardzo subtelne sygnały świadczące o tym, że nie czuł się przy tym stole całkowicie swobodnie. Potrafił okazać swojej narzeczonej czułość, zagadać jej rodziców. Przecież nie odkochał się w kilka minut. A jednak nawet mając pod ręką kobietę, którą kochał, ciężko było mu oderwać wzrok od tej, która kiedyś mu uciekła. Uciekła, a teraz bardzo prawdopodobnie będzie z nim związana na całe życie. Czy tak będą wyglądać każde święta? Każda okazja do spotkań? To wszystko nie miało tak wyglądać.
Obwieszczenie szczęśliwej nowiny również miało być... No właśnie. Szczęśliwe. Jego narzeczona na pewno się cieszyła. Rodzice byli zaskoczeni, lecz gdy pierwszy szok już z nich zszedł również udało im się uśmiechnąć, ucieszyć. Przytulić ich wszystkich. Jedyną osobą, która nie wyglądała na szczęśliwą była Mara. Nie był w stanie jednoznacznie powiedzieć o co jej dokładnie chodziło. Minęły w końcu lata odkąd się widzieli i oboje byli innymi ludźmi, ale wiedział jedno. To nie jest mina zadowolonej kobiety. Nie podeszła nawet im pogratulować, przytulić ich i tak naprawdę nie był do końca pewien dlaczego. Przecież nigdy nie chciała od niego niczego więcej, prawda? Mieli być tylko przyjaciółmi. Dała mu to jasno do zrozumienia już na samym początku ich relacji. Więc dlaczego teraz nie była szczęśliwa będąc związana z nim na dekady?
Wymienił jeszcze kilka uprzejmości z nową rodziną, pocałował swoją narzeczoną i przeprosił wszystkich mówiąc, że pójdzie pomóc jej siostrze z deserem. Wszedł za nią do kuchni. Opierając się o framugę patrzył tylko jak zeruje pierwszą lampkę wina i nalewa sobie następną. Dla kurażu?
- Czyli Lakefieldowie piją wino na deser? - zagaił z lekkim uśmiechem zwracając na siebie uwagę - Brzmi jak tradycja za którą warto wypić. - uśmiechnął się szerzej pokazując swoją pustą lampkę.
- Uparła się, że to ona wam powie. - to brzmiało całkiem jak przeprosiny.
Nie był jej nic winien, lecz gdyby mógł, powiedziałby jej wcześniej. Musiał jednak uszanować wolę swojej narzeczonej jak na dobrego, przyszłego męża przystało.

Mara Lakefield