MAPLE HEARTS | PBF

Mogła sobie prosić o to, żeby zmienił zachowanie, ale nie potrafiłby udawać, że są tylko przyjaciółmi. Po prostu nie. Nie potrafił i nie chciał tego, co ma zrobić? Oczywiście na gali postara się o profesjonalne podejście, ale nie będzie ukrywać, że to właściwa osoba, na właściwym miejscu. I nie odpowiedział na jej pytanie, usłyszy odpowiedź w odpowiednim czasie.
W lokalu był wyraźnie przybity, jedynie z entuzjazmem opowiedział o tym miejscu, a także o tym, że niespodzianki zawsze są ciekawe.
- Przychodzą tu ludzie z różnych części miasta, ale najwięcej jest lokalnych, z Beykoz. To dzielnica, w której jest spokojniej i można odetchnąć od tłumu czy ciekawskich spojrzeń. Mało kto zagląda do sąsiadów, bo każdy ma swoje życie i pracę, najczęściej są to aktorzy i muzycy, w każdym razie przychodzę tu odkąd trafiłem na tę miejscówkę. Nigdy się nie zawiodłem – przyznał.
Kiedy złożyli zamówienia, Eden zabrała głos, co trochę podtrzymało Cema na duchu. On naprawdę nie potrafił ot tak sobie po prostu rozmawiać i udawać, że nic się nie dzieje. Mimo to nie zabierał głosu sam, czyżby się troszkę obraził? Możliwe. Rozumiał jej obawy, ale kurczę, bez przesady. Nie na każdym kroku ktoś ich znajdzie. Odpowiedział po chwili milczenia.
- Vito jest moim najwierniejszym przyjacielem, nie muszę mu nic mówić, on sam wie, co ma robić. Uwielbia towarzystwo i kiedy ktoś podchodzi do niego przyjaźnie, odpowiada tym samym. Musiał cię polubić od samego początku, inaczej zostałby na dole – starał się nawet uśmiechnąć, ale czy wyszło mu to dobrze? Nie wiedział. – To bardzo mądry pies i wyczuwa nastroje. Kiedy komuś coś jest, on sam jest smutny i nie chce się nawet pobawić. Wiem, że bardzo tęskni, ale nie wiem, czy zniósłby długą podróż – powiedział zatroskamy. Żal mu było się rozstawać po raz kolejny, ale chyba musiał.
- A co do spotkania – zaczął się zastanawiać, co właściwie powiedzieć. – Byłem u Emira, mojego najlepszego przyjaciela, praktycznie brata – wyjaśnił.
- Znamy się od dzieciaka, on zawsze bardzo mnie wspierał w planach i pomagał mi dotrzeć tu i tam. Razem nawet poszliśmy kiedyś na casting do reklamy – uśmiechnął się na wspomnienie pierwszego sukcesu. Pamiętny to dzień, kiedy zadebiutował w telewizji.
- Podkochiwał się w mojej siostrze i bardzo im kibicowałem. No, dalej chciałbym ich widzieć razem, ale chyba ich drogi się rozeszły na dobre – ciągle miał nadzieję, że coś się zmieni, ale była jeszcze dziewczyna Emira, która była w ciąży.
- Długo rozmawialiśmy, napiliśmy się, poszliśmy nad Bosfor i tam pochodziliśmy jeszcze trochę – odparł, skracając odpowiedź. – Mam nadzieję, że szybko go poznasz. Bardzo bym chciał, żeby ze mną pracował, ale niestety nie ogarnie spraw w dwóch krajach, mój pech – błądził wzrokiem od miejsca, do miejsca, ale w końcu musiał się zatrzymać na Eden. I patrzył jej prosto w oczy.
- Z Emirem jest jak z bratem; zawsze jestem szczery i mogę rozmawiać na każdy temat. Emir jest wtajemniczony w prawie wszystko, co mnie dotyczy. I bardzo chce cię poznać, bo dla niego to też ważne i zaskakujące, że znalazła się kobieta, która zmieniła moje życie i to wyraźnie na lepsze – powiedział zgodnie z prawdą. On się czuł lepiej, odnalazłszy w życiu jakiś większy sens. Warto kochać, to nie jest złe. Po prostu czasami dopada człowieka w najmniej spodziewanym momencie i zmienia wszystko. Ale on nigdy nie powie, że to, co czuje jest złe. Zły to był on sam na to, że nie znalazł Eden wcześniej i nie mógł tak po prostu trzymać jej za rękę czy patrzeć z miłością, jak patrzył teraz.
W restauracji nie było zbyt wiele osób o tej porze, a poza tym dostali naprawdę świetnie usytuowane miejsce. Przynajmniej mieli trochę swobody.
- Nie bój się, nikt mnie nie ściga i nie podgląda mojego życia cały czas. Naprawdę, postaraj się nie myśleć negatywnie. Wiem, że wyskoczyłem ze swoim wyznaniem nagle, a miałem to zostawić na sam wieczór, no ale… - mówił ciszej, ale nie bał się, że ktoś ich podsłucha.
- Jesteś warta wszystkiego, co najlepsze i chciałbym ci to wszystko dać, ale musisz mi na to pozwolić – powiedział poważnie.

eden de poesy

Martwił się o swojego psa, bo wcale nie chciał, żeby ten cierpiał, ale tak czy inaczej miał nadal podróżować w tę i z powrotem, więc nigdy nie będzie dobrze. Dobrego wyjścia z sytuacji nigdy nie będzie. Tak jak i chyba w jego przypadku. Cem potrafił kłamać jedynie na ekranie, w życiu prywatnym było inaczej. Choćby nie wiedział, jak się starał, nie ukryje do końca swojego uczucia do Eden. I tego, że bardzo chciał, aby pomogła mu wygrać z samotnością, której nienawidził i z którą walczył z każdym dniem, a odkąd zrozumiał, co czuł, po prostu było mu trudniej. Miał potrzebę pokazywać na każdym kroku, jak jest ważna, ale ona tego nie chciała. Zabolało.
- Nie zrozumiesz tego – odparł. Nie będzie jej opowiadać o tym, jak się czuł, kiedy był sam, bez sensu i celu w życiu. Jak jego życie było puste dotychczas. Ona kogoś miała, więc nie będzie chciała nawet słuchać tego, co miał do powiedzenia.
- Przepraszam, masz rację – odparł po chwili.
- Nie mogę oczekiwać od ciebie niczego. Nawet tego, byś traktowała mnie poważnie – powiedział po czym wstał i rzekł tylko:
- Wybacz na chwilę – potem po prostu odszedł, zostawiając ją samą. Nie był daleko, cały czas go widziała, bo po prostu wyszedł na zewnątrz i wyciągnął z kieszeni spodni papierosy i zapalił jednego. Skoro sięgnął po fajki, to najlepszy dowód na to, że był bardzo spięty i czuł się źle. Nigdy nie palił bez celu, bo lubił. Palił bo coś go bardzo gryzło. W tej chwili to był smutek i brak zrozumienia. Mogło się wydawać, że to takie proste dla niego, ale było odwrotnie. Gryzło go to, nawet bardzo. Miał przecież sumienie, ale był też po prostu zwykłym człowiekiem, który kocha, czuje i cierpi, bo nie jest mu pisane nic dobrego, ledwie kradzione chwile. I nie mógł prosić o nic więcej. W końcu to on prosił o zbyt wiele i zawsze będzie tym drugim. Tym, który rozwala dobry związek. On taki nie był, wcale się nie cieszył z tego i nie był z siebie dumny. On po prostu kochał i chciał być kochany. Dla niego to coś bardzo ważnego, bo zwykle otaczali go ludzie, którzy kłamali, a on tego nienawidził z całego serca.
Nawet nie wypalił całego papierosa, zaciągnął się tylko kilka razy, a potem go zgasił i wrzucił do kosza.
Oparł się o balustradę ramionami i taki pochylony patrzył przed siebie. Znowu czuł się ze sobą źle. Nie chciał być problemem, a jednak ciągle nim był. Zawsze coś robił i mówił nie tak. Nienawidził się za to.
Nawet piękny widok na Bosfor nie stanowił dla niego pocieszenia. Po prostu patrzył w dal, ale nie widział niczego przed sobą.
Może popełnił błąd i nie powinien był mówić prawdy? I nie robić sobie nadziei na to, że coś się zmieni? Był idiotą, skończonym kretynem, który miał na sumieniu jeden grzech – kochanie kogoś nieosiągalnego. Kropla wody przeciążyła nurt i wodospad emocji po prostu rozlał się, a on nie wiedział, jak sobie poradzić. Może lepiej zostać w tym kraju na dobre? Nie byłby dla innych kłopotem i nie sprawiałby nikomu ciężaru. Pochłonęłaby go praca i na tym by się skupił. Zostałby emocjonalnym zerem, które wykonuje swoją pracę jak robot. Może powinien tak zrobić…
Wrócił do środka, ale nie poszedł od razu do stolika. Zatrzymał się przy pianinie stojącym pod ścianą i usiadł przy nim, a później zaczął grać jedną ze smutniejszych tureckich piosenek, która przypomniała mu się kilka chwil wcześniej, bo pamiętał ją ze ścieżki dźwiękowej swojego serialu. Melodia chodziła mu po głowie i po prostu ją odtworzył. Poczuł się trochę lepiej, gdy skończył. Nie wstał od razu, przez chwilę po zakończeniu, jego palce nadal wisiały nad klawiszami, jakby po prostu chciał zagrać coś jeszcze. W restauracji nie było wielu ludzi, ale goście nie wiedzieli, czy mają klaskać, czy jak zareagować. On po prostu odszedł w kierunku stolika przy którym siedziała Eden i przysiadł się, zajmując swoje poprzednie miejsce.
- Przepraszam – powiedział do niej, unikając spojrzenia. Wyciągnął za to telefon i mimo swojego zamiaru, miał zamiar napisać do Erena, by zabrał podczas ich nieobecności kwiaty i świece. Cem znowu zaczął się zakopywać w swojej skorupie.
Kiedy podeszła do nich właścicielka, która osobiście przyniosła swoje danie dnia i napoje, podziękowała Cemowi za występ, ale on nie był w stanie się uśmiechnąć. Powiedział jej tylko "dziękuję za jedzenie" i tyle. Spojrzał na swój talerz i rozpoznał potrawę.
- Dolma - podzielił się wiedzą z Eden. - To nadziewane liście winogron. W środku może być wszystko, Turcy uwielbiają dodawać do ryżu warzywa i różne dodatki. Mam nadzieję, że będzie ci smakować - sam zabrał się za jedzenie. On także był głodny, chociaż niewiele o tym wspominał dotychczas.

eden de poesy

On się wcale nie obraził, po prostu nie wiedział, jak ma się zachować, by jej nie skrzywdzić. Samo wyznanie uczuć było dla niego wielkim sprawdzianem i nie wiedział, co z tego będzie. Ona nie rozumiała chyba tego, jak bardzo bał się odtrącenia, bo przecież nagle wkroczył z butami do jej relacji i miał nadzieję na to, że znajdzie się w nim trochę miejsca.
- Myślisz, że mnie jest łatwo? I że nie mam wyrzutów sumienia? – zapytał wprost. – Postępuje teraz egoistycznie, wiem. Ale czasem trzeba właśnie tak zrobić – ciekawe kto mu pokazywał najwięcej takiego podejścia. On nigdy nie narzekał na jej słowa i humory. Nigdy. On też miał prawo nie wytrzymać. I lepiej się stało, że odszedł na chwilę, dlaczego? Bo ukląkłby na jedno kolano i publicznie wyznał uczucie, przed tymi ludźmi i mając gdzieś wszystko i wszystkich.
- Co mam poradzić na to, że nie jestem w stanie dłużej udawać uczuć, co? Ty jesteś i zawsze byłaś dla mnie najszczerszą prawdą, bo potrafiłaś powiedzieć jak jest i co jest naprawdę. Staram ci się wytłumaczyć, jak bardzo cię potrzebuję – powiedział na tyle cicho, by nikt nie usłyszał ich rozmowy.
- I nie chcę, byś wyjeżdżała – odparł poważnie. – Z twojej ręki przyjąłbym nawet truciznę, a jeśli chcesz, rzucę nawet swoją pracę w cholerę – nie kłamał. Był gotów powiedzieć przed kamerą, że rola w filmie jest jego ostatnią i rezygnuje z kariery. Nie zależało mu na tym zupełnie. Zależało mu wyłącznie na miłości, której nie wyrzeknie się nigdy. Wolał życie z Eden, niż samotność i grę bez sensu w życiu. Chciał, żeby postawiła się też na jego miejscu. Znała go przecież i wiedziała, że on rozumie świat inaczej, poza tym nikt go nigdy nie potrzebował, był oszukiwany i niejednokrotnie czuł ból z tego powodu. I tak długo wytrzymał ukrywając fakty. Pomyślał sobie, że jest idiotą, który nie zasługuje na nic dobrego w życiu. No właśnie, może ono tak go karało? Tym, że nie potrafi powiedzieć tego, co powinien? Czasem czuł się bardzo źle ze sobą i wiedział, że to jego lęki dają o sobie znać. I nienawidził się za to, że ranił innych swoim zachowaniem. Bardziej niż się wydaje z pozoru.
- Przeprosiłem cię, bo wiem, że przesadziłem – powiedział z wyczuwalnym smutkiem.
- Nie bądź zła, nie chciałem cię zranić – tak wyglądała prawda. Nigdy nie chciał zrobić coś wbrew niej. I nie chciał jej dopiec.
- Przecież wiesz, że nigdy bym nie zrobił tego specjalnie – chyba nie musiał tego wyjaśniać. Czy nie robił wszystkiego, by pokazać jej, że naprawdę, nieodwołalnie, szalenie i prawdziwie ją kochał.
- Ty zasługujesz na kogoś, kto będzie cię kochał w każdej sekundzie twojego życia, kto będzie myślał o tobie nieustannie, zastanawiając się, co w tej chwili robisz, gdzie jesteś, z kim jesteś i czy czujesz się dobrze. Potrzebujesz kogoś, kto pomoże ci spełniać marzenia i kto ochroni cię przed tym, czego się obawiasz. Powinnaś mieć u swego boku kogoś, kto będzie traktował cię z szacunkiem i kochał w tobie wszystko, a zwłaszcza twoje wady. Zasługujesz na życie z kimś, kto sprawi, że poczujesz się szczęśliwa, tak szczęśliwa, że wyrosną ci skrzydła – skąd znał takie teksty? Ano przypomniał mu się taki cytat, bo jakoś książka o miłości dwójki przyjaciół dziwnie do niego przemawiała. Nie czytał całości, lecz streszczenie i cytaty. I te słowa idealnie pasowały do tego, co czuł i co chciał podarować Eden.
Zrobiłby wszystko, co w jego mocy, by była szczęśliwa i zapłaciłby za tę samotność, z którą ją pozostawił. Jeśli ktoś miał być tu ukarany, to wyłącznie on. Może zbyt wiele sobie wyobrażał, ale ludzie z miłości robią różne rzeczy. On też był rozbity, bardzo. I też było mu trudno. Przed każdym grałby swoją rolę z obojętnością idealnie, ale przed Eden nie potrafił. Nie czuł się dobrze i tego nie udawał. Serce bolało go z tego powodu, że był tym drugim, tym, który rozwalał innym związek. To na niego będą patrzeć jak na tego złego. On zgrzeszył tylko jednym – tym, że się zakochał.
- Obiecuję ci, że nie będę się narzucać – jeśli miał przyjąć maskę, zrobi to, lub polegnie próbując. Zakłuło go serce, a ten ból był tak dotkliwy, ponieważ był prawdziwy.

eden de poesy

Źle się czuł ze swoimi myślami, a jeszcze gorzej ze słowami. Wcale nie chciał żeby tak wyglądała ta rozmowa. I czasem naprawdę nienawidził siebie za to, że mówił coś pod wpływem impulsu. Odsunął nawet od siebie talerz, nie mając już ochoty na posiłek. Był wściekły na siebie, bardzo. Czasem się mawia, że jest się swoim największym wrogiem i on zdecydowanie nim był.
Słuchał wszystkiego z rosnącym wstydem.
- Przepraszam – powiedział jeszcze raz. – Powiedziałem za dużo i nieszczerze. Bo wiem, że traktujesz mnie poważnie. To ja jestem winny wszystkiego, ale nie masz pojęcia jak rozwalony emocjonalnie jestem. Wiesz, że wolę prawdę od kłamstwa, a tym drugim karmią mnie prawie wszyscy ludzie. Nigdy nie poznałem co to znaczy, gdy ktoś cię kocha. Ty jesteś inna, pozwoliłaś mi uwierzyć w drugiego człowieka i pokochałem cię, chociaż wiedziałem, że jestem na złej pozycji. Wolałbym umrzeć, niż wyrzec się swoich uczuć do ciebie – powiedział zgodnie z tym, co czuł. Miał dość tego, że inni sterują jego życiem i w końcu chciał mieć coś tylko dla siebie. Jej miłość. To było coś, o co warto było walczyć.
- Nie mówię, że Elias ci tego nie da, ale ja też jestem w stanie – odpowiedział. – Nie wiesz jak bardzo żałuję tego, że jestem łatwowierny i wierzę w słowa innych. Tak jak w tamto kłamstwo o tobie i tym, że nie chcesz mnie widzieć. To był kolejny wielki zawód w moim życiu i do końca życia będzie mnie nawiedzać ta głupota. Tak, jestem głupi. Potwierdzam – przyznał bez bicia.
Czuł się tak podle, że zapadłby się teraz pod ziemię najchętniej. Ale nie mógł i siedział tam, czując się po prostu fatalnie w każdej sekundzie. Czuł, że ją zawiódł i to było nie do zniesienia.
- Wiem, że mi tego nie zapomnisz. Możesz robić, co chcesz. Jeśli tylko chcesz, załatwię ci lot do Kanady. Nie chcę, żebyś wyjechała, ale nie będę ci stać na drodze – zapewnił.
- Nie będę cię osaczać, bo nie o to mi chodzi. Pamiętam o tym, że nie lubisz kontroli i kochasz swobodę. Nie zabiorę ci tego, naprawdę – nie chciał, by źle go rozumiała, dlatego tłumaczył to tak, jak myślał i uważał. Oczywiście, że chciał by ktoś go szczerze trzymał za rękę i był obok, ale nie mógł sobie na to pozwolić. Nie teraz i nie tam. To go bardzo bolało. Musiał kochać w milczeniu.
- Obiecałem ci, że pokażę ci wiele miejsc i nocne życie Stambułu i zabiorę na targ, gdzie może znajdziesz coś dla siebie – powiedział poważnym tonem. – Tylko jeśli zechcesz, oczywiście – dodał.
Patrzył na swoje dłonie, a telefon nadal był wyłączony. Miał odwołać niespodziankę, ale jakoś nie był w stanie tego zrobić. Może to był zły pomysł, ale szkoda tych pięknych kwiatów.
Kiedy zauważył, że ręce delikatnie mu drżą, zacisnął je w pięść, a potem wyprostował, co powtórzył jeszcze przez chwilę. Naprawdę było z nim źle i miał tego świadomość. Zawalał wszystko, za co się zabierał. I nawet nie powinien się usprawiedliwiać. Z tej złości na siebie zaczęła go boleć głowa. Potarł dłońmi skronie, chcąc odpędzić od siebie ból. Wystarczyło mu to, że serce robiło swoje. Może ta miłość go kiedyś zabije, ale chyba było warto. Cem nigdy nie prosił o zbyt wiele dla siebie, teraz gdyby tylko wierzył w siłę wyższą prosiłby o jedno – żeby ta miłość nie pozostała bez odpowiedzi. Nie był związany z żadną religią, nie modlił się. Życie wiele razy go doświadczało, bo nie tylko Eden mogła liczyć wyłącznie na siebie, ale chciał ufać w to, że może jest mu pisane coś więcej.
Bardzo źle się czuł i nie miał odwagi nawet spojrzeć jej w oczy. Było mu wstyd. Bardzo.
Postanowił sobie, że skończy ze swoimi marzeniami i postawi na fakty. I nie będzie narzucać swojej woli, zrobi to, co robi najlepiej – pozostanie tym, kim będzie chciała. Nawet jeśli zostanie, nie będzie musiała z nim pójść na premierę. Zostawi jej decyzję i nie będzie na nią wpływać. Jej wola.

eden de poesy

Mieli swoje pragnienia i marzenia, a jednym z nich było dla Cema bycie z kobietą, która była obok. Patrzył na nią uważnie i nie śmiał przerwać jej przemowy. Zapamiętywał i nie omieszkał powiedzieć tego, co leżało mu na sercu.
- Dam ci wszystko, co mogę dać. I chcę się tobą opiekować. Chcę, byś ty też mnie pokochała. Nigdy nie czułem ani nie robiłem tylu rzeczy dla nikogo, bo dotąd się nie zakochałem. Jesteś jedną z najszczerszych i najprawdziwszych osób, jakie znam. Jesteś inna w porównaniu do kobiet, które poznałem. Wolisz prawdę i jesteś czasami szczera do bólu, ale wiem, że zaprzyjaźniliśmy się naprawdę. Nigdy nie miałaś w tym swojego celu i ukrytego motywu, jak to miały wszystkie dziewczyny w moim życiu. Nie chciałaś ode mnie niczego więcej, tylko mojej uwagi i zawsze ci ją poświęcałem. Potem krok po kroku wszystko się zmieniło. Zrozumiałem, że czuję coś więcej i nie wyobrażam sobie, byśmy znów się od siebie oddalili – mówił to wprost i bardzo szczerze. On też chciał zostać odpowiednio zrozumiany i dlatego nie obawiał się, że powie coś nie tak.
- Obiecałem ci, że dam ci swobodę i słowa dotrzymam. Ale proszę cię też o to, byś mnie zrozumiała. Nie mówię, że masz rzucić wszystko i zmienić swoje życie. Nie mam prawa cię o to prosić, ale kiedyś chciałbym być na miejscu pierwszym i będę o to walczyć. Nie zrezygnuję z ciebie po raz kolejny, nie mógłbym tego zrobić. Inaczej zaprzeczyłbym wszystkiemu, w co wierzę i co czuję – wolałbym, żeby mnie to zabiło, ale nie zrezygnuję z ciebie. Będę czekać ile trzeba – dodał w myślach.
Jej gest sprawił, że przymknął na chwilę powieki i wziął głęboki oddech. Dałby wszystko, byleby nie musiał udawać swoich uczuć względem Eden. Ale nie wpakuje ją w żadne kłopoty.
- Nie wiem, co byłoby gdyby – nawiązał do jej słów. – Nigdy się nie dowiem, ale wiem, co jest teraz. I zobaczysz coś wieczorem, co mam nadzieję, że cię ucieszy – powiedział i trochę się rozpogodził w końcu. Nie zniósłby, gdyby było między nimi źle. Nie chciał jej zasmucać i krzywdzić swoimi słowami. Po prostu jej potrzebował w swoim życiu i znając jego trwanie przy pewnych wartościach, nie zmieni się to aż do śmierci, bo tylko ta mogła oderwać go od niej. Przez ostatnie miesiące czuwał nad nią i to zostanie, będzie zawsze obok, kiedy tego zechce. Przyjmie ją taka, jaka jest, bo gdy się kocha, akceptuje się wszystko – wady i zalety. Nie będzie jej zmieniać, tylko pokaże, jak można kochać w sposób spontaniczny, szalony i szczery. Będzie mu trudno nie złapać jej za rękę, by spleść ich palce razem, ale wytrzyma ile będzie musiał. Dla niej i dla nich.
- Mam nadzieję, że po posiłku dasz się zaprosić na spacer – powiedział z nadzieją. Chciał jej coś pokazać, ale nie mówił, dokąd mieliby się udać i w jakim celu. Przyszło mu na myśl jedno miejsce, w którym można było przysiąść i… niespodzianka. Przy okazji mogła coś z tego miejsca zabrać ze sobą, ale też nauczyć się czegoś ciekawego na przyszłość.
- Oczywiście wszystko będzie wtedy, kiedy będę mieć pewność, że dobrze się czujesz i nie masz podwyższonej temperatury – uśmiechnął się. – Nic na siłę – nie chciał jej męczyć, gdyby tego nie chciała. Spędzi czas tak, jak zechce – z nim, albo w samotności, której jak mówiła, również potrzebowała. On chciał naprawdę ją czymś zaskoczyć i coś jej pokazać. Nie tylko mówić o tym. No i kiedyś naprawdę wskoczy do Bosforu i zachęci ją do zrobienia tego samego. Była na wakacjach, więc mogła z nich korzystać. On będzie przewodnikiem i towarzyszem, kiedy tylko będzie tego chciała.
- No i koniecznie musisz mi doradzić z tym garniturem. Mógłbym poprosić stylistów o pomoc, ale nie jestem przekonany do ich gustu. Poza planem nie korzystam z pomocy, bo zwyczajnie nie lubię. Wolę być sobą – wyjaśnił swój punkt widzenia. – No i mogliby mi przysłać do domu coś na miarę, ale mój dom jest moją twierdzą, wpuszczam tam tylko swoją rodzinę i przyjaciół – odparł.
Przysunął sobie talerz na powrót i zaczął dziabać widelcem w potrawie. Wiedział, że jest pyszna i zrobiona z sercem, w końcu tam bywał i smakował różnych dań. Nie chciał być niegrzecznym wobec kucharzy i po prostu zaczął jeść. A apetyt rósł w miarę jedzenia.
- Kiedy jestem w Kanadzie tęsknię za tutejszą kuchnią. Myślałem nawet o otwarciu własnej restauracji tureckiej w Toronto, ale nie wiem, czy to dobry pomysł. Tutaj wszystko smakuje inaczej – nawet słodycze, na które miał ochotę, a które mogli kupić w Kanadzie. Jednak ziemia zobowiązuje, tu było zdecydowanie coś innego.

eden de poesy