MAPLE HEARTS | PBF

Ach Eden, gdyby tylko ona wiedziała, co siedziało w umyśle Cema… Może wtedy nie patrzyliby na siebie w ten sposób – ona dopingując go przy zrobieniu czegoś szalonego, a on nie ukrywałby, że cały czas chodziło o nią. Mogliby patrzeć inaczej. On ledwo potrafił się powstrzymywać przed zrobieniem czegoś, co naprowadziłoby ją na prawdę. Chociaż jakby się zastanowić, on nie krył tego. Jeśli Eden ogarnęłaby trochę słowniczek podstawowych zwrotów po turecku, wiedziałaby już o czym cały czas mówił.
- Ja wierzę w miłość i szanuję kobiety – powiedział krótko, wyjaśniając swoje zachowanie. – Nie wiem, czy bym się nadawał na bohatera powieści, ale są tacy mężczyźni, którym zależy na ukochanej i chcą to okazywać. Czasem nie mogą, ale chcą i się starają – oj, powinno być to małym tropem. Zobaczymy jakim Eden jest detektywem i czy rozwiąże zagadkę.
Dawał jej ślady, po których mogła pójść i nawet na pytania, jakie padły, odpowiedział jak było naprawdę. Opisywał jedną jedyną, która naprawdę wywróciła jego świat do góry nogami. I co ciekawe, właśnie ona tego słuchała. Co mogła powiedzieć na swój opis, nawet nie wiedząc, że chodziło o nią? Oj Eden, rusz głową!
- Oczywiście, że tak. Taka jedna ujęła mnie swoją szczerością, spojrzeniem ciemnych oczu i bystrością umysłu. Podziwiałem jeszcze w niej odwagę i autentyczność. To była kobieta fascynująca, którą chciałem poznawać lepiej, ale nie mogłem się zdobyć na to, by pokazać, co ze mną wyprawiała – odetchnął, bo naprawdę było mu żal, że ich ostatnie spotkanie nie zakończyło się inaczej. Mimo wszystko.
- Za każdym razem widząc ją, brakowało mi tchu i powstrzymywałem się przed tym, by dotknąć jej policzka i pogładzić go delikatnie, a potem ją pocałować. Bardzo chciałem poznać smak jej ust – mówił to ostrożnie, ale udając, że buja w obłokach.
- Nawet nie wiesz ile razy myslałem o niej i o sobie razem. Ale to byłoby szalone. Nie wiem, czy by się zgodziła na to, co ja czułem i czego potrzebowałem. Nie dowiedziała się nigdy o tym, że pragnąłem ją kochać i dać jej każdy rodzaj miłości, także fizyczny. Jej piękno zewnętrzne zaparło mi dech, ale widziałem też coś więcej, tylko nie mogłem o tym powiedzieć. Ona raczej nigdy nie czuła tego, co ja – spojrzał na Eden uważnnie i powiedział:
- Sana seni ne kadar sevdiğimi gerçekten söylemek istiyorum ama biraz beklemen gerekecek. Senden bahsettiğimi anlayacaksın – co w wolnym tłumaczeniu oznacza: Bardzo chcę ci powiedzieć, jak cię kocham, ale musisz poczekać. Zrozumiesz, że mówię o tobie.
I chyba ktoś słyszał ich rozmowę, bo siedząca po drugiej stronie kobieta, uśmiechała się, patrząc co jakiś czas w ich kierunku.
- Kız arkadaşın mı? – usłyszał głos owej pani. Uśmiechnął się słysząc turecki. Dobrze, przynajmniej Eden nic z tego nie zrozumie.
- Henüz değil – odpowiedział z uśmiechem.
- Türkçe bilmiyor mu? – kolejne pytanie. Cem popatrzył na Eden uważnie i znów się odezwał.
- Hayır, ama deniyor – zaśmiał się cicho. - O inatçıdır, bir şeyler öğrenecektir – dodał.
- İyi şanlar – brzmiała odpowiedź.
- Teşekkür ederim – zakończył ten krótki dialog i wrócił do Eden, która pewnie chciała wiedzieć, o czym mówili i co go tak rozbawiło.
- W wolnym tłumaczeniu pytała o to, czy jesteś moją dziewczyną, odpowiedziałem, że nie – a naprawdę powiedział JESZCZE NIE. – No i o język, że nie mówisz po turecku, więc odparłem, że nie, ale się starasz. Jesteś uparta i coś w końcu powiesz. Życzyła ci powodzenia, a ja podziękowałem – wyjaśnił spokojnie. Coś mu się zrobiło wesoło, więc chyba wyglądał podejrzanie. Mimo to nie wspomniał o tym malutkim detalu, o którym “zapomniał” jej powiedzieć.
- No i tyle – wrócił do ich rozmowy sprzed chwili. – Jak widzisz jest ze mną dobrze, bo ktoś zawrócił mi w głowie. Wierzę, że odkryjesz prawdę o tym zdarzeniu będąc w Stambule – może pomyśli, że to jakaś Turczynka? Nie, Eden. To ty, głuptasie! – powiedział do siebie w myślach i pstrygnął ją w nos.

eden de poesy

Cem opisywał to, co widział i czuł – ni więcej, ni mniej. Tak ją widział i stąd jego słowa. Po co miałby kłamać? Wolałby doprecyzować jej wygląd, czy zachowanie. To, co w niej kochał i co czasem go denerwowało, ale cokolwiek by powiedział, odgadłaby wprost o kogo chodzi.
- Miej cierpliwość, a dowiesz się więcej – powiedział spokojnie, jedynie dziwnie unikając jej spojrzenia. Och, Eden… - było mu bardzo trudno zachować spokój. Był gotów nawet wstać i poprosić o mikrofon, by przekazać przy wszystkich swojej ukochanej to, co czuł i o kim mówił. Mógłby nawet klęknąć przed nią i poprosić o to, by została z nim, na zawsze. I bardzo się przed tym powstrzymywał, na siłę, bo serce mówiło coś innego, niż rozum.
- Och, Eden… - westchnął tym razem na głos. Pozwolił sobie na spojrzenie, jakby telepatycznie chcąc jej przekazać, że naprawdę cały czas mówi o niej i tylko o niej. O tym, że wryła się w jego sercu już dawno i po prostu ją pokochał za i mimo wszystko. Bo taka była miłość, bezwarunkowa.
Zapytany o to, czy podczas rozmowy powiedział o jej chłopaku, natychmiast się spiął. To, że wyskakiwała z Eliasem w najmniej oczekiwanym momencie, dość mocno uderzało go w twarz. Kiedy zdawał się zapominać o jego istnieniu, Eden mu o tym przypominała. Bolało.
- Nie – przyznał. – Nie uwierzyłaby, bo słyszała, co ci powiedziałem i co mi odpowiedziałaś – wyjaśnił, siląc się na spokój, chociaż jego serce biło jak szalone.
Znowu to zrobił, odwrócił wzrok. I kiedy tylko padło pytanie o deser, spiął się znowu.
- Wiem, że lubi czekoladę i… - tak, pamiętał o tym cieście, które zamówiła podczas ich pierwszego spotkania po latach. Tylko miał świadomość tego, że jeśli coś o tym wspomni, to kobieta już całkiem się domyśli, że cały czas mówił o niej.
- Na pewno gust jej się zmienił, nie wiem – kręcił jak mógł. Cholera, nie potrafił przy niej przekonująco kłamać. Może dlatego nieco zbaczał z tematu i zwyczajnie starał się wybrnąć z tego zaułka.
- Nie wiem tylko, czy ona w ogóle pamięta, co ja lubię i co bym zrobił czy wybrał. Czy zna mnie tak dobrze, jakbym chciał – odparł, odwracając kota ogonem. – Pewnie nie zwracała na to nigdy uwagi – po raz kolejny uciekł od niej spojrzeniem. Nie chciał, żeby ujrzała w jego oczach ból, który czuł i z którym przyglądał się jej, tak bardzo nieświadomej jego prawdziwych uczuć.
Sięgnął po wodę i upił łyk. Zaschło mu w gardle od tego wszystkiego.
- Chcesz? – zapytał, zmieniając temat. Potem, gdy butelka zniknęła z jego rąk, zaczął masować sobie skronie. Zaczynała go boleć głowa, chociaż nie wiedział dlaczego, czy bardziej ze zmęczenia lotem, czy przez rozmowy, w których musiał wiele kręcić i się gimnastykować językowo, by jakoś wybrnąć z różnych sytuacji? A może to i to…
Nagle spojrzał z ukosa na Eden i po prostu się jej przyglądał. Może poczuła się osaczona tym spojrzeniem, może czuła się nieswojo, ale on tylko się uśmiechnął.
- Dałem ci do myślenia? – zapytał. – Nie wszystko można mieć podane wprost. Czytaj między wierszami, a poznasz wiele odpowiedzi na swoje pytania. Zwracaj uwagę na otoczenie i na słowa. Nigdy nie mówię czegoś bo tak. Kluczem do poznania człowieka jest rozmowa. Słuchaj – oparł głowę o zagłówek siedzenia i spojrzał wyżej, ku lukowi bagażowemu. Naprawdę nie lubił latać. Czuł się nie najlepiej i zaczynało mu się już kręcić w głowie od tego wszystkiego, co się działo.
- Jestem zmęczony, wiesz? Udawaniem, że jestem szczęśliwy. Każdego dnia się okłamuję, mówiąc sobie, że wszystko się jakoś ułoży. Doceniam to, co mam i co osiągnąłem, ale chciałbym się podnieść, bo jestem głęboko na dnie. I naprawdę zrobię coś szalonego, ale wtedy wiele rzeczy się zmieni. Nie wiem, czy poznasz wtedy swojego przyjaciela. Może nie będziesz chciała go znać? – znów zerknął na Eden. – Mamy umowę, dotrzymam słowa. Zrobię coś, co wykracza ponad moje zwykłe zachowanie – powiem ci wszystko jak jest. Po prostu, kawałek po kawałku. Choćby miało mnie to zabić, dowiesz się.
- Będzie, co ma być – ponownie zamknął oczy. To wcale nie kończyło rozmowy, po prostu ukrywał swoje spojrzenie, które mówiło Eden o tym, jak bardzo ją kocha i jej potrzebuje. Nawet jeśli grał, oczy mówiły prawdę. I ona wiedziała o tym, jak to z nim było naprawdę. Gdyby chociaż raz pomyślała, że coś jest nie tak, dopowiedziałaby sobie resztę. Mógłby ją wtedy objąć i powiedzieć, że nie pozwoli jej odejść. Nie po tym, jak ją odnalazł i poznał na nowo. Chciał, żeby wiedziała, poczuła to i żeby było łatwiej. Nie chciał czekać, tylko spędzić z nią ten czas w szczerości i tak, jak było naprawdę. Od początku.

eden de poesy

I powiedział, jak prosiła. Trochę się poczuł niezręcznie, bo słowo „chłopak”, w każdym języku ciężko przechodziło mu przez gardło. Spiął się wyraźnie, ale zagadnął kobietę i wyjaśnił sprawę dość oficjalnie.
- Bana erkek arkadaşı olduğunu ve sadece arkadaş olduğumuzu söylememi söyledi – powiedzizł i uciął rozmowę. Był trochę zły, ale nie wiedział na kogo – na siebie czy na Eden.
Nie patrzył na nią. On też źle się czuł z tym wszystkim, ale co miał zrobić? Powiedzieć jej to tu i teraz, że chodzi właśnie o nią? Wolał się wcale nie odzywać.
- Przestań już, ok? – spojrzał na kobietę uważnie. – Wystarczy, że trudno mi o tym mówić. Nie musisz być złośliwa. Nie chodzi o żadne zagadki, po prostu nie powiem ci niczego w samolocie pełnym ludzi i przy ludziach, którzy mogą przekazać to wszystko dalej – na pewno były tam osoby, które go poznały i czekały teraz na to, aż lot się skończy, by go dopaść gdzieś w hali przylotów.
- Tu nie chodzi o taką Merve, która zwiała do bogatszego. Tu chodzi o kogoś, kto jest dla mnie bardzo ważny, ale nie wie, lub nie chce wiedzieć tego, że ja czuję coś więcej – właśnie się wygadał, ale mówił to w formie dość neutralnej, więc mogła to zignorować.
- Gdybyś miała komuś wyznać, co czujesz, nie czekałabyś na dobry moment? – zapytał wprost, co mu tam. Najwyżej się zorientuje. Już i tak bolała go głowa od tego kręcenia. Chciał ją naprowadzić, ale równocześnie nie zdradzać wszystkiego.
- Może powinnaś mnie udusić – spojrzał na nią i spojrzał w jej piękne, ciemne oczy. – Tak byłoby lepiej. Bo uwierz mi lub nie, ale to wszystko mnie bardzo męczy. Jest mi ciężko na sercu i niełatwo mi o tym mówić – najchętniej by zatkał jej usta swoimi i złączył je w namiętnym i tęsknym pocałunku.
I nawet się nad tym zastanawiał, kilka razy przyłapał się na tym, że patrzy na jej wargi, jakby chcąc sprawdzić, czy są gotowe na przyjęcie jego gest.
Był romantykiem, a tacy byli już w odwrocie. Chciał, żeby to był wyjątkowy moment, a nie taki między posiłkiem, a odpoczynkiem. Sam się gubił w tym, co i jak zrobić.
- Kobieta zasługuje na szacunek, a nie na byle co – ty zasługujesz na to, co najlepsze i to otrzymasz. Miej tylko trochę cierpliwości – powiedział w myślach i zamknął oczy. Znowu zaczął się denerwować, a to nie sprzyjało jego samopoczuciu. Znów czuł się jak ryba w puszce.
Przez resztę lotu mało się odzywał. Wyraźnie stracił humor i nie potrafił się skupić na niczym.Nie chciał prowokować kolejnego starcia na słowa, bo czuł się, że przegra i cały jego plan się nie uda. I tak powiedział już zbyt wiele. Pozostało mu tylko czekać, aż Eden odpocznie i będzie gotowa na przyjęcie jego rewelacji.
W końcu, po wielu godzinach dolecieli do Stambułu. Cem z ulgą opuścił samolot i mógł rozprostować obolałe ciało. Po kolejnych przebytych bramkach i odebraniu bagażu, przeprosił na chwilę Eden i poszedł do łazienki. Przez kilka minut stał przed lustrem i patrzył na swoją zmęczoną twarz. Przemył ją zimną wodą, a potem wyciągnął okulary przeciwsłoneczne, które miał zamiar zaraz założyć.
Kiedy wyszedł, mogli pójść dalej, ale oczywiście nie było tak łatwo i dwóch podróżujących tym samym samolotem, dorwało go i poprosiło o zdjęcie. Nie odmówił, uśmiechnął się nawet, chociaż było mu ciężko na sercu.
- Zwijamy się – powiedział do Eden kiedy już do niej powrócił. Na nosie miał już ciemne szkła, jakby miało go to ukryć przed innymi wielbicielami tureckiego przemysłu filmowego.
Zadzwonił do kuzyna, który jak się okazało, czekał już na nich przed głównym wejściem.
- Eden, to Eren – przedstawił ich sobie po angielsku. – Eren, to Eden – a potem szybko przeszedł do tureckiego.
- Sağ ol, kardeşim. Hemen benim evime gidiyoruz. Araban nerede? – zapytał.
- İkinci katta. Hadi bakalım – odpowiedział kuzyn i ruszył przed siebie. Cem szedł ramię w ramię z Eden.
- W domu możemy trochę odpocząć – powiedział. – Zjemy coś, porozmawiamy i zaczniemy coś planować. Potem będe musiał cię opuścić na kilka godzin, bo muszę się spotkać z moim przyjacielem. Możesz w tym czasie się przespać lub podzwonić do Toronto – unikał imienia jej chłopaka. Ciekawe, czy to zauważyła.
- Gdybyś chciała się przejść, Eren będzie ci przewodnikiem. Jak mówiłem, słabo zna angielski, ale jeśli masz ze sobą jakieś rozmówki i tłumacza, to się dogadacie. Nie chciałbym, żebyś chodziła sama. Możesz też zawsze wziąć Vito na spacer, to duży pies i wzbudza respekt – wspomniał swojego psa.
Nadal był trochę zły, ale powoli mu przechodziło. A jak było z Eden?

eden de poesy

Czy Cem naprawdę czuł się tak, jakby był tam za karę? Chyba nie. Po prostu podróż była dla niego trudna – jak zawsze i wymagająca – jak nigdy. Zamiast odpowiedzieć, po prostu się uśmiechnął.
- Lepiej? – zapytał. – Ja tak zawsze wyglądam po długim locie, moja fobia nie pomaga i czuję się lepiej na lądzie. Poziom pozytywnych uczuć będzie tylko wzrastał – zapewnił. I w sumie chyba miał rację.
Nie będzie już tyle marudził, taki był plan.
- Przepraszam cię za wszystkie głupoty po drodze i dziękuję za towarzystwo. Przynajmniej było mi łatwiej – to nie do końca prawda, bo mimo wszystko powiedział kilka rzeczy, które mogły być kluczowe, ale nie były przez brak zrozumienia się, no ale co tam, ważne, że dolecieli.
- Chodzi o bezpieczeństwo – odpowiedział natychmiast. – Ktoś może cię zaczepić, a nie chcę, byś miała kłopoty. Różnie bywa. Po prostu uważaj na siebie, dobrze? – chciał powiedzieć, że był za nią odpowiedzialny, ale jakoś zamilkł. Dla niego to miało inną ważność od tego, co pewnie pomyśli ona.
Chciał się nią zaopiekować z miłości, a nie dlatego, że ktoś mu zaufał i dał pod opiekę.
Kiedy dotarli do samochodu, Cem otworzył bagażnik i schował tam bagaż. Potem zajął swoje miejsce. Sam usiadł z przodu, gdzie miał trochę więcej miejsca na nogi.
- İstediğim gibi her şeyi hazırladın mı? – zapytał kuzyna. Kiedy ten potaknął, dodał jeszcze.
- Yardımlarınız için teşekkürler. Umarım her şey yoluna girer ve her şey güzel olur – odetchnął.
Powiedział Eden w skrócie o czym powiedział, ale nie tłumacząc dokładnie. W końcu to dotyczyło jej i tego, co szykował. Szybko więc zmienił temat i wrócił do rozmowy.
- Póki co pojedziemy obrzeżami. Mieszkam w Beykoz, to po drugiej stronie Bosforu – wyjaśnił.
- W domu możesz dać mi znać, co będziesz chciała zobaczyć i gdzie. Na nocne zwiedzanie zabiorę cię do Bebek, tam są ciekawe miejsca. Oczywiście historyczne części także zobaczysz, ale poszukaj czegoś, co cię będzie najbardziej interesować i zrobimy jakieś plany. Wiesz, chcę żebyś się dobrze bawiła i zobaczyła to, co chcesz zobaczyć – wyjaśnił Cem i sam zaczął patrzeć na widoki rozciągające się przed nimi.
- Jeśli dobrze pójdzie, będziemy na miejscu w jakieś pięćdziesiąt minut – tak mniej więcej jechało się, kiedy droga była dość spokojna, ale to było rzadkością. – Tak czy inaczej trasa jest dość malownicza, więc jest co oglądać – na pewno będą mieć dużo czasu na zwiedzanie i oglądanie miasta. Chciał tylko tego, by wybrali wspólnie jakieś trasy. Zależało mu na tym, by pokazać Eden to, czym sama się będzie cieszyć.
Wyciągnął z kieszeni telefon i sprawdził połączenia i wiadomości. Miał kilka smsów i nieodebrane połączenie. Odpisał więc, a telefon olał, bo nie chciał się teraz kłócić. Chodziło o jego menagera, który żegnał się powoli z pracą.
Po drodze Cem wyjaśniał gdzie są i co widać. Jak wspomniał, najlepsze widoki były gdy wjechali na most i przemierzyli cieśninę. Lubił na to patrzeć, bo chociaż mieszkał tam swego czasu i często się pojawiał przez ostatnie lata, miasto zawsze robiło na nim ogromne wrażenie.
Dojechawszy na miejsce, a było to na jednym ze wzniesień, z ulgą wysiadł z samochodu. Dom był ładny, dość duży (ale nie przesadnie, bo to nie rezydencja rodzinna), otoczony zielenią i miał basen.
Ledwo wysiedli, rozległo się szczekanie. To był Vito, który przywitał swojego właściciela wielką dawką psiej miłości. Oparł swoje łapy na nogach właściciela, który natychmiast objął zwierzę jak najlepszego przyjaciela. Zwierzę było szczęśliwe widząc Cema, ale szybko zauważył też osobę, której nie znał. Zaczął się ciekawie przyglądać Eden i szczeknął dwa razy.
- Poznajcie się – powiedział Cem, drapiąc psa za uszami. – Na pewno się polubicie, Vito do duża maskotka, chociaż wygląda może trochę groźnie – poszedł na tyły, by wyciągnąć bagaże.
- Otrzymasz do dyspozycji pokój na piętrze, ten od strony cieśniny, więc będziesz miała ładny widok – już on poinstruował, co by przygotować i uzupełnić lodówkę. A sam miał pokój naprzeciwko, warto wspomnieć.
- Eren tu mieszka, kiedy mnie nie ma. Mam zamontowane kamery, ale bezpieczniej, gdy ktoś tu jest. Można na nim polegać, kiedy jest potrzebny. Oczywiście otrzymuje wynagrodzenie, chociaż mówi, że za dużo dostaje – uśmiechnięty Turek oddał kluczyki od samochodu Cemowi i odszedł w swoją stronę.
- Chodźmy – powiedział prowadząc w stronę budynku.
Przywitało ich przytulne wnętrze. Kanapy, fotele, duży telewizor, obrazy na ścianach, sprzęt grający w kącie. Nowoczesność mieszała się z klasyką.
Pomógł wnieść bagaż na piętro i wskazał na sypialnię, która została przygotowana dla Eden.
- Widziałem na zdjęciu, że wszystko jest jak trzeba. Dziewczyna Erena, Ezgi sama zadbała o wnętrze. Rozgość się. Zostawię cię samą, byś ogarnęła, co tam ci potrzebne. Jeśli będziesz chciała coś zjeść, zapraszam na dół do kuchni – i rozstali się, by ogarnąć wszystko w swoich pokojach.
Cem – przebrany już - dość szybko wyszedł z sypialni i zszedł na dół. Rozmawiał najpierw z przyjacielem przez telefon, a później poszedł sprawdzić stan lodówki. Ostatecznie poczęstował się świeżymi owocami. Usiadł na krześle i przeglądał na tablecie różne rzeczy. Miał nadzieję, że Eden dołączy do niego i ustalą jakiś porządek dnia. Oczywiście sam miał wyjść do przyjaciela, jak już ją powiadomił. Miał nadzieję, że Eren dobrze schował tę setkę świec, które miały być jedynym oświetleniem domu, gdy rozpocznie realizację wieczoru szczerości.

eden de poesy

Kiedy Eden przyszła, Cem uśmiechnął się do niej ciepło. Wyglądała nie tylko pięknie (jak zawsze), ale też wydawała się być w dobrym nastroju.
- Eren i Ezgi to dobrzy ludzie. Jego ojciec to nasz jedyny wujek tutaj. Zawsze spędzaliśmy tam wakacje i przygarnął mnie do siebie, kiedy się przeprowadziłem do Turcji – wyjaśnił. – Dorastałem z Erenem, dla mnie jest jak brat. Naprawdę bardzo mi pomaga i oczywiście mu za to płacę, mimo iż nie chce. Ale wszystko kosztuje. Są rachunki, koszty utrzymania zwierząt i inne rzeczy – powiedział. – Ezgi też jest wspaniała i doskonale gotuje – dodał, bo to też bardzo istotne.
- Cieszę się, że jej wybór przypadł ci do gustu. Poprosiłem, by się nie ograniczała i postawiła na coś, co może ci się spodobać – wyjaśnił. Dobrze, że zajęła się tym kobieta. Eren i tak miał trudne zadania za sobą. Nawet kupić te wszystkie świece i kwiaty – to już było coś wielkiego dla niego.
Słysząc pytanie, spojrzał na zegarek. Miał jeszcze sporo czasu, więc mogli się przejść.
- Tak, tak, zdążymy, nie martw się – odpowiedział. Przesuwał jeszcze palcem po ekranie, sprawdzając nowości w Turcji, kiedy Eden zajrzała na co tak patrzy.
- Sprzedałem już twoją nerkę, serce wezmę dla siebie i zakopię w ogródku, a na tym miejscu posadzę krzak róż – mówił to wszystko tak samo poważnym tonem, jak i ona.
- A tak na serio, częstuj się – wskazał na misę z owocami. – Jak ci wspominałem, wszystko jest świeże i kupowane na rynku. Żadnych nawozów sztucznych i innych takich rzeczy – stać ich było na to, a Cem dbał o siebie, co nie znaczy, że jadał same zdrowe rzeczy. Śmieciowe jedzenie, czy jakieś przekąski – słodkie i słone – to też była norma. Ćwiczył i biegał, więc chciał to co szkodliwe z siebie wyrzucić.
- Lodówka jest pełna, ale i tak wieczorem powinna przyjść Ezgi z jakimś lokalnym przysmakiem. Mówi całkiem nieźle po angielsku, więc się dogadacie – oznajmił.
- Chcą się pobrać z Erenem jeszcze w tym roku. To muzułmanie, ale o ile jego rodzice mają podejście dość nowoczesne do związków, jej przeciwnie – naciskają na związek formalny. I chociaż spotykają się wieczorami, to zawsze musi być na czas w domu. Jej rodzina mnie toleruje, ale nie podoba im się, że jestem niewierzący. To dobrzy ludzie, ale trochę… tradycjonaliści – wyjaśnił spokojnie.
- Zobaczysz tu nowoczesne kobiety, jak i te związane z typowym tureckim domem, gdzie właśnie są zasady, skromność i tym podobne. Wiem jednak, że najbardziej powinno cię uderzyć coś innego – przez chwilę milczał, ale w końcu dokończył myśl, by kobieta nie musiała się mierzyć z zagadką.
- Gościnność. Ta jest naprawdę wspaniała. Możesz tu spotkać cudownych, otwartych ludzi i nie czuć się obco przy nich. Nawet język nie jest barierą, kiedy ktoś robi coś dla ciebie z serca. To jedna z cech, którą uwielbiam u Turków. Oni są serdeczni z natury – dla niego to też był kiedyś obcy świat, ale teraz? Nazywał go drugim domem.
- No i polecam kupno jedzenia na ulicy. Świeże simity, albo pilav, który najlepiej smakuje, gdy jesz go, siedząc na jakimś murku, palce lizać. Wszystko jest czysto i higienicznie, naprawdę – pełno było takich miejsc i zawsze były oblegane.
- Kiedy będziemy spacerować po mieście, proponuję się na coś skusić. Mam nawet swoich ulubionych sprzedawców, z którymi dobrze się rozmawia. Wiele razy uratowali mój zmęczony dniem pracy organizm, czymś naprawdę sycącym i pysznym. Lubię takie miejsca, albo małe, przytulne knajpki, gdzie można w spokoju posiedzieć z przyjaciółmi. Niedaleko jest fajna restauracyjka, nieduża, ale mają kuchnię jak w domu. Moglibyśmy tam nawet pójść zjeść jutro obiad. Emir na pewno będzie chciał cię poznać, nie zrezygnuje z okazji do tego – powiedział niewinnym tonem. – Jest w porządku, to mój przyjaciel, właśnie do niego się wybieram. Mamy do pogadania, siedzi w tej samej branży, co i ja, ale jest menagerem. Przydałby mi się taki, bo mój własny zrezygnował z pracy. No cóż, jak nie Emir, to ktoś inny, ale na pewno mi doradzi – powiedział i zabrał się za pałaszowanie kolejnego owocu.
- Zaraz wyjdziemy, pokażę ci moje ulubione miejsce z ładnym widokiem na miasto. Zawsze tam przychodzę kiedy chcę pomyśleć nad czymś w spokoju.

eden de poesy