MAPLE HEARTS | PBF

Zgodził się, bo tak było najlepiej dla wszystkich. To będzie trudne, ale konieczne. Jako człowiek trzymający na wodzy emocje, powinien być teraz wyluzowany i pewny siebie, a tymczasem było na odwrót. Zbyt długo ukrywał uczucia i teraz, gdy wiele się zmieniło, chciał się tym cieszyć i żyć, ale nie zrobiłby niczego wbrew kobiecie, którą kochał. Nie mógłby sprawić jej zawodu swoim zachowaniem.
- O jakich problemach mowa? – odparł. – Nie sprawiasz mi żadnego kłopotu, naprawdę. Robię tylko to, co zawsze chciałem zrobić, ale nie miałem dla kogo. Przynajmniej tutaj nie muszę niczego udawać. Oczywiście będąc wyłącznie na terenie swojej posiadłości – dodał, dla wyjaśnienia. Nie musiała się obawiać, że zrobi czy powie coś publicznie. Obiecał jej coś i traktował to bardzo poważnie. Ale będąc z nią sam na sam w domu, zapewne nieraz ją przytuli, potrzyma jej dłoń w swoich i będzie mógł trochę ulżyć swoim emocjom. Póki co zostały im tylko te kradzione chwile, których potrzebował.
Wysłuchał jej odnośnie samopoczucia i pokiwał głową.
- Dzisiaj chciałbym ci pokazać jeszcze jedno miejsce, niedaleko stąd. Można się tam przejść i trochę posiedzieć. Wiem, że lubisz kreatywność, dlatego może ci się tam spodoba – taką miał nadzieję.
- Miałem cię wyrwać nad Bosfor, ale lepiej sobie daruję. W razie czego popływać można w basenie – sam miał ochotę zanurzyć się w wodzie. To był jego żywioł, zdecydowanie.
- A gdybyś miała na coś ochotę, to wiesz, wystarczy powiedzieć – odparł. – Dam ci też tyle odpoczynku, ile będziesz potrzebować – nie będzie jej zmuszać do czegokolwiek, ale uwaga o tym, że nie wiedziała, kiedy wróci była trafna. Miała czas na to, by coś zobaczyć, posmakować i pomyśleć.
Nie pociągnie jej za sobą na siłę, w końcu dopiero co przylecieli, mieli jeszcze trochę czasu na różnego rodzaju wycieczki i atrakcje.
- No dobrze, garnitur jak garnitur, powieje klasyką. Powiedz mi tylko co lepsze: krawat czy mucha? – żadnej ekstrawagancji, byle tylko dobrać, co będzie odpowiednie. Dotąd nie był na tak poważnej gali, a przynajmniej nie ubierał się w tak elegancki ubiór. Czasem radził się swojej siostry, ale przeważnie i tak stawiał na swój wybór lub mieszał jej sugestie ze swoimi wyborami. Jeśli chodziło o garderobę, on naprawdę chodził w tym, co znalazł pod ręką i nie zwracał uwagę na to, czy wyglądał dobrze, czy źle. Ale były miejsca, gdzie trzeba było się przeprosić z porządną modą, więc i on musiał się dostosować.
Zaśmiał się serdecznie, gdy usłyszał uwagę Eden o swoim pomyśle.
- Nie martw się, to tylko taka myśl, bo tam bardzo mi brakuje tutejszej kuchni. Swoją drogą to jedna z wymówek, by się pojawiać w Turcji. Szkoda, że zamknięto kilka miejsc z czasów, gdy włóczyliśmy się po mieście z Emirem. Nieraz planowałem zajęcia dla uczniów, równocześnie próbując czegoś nowego z knajpek – uśmiechnął się do wspomnień. Chyba nie był najgorszym nauczycielem, ale bliżej mu było do kuchni. Lubił gotować, chociaż wielu rzeczy się nie tykał.
- Mam nadzieję, że masz ochotę i miejsce na coś słodkiego – powiedział. – Przewidziałem też deser, chociaż trzeba będzie przejść jeszcze kawałek. Oczywiście można też wziąć coś na wynos, jak tam się chce – osobiście tęsknił za kilkoma specjałami, a tureckie słodycze były nie do podrobienia, więc miał ochotę zaopatrzyć się w coś do kawki w domu.
- A potem można wrócić jakąś inną trasą, ale nie dłuższą od poprzedniej – dodał. Nie chciał, by się nudziła i zwykły spacer mógł być atrakcyjny. On przepadał za chodzeniem, miał to z czasów, gdy był jeszcze młodym chłopakiem i po prostu oszczędzał na biletach. Poza tym był w dobrej formie, więc z tego korzystał.
- Odpoczniesz trochę po powrocie, możesz się spróbować przespać, czy co tam chcesz. Będę siedzieć na dole, więc raczej nie będę przeszkadzać – najpewniej zamknie się w pokoju przerobionym na siłownię, albo posiedzi ze zwierzakami i pogra im trochę na gitarze. Zawsze coś się znajdzie.
No i musiał wyciągnąć, co tam szykował na wieczór.
- Nie będę cię za bardzo męczyć, naprawdę – dokończył jedzenie, bo trochę był do tyłu z tym i odsunął od siebie talerz. Był zadowolony, jak zwykle. Doceniał bardzo kuchnię, w której gotowano z sercem i tradycją.

eden de poesy

Cem nie zdradził tak od razu, co planował, ale miał nadzieję, że spodoba jej się jego pomysł. Oczywiście nie chciał jej męczyć, skoro nie czuła się całkiem dobrze. No ale może chociaż wybierze sobie coś dobrego. To miejsce poprawiało mu humor, może radosna atmosfera się udzieli i Eden.
- Opowiem ci coś po drodze – odparł.
Odnośnie mody też zdawał się zwykle na lepszych w temacie od siebie. Zgodził się z sugestią. Potrzebował porady, bo jednak nie chciał się wygłupić. Zresztą zwykle ubierał się tak, jak chciał. Na ważniejsze wydarzenia musiał się pojawić odpowiednio odziany, ale poza tym? Był sobą, jak mu radził zawsze Emir, jego pierwszy stylista tak prawdę mówiąc.
Podziękował także za jej dalsze słowa. To było miłe usłyszeć coś pozytywnego, tym bardziej od tak ważnej osoby, jaką była w jego życiu Eden. Naprawdę chciał, żeby czuła się dobrze i nie musiała się też nudzić. Otworzył się na kogoś tak bardzo po raz pierwszy i chciał, żeby jego ukochana poznała jego świat po tej stronie globu. Co lubił, z czym miał związane wspomnienia i pokazać, co chciał zrobić, gdyby miał u boku swoją dziewczynę. Może i nie mógł jej tak tytułować, ale żadne słowo czy rola nie zmieniały tego, co czuł w sercu do niej. Wielu ludzi miało go za amanta, którego trudno zadowolić i stąd jego kawalerski stan, a tak w rzeczywistości nie było. Kochał i to bardzo, ale sytuacja była trudna.
Kiedy Eden zapytała o to, czy pójdą dalej, zgodził się bez wahania. Spacer dobrze im zrobi. Uregulowano rachunek, chociaż właścicielka jak zawsze mówiła, że nie musi płacić, ale on – także jak zwykle – się nie zgodził na to. Kobieta była wdzięczna za odwiedziny i zapraszała znowu. Cem uśmiechnął się i pożegnał z nią, życząc lekkiej pracy. Wyszli z lokalu i skręcili w kolejną uliczkę, a wtedy Cem zaczął swoją kolejną opowieść.
- Miejsce, do którego idziemy to cukiernia, ale nie taka zwyczajna. Można tam samemu coś wykonać, czy ozdobić, co tylko chcesz. Pomysł na to miejsce należał do Ayli, córki właścicieli – wyjaśnił. – Dziewczynka chciała mieć miejsce, w którym podzieli się uśmiechem i czymś dobrym. Zmarła dwa lata temu przez nowotwór. Miała tylko dwanaście lat – nie było go wtedy w Turcji, bo jego własny ojciec także miał problemy zdrowotne i sam był już w kiepskim stanie. Cem został w Kanadzie dla niego, nawet jeśli wcześniej tak bardzo się kłócili.
- Ayla kochała pomagać mamie przy wypiekach. I chciała też, by inni mieli z tego frajdę. Powstał więc lokal jej imienia. Można tam zjeść i dostać gotowe wypieki i tradycyjne słodycze tureckie, ale też założyć fartuch i samemu zabrać się do roboty. Można sobie zrobić coś własnoręcznie. Od podstaw, albo po prostu dekorując ciasta i ciasteczka. To bardzo pozytywne miejsce, mimo iż właściciele przeżyli swój dramat i wielką stratę – zakończył swoją opowieść i spojrzał na Eden.
- No i za zrobienie czegoś własnego można dostać dyplom na pamiątkę – zaśmiał się. Czy miał swój własny? No pewnie i trzymał go wśród ważnych pamiątek. A na ścianie w głównym pomieszczeniu wisiały na ścianie zdjęcia z różnymi osobami. Może Eden wypatrzy tam i Cema, jeszcze z Aylą.
- Jak widzisz, poznałem trochę swoje sąsiedztwo. Przychodzę tu czy tam, wspieram ich i traktuję jak swoich. Spędziłem w Turcji ponad dziesięć lat, widząc jak wiele osób próbuje spełnić swoje marzenia. Poczułem z nimi więź. Wiem, że kryje się za tym praca, jakieś dobre i złe historie, no każdy ma swoje życie i problemy, ale każdy jest po prostu człowiekiem – on także. Pojawiał się jako osoba publiczna, ale on sam miał własne wzloty i upadki, pragnienia i nadzieje. Był zwykłym mieszkańcem i takim chciał, by go widziano.
- A ja chcę być dla nich po prostu Cemem, tym samym chłopakiem z głową pełną marzeń, co kiedyś. Tym, który ma te same potrzeby i nadzieje jak oni – podsumował. – I mam nadzieję, że tak jest. Cały czas staram się nie zatracić dawnego siebie, mimo mijających lat – jak widziała go Eden? Czy zachował tamtego chłopaka z przeszłości w sobie? Jedno było pewne. Był stały w uczuciach.


eden de poesy

Tak, to było przykre. Sam nie wyobrażał sobie stracić kogoś tak bliskiego jak właśnie dziecko. Utrata rodzica była bardzo trudna, on strasznie to przeżył, no i nigdy się z tym nie pogodził. Ledwo pogodził się z ojcem i on odszedł. A jednak nie potrafił postawić się na miejscu tych ludzi, a także każdego innego człowieka, które straciło część siebie. Cem chciał się ustatkować i założyć rodzinę. To była naturalna potrzeba, dlatego gdy myślał o tym, że mógłby stracić swojego syna czy córkę, bał się tego. Jemu pękłoby serce, a co dopiero jego matce…
- Stracili córkę, ale nadal robią to, co ona chciała. Dla niej, dla ludzi, którzy potrzebują uśmiechu i czegoś słodkiego na poprawę humoru – powiedział dość zasmuconym tonem. Naprawdę podziwiał tych ludzi.
Wysłuchał opowieści Eden i uśmiechnął się.
- Nawet jeśli nie wyszło, miałaś radość z samej pracy. To dobre wspomnienie. Ja jestem łasuchem i uwielbiam słodycze, ale sam jestem kiepski w przygotowaniach. Gotować nauczyłem się w Turcji, początkowo oszczędzałem każdą lirę, więc mając czas, uczyłem się tego. Nie jestem mistrzem, ale z głodu bym nie umarł – uśmiechnął się.
- Wiesz czego nigdy tu nie znalazłem tak dobrego jak w Kanadzie? Czekolady z orzechami. Tamta smakowała wyjątkowo – ciekawe czy to był faktycznie inny smak, czy towarzystwo, w którym się ją jadło i po prostu smakowała lepiej.
Słysząc opinię na swój temat, spojrzał uważnie na Eden.
- Staram się nim być – ale jak mu to szło? Nie jemu oceniać. Wiedział, że potępiałoby go wiele osób, inni go nie lubili, zresztą nigdy się nie dogodzi każdemu. Miło było słyszeć, że ona uważa go za dobrego człowieka. To było bardzo ważne.
Nie zgadzał się z jej kolejnymi słowami i pokręcił głową.
- Ty nie jesteś złą osobą. Masz trudniejszy charakter, to prawda, ale to nie oznacza tego, że nie jesteś dobra. Życie wiele ci pokazało, a bliscy cię wyniszczali. Musiałaś walczyć o siebie, żeby przetrwać i widzisz inaczej ten świat. Osiągnęłaś bardzo wiele i jesteś silną osobą. Umiesz sobie radzić, ale mimo to widzę, że brakuje ci zwyczajnego ciepła i opieki. Zawsze musiałaś dbać o siebie sama, dopiero później zaufałaś komuś – miał na myśli Eliasa, ale jego imię nie przeszło mu przez gardło.
- Poznałem cię, kiedy byłaś w trudnej sytuacji, ale już wtedy byłaś kimś ważnym i wyjątkowym dla mnie – już wtedy ją wybrał, jako przyjaciółkę, towarzyszkę, partnerkę. Tylko nastąpił czas, gdy oboje musieli nauczyć się żyć bez siebie i swojej pomocy. Może właśnie po to, by odnaleźć się w dalszym życiu.
- Jest taka piosenka, która idealnie opisuje sytuację – podjął i zaczął cicho nucić refren:
- Güzeller içinden bir seni seçtim. Kalbimi sana, bir sana verdim – a potem przełożył to na angielski.
- Spośród tylu pięknych, tylko ciebie wybrałem. Serce swe oddałem tobie, tylko tobie dałem – po czym uśmiechnął się do kobiety.
- Pochodzimy z różnych światów, ale potrzebujemy tego samego, Eden. Wiesz, co ofiarowałbym ci w dużej ilości? – zagadnął, lecz potem sam jej odpowiedział.
- Czas. I ten, który potrzebujesz dla siebie i ten, w którym chciałabyś mieć kogoś obok siebie. Chciałbym zasypiać i budzić się przy tobie. Móc cię przytulić w nocy, lub ukraść ci kołdrę. Gotować wspólnie, uczyć się czegoś nowego i przede wszystkim kochać cię, jawnie. Móc spacerować trzymając cię za rękę i dać ci poczucie bezpieczeństwa, bo byłbym obok i mógł obronić przed słowami i czynami – mówił dalej, wyjaśniając wszystko ze spokojem i cierpliwością.
- Pokochałem kobietę, którą poznałem po latach, ale wybrałem ją, kiedy byliśmy jeszcze dzieciakami – powiedział z namysłem, a potem się uśmiechnął.
- Może jestem szalony, ale wiesz co? Ty też. I to dobrze, bo jak brzmi jedno z moich ulubionych powiedzeń, to wariaci są najwięcej warci. Dla mnie jesteś bezcenna – zakończył myśl, a potem zmienił temat. – Widzisz tamten szyld? – pokazał na koniec ulicy. – To nasz cel.
Miał nadzieję, że Eden spędzi tam miło czas i da się ponieść wyobraźni.

eden de poesy

Nie wiedział, co będzie dalej, ale chciał się tego dowiedzieć. Przecież nieraz pierwsza do niego przychodziła, gdy potrzebowała jego obecności i uwagi.
- A może ty się rozczarujesz mną? – zagadnął. – Mam wiele wad, zdaję sobie z tego sprawę i czasem myślę, że z tego powodu jestem sam. Nie wiem, naprawdę. Jedyne czego jestem pewien, to fakt, iż pokochałem niezwykłą kobietę. Ona też jest mocno zraniona i doświadczyła zła. Ja chciałbym jej dać to, czym nie mogłem się dotychczas z nikim podzielić i wolałbym umrzeć, niż cię nie widywać. Zawsze rządziła w moim życiu ambicja i pewność siebie. Ja wiedziałem, kim chcę być i co pragnę osiągnąć. I tego się trzymałem, nie myślałem o niczym innym – dobrze znała historię jego walki z ojcem, gdy wkurwiali się nawzajem. Pokazał mu i udowodnił, że sam potrafi do czegoś dojść. Dzisiaj patrzył na to nieco inaczej, ale był świadom tego, że sam był trudnym i upartym człowiekiem.
- I tak zostałem sam, bo nikt nie dotarł do mojego serca. Nikt, poza tobą – on nie robił i nie mówił tego specjalnie, tak po prostu było. Czy dobry człowiek chce odbić koledze dziewczynę? On też nie mógł się czuć dobrze z tymi wszystkimi myślami, ale nie zrezygnuje z Eden. Chciał, by i ona lepiej go poznała, chociaż wiedzieli o sobie już bardzo wiele.
- Wiesz, w co ja wierzę? W bezwarunkową miłość – wyznał szczerze. – Nawet jeśli ty mi tego nie dasz, ja ofiaruję ci ją w dużej ilości – powiedział poważnie.
- Przyjmij ją. Po prostu daj się kochać. Nie wiem, czy odwzajemnisz kiedyś to, co ja ci dam, ale chcę, byś spróbowała. Nie zmuszę cię do miłości, ale nie odtrącaj daru pochodzącego ze szczerego serca. Nie wiem, co będzie, ale moje uczucia się nie zmienią, znam siebie. Jestem z tych typów, którzy się nie poddają i jak kochają, to na pełnych obrotach. Jeśli jest mi pisane cierpienie z miłości, to trudno. Przyjmę wszystko – nawet jeśli po drodze mnie to zabije – dokończył w myślach.
Był gotów na wszystko. Na złość, na zemstę Eliasa, kiedy ten się dowie i przyjmie to. Zasłużył sobie na bycie przeklętym w jego oczach. I mimo to, nadal nie miał zamiaru rezygnować z miłości. Może i było mu pisane być samotnikiem, ale przynajmniej wiedział, co znaczy słowo miłość. Eden była tego wszystkiego warta, przy niej naprawdę był lepszym człowiekiem. Nie mógł jej prosić o zbyt wiele, wszystko zależało od tego, co ona czuje. Jego punkt widzenia się nie zmieni. Obawiał się tylko jednego, że nieodwzajemnienie uczuć i potrzeb, kiedyś go zabije. Najbardziej poza samotnością bał się siebie i tego, co może zrobić. Jeśli kiedyś wyjedzie i oddali się od kobiety, którą kocha, to w jednej sytuacji – kiedy jego nadzieja na miłość zostanie ostatecznie pogrzebana – i zrobi jeszcze coś, potem sam się zabije, nie widząc już sensu w swoim pustym życiu. Był tego świadom i to go przerażało. Kochał życie, kochał Eden, swoją rodzinę, przyjaciół i pracę. Siebie akceptował, tylko i aż tyle.
Kiedy usłyszał jej słowa po turecku, uśmiechnął się. I to było chyba najlepszą odpowiedzią, bo doceniał i słowa i sam fakt, że zaczęła coś mówić po turecku.
- Senden asla vazgeçmeyeceğim – odparł. – Nigdy z ciebie nie zrezygnuję – to brzmiało jak obietnica i nią było. Właśnie tak czuł. Nieważne, co się stanie.
Doszli do lokalu. Ayers przepuścił Eden w wejściu i wszedł za nią. Miejsce było jasne i przestronne. Na ścianach wiele było zdjęć, a przy stolikach siedziało kilka osób. Popijali coś gorącego i zajadali się słodkościami. Cem poczekał, aż właścicielka skończy rozmawiać z jakąś kobietą, a potem podszedł się przywitać. Turczynka mówiła po angielsku, więc przeszli na ten język od razu. Przedstawił jej Eden i zapytał jak się mają tam i jak się interes kręci. Na szczęście było dobrze i wielu ludzi wracało, znajdując tam nie tylko coś dobrego, ale i ciepłą, rodzinną atmosferę.
- Mam nadzieję, że możemy się pobawić w kuchni? – zapytał wprost. – Oczywiście nie wyjdziemy stąd z pustymi rękami, a z torbą pełną słodkości – zapowiedział, posyłając uśmiech kobiecie.
- Jesteśmy z Eden zdeterminowani i gotowi na wyzwanie, prawda? – uśmiechnął się do swej towarzyszki. – Niestety nadal mam się czego uczyć jeśli chodzi o wypieki, ale nie poddam się bez walki – zapowiedział. Był bojowo nastawiony i sam fakt, że mogli się trochę rozerwać, sprawiał, że czuł się lepiej. Niesamowite ile ciepła było w tym miejscu. Chyba czuwała nad nim sama Ayla, która uśmiechała się z dużego zdjęcia w samym centrum wielkiego serca, zawieszonego na ścianie i wokół którego były rozlokowane inne, mniejsze i z zadowolonymi gośćmi.


eden de poesy

Cem po prostu bał się siebie i tego, co może zrobić. Miał w sobie pewien mrok, który nie opuszczał go od pewnego czasu. Czy to była zapowiedź tego, co miało nadejść? Nie chciał wiedzieć. Uciekał od tego i nie mógł obiecać, że wszystko będzie dobrze. Nie przewidzi przyszłości, ale wiedział, co czuł.
- Nie mówiłem ci o tym, ale czekałem na ciebie całe życie. Wystarczy poczytać o tym, co mówiłem dziennikarzom, którzy nie mieli możliwości przyłapywania mnie na romansach. Próbowałem, chciałem, ale nie potrafiłem pokochać. Do czasu. Resztę opowieści znasz. I nie chcę, byś była przerażona. Możesz nie wierzyć w miłość tak, jak ja, ale ja dla drugiego człowieka oddałbym nawet życie. Głupota? Odwaga? Nie wiem, ale osłoniłbym cię własną piersią i umarłbym, gdyby tak miało być. Nie jestem lekkoduchem, za jakiego mają mnie niektórzy ludzie. Do życia podchodzę poważnie. Nie boję się już niczego, poza sobą samym. Może zapłacę najwyższą cenę za swoje uczucia, ale nie zrezygnuję z ciebie. Przy tobie odżyłem i naprawdę znalazłem sens w życiu. I nic tego nie zmieni. Jestem wariatem jak moja matka, która zostawiła swoje serce w Kanadzie. Moje serce jest przy tobie i tylko ty możesz mieć do niego prawo. Możesz je przygarnąć, a możesz rozdeptać. Należy do ciebie – takie słowa odpowiedział jej jeszcze i zostawił z tą myślą. Nie pytał już o nic, nie podjął tematu ponownie. Po prostu weszli jak gdyby nigdy nic.
Podobało mu się, że Eden wkręciła się w ten pomysł. Wierzył w jej kreatywność i to, że uspokoi tym swoje nerwy. Cem był jaki był, ale nigdy nie skrzywdziłby swojej ukochanej. On tylko chciał kochać i być kochanym. Po raz pierwszy czuł to, o czym słyszał, czytał i widział u innych. Nie chciał jej straszyć, a szantaż nie przeszedłby przez jego myśl. On po prostu znał siebie i to, jak bardzo bał się samotności. Nie przez nią zakończyłby swoje życie, a przez siebie samego. I nieważne, że miał dobre życie, pieniądze, majątek. Kochał świat i wszystko, co go otaczało, ale nie kochał siebie. Umiał grać i udawać. Czekał na miłość tyle lat, że wolałby zrezygnować ze wszystkiego, co posiadał, byleby być szczęśliwym i mógł tę miłość okazywać każdego dnia, a nie chować się z nią po kątach. Wyzna prawdę Eliasowi, bo ten na to zasługiwał. I nieważne, co będzie potem, a spodziewał się wszystkiego.
- Porozmawiajcie sobie, ja pójdę do łazienki – powiedział i udał się w stronę toalety, gdzie zamknął się na kilka minut. Stanął przed umywalką i puścił zimną wodę, którą obmył ręce i swoją twarz. Nie chciał patrzeć na swoje odbicie w lustrze. Podszedł bliżej drzwi, ale nie otworzył. Przez kilka minut siedział na zimnej posadzce, opierając plecy o ścianę i starał się ogarnąć. Był na siebie zły, że przestraszył Eden, nie chciał tego. I czuł wstyd. Cholernie mocno.
Kiedy wrócił, przywołał na twarz uśmiech, żeby nikogo nie martwić. Zapytał o miejsce, o to, co mógł zrobić i dowiedział się, że oczywiście znajdą dla siebie miejsce w kuchni i będą mogli zrobić coś razem, lub osobno. Cem chciał upiec ciastka z cynamonem, takie które pamiętał z domu swoich dziadków.
Wziął jeden z fartuchów i ubrał go, żeby wyglądać bardziej profesjonalnie.
- Wolisz współpracę czy pojedynek? – zapytał Eden o formę, którą chciała sprawdzić. Kazał jej wybrać, bo jemu to było wszystko jedno. Mogli grać w jednym zespole, lub nie i przekonać się, kto zrobi coś bardziej jadalnego. Cem nie wierzył w swoje siły, ale chciał się dobrze bawić.
Przy okazji zapytał właścicielkę o interes, gości i ofertę. Na szczęście wszystko rozwijało się w dobrym kierunku i było dobrze. Sam nie chciał wiele mówić o sobie, jakby bał się, że powie coś nie tak. I tylko zastanawiało kobietę to, dlaczego drżą mu dłonie, ale zapytała o to.

eden de poesy