MAPLE HEARTS | PBF

Podsumował to jednym zdaniem.
- Jesteśmy okropni – ale uśmiechnął się, co znaczyło, że naprawdę nie żałował. – Wiesz, często mnie doprowadzasz do szału, ale skoro tu jesteśmy, to oznacza, że potrafimy się dogadać. Chociaż ta sytuacja jest dla mnie dość nowa, nie powiem, że się nie cieszę, że tu jesteś. Cieszę się i to bardzo. To ze mnie naprawdę robi dupka, ale wiesz co? Mam to gdzieś i powinniśmy za to wypić, ale nie dzisiaj – tego dnia musiał się trzymać, żeby chociaż przez jakiś czas być na tyle trzeźwym, by ogarnąć problemy swoje i przyjaciela, podczas ich spotkania. Początek musiał być poważny.
- Bardzo doceniam prawdę – sam też starał się być szczery, ale nie zawsze mówił o wszystkim, co znaczyło, że nie dopowiadał wszystkiego. – Ale znasz mnie, wiesz o tym – odparł.
Temat agenta był dość poważny, bo pozostawał nierozwiązany, ale także o tym miał porozmawiać z Emirem.
- Skonsultuję się z Emirem. Chciałbym, żeby mi pomagał, ale wiesz, on jest tutaj, a ja potrzebuję kogoś, kto będzie mi podporą w Kanadzie i nie będzie się wahał, gdzie powinien być. Ale on mi poradzi, jest świetny w tym, co robi, ale nie wiem, jak u niego z przeprowadzką. Ma tutaj swoje życie i nie chciałbym go odrywać od niego. No chyba, że problem sam się rozwiąże i ja też tu zostanę – ale wcale tego nie chciał. Nie na stałe. Nie mógłby zrezygnować z najbliższych osób, chciał być obok nich, ale jeśli oni nie będą go chcieli, nie będzie mieć wyboru.
- Nie wiem, może… - odparł zamyślony. – Ale z drugiej strony skąd wiesz, że sobie radzę? Może dobrze udaję, a potrafię to robić, kiedy chcę – był aktorem, ale rzadko grał poza planem. Wolał być autentyczny, bo zbyt wiele kłamstw było wokół.
Przyjaciele. To było dla niego zbyt mało i chciał jej o tym powiedzieć, ale zanim to zrobi, musiał się poradzić osoby, która nie będzie go oceniać. Sam miał problemy z kobietami, więc skończą chyba ze szklankami alkoholu i smętnymi piosenkami Cema.
Trochę zaskoczyła go eden, mówiąc, że chce wracać, ale nie protestował.
- Jasne – ona była gościem i ona rządziła w tej chwili. Cem mieszkał tu dostatecznie długo, by przywyknąć do upału, który wiele osób męczył. Poza tym – a spojrzał na zegarek – miał jeszcze trochę czasu do wyjścia.
Kiedy wrócili, zamknął się w pokoju i zadzwonił w kilka miejsc. Mówił szybko po turecku, więc nawet jeśli Eden by go usłyszała, nie zrozumiałaby jego słów. Chciał kilka rzeczy dopiąć na ostatni guzik przed wielkim dniem i nie chodziło o premierę.
Potem ogarnął prysznic, ubrał coś luźnego, ale dość wyjściowego, no i wyszedł z domu. Zostawił Eden dom i zwierzaki, bo i koty pewnie już się zjawiły.

Wrócił późno, ale zachowywał się tak cicho, jak tylko potrafił. Trochę wypił, to prawda, ale czuł się na tyle dobrze, by poradzić sobie z dojściem do pokoju i łazienki. Zimny prysznic dobrze mu zrobił, a spędził tam dobrych kilka minut. Chciał się otrzeźwić i to wyraźnie doprowadziło go do lepszego stanu. Owinął się ręcznikiem i poszedł do swojego pokoju, gdzie ubrał coś, ale nie poszedł spać. Zszedł na dół, do salonu, gdzie zauważył swoje koty. W ich towarzystwie zasnął na kanapie.
Obudził się bez bólu głowy, więc to był jakiś plus. Nie chodził po domu, bo nie miał zamiaru przeszkadzać Eden w odpoczynku. Chciał, żeby odpoczęła i wstała w dobrym nastroju.
Wyszedł z domu i poszedł pobiegać. Zmęczenie dobrze mu zrobiło. Kiedy zatrzymał się, by odpocząć, czuł się o wiele lepiej. Usiadł na trawie i patrzył w dal, zastanawiając się, czy uda mu się zrobić wszystko tak, jak planował. W sumie postanowił improwizować, nawet jeśli pewne rzeczy miał zaplanowane. Wiedział jedno – tego dnia wyzna Eden prawdę odnośnie swoich uczuć. Najwyżej trzepnie go w twarz. Wiedział, że nie może tego ciągnąć, zasługiwała naprawdę, którą i tak dawkował jej, używając słów z innego języka. Nie było odwrotu – albo zostanie, albo ucieknie, ale on jej powie. Tak naprawdę gryzło go to tak mocno, że nie mógł tego przekładać. Ona była szczera, więc on też będzie. Postanowione.
Wrócił dłuższą drogą, a będąc już przed domem, ściągnął z siebie spoconą koszulkę i otarł nią czoło.
Wszedł na górę i skorzystał z prysznica. Musiał się odświeżyć, zmęczył się dość mocno. I oczywiście znów paradował w samym ręczniku po domu, bo miał w zwyczaju się przebierać u siebie. Zwykle nie miał gości, jak teraz.
I pewne takim zobaczyła go Eden, gdy wyszedł na korytarz i szedł do siebie.
- Dzień dobry, zaraz przyjdę – powiedział i faktycznie po kilku minutach był gotowy. Tylko woda skapywała mu z mokrych włosów, ale tym się nie przejmował.
- Jak ci minęła noc? – zapytał, dołączając do Eden. – Potrafiłaś odpocząć? – zapytał z troską.
- Gotowa na to, co przyniesie nowy dzień? – czuł się dziwnie spokojny, chociaż przed nim było trudne wyzwanie. Postanowił coś jednak i zrobi wszystko, jak mówił Emirowi. Eden zasługiwała na prawdę.
Uśmiechnął się do kobiety ciepło.
- Zapowiada się znowu ładna pogoda, można to wykorzystać – oby tylko nie było tak gorąco jak wcześniej, bo mieli wystarczająco wiele spraw, które miały podgrzać atmosferę.

eden de poesy

Faktycznie Eden nie wyglądała najlepiej. W sumie zdziwiłby się, gdyby powiedziała, że porządnie odpoczęła, bo w obcym miejscu bywało różnie, tym bardziej, że temperatura nocą też była dość wysoka. Kiedy kobieta przy nim stanęła, wyciągnął rękę w jej kierunku i sprawdził jej czoło i policzki.
- Faktycznie, jesteś trochę cieplejsza niż powinnaś być. Pozwól, że zajmę się tobą, jak zadbałby o ciebie mój serialowy bohater, doktor Ferman Eryiğit – uśmiechnął się.
- Nie przejmuj się, bo nawet jeśli dzisiaj zostaniemy w domu, to nic się nie stanie. Mamy jeszcze inne dni – zauważył. – Najważniejsze jest zdrowie i samopoczucie – powiedział ciepło i spojrzał na zegarek, który leżał na stoliku. Miał jeszcze jakiś czas do… niespodzianki dla Eden, która miał nadzieję poprawi jej trochę humor.
- Chodź tu do mnie – kiedy usiadł obok, rozłożył ramiona i służył za poduszkę. Zupełnie jak w samolocie, gdy usadowiła się wygodnie i drzemała sobie w najlepsze. Tak jak wtedy, zaczął gładzić ją po włosach i słuchał uważnie.
- To się da zrobić – powiedział i pocałował Eden w czubek głowy. – I zaśpiewam ci coś, mógłbym to też zagrać na gitarze, ale ponieważ absolutnie nie przeszkadza mi obecne położenie, nie ruszę się z miejsca – zapewnił i kontynuował rozmowę.
- Możesz mi nie uwierzyć, ale turecka herbata jest doskonała. Przekonali mnie do tego w pierwszym tygodniu moich pierwszych wakacji tutaj. I mają tu takie specjalne szklanki, w kształcie tulipanów. W każdym serialu czy filmie widać je na pierwszym planie. Chociaż ja uwielbiam pić z kubka z jakimś tekstem czy grafiką, tutaj nigdy nie podaję jej inaczej, jak właśnie w tych szklankach. Babcia dałaby mi po głowie, gdybym nie kultywował tej tradycji. A słowo daję, że kilka jej tych szklanek potłukłem jako dziecko – uśmiechnął się do wspomnień.
Znów zerknął na zegarek. Jego niespodzianka powinna dotrzeć tu za jakieś dziesięć minut. W tym czasie postanowił jej coś zaśpiewać.
- Mógłbym ci coś zagrać na gitarze, ale ponieważ nie chcę psuć położenia pani poduszki, po prostu to zaśpiewam. To jedna z bardzo dobrze znanych piosenek z serialu, którego nie widziałem, ale kompozytora poznałem osobiście, jest świetnym facetem i zdolnym muzykiem – odparł, nadal trzymając kobietę w ramionach.
- To piosenka o strachu, braku odwagi i topieniu smutków w alkoholu, ale jest jedną z moich ulubionych tureckich piosenek. Może dlatego, że jest taka szczera – powiedział i zaintonował melodię, by później przejść do słów:

Uyku nedir bilmeyen ben,
Bu aralar dertten midir kendimi yataklara atıyorum.
Ağzımın tadı pek bir bozuk, herkes havalardandır diyor.
Ben esas sebebi çok iyi biliyorum.

Korkuyorum cesaretim kayıp.
Dünya mı zor bünyem mi zayıf?
Derdime suları katıp katıp
İçiyorum...
Üzülüyorum kayıplarımı sayıp.
İçinden aşkları ayıklayıp
Geriye hiçbir şey kalmadığını
Görüyorum...

Sanki hayata bir buzlu camdan bakıyoruz.
Netliği kaybetmişiz dolaylara çok sapmışız.
Sarf edilen güçle orantılı büyüyor içteki aşk.
Biz çabalamamış sadece güç birliği yapmışız.
Korkuyorum, korkuyorum...

Kiedy zakończył piosenkę, przez chwilę nucił ją jeszcze, a potem się odezwał.
- Turcy mają różne sposoby na pokazanie uczuć i emocji, ale mają wiele świetnych piosenek i wybranie jakiejś jest trudne. Ale może jeszcze ta, tę też lubię, chociaż jest dość smutna.
I zaczął śpiewać kolejną piosenkę

Aşk dediğin belkide budur
Hep acıtır arkandan vurur
Belkide bu son sefer olur
Kalbim durur dertler son bulur

Sanma üç günlük bu hislerim
Ben burda hergün seni beklerim
Gel beni kendinden mahrum etme ne olur
Bu hayat sen yoksan zehir olur

Duy beni duy ne olur
Dön bana dön ne olur
Aşk dediğin elbet bir yol bulur
Gel beni kendinden mahrum etme ne olur
Bu hayat sen yoksan zehir olur

Aşk dediğin böyle son bulur
Kalbin durur sevdiğin el olur
Belkide yarın unutulur
Aşk dediğin bir masal olur

Son yokken de atıyorsa kalbim
Atmasın öyle dursun isterim
Gel beni kendinden mahrum etme ne olur
Bu hayat sen yoksan zehir olur

Duy beni duy ne olur
Dön bana dön ne olur
Aşk dediğin elbet bir yol bulur
Gel beni kendinden mahrum etme ne olur
Bu hayat sen yoksan zehir olur

Kiedy zakończył, nastąpiła cisza, bo Cem po prostu się zamyślił. Piosenka o miłości, tej niekoniecznie spełnionej, ale za to prawdziwej i takiej, która też bolała. O czekaniu i powrotach.
Nagle ciszę przerwał dzwonek do drzwi. Cem znów zerknął na zegarek – idealnie o czasie.
- Przeproszę cię na chwilę, ale muszę wyjść na dwie minuty – powiedział i delikatnie podniósł Eden, by sobie usiadła, a sam Ayers po prostu udał się do wyjścia, by otworzyć drzwi. Stał tam kurier z bukietem kwiatów. Cem je odebrał i podpisał papierek o doręczeniu ich, a później po prostu schował je za sobą i wrócił do Eden.
- Mam coś specjalnie dla ciebie, może to ci poprawi humor – powiedział i wyciągnął je, by wręczyć piękne kwiaty w różnych kolorach (a każdy miał swoją symbolikę: czerwone: gorące uczucie, białe – szacunek, żółte – radość, pomarańczowe – entuzjazm i fioletowe – bogactwo).
- Bukiet powitalny ode mnie i mam nadzieję, że ci się podoba– powiedział trochę nieśmiało, patrząc na to, jak zareaguje.
Kiedy on to zorganizował? Przed spotkaniem z Emirem poprzedniego dnia. Chciał jej zrobić przyjemność tym gestem, może i miał w tym jakiś cel, ale… to był też miły, przyjacielski gest, bo pewnie nie doszuka się w tym niczego więcej, a jednak była w tym głębia.

eden de poesy

Cem uśmiechnął się do swojej towarzyszki i odpowiedział.
- Nie przytulał, ani nie opuścił żadnej, gdy potrzebowała pomocy – zauważył. – I w sumie to był chirurgiem, więc wyższa liga – zaśmiał się. I pamiętał dobrze, że bolały go plecy, gdy musiał się tak nachylać nad pacjentami. Potem sobie z tego żartował, ale mimo wszystko wspomnienia braku komfortu go nawiedzały.
O szklankach nigdy nie słyszał, ale to było ciekawe wspomnienie. Nigdy by nie podejrzewał ojca o takie prezenty, tym bardziej, że on sam rzadko bywał w ojczyźnie swojej żony. Mimo to, musiał to być bardzo miły gest.
- Na bazarze zobaczysz, jak szybko sprzedają się te komplety. Tam handlują wszystkim. Polecam mix przypraw uniwersalnych. Zawsze zabieram paczuszkę ze sobą do Kanady. Bardzo podkręcają smak potraw – no właśnie, typowe rzeczy to jeszcze nic, ale było tego więcej.
Mógł pokazać jej wiele miejsc i rzeczy, które stanowiły popularne podarki i pamiątki z Turcji, ale wiele pozostawało nieosiągalnym. To nic, może kiedyś wrócą i zobaczą coś innego?
Tymczasem mógł ją pocieszyć bukietem kwiatów. Tak niewiele i tak wiele równocześnie.
Dla Cema symbolika była bardzo ważna. Najchętniej wręczyłby jej tulipany – narodowe kwiaty Turcji, ale było po sezonie, chociaż w szklarniach można je było spotkać. Zdecydował się jednak na pomieszanie różnych, w ładną i ciekawą kompozycję. Pamiętał jak jego matka dostawała od ojca kwiaty na różne okazje i pani Miray była tym zachwycona. On rzadko miał możliwość dzielenia się nimi z kimś. Najczęściej po prostu przynosił je swojej babci, która także je kochała.
- Nie musiałem, ale chciałem – odparł na uwagę Eden. Kobiety lubiły takie gesty, poza tym uważał to za coś romantycznego i wymownego. Oznaczały szacunek i pomagały powiedzieć coś więcej swoim kolorem. – Bardzo mi miło, że się cieszysz – uśmiechnął się.
Pocałunek w formie podziękowania też był bardzo miły. On mógł ją zaskakiwać tak częściej, bo jednak ta przewaga wzrostu była dość znaczna, no ale… dla chcącego nic trudnego – jak to się mawia : )
Gdy mu uciekła, nadal się uśmiechał, bo sprawiło mu to radość. Chciał jej zrobić niespodziankę i się udało. To był jednak mały przedsmak tego, co zaplanował, ale jeśli będzie mieć czas na improwizację, też z niej skorzysta. Bardzo chciał, żeby Eden poczuła się wyjątkowo, na tym mu zależało. Chciał, żeby zobaczyła, jak bardzo mu na niej zależy i jak ceni każdy uśmiech, który mu ofiarowywała.
- Jasne, zaraz coś znajdę – powiedział i przyszedł za nią do kuchni. Na pewno był tam jakiś wazon, bo chociaż kwiaty były w sumie rzadkością w jego domu, to posiadał jakieś naczynie, do których można je było włożyć. Zajrzał więc do różnych szafek, aż w końcu znalazł w jednej dolnej to, czego szukał.
- Może się nada – powiedział i wlał wodę do niego, by można było włożyć kwiaty i na dłużej zachować ich świeżość. Okazało się, że pasowały idealnie. Ani zbyt małe, ani zbyt duże. Niestety jeden z kwiatków się trochę połamał i oklapł, ale Cem miał pomysł, co zrobić, by go nie wyrzucić.
Wziął go i skrócił jego i tak urwaną w połowie łodyżkę, a potem włożył kwiat za ucho Eden.
- O, tak lepiej i kwiatek się nie zmarnuje – zauważył, podziwiając swoje dzieło. Przy okazji musnął palcami policzek kobiety. Taki niewinny gest, może nawet został odebrany jako przypadkowy, ale on swoje wiedział. – Mam nadzieję, że wkrótce poczujesz się lepiej – czekało na nią jeszcze trochę niespodzianek tego dnia.
Oparł się o szafkę i spojrzał na Eden uważnie.
- Moja mama uwielbiała dostawać kwiaty – po turecku to çiçekler. A szczególnie uwielbiała tulipany – laleler – powiedział, przy okazji ucząc ją kolejnych słówek. Teraz jego matka dostawała je od niego na cmentarzu. Wolał zdecydowanie przynosić je osobie żywej, która na nie zasługiwała i której mogły przynieść radość. Ukochana była najlepszą osobą, której można było je wręczyć.
- Powiedziała mi kiedyś, żebym nie zapominał o tym, że to bardzo miły gest i na pewno jest często cenniejszy niż inne rzeczy – miał na myśli ozdoby, błyskotki czy inne prezenty. – Chciałem cię nimi powitać, przy okazji robiąc coś miłego. Naprawdę się cieszę, że tu jesteś – powiedział ciszej.
I zobaczysz dzisiaj, że to naprawdę dopiero wstęp do czegoś wyjątkowego – dodał w myślach.
Przyglądał się Eden z uśmiechem, który naprawdę wyrażał szczere zadowolenie. On bardzo był zadowolony z tego, że nie był sam. I z tego, że to właśnie ona była przy nim.

eden de poesy

Bardzo mu brakowało matki, ojca także, ale z nim długo wojował, więc zupełnie inaczej to odbierał. Miray była dobrą osobą. Taką, którą nie sposób było wspominać inaczej, jak tylko w pozytywny sposób.
- Matka była wspaniała. Kiedy byłem mały, śpiewała mi różne piosenki, uczyła języka, pokazywała, że świat jest różny, nie zawsze dobry, ale ciągle piękny. Nauczyłem się od niej szacunku dla kobiet, broniłem więc mojej siostry przed tym, co złe. Powiedziała mi kiedyś, że najprostsze słowa i drobne gesty są bardziej wymowne, niż tysiące najpiękniejszych słów. Myślę, że miała rację – powiedział to przyznając tym samym, że skorzystał z okazji, by jakoś przekazać to, co czuł do Eden. Kwiaty były początkiem, bo musiał się zabrać także za coś innego – właśnie za słowa.
Nie chciał już kłamać, zatajać czy udawać, że nic się nie działo. Jego serce nie wytrzyma dłużej niepewności. Chyba nadchodził czas na to, by w końcu ujawnić to, co kryło się za jego tęsknym spojrzeniem niebieskich oczu, kierowanym właśnie w stronę Eden.
Wysłuchał słów kobiety i pokręcił głową.
- Zasługujesz na wiele dobrego – odparł poważnie. – Nigdy nie miałem nikogo, komu chciałbym je dać – wskazał na bukiet. Chciał zobaczyć jej uśmiech i udało mu się to. To był już pewien sukces, ale chciałby osiągnąć coś jeszcze.
- Wiem i przepraszam cię za to – zrozumiał jej kolejne słowa. – Nigdy sobie nie wybaczę tego, że zniknąłem i że przez tyle lat byłem daleko. Uwierz mi, że to napawa mnie odrazą do siebie – tak właśnie było, on zawsze będzie sobie to wyrzucał. Bardzo był na siebie zły, że zawalił. I czuł się winny, bo tak powinno być. Nie chciał nigdy jej krzywdy, cenił sobie jej towarzystwo i uczciwość.
- Wszystko mogło być inaczej, prawda? = zapytał, ale nie oczekując odpowiedzi. – Nie wiem, może fakt, że żyliśmy daleko od siebie też miał na nas wpływ? Może to się musiało tak potoczyć? – nigdy się tego nie dowiedzą. Może coś by zniszczyło ich przyjaźń? A może byliby razem, szczęśliwi?
Tak, uczyli się siebie od nowa, życie nauczyło ich różnych rzeczy, ale tak czy inaczej, spotkali się znowu. Nie mogli nadrobić tych straconych lat, ale mogli ich mieć przed sobą jeszcze wiele.
Cem doceniał to, że Eden była obok. Nie sądziła zapewne, że aż tak bardzo. To był dzień prawdy, dla niego także, więc nie mówił zagadkami. Już nie.
- Czy chcę? – zapytał i uśmiechnął się. – Dziewczyno, ja tego potrzebuję. Chcę cię poznawać i dzielić z tobą jak najwięcej chwil. Dobrych i złych, bo w życiu nie jest albo tak, albo tak. Sam wychodzę z siebie, żebyś zrozumiała, ile dla mnie znaczysz ty i twoje zaufanie. Błądziłem przez długi czas, nie odpowiedziałem sobie nigdy na jedno pytanie – zaczął, patrząc wprost w oczy Eden. Jeśli mieli być szczerzy, on rozpocznie.
- Wiesz jakie? – wiedział, że nie odgadnie, dlatego nie męczył jej niedopowiedzeniami. – Czego tak naprawdę potrzebuję w tym życiu – odpowiedział, tym samym nakierowując rozmowę na odpowiednie tory.
- Wszystko, co mam jest dobre. Domy, pieniądze, czy możliwość poznawania ludzi, kariera, wejściówki na różne imprezy, uwaga fanów. Tak, korzystam z tego i mnie to cieszy, ale gdybym tylko mógł, oddałbym to wszystko za coś innego. Za uśmiech, za ciepło, za bliskość, za słowa osoby, która jest dla mnie najważniejsza – mówił dalej. Jeśli się teraz nie otworzy, będzie mu ciężko zebrać się do tego ponownie. Świece i róże poczekają, o ile w ogóle będą potrzebne. Może się łudził, że czuje to samo, co on? Nie wiedział, ale chciał poznać prawdę.
- Powiedziałem ci, że zakochałem się tylko raz. To fakt, który przyjąłem do siebie, widząc ile znaczyły dla mnie inne kobiety, a ile ona. Nigdy jej nie powiedziałem, co czuję, bo czułem, że się spóźniłem i nic, co powiem, nie będzie miało znaczenia. Bałem się tego uczucia, ale im bardziej starałem się je stłumić w sobie, tym bardziej czułem jego siłę – mówił dalej, a głos lekko mu drżał.
- Na moje pytanie, jest tylko jedna odpowiedź, ale do teraz bałem się wypowiedzieć ją na głos – nie odwracał spojrzenia tylko mówił wprost ze swojego serca. – Naprawdę potrzebuję tylko jednego w życiu. Sevgiye ihtiyacım var. Potrzebuję miłości – powiedział to odważnie, ale nie skończył na tym. Czuł jak serce biło mu mocno w piersi. Dlaczego mówił to wszystko teraz? Nie wiedział. Jakiś wewnętrzny głos podpowiadał mu, że musiał. Miejsce mało romantyczne, to prawda, ale za to jego słowa były prawdziwym srebrem, bo złotem była tylko ona. Jeśli ucieknie od niego, nie będzie się dziwić. Mimo to, miał jakąś nadzieję, że jego uczucia nie zostaną wyśmiane czy okpione. Lubił szczerość i ona o tym wiedziała. Poza tym obiecał, że zrobi coś, co przybliży ją do prawdziwych uczuć Cema.
- Senin aşkın. Sen – odparł po turecku, ale po chwili powiedział to tak, by zrozumiała, chociaż czuł, że i tak pojęła sens tych słów. – Twojej miłości. Ciebie – odparł. Zbliżył się do niej, by dokończyć to, co chciał powiedzieć.
- Eden, to ty jesteś kobietą, o której mówiłem przez cały czas. I nie wiesz, jak bardzo walczyłem ze sobą kiedy my... – nie musiał kończyć zdania. Mieli o tym zapomnieć, a tymczasem trzeba było do tego wrócić. – Właśnie przez to, że cię pokochałem, nie mogłem tego zrobić. Zasługiwałaś na to, by wiedzieć i powiedziałem ci prawdę wiele razy. Przez piosenki, przez słowa, których nie rozumiałaś. Chciałaś, bym był szczery. I tak wygląda prawda – powiedział to, nie spuszczając wzroku z kobiety.
- Przyjmę wszystko z twych rąk, nawet truciznę, która mnie uciszy na zawsze – rzekł spokojnie. Nie spodziewał się fajerwerków, czy zachwytu. Musiał jej nieźle teraz namieszać w głowie. Nie taka była jego intencja. Musiała wiedzieć. Po prostu. Ale dlaczego teraz, gdy planował tak wiele? Nie wszystko jeszcze stracone, wystarczyło jedno jej słowo, a otrzyma więcej. W jego sercu było mnóstwo miejsca dla innych, ale to właśnie stojąca przed nim kobieta zajmowała w nim najwięcej miejsca.
- Pozwol mi cię kochać – wyciągnął ku niej swoją dłoń, która zawisła w powietrzu. Chciał dotknąć jej policzka, bez strachu i zakłopotania. Dotknąć w sposób, którym mógłby wyrazić więcej niż te wszystkie słowa. – Pozwól mi się tobą zaopiekować i być przy tobie zawsze, kiedy będziesz tego potrzebować. Seni seviyorum, Eden - powiedział niemalże szeptem.
- Kocham cię, Eden ♥

eden de poesy

Spodziewał się tego, bo nie sądził, że przyjmie to spokojnie. Owszem, zbyt wiele sobie poczynał, ale musiał wyznać prawdę, bo inaczej byłoby o wiele gorzej. Dlatego też cierpliwie znosił jej gadkę, nawet się nie zdobywając na słowo czy westchnięcie w komentarzu. Dał jej czas na wygadanie się, bo zwyczajnie tego potrzebowała.
Kiedy w końcu się wyszumiała, powiedział tylko:
- Weź może głęboki oddech, dobrze? – bał się, że mu tam padnie, no ale sam się o to prosił.
Odpowiedział też na nurtujące ją pytanie.
- Tak, planowałem to zrobić tutaj. Inaczej, ale tu – przyznał rację. Tu czuł się bezpieczniej. Poza tym…
- Sama dałaś mi nadzieję, wiesz? – obserwował uważnie kobietę i naprawdę miał nadzieję, że sobie trochę odpuści. Bał się o jej zdrowie, wyglądała jak chmura gradowa – ale bardzo pociągająca chmura gradowa.
- I nie chciałem wtrącać się w twój związek, ja po prostu… - powiedz to Cem. Musisz to mówić, żeby Eden przyzwyczaiła się do tej myśli. – Ja się po prostu w tobie zakochałem. Kiedy my… no tamtej nocy, o której mi kazałaś zapomnieć – jaaaasne – ja nie byłem gotów na to wszystko, ale chciałem ci powiedzieć od początku. I wtedy poczułem nadzieję, że może… - nie dokończył zdania. Nie potrafił. Co by nie powiedział na swoją obronę, to i tak zostanie źle odebrane, bo tak. Ona powie coś, a on znów zostanie zgaszony jakąś ciętą ripostą. Może nie powinien do tego dopuścić? Może czas zrobić coś innego, niż tylko mową.
- Łaskawa i cierpliwa czy nie, ale ważne, żeby ona istniała. Myślisz, że mnie nie denerwujesz? Czasem doprowadzasz mnie do szału, a jednak nie zmieniłam zdania. Z każdym dniem kochałem cię bardziej. Co to znaczy? Ano to, że jestem idiotą, skończonym kretynem, ale takim, który nie żałuje niczego, wiesz? – stawiał się, bo tak należało z nią porozmawiać. Dobitnie. Może i był spokojnym człowiekiem, ale o swoje potrafił walczyć i ani myślał udawać, że czuł się winny. Przeciwnie – on się naprawdę cieszył. A dlaczego? Ponieważ zareagowała jakoś. Mogła go wyśmiać, mogła odepchnąć, a tymczasem się złościła. Co to oznaczało? Może to, że jednak w niej było coś, co pozwalało mu mieć nadzieję na ciąg dalszy?
- Powiedz mi, co cię tak złości, hmm? – zapytał wprost. – Jaki masz problem? – dodał wyzywająco. Nie był jednak ostry, oddawał jej uwagi, ale… sama się prosiła o taki ton. Zwykle potrafiła go przegadać, a on? Słuchał cierpliwie. Dość tego dobrego. On też miał dość udawania.
- Co chcesz usłyszeć? Tak, zawaliłem. Tak, zrobiłem to specjalnie. Tak, nadal cię kocham, chociaż czasem jesteś nie do zniesienia, masz tego świadomość, co? – wygarnął jej, a kiedy powiedziała mu o czekoladzie, parsknął śmiechem.
- Nie smakowała, tylko oblizywałaś palce – zauważył. – Kiepsko kłamiesz, wiesz? – uśmiechnął się.
- Po co ta złość, hmm? No po co? – był ciekaw, co mu odpowie, ale lepiej będzie to sprawdzić inaczej.
- Jeśli mnie nie chcesz widzieć, powiedz mi to prosto w twarz. Wyjdę i nie wrócę, póki mi nie powiesz, że mogę przyjść. Tak, zostawię ci pod opieką dom, zwierzęta, wszystko. Powiedz, że mam odejść i to zrobię – patrzył jej cały czas w oczy, o ile miał na to możliwość.
- I nie wrócę do tego nigdy więcej. Będę udawać, że nic nie miało miejsca – powiedział poważnie. – Ty o tym zdecyduj. Mam odejść? Odejdę. Mam zostać? Zostanę. Co byś nie powiedziała, to i tak nie zmieni moich uczuć wobec ciebie. Kocham cię i powiedziałbym to całemu światu. Chociaż nie wiem, co w tobie widzę. Bywasz pyskata, niegrzeczna, egoistyczna, a ja i tak cię kocham. Chyba naprawdę mi odbiło, nie? I tak, uważam, że naprawdę potrzebujesz kogoś, kto się tobą zaopiekuje, a nie przychodzi tylko po to, by ci powiedzieć dzień dobry i dobranoc. Gdybyś tylko odwzajemniała moje uczucie, nigdy bym cię nie zostawił. Rzuciłbym wszystko w cholerę, swoje podróże i karierę. Tak bym zrobił, uwierzysz? Bo tak cię kocham, ale chyba i tak masz to gdzieś. Już widzę, że szykujesz się do jakiejś ciętej odpowiedzi i co ci na to odpowiem? – nie kazał jej długo czekać na swoją reakcję. Kiedy tylko miała coś odpowiedzieć, po prostu wziął ją z zaskoczenia i… pocałował (wcale nie delikatnie, bo chciał pokazać jej siłę swojego uczucia). Może i dostanie za to w twarz, może zawali sprawę jeszcze bardziej, ale to był jego największy argument w tej wymianie zdań. On po prostu ją kochał i co by nie było, on i tak wybierał ją.
- Teraz mogę odejść – odwrócił się i nie czekał na jej odpowiedź. Sam odejdzie, da jej spokój i nie przyjdzie znowu. Eden mogła go jeszcze zawrócić; jedno jej słowo lub gest i będzie obok. Zdecyduj, Eden.

eden de poesy