MAPLE HEARTS | PBF

Szczerze go rozbawiła, więc nie krył tego nawet.
- Spokojnie, zapamiętamy – odparł. Mogła sobie z tego korzystać, ile tylko chciała. Palnął tak sobie na poczekaniu, ale jeśli pasowało do czegokolwiek, to droga wolna.
Rozmowa o tym, co było dobrze widziane, a co nie, do łatwych nie należała. On sam czuł się często niezrozumiany, bo nie chciał nikogo urazić. Traktował sprawy religijne i obyczajowe dość poważnie, po prostu je szanując. Tyle mógł zrobić.
- Wiesz… - zaczął. – Zawsze jest tak, że jedna osoba będzie się czepiać, a druga nie będzie widzieć niczego złego. Nie można zadowolić każdego. I prawdę mówiąc ja nie zamierzam się tym przejmować. Ważne, że nie robię nikomu nic złego – powiedział poważnie.
- Jesteś tutaj, to jest najważniejsze. Bardzo się z tego cieszę i naprawdę nie myśl o tym, że ktoś byłby tym zniesmaczony. Mamy dwudziesty pierwszy wiek, poza tym, czy to coś złego, że chciałem tu być z kimś bliskim? – była mu nawet bliższa niż sądziła. I wkrótce się o tym dowie.
- Jasne, używaj kuchni kiedy zechcesz. Możecie coś zrobić wspólnie, czuj się tu swobodnie – zachęcał, myśląc, że to całkiem dobry pomysł. Jeśli tylko chciała i miała takie życzenie, Eden mogła robić, co ją cieszyło i nie będzie jej niczego zabraniać.
- Myślę, że Ezgi by się ucieszyła – to był całkiem fajny pomysł. Przy okazji poznałaby to, co lubiła kobieta i jak ona widziała życie w tym kraju. – I będę spokojny o was. Kobieta kobietę też zrozumie inaczej, niż facet. Zajrzyjcie na Kapalı Çarşı – Wielki Bazar. Tam można znaleźć wszystko – można się tam było także zgubić, ale wierzył, że sobie poradzą.
- Polecam wpaść po perfumy. Kiedyś kupowałem dla Mavi, która bardzo lubiła jeden zapach, ale ciężko go dostać gdzieś indziej. Może tobie też coś się spodoba – niektóre były bardzo kuszące. Gdyby Eden jakieś wybrała dla siebie i skropiła się nimi… ach, chyba uwiodłaby go jeszcze bardziej. Zwracał uwagę na zapachy, nutka orientalna by do niej pasowała.
- Nie martw się, nikt nie będzie chciał cię do czegoś przekonywać. Turcy są tolerancyjni, mimo wszystko. Mieszka tu taka liczba ludzi, z tak wielu krajów, że przywykli do różnych stanowisk. Co kraj, to obyczaj. To, że komuś się nie będzie coś podobać, nie oznacza, że wszyscy tacy będą. Mamy wolną wolę, możemy robić, co chcemy ze swoim życiem – przynajmniej on tak uważał. Wspomniał o pewnych sprawach, by nie zdziwiła się, jeśli coś się wydarzy lub ktoś coś powie.
Zsunął się ze stołka i przemył ręce pod kranem. Mogli iść w każdej chwili, był gotowy. A Vito pewnie wybierze się z nimi, bo każda chwila z Cemem będzie dobra. Poza tym Eden mogła się przyzwyczaić do zwierzaka.
- Pokażę ci widok, który mnie uspokaja. Można popatrzeć na Bosfor i rozmyślać o wszystkim. Albo pozwolić myślom uciec i po prostu się rozmarzyć? To nie tylko moje miejsce, czasem spotykam tam innych ludzi, głównie lokalną młodzież. Bywają hałaśliwi i zaczepiają dziewczyny, szczególnie te atrakcyjne, więc uważaj na siebie – powiedział to serio, nie zgrywał się. – Mimo wszystko to urokliwy zakątek. Lubię tam też biegać – wszystko jedno co, ale często tam bywał.
Zapytany o długość pobytu, odpowiedział szybko.
- Dziesięć dni – tyle dawał sobie czasu na wszystko. O ile Eden oczywiście nie zostawi go tam samego i zwieje jak najprędzej. Miał nadzieję, że zostanie i wykorzystają ten czas wspólnie, na rozmowy, podróże krótkie i te dłuższe, na relaks– co tylko będzie chciała. Wszystko zależało od tego, w jakiej relacji będą po tym, co jej wyzna.
- Po tym czasie będę musiał wrócić, bo mam kilka zobowiązań. Oczywiście, jeśli wolałabyś zostać dłużej, to się nie krępuj. Mój dom jest do twojej dyspozycji – zapewnił.
- Jeśli chcesz, możemy wyjść – przywołał psa i zapiął mu smycz.
Jak powiedział, tak zrobili. Cem zamknął dom i mogli się przejść.
- Czasem zabierałem tam ze sobą scenariusze i uczyłem się roli na pamięć. Albo przychodziłem, kiedy coś musiałem przemyśleć. Wiesz, jakiś problem, albo ważną decyzję. Dobrze mieć taki zakątek.


eden de poesy

Oczywiście, że nie wszyscy ją zaakceptują, z nim także mieli problem. Mimo to się nie poddawał. Nie nadskakiwał, nie nalegał, ale był sobą i pozostał takim człowiekiem, jakim był z natury. Z czasem ludzie zaczęli go tolerować, przyzwyczajać się i zaakceptowali go ze wszystkim, co miał w sobie.
- Ja cię lubię, czy to tak mało? – zapytał i spojrzał na Eden uważnie.
Nie czekał na odpowiedź, po prostu wyszli, a wierny czworonożny przyjaciel wraz z nimi.
Cemil miał o czym myśleć, nie potrzebował niczego więcej, przecież najważniejsza osoba była razem z nim. Wiedział, że musi jej wszystko powiedzieć, tylko zbierał się do tego jak mógł najlepiej. Chciał pokazać, że naprawdę mu zależy na niej, nie tylko jako przyjacielowi.
- W mojej głowie dzieje się bardzo wiele – przyznał. – Myślę, że znalazłabyś w tym wszystkim coś, co nadawałoby się do twojej książki. I nie chodzi o motyw porwania, bo to tak naprawdę nim nie jest. Chociaż może w pewnym sensie jest… - uśmiechnął się do swoich myśli. Kiedyś jej powiedział przecież, że to zrobi. Może nie do końca mu się to udało i poleciała z własnej woli, ale mimo wszystko coś z tego w tym wszystkim miało miejsce.
- Poza tym coś ci obiecałem i słowa dotrzymam. Mam już plan, ale zobaczymy, co z niego wyjdzie. Może szlag go trafi już na samym początku i trzeba będzie improwizować? - mogło być bardzo różnie, ale najważniejsze jest to, by pozostać szczerym ze sobą i z nią.
Wysłuchał uważnie tego, co mówiła i na wspomnienie imienia Eliasa, znowu trochę się spiął. Mimo to miał nadzieję, że zostało to zignorowane albo było w ogóle nie do zauważenia.
- Może znajdziesz takie, wszystko przed tobą – odparł, a Vito co chwila trącał go nosem w nogę. Cem pogłaskał psa domagającego się uwagi. – Ale chyba cię rozumiem. Mam podobnie, jeśli chodzi o role. Kiedy tu mieszkałem i brałem udział w serialach cotygodniowych, musiałem nauczyć się tekstu jak najlepiej i najszybciej, bo czas gonił. Tutaj masz tylko kilka odcinków w zapasie, czasem trzy lub cztery. Tylko. Ale one trwają jak film kinowy, lub są ciut dłuższe, zależy o czym opowiadają. Ale nie o to mi chodzi, tylko o fakt, że gdy coś zalega albo jest ważne dla mnie, muszę to zacząć i skończyć jak najszybciej – wyjaśniał. Nie był może najlepszym mówcą, ale wiadomo, co miał na myśli.
- Staram się jak najlepiej wszystko zrobić, bo kiedy się ociągam, jestem na siebie zły. To trochę jak z natchnieniem, ty masz wizje swojej sceny, a ja muszę swoją zapamiętać i odtworzyć potem jak najdokładniej. I też mnie to męczy, gdy nie wiem nawet, jak ma brzmieć i zostać oddana właściwie – powiedział to, patrząc przed siebie. Miał do powiedzenia bardzo wiele, ale nie zamierzał korzystać ze swojego aktorskiego warsztatu. Tylko szczerość i miłość mogły powiedzieć o wszystkim tak, jak tego chciał.
Uśmiechnął się, gdy powiedziała o tym, dziesięć dni to bardzo dużo. Dla niego to wciąż mało, bo mógłby z tą kobietą spędzić całe życie i się nigdy nie nudzić.
- Czasami to zbyt mało na pewne rzeczy, wiesz? – spojrzał na Eden i chciał powiedzieć lub zrobić więcej, ale musiał się jakoś trzymać swojego planu. Jednak w żaden sposób nie wyjaśnił, co miała przez to zrozumieć. A jednak drążyła temat, więc musiał coś zrobić i jakoś wybrnąć z sytuacji.
- Może dlatego, że cenię cię bardziej, niż myślisz? – odpowiedział pytaniem. – Jesteś dla mnie bardzo ważna, Eden. Zawsze byłaś i będziesz – dodał.
- Nieważne, co się stanie, ja nigdy z ciebie nie zrezygnuję – znalazł jakiś patyk i rzucił go dalej, by pies mógł go znaleźć i przynieść. W tym czasie Cem tylko raz, przelotnie spojrzał w kierunku Eden, by sprawdzić jej reakcję na swoje słowa. Miał jej do powiedzenia bardzo wiele, tylko ona musiała być na to wszystko gotowa.

eden de poesy

Kobieto, ja cię kocham, a nie tylko lubię – mówiły jego oczy. I bardzo chciał, żeby Eden potrafiła to wyczytać z jego wzroku. Nie chciał omijać romantycznej niespodzianki.
- Zasługujesz na wszystko, co najlepsze. Wiele przeżyłaś – zauważył Cem. – Myślę, że potrzebujesz więcej uwagi i opieki. Kogoś, kto będzie z tobą zawsze, gdy będziesz go potrzebować. Kogoś, kto wysłucha, przyjdzie o każdej porze dnia i nocy i obejmie, by dodać ci otuchy i pokaże, że nigdy nie jesteś sama – czy on wpisywał się w ten obraz? Nie wiedział, ale chciał tego doświadczyć. Powstrzymywał się dotąd z kilku powodów, ale teraz wiedział, że nadszedł czas. Może nie dziś, ale kto wie, co przyniesie jutro? Dla niego miała to być prawda, nic więcej.
- Wiesz dlaczego ja lubię tę pracę? – zapytał, odnośnie aktorstwa. – Właśnie przez to, że nie jestem sam. Nie mam czasu na zbyt wiele chwil, w których rozwalam każdą sprawę na części, a potem ją analizuję. To mi pozwala się oderwać, zająć umysł czymś innym – nieważne co i z kim grał, zawsze starał się być sprawiedliwym wobec każdego aktora – młodszego i starszego od siebie.
- Mamy wspólne czytanie scenariuszy i często zdarza się, że omawiamy je w parach czy małych grupach, to normalne, ale ja lubię też spokój. Łatwiej koncentruję się na zapamiętywaniu roli i potem tylko odtwarzam tekst, starając się przelać na nie emocje, gdy obok jest ktoś jeszcze – powiedział. Innym powodem do tego, że siedział sam, było to, że na planie zawsze było mnóstwo fanek z kraju i z zagranicy. Rekordzistki odwiedzały miejsca kręcenia seriali czy filmów po kilka razy na sezon, znał już kilka twarzy i wiedział, że znowu przyjdą.
- Czasami trzeba coś odłożyć w czasie, żeby można się było czymś cieszyć w pełni – jak ja tobą, chciał powiedzieć, ale musiał z tym zaczekać, choćby ten jeden dzień.
- I warto dać komuś szansę, nawet jeśli wcześniej zawiódł na całej linii. Nigdy nie wiesz, co kieruje daną osobą, albo czego nie może zrobić czy powiedzieć – odparł spokojnie.
Jednak ją męczyło to, co zrobił. Mogła udawać, mogła zaprzeczać, ale teraz to zauważył i poczuł nadzieję. Albo spieprzy wszystko po raz kolejny, albo odniesie sukces.
- A może należy patrzeć na to z innej strony? – zauważył i wyjaśnił, co też miał na myśli. – Może do trzech razy sztuka? – spojrzał na Eden uważnie. Była trudną przeciwniczką, ale cholernie podniecały go te ich zabawy słowem i myślą. Kiedy z nim walczyła, znów czuł jak serce mocno mu bije w piersi.
- Nie skreślaj kogoś za to, czego nie mógł zrobić. Musiał mieć powody do tego, by postąpić tak, a nie inaczej. Nikt przy zdrowych zmysłach, by cię nie odtrącił z własnej woli – ja tego nie mogłem zrobić, ile czasu będziesz mi to wypominać? Kazałaś zapomnieć, więc staram się do tego nie wracać… zbyt często. Wcale nie przypominam sobie jak smakują twoje usta i ciało. I w ogóle nie chcę czuć twojego zapachu, który doprowadza mnie do szaleństwa. I naprawdę nie mam teraz ochoty cię objąć i pocałować, a potem wrócić do domu i się z tobą kochać do utraty tchu. Wcale Eden, wcale – jego wzrok mówił to wszystko, czego on nie mógł powiedzieć na głos. Jeszcze nie mógł.
- Jutro dowiesz się więcej – unikał jej wzroku, gdyż bał się, że odgadnie wszystko z jego tęsknego spojrzenia. Wziął głęboki oddech i spojrzał w niebo. Było czyste i piękne, a słońce przygrzewało mocno. Często tęsknił za letnimi dniami w Turcji, bo te były tu naprawdę piękne.
- Pójdziemy tam, dobrze? – wskazał na dróżkę po lewej stronie.
Kiedy szli prosto, natykali się na koty, które Vito goni jak oszalałe, co może być dziwne, gdyż przecież obcował na co dzień z tymi zwierzakami. Ale widać, że pies wolał swoich przyjaciół i tylko dla nich robił wyjątek.
Gdy tak szli, zaczął się wyłaniać całkiem ładny widok, ale najlepsze było ciągle przed nimi. Miasto miało się ukazać ich oczom dopiero za kilka minut. Trzeba było pokonać jeszcze drogę pod górę, ale była ona łagodna i warta wysiłku. Kiedy pokonali ten odcinek drogi, zaczął się roztaczać przed nimi bogaty widok – mnóstwo zieleni, w dole miasto, za jego azjatycką częścią rozciągał się Bosfor i mogli zobaczyć po drugiej stronie część Europy.
- Tam są najlepsze lokale jeśli chce się gdzieś pobawić przy muzyce – wskazał na odpowiedni kierunek.
- A tu są najpiękniejsze trasy spacerowe, które znajdziesz w każdym dobrym przewodniku turystycznym. A tu… - wskazał na Eden - … jest kobieta, której chciałbym pokazać jak najwięcej, by poznała lepiej moją turecką część osobowości i zrozumiała, dlaczego lubię tu uciekać.

eden de poesy

Wcale nie uważał, że źle sobie radzi w życiu. Nie miał tego na myśli i postanowił wyjaśnić jej to, bo nie chciał, by źle go zrozumiała.
- Radzisz sobie świetnie – przyznał. – Człowiek jest istotą społeczną, nawet jeśli nie dopuszcza do siebie zbyt wielu osób, dobrze jest mieć w kimś oparcie i zdrowe podejście do związku. No wiesz, partnerstwo i opiekę. I zaufanie, a nie jakąś niezdrową fascynację drugą osobą. Dzielenie się wszystkim, ale też pozostawienie wolnej przestrzeni dla tej osoby. I rozmowy, to przede wszystkim – on też nie byłby zachwycony, gdyby ktoś mu kazał robić coś wbrew temu, w co wierzył. Powiedzmy wprost – Cem nie angażował się w coś, co mu nie pasowało od początku. Może dlatego uważano go za człowieka wybrednego, jeśli chodzi o role, ale miał swoje zasady. Był osobą, która mogła dla filmu czy serialu zmienić nieco wizerunek, ale nie mógłby udawać związku z kimś na pokaz, jak nieraz łączono pary ekranowe w życiu prywatnym. Nie miał problemów z zagraniem miłosnych uniesień, ale gdyby był w związku, na pewno coś by dodał do swojego kontraktu. Nie był z tych, którzy korzystali z sytuacji.
- Ja gram tak, jak uznaję za odpowiednie. Kiedy kładę się spać, jestem Cemilem i wstaję rano właśnie jako on. Na planie bywa inaczej, kiedy człowiek staje się swoją postacią, przez to co robi, jak wygląda. Łatwo jest zatracić w tym wszystkim swoje prawdziwe ja, ale staram się nie przesadzać. Popatrz na moje życie uczuciowe, moi bohaterowie są mistrzami flirtu lub mają swoje rodziny, a ja? Nie potrafię sobie poradzić – z jedną osobą, która w dodatku mnie teraz słucha.
Czuł się beznadziejnie, bo wiedział, że jest kiepski w takich słownych potyczkach, ale jego największym atutem było coś, co powinno być najważniejsze – on kochał i chciał być kochany.
Spojrzał na Eden z tak głębokim uczuciem i niezwykłym ciepłem, że mogłaby to chyba poczuć, gdyby tylko chciała.
- Eden, proszę cię – powiedział. – Nie łap mnie za słowa. Chcę powiedzieć jedno – to, że czasami coś nie udaje się kilka razy, z różnych powodów i nie zawsze ma się na to wpływ, ale warto czekać, bo można się mile zaskoczyć – wyjaśnił, co miał na myśli.
- Uwierz mi, że ja dobrze wiem, co oznacza przejechać się na ludziach, a mimo to daję im szansę. Wiesz dlaczego? Bo jestem z tych cholernych osobników, którzy muszą czekać i marzyć, bo tak naprawdę ich życie to jedno wielkie nieporozumienie. Co mam ci powiedzieć? To, że pewnych rzeczy nie da się rozwiązać łatwo, bo same w sobie są skomplikowane? Albo to, że czasem jest zbyt późno na coś, bo ktoś jest w tym wszystkim nieosiągalny i po prostu wie, że się spóźnił i nie umie się z tym pogodzić? I nawet jeśli chce, gdzieś w głowie pojawia się myśl, że nie ma prawa marzyć o czymś, co stało się rzeczywistością kogoś innego? – och, bolało go to bardzo. Był rozdarty, bo wiedział, że to co zrobi, zburzy wszystko i zmieni porządek rzeczy. Ale musiał, właśnie dla niej, dla siebie i tej nadziei, którą czasem odczuwał.
- Wiem, że tu będziesz – pewnie zrobiłaby mu na złość i zwiała, ale ona nie była taka. – Skąd? Bo ci na mnie zależy – byli przecież przyjaciółmi, prawda? Może chcący czegoś więcej, ale byli nimi. Pupil Cema gdzieś pobiegł, ale kiedy mężczyzna go zawołał, pies wrócił, machając ogonem jak oszalały. Ayers pogłaskał go i otulił ramionami. Stęsknił się za nim i brakowało mu go w Kanadzie. Jeśli zrezygnuje z częstszych wizyt w Turcji, kiedyś zabierze go ze sobą. Zasługiwali na swoje towarzystwo. Potem się podniósł, a zwierzak jak oszalały biegał raz ku niemu, raz ku Eden.
- Wiem – powiedział z rozbrajającą szczerością. - Sen de. Ama yine de seni seviyorum* – uśmiechnął się, wiedząc, że i tak tego zapewne nie zrozumie.
Jej gest bardzo go zaskoczył, ale odwzajemnił go. Objął ją i nawet nie było to delikatne i nieśmiałe posunięcie. Eden mogła poczuć, że jego ruch był zdecydowany i trzymał swoją rękę w sposób, w jaki mógłby trzymać ją jej chłopak, którym przecież nie był. A jednak chciał pokazać innym, że ta piękna dziewczyna jest z nim i nie pozwoli na to, by ktoś ją zaczepiał i odniósł wrażenie, że jest sama i bezbronna.
- Wiesz co… - zaczął. – Zjadłbym coś dobrego, może pilav, ale koniecznie z budki od kogoś, kto sprzedaje go na ulicach. To będzie mój obowiązkowy przystanek, mówię z góry. Najlepszy jest właśnie ten. Zjesz i zrozumiesz, co mam na myśli – aż się rozmarzył na samą myśl.
- Jestem strasznym żarłokiem, ale to przez moją sylwetkę. Potrzebuję porządnego posiłku – wyjaśnił.
Przez żołądek do serca? W jego wypadku na pewno to też miałoby swoją wartość.
- I wskoczyłbym teraz chętnie do morza – powiedział poważnym tonem, ale mieli kawałek drogi do przejścia nad wodę, gdyby oczywiście mieli ochotę tam się udać.

*Ty też i mimo to ja Ciebie kocham

eden de poesy

On to wszystko rozumiał, ale nie mógł powiedzieć co mu chodziło po głowie, bo nie chciał o pewnych rzeczach mówić chodząc sobie ot tak po okolicy.
- A ja jestem facetem, który pozwolił sobie na to, by zabrać ze sobą dziewczynę kumpla daleko od niego. Czy to nie stawia między nami znaku równości? Powinienem się z tym czuć źle, a tak nie jest. Czuję się naprawdę na miejscu i jestem zadowolony – czy to czyniło z niego złego człowieka? Nie wiedział, ale cholernie dobrze czuł się w jej towarzystwie.
- Uwierz mi, że ze wszystkich ludzi jakich spotykam na swojej drodze, jesteś jedną z niewielu, które są autentyczne. Wkurzasz mnie często, łapiesz za słowa, ale jesteś bezpośrednia i szczera. Nie grasz osoby, którą nie jesteś – powiedział. – I także za to bardzo cię cenię – i kocham jak głupek. Chcesz czy nie, jestem nieodwołalnie w tobie zakochany. I nic na to nie poradzę.
Odnośnie agenta był jeden problem.
- Wiesz co, ja nie mam aktualnie agenta i w tym problem. Chciałbym zagrać kogoś innego, niż dotychczas. Póki co to filmy dają mi różnorodność trudności ról. A seriale? Odrzucam wiele takich, gdzie patrzy się tylko na wygląd zewnętrzny. Płytkość roli mi nie odpowiada. Mógłbym zagrać nawet tego złego, który jednak nie jest takim czarnym charakterem, za jakiego go wszyscy mają. No ale zobaczymy, co przyniesie przyszłość – w promowanym filmie zagrał bardzo ważną postać dla Turcji i za to był bardzo wdzięczny twórcom. Postawili na niego, a mogli na zupełnie kogoś innego.
Emocje i uczucia, o których mowa były mu dobrze znane, ale mówienie o czymś, nie nazywając tego po imieniu, było bardzo trudne do wyjaśnienia, a on musiał się postarać, żeby jakoś oddać słowami to, co czuł, równocześnie podpowiadając coś, ale też nie mówiąc wprost o sprawie. Łatwo było się w tym zamieszać. I pewnie z jego mowy dało się wiele wywnioskować.
- Wiesz, że zakochałem się tylko raz w życiu? – odparł poważnie. – I nigdy nie powiedziałem jej, że ją kocham. Ze strachu przed tym, że mnie znienawidzi i zostanę z niczym. A ja nie wiem, jakbym mógł dalej przetrwać bez niej w tym świecie – no właśnie, tracąc wszystko, nie wiedziałby, jak poradzić sobie z każdym nowym dniem. Wolałby chyba umrzeć, bo istnienie bez niej, byłoby nie do zniesienia. Był romantykiem, człowiekiem, który widział na własne oczy prawdziwą miłość, tak pozornie niemożliwą i wierzył, że to nie mogło się ot tak skończyć, zanim się na dobre zaczęło.
- Może i tak, nie wiem. Jestem jednak pewien tego, że na tobie mogę polegać, bo zawsze powiesz mi, co myślisz i sprowadzasz mnie na ziemię – a do tego chciał powiedzieć, że w jej życiu czegoś ewidentnie brakuje i jest to nic innego, jak właśnie romantyzm, którego chyba nie odczuwała dotychczas zbytnio. On by się postarał o to, by poczuła się lepiej i posmakowała jego podejścia do sprawy i uczuć. Nie powiedział tego na głos, bo jeszcze by się pokłócili. Miał nadzieję, że jej to pokaże i udowodni, że ma rację tym razem.
Szli sobie, akurat taką drogą, która nie była popularna, był to raczej skrót, o którym niewielu wiedziało. No ale przynajmniej nie było tam ludzi na każdym kroku. Poza tym Cem był mistrzem ukrywania się przed innymi i dbał o swoją prywatność. Chadzał tam, gdzie nie było głośno. Zazwyczaj.
- Bardzo lubię odwiedzać mało znane miejsca, a pilav kupiony na ulicy to złoto. Nie wiem, czy spodoba ci się mój mix smaków, ale zawsze lubię do niego dodawać keczupu, co niektórzy nazwaliby zbrodnią przeciwko temu czym ta potrawa jest sama w sobie. A dla mnie smakuje lepiej, bardziej wyraziście – wyjaśnił. – Pierwszy posiłek lokalny. Tak, dobre na początek – podsumował.
- I spokojnie, mów gdyby coś cię zainteresowało. Nikt nas nie goni – poza Vito, który gdzieś tam hasał sobie wesoło wokół nich, lub szukał drobnych zwierzątek w krzakach.
- Wiesz co, ja unikam zatłoczonych miejsc, dlatego mam swoje zakątki, w których nie bałbym się zdjąć ubrania i wskoczyć do wody w samych bokserkach. Ale przy domu jest basen, można się bez przeszkód w nim kąpać i nie myśleć o tym, czy wypada czy nie tak czy inaczej wyglądać – odparł.
- Tutaj raczej nie ma osób, które wskakują do wody spontanicznie. Nigdy się nie natknąłem na towarzystwo – przyznał wprost.
- O Vito się nie martw. W Turcji jest zwyczaj wystawiania misek z wodą dla kotów i psów. Nieważne, czy masz pupila, czy nie, wszyscy dbają, by nie padły z pragnienia czy głodu. Dlatego wszędzie można natknąć się na odpoczywające zwierzaki. No i każdy sprzedaje też wodę, by jeśli nie dla siebie, dać jej swojemu przyjacielowi. A cień też się znajdzie. Spokojnie możesz wybrać kierunek spaceru, nie krępuj się - jeśli nie będzie chciała iść dalej, uszanuje to, żaden problem. Zjeść też można przecież kiedy indziej. On i tak zawsze czegoś potrzebował, więc nie teraz, to później można coś z tym zrobić.

eden de poesy