MAPLE HEARTS | PBF

- W relacjach najważniejsza jest... - zaczął Galen i aż nabrał w płuca powietrze, a jego klatka piersiowa uniosła się i opadła, bo finalnie nie powiedział nic. Bo skąd niby Galen Wyatt miał wiedzieć, co jest najważniejsze w relacjach, jak te jego opierały się wyłącznie na seksie, albo na kłamstwach. Aż wywrócił oczami na te myśli.
- Komunikacja... - powtórzył, ale wzruszył ramionami. Bo właśnie sobie przypomniał, jak kiedyś umawiał się z francuską, udawał, że nie zna francuskiego i to był chyba jego najbardziej udany związek, kiedy on ją rozumiał, a udawał, że nie, a ona nie rozumiała go wcale. Ale może też udawała? Aż przechylił na bok głowę myśląc nad tym, a te niebieskie oczy utkwił w twarzy Mary.
- Ja uważam, że powinienem to zakończyć i znowu być wolnym człowiekiem - stwierdził, jakby to on tutaj był terapeutą, nawet miał dodać coś jeszcze, otworzył już usta, ale kiedy Mara powiedziała o swoim mężu, to ugryzł się w język. Niebieskie tęczówki odnalazły jej duże, piękne oczy. I przez chwilę patrzył w nie jakby... ze zrozumieniem? Ale skąd Galen mógł rozumieć takie rzeczy, kiedy to on zazwyczaj był tym nie mówiącym prawdy?
- Myślę, że cię nie kochał Mara, przykro mi - stwierdził i nawet przez krótką chwilę chciał do niej sięgnąć, do jej dłoni. Bo przecież Galen Wyatt mimo swoich wielu wad i tego całego zbrakowania emocjonalnego, znał się na tych wszystkich gestach. Pokrzepiające muśniecie dłoni.
Dotknięcie skóry na policzku, które sprawia, że po plecach przechodzą ciarki. W takie rzeczy Galen był całkiem dobry. Ale jej nie dotknął. Przysiadł się za to tuż obok, tylko, że to wcale nie miał być jakiś gest, który oznaczałby, że ją podrywa, po prostu Galen nie rozumiał za bardzo pojęcia przestrzeni osobistej, granic. Takich jak oni teraz powinni mieć miedzy sobą jako pacjent i terapeutka.
- Ale teraz znajdziesz kogoś, kto cię będzie kochał, szanował, nie zdradzał przede wszystkim, bo jesteś piękną, mądrą kobietą - powiedział zaraz z jakimś takim zapałem i błyskiem w tych intensywnie niebieskich oczach. Bo Galen taki był, uwielbiał komplementy i pochwały, ale też kochał je prawić. A zwłaszcza gdy widział w kimś dobro, widział w kimś te pozytywne cechy. Galen był empatyczny, chociaż często chował się za maską dupka, ale jednak... On miał chyba to dobre serce, tak jak powiedziała mu Pilar.
Dopiero kiedy Mara powiedziała, że muszą przyhamować, to się odsunął, zdystansował.
- Wybacz... - rzucił od razu - ale ja czasem nie umiem się zatrzymać - dodał i aż wstał z tego krzesełka, żeby znowu się przejść po pomieszczeniu. Dopiero po chwili usiadł na miejscu nie-Suri, ale już nieco dalej od Lakefield.
- Miłość czasem jest skrajna i trudna - powiedział powoli Galen. Chociaż... czy on wiedział co to jest miłość?
Wydawało mu się, że tak. Ale teraz to już, że nie.
Pokręcił głową i na moment schylił głowę, żeby przejechać palcami po twarzy, oparł łokcie o kolana pochylając się do przodu.
- Wolność. Adrenalina. Bycie dobrym - zastanowił się może chwilę i odpowiedział na jej pytanie o szczęście. Jedną krótką chwilę. A zaraz kolejną, gdzie już znowu w jego głowie pojawiła się kolejna teoria.
- I może dlatego, jak będę wolny, to będę szczęśliwszy i będę mógł się umawiać z różnymi kobietami. Na przykład z Tobą Mara, albo z Suri, albo z Pilar. I to będzie ekscytujące, czyli odpowiednia dawka adrenaliny - znowu się do niej podsunął z tym krzesełkiem, ale jednak zatrzymał się ciut dalej i tylko te jego niebieskie oczy wpatrzone były w nią jakoś tak intensywnie. Według niego to był świetny pomysł. Bycie wolnym. I tu nawet nie chodzi o te randki na prawo i lewo, o kobiety, a o bycie sobą po prostu. Galen tego tylko chciał, żeby ktoś go brał takim jakim jest. Ale Cherry nie umiała przecież.
Adrenalina, żeby jednak coś się działo, serce biło, pompowało krew, tak jak teraz, kiedy to jego serce zabiło jakoś mocniej, na samą myśl tylko o tym szczęściu.
I bycie dobrym, bo Galen chciał być dobry. Nie zawsze to było po nim widać, bo jednak często chował tę dobroć za maską dupka. Prezesowie nie mogą być tak po prostu dobrzy. A jednak on się starał, działał charytatywnie, nie obnosił się z tym. Galen był dobry.
- A Ty, co Tobie przychodzi na myśl, gdy myślisz o szczęściu Mara? - wypalił, chociaż chyba nie powinien takich pytań zadawać swojej terapeutce? Ale to był Galen, on często robił to, czego nie powinien.

Mara Lakefield

Oczywiście, że Galen widział jak się zmieszała na tej jego słowa, bo może i Wyatt był chaotyczny, był egoistyczny, złoty chłopiec w swoim idealnym świecie. Ale przecież on był też dobry w wyłapywaniu takich niuansów. W dobieraniu słów też był zazwyczaj dobry... Może dlatego gdzieś tam między tymi płytkimi słowami o tym jak jest piękna i mądra, chociaż on tak uważał. A Galen na czym, jak na czym, ale na pięknie, to akurat się znał.
Dodał.
- Ktoś mi kiedyś powiedział, że jeśli się kogoś kocha to jest się z nim szczerym... - rzucił w niebieskimi tęczówkami utkwionymi w jej oczach - komunikacja i szczerość, to jest chyba ważne... najważniejsze - westchnął ciężko, bo u niego i Cherry też tego brakowało, tej kompletnej szczerości, jak wtedy kiedy potrafili sobie skakać do gardeł, a później wyznać miłość, ale szczerze. Bez ciągłego gryzienia się w język, bez sztucznych uśmiechów i słów, które tak naprawdę dalekie były od prawy. Bardzo dalekie.
Jego wzrok padł gdzieś na ścianę za jej plecami, dopiero kiedy wypowiedziała jego imię, to powrócił do jej twarzy. Zmarszczył brwi, gdy tak urwała, jakby zastanawiając się nad tym, co chciała powiedzieć. A może wiedział? Bo Galen Wyatt nie był głupi, całkiem bystry, tylko przy tym tak bardzo pogubiony. Jak dziecko, które uczy się świata, on też się cały czas uczył, emocji, uczuć, które przecież przez całe życie były mu tak jakoś odległe, jak ta miłość, której on nie doświadczył jako dzieciak, ani później też wcale nie.
W jego świecie może rzeczywiście wystarczyło być ładnym, żeby kogoś zauroczyć. Zaciągnąć do łóżka. Ale przecież... To przecież nie jest miłość.
Chciał jeszcze coś powiedzieć, jeszcze zostać w tym temacie mi-łoś-ci.
Ale kiedy podziękowała, on też tylko skinął głową. Bo to akurat też zrozumiał, postanowił nie drążyć tematu, chociaż prawda jest taka, że kiedy patrzył w te jej duże, błyszczące oczy, to zastanawiał się czego w niej brakło temu jej mężowi. A czego w nim zabrakło Cherry?
Wszystkim tym kobietom, które tak łatwo go ze swojego życia usuwały, jakby nie istniał czasem.
A przecież Galen istniał aż za bardzo, nie był cichy, nie był nijaki, i dawał z siebie wszystko. Za mało może.
Znowu fiksował się na różnych myślach, znowu szukał tego błędu w sobie. I dopiero te jej kolejne słowa sprawiły, że mózg stanął w miejscu, Galen też stanął, zatrzymał się gdzieś w pół kroku, kiedy chodził po tym pokoju, ruszając po kolei jakieś olejki. Bo rozemocjonowany Galen nie umiał usiedzieć w miejscu, a dzisiaj siedziało w nim tyle tych różnych emocji.
Przez chwilę trawił jej słowa, układał je w głowie, w ten typowy dla siebie sposób.
- Poczekaj... - podszedł do niej, ale nie usiadł, stanął obok - a co jeśli będąc z kimś w związku nie jesteś wcale sobą? Albo jesteś taką wersją siebie, której nie lubisz? Tracisz siebie... przez nią - bo Galen właśnie to czuł, że nie był sobą, że tracił siebie, w tym właśnie związku z Cherry. A to chyba łączyło się z tym, że szczęście nie zależy od związku. No i z tym, że on się czuł ze sobą szczęśliwy, na swój sposób, wtedy kiedy był sobą. A przy Cherry nie umiał już być.
Nie spodziewał się, że Mara odpowie na jego pytanie, co jej daje szczęście, ale kiedy to zrobiła, to uśmiechnął się lekko, a te jego niebieskie oczy przybrały tę barwę bezchmurnego nieba, jakąś taką cieplejszą. Miło mu było, że się przed nim otworzyła. Chociaż to co powiedziała sprawiło, że Galen opadł ciężko na to krzesełko obok niej, pochylił się do przodu i westchnął tak ciężko, że ten ciepły oddech zawędrował po jej kolanie gdzieś w okolice uda ukrytego pod ręcznikiem.
- Masz takich ludzi Mara? - zapytał, ale wcale nie podniósł głowy - bo ja nie mam w ogóle - i to nie jest wcale tak, że Galen dramatyzował. Tylko takie były fakty, że nawet jak miał zawał, to jego rodzice mieli to gdzieś. Jego siostra kopnęła go w tyłek w najgorszym momencie życia. Narzeczona też. Przyjaciółka to samo. A teraz jeszcze Pilar…
Dopiero na jej kolejne słowa poderwał do góry głowę, wzruszył ramionami.
- Tak. Umówiłbym się... - powiedział powoli, bo przecież Galen Wyatt tak naprawdę zyskiwał przy bliższym poznaniu, inna sprawa, że mało kto w ogóle chciał go poznać. Że ludzie brali go tak jakoś bardzo powierzchownie, przez pryzmat tego, co o nim mówili. Przez pryzmat jego paskudnie drogich garniturów.
- A Ty umówiłabyś się ze mną? - zapytał przechylając na bok głowę - ale nie dlatego, żebym zabrał cię do najlepszej restauracji w mieście. Nie licząc na weekend w Paryżu, albo prezent wart tyle, co przeciętny Smith wydaje w ciągu miesiąca. Tylko dlatego, żeby się dowiedzieć jaki jest Galen Wyatt, żeby go poznać? Umówiłabyś się ze mną? - zapytał patrząc prosto w jej duże, zielone oczy.

Mara Lakefield

Niebieskie tęczówki znowu spoczęły na jej twarzy, kiedy zadała mu te kolejne pytania, dużo pytań, na które Galen nawet chciał jej odpowiedzieć, i sobie przede wszystkim też. Jego klatka piersiowa znowu uniosła się w głębokim, ciężkim oddechu, który aż wprawił w ruch te jej rude kosmyki, kiedy stał tak nad nią.
- Bo wszyscy patrzą na mnie jak bym był... Nie wiem, księciem na białym koniu? - przechylił na bok głowę, coś było w tej wizji, którą przecież Galen Wyatt budował, w tych swoich idealnych koszulach i garniturach, z tym pewnym siebie uśmiechem przyklejonym do twarzy - jak starasz się cały czas być idealny, to później już musisz taki być. I D E A L N Y - to ostatnie słowo powiedział powoli, a potem wywrócił tymi swoimi niebieskimi ślepiami - a prawda jest taka, że nikt nie jest. Ja też wcale nie jestem - wzruszył ramionami. Bo to był tylko taki ładny obrazek. Mężczyzny, który ma wszystko, a tak naprawdę... nie miał teraz nic.
No dobra, nie licząc złotego zegarka, Porsche, Lambo… Pięknego apartamentu, całej szafy drogich koszul i garniturów. Stanowiska...
Ale co to było w porównaniu do tego, że Galen został sam? Że on naprawdę nie miał takiej osoby, której by na nim zależało.
Nawet jednej. Bo ostatnią, którą miał od siebie też odepchnął.
Kiedy Mara tak zaczęła wymieniać, rodziców, siostry, przyjaciół, to on przez jeden moment szczerze jej pozazdrościł. Wymienił by każdy swój bajeczny zegarek na chociażby jedną taką osobę. Wszystko by oddał za taką osobę, która by go jakoś tak szczerze lubiła. Wspierała.
A jednak kiedy Mara dotknęła jego dłoni, to Galen zaraz podniósł głowę, uśmiechnął się delikatnie, bo chociaż to był rzeczywiście miły gest, pokrzepiający. I chociaż Galen się tak przed nią otworzył, zawsze to robił, otwierał się przed nią, to zaraz zaciągnął w płuca to aromatyczne powietrze o zapachu jakiejś lawendy.
- Nie zależy mi... - skłamał. I siebie też próbował wiecznie okłamywać, że nie. Bo przecież to był Galen Wyatt, tacy ludzie jak on nie potrzebują wcale żadnego wsparcia. Był na szczycie, to mu wystarczyło. Powinno przecież.
Ale prawda była trochę inna.
Bo Galen to był jak dziecko, które tych uczuć pragnęło, zawsze. Tylko zawsze też chował to za maską tego dupka. Bogatego dupka ze złotym zegarkiem.
I teraz też, spoważniał jakoś nagle, odsunął się nawet, i tylko chyba w tych jego niebieskich oczach było widać, że jednak to jej tak, że by się z nim umówiła, też było dla niego ważne. Słuchał jej słów, chociaż twarz miał niewzruszoną, a jednak naprawdę miło połechtało to jego ego. Uderzyło gdzieś w prosto w serce, bo może rzeczywiście dało się go... polubić? Dało się wyciągnąć z niego coś więcej niż te pieniądze. Coś więcej w nim zobaczyć.
Tylko dlaczego nie w tej rzeczywistości, w której on tak bardzo tego łaknął?
Strzelił tymi błękitnymi ślepiami w sufit i aż odchylił się do tyłu na tym stołku.
- Chyba w tym innym wszechświecie byłbym szczęśliwym człowiekiem - stwierdził, bo już to gdzieś słyszał, w innej rzeczywistości, w innym wszechświecie, w innym życiu. W którym Galen wcale nie byłby może sobą?
Czyli może jednak, jego się nie da polubić, nie takiego, jaki jest? Kolejne pytania, kolejne wątpliwości.
- A jakbym wtedy nie był bogaty, tylko biedny to też? - zapytał nagle i zarzucił nonszalancko nogę na nogę, ale poprawił też ten swój ręcznik, żeby jednak nie było niezręcznie.
Chociaż już troszeczkę było, kiedy Galen znowu oparł łokieć na kolanie, znowu pochylił się do przodu, a ten jego ciepły tors przez moment musnął jej nagą łydkę, bo źle wymierzył po prostu tę odległość.
- Biedni ludzie mają chyba łatwiej, bo ich się lubi za to jacy są, a nie za to co mają - kolejne przemyślenia Galena Wyatta - myślisz, że jakbym udawał biednego przed jakąś kobietą, to ona by wtedy była ze mną bardziej... szczera? - i kolejny wspaniały pomysł. Bo Galen to jednak dużo myśli miał w tej głowie, tylko wcale nie miał się nimi z kim podzielić. A z Marą mu to jakoś tak naturalnie wychodziło, samo z siebie. Nawet jeśli czasem te jego przemyślenia były jakieś abstrakcyjne, jak teraz na przykład.
- Ale z drugiej strony to musiałbym ją wyciągnąć spod jakiegoś kamienia, żeby nie znała tej twarzy - oczywiście, że Galen wskazał na swój podbródek, który może nie był jakiś charakterystyczny, ale jednak ostatnio dość często pojawiał się w kolorowej prasie ze względu na ten jego rzekomy handel ludźmi, z którego przecież jeszcze nie został oczyszczony. Ale liczył na to, że to już nie długo, że niebawem może będzie znowu szokował czymś ciekawszym niż "swoimi kontenerami".
- A może... masz jakieś wolne przyjaciółki Mara? Takie wiesz... też ładne? - znowu jej spojrzał w oczy, i znowu posłał jej jakiś taki czarujący uśmiech. Galen czaruś, a nie użalający się nad sobą dzieciak. Chociaż on też tam był, siedział w nim gdzieś tam głęboko.

Mara Lakefield