MAPLE HEARTS | PBF

Przez pewien czas Cem rzadko kontaktował się z Eden, czując się fatalnie z tym, co ich ostatnio spotkało, gdy byli razem, albo raczej z tym, czego nie było, a mogło się wydarzyć. Pozostałością po tym miały być blizny na dłoni mężczyzny, po tym jak rozbił lustro w łazience. Kiedy nosił na niej opatrunek, wiele osób zadawało pytanie. On uparcie milczał, albo odpowiadał, że to był zwyczajny wypadek.
Jak obiecał, tak zrobił – wysłał bilet na samolot swojej przyjaciółce (o ile jeszcze mógł ją tak nazywać), ale nie spodziewał się cudów. Może nie zasłużył sobie na jej towarzystwo i miał zostać sam jak zawsze. Nie byłby zły, bo wiedział, że zawalił wszystko. Chciał jednak osiągnąć coś tą podróżą. Nie tylko pokazać Eden miasto, które nazywał drugim domem, ale też odzyskać chociaż część jej zaufania. Bo nie zniósłby, gdyby całkiem się od niego odwróciła. Wtedy nie będzie musiał wracać do Toronto. Zostanie w Turcji i poskłada swoje obolałe serce.
Siedząc już na lotnisku, zerkał na zegar z coraz większą niecierpliwością. Eden jednak nie było. Czyżby naprawdę go zostawiła samego? Musiał się chyba z tym pogodzić. Mimo to ciągle się rozglądał i nic.
Przeszedł przez kontrolę paszportową, oddał walizkę i pozostało mu już tylko czekać na sam lot. Wciąż nie dostrzegał kobiety za sobą, chociaż jeszcze miała czas. No właśnie, wtedy go nie mieli, a tak bardzo chciał pokazać, że zależy mu na tym świecie najbardziej na niej.
Czekając już tylko na samolot, usiadł gdzieś i wykonał telefon. Zadzwonił do swojego kuzyna, który opiekował się jego domem i zwierzętami, podczas jego nieobecności w kraju.
- Merhaba, Eren – przywitał się z nim i odpowiedział na jego pytanie.
- Evet, yakında Toronto'dan ayrılıyoruz. Her şey hazır mı? – zapytał. Pokiwał głową i uśmiechnął się słabo. - İstediğimi aldın mı? Tam yüz tane mi? – zadał kolejne pytanie.
Podczas rozmowy nie wypatrzył swojej przyjaciółki, dlatego się obawiał, że jednak go wystawiła.
Być może jego zlecone zakupy nie miały sensu i po prostu wszystko schowie gdzieś w domu, ale do końca pozostała mu nadzieja.
- Yalnız kalır mıyım bilmiyorum ama... göreceğiz – westchnął i znów zaczął czuć narastającą panikę. Jeśli go zostawi samego i nie przyjdzie, wszystko się odmieni. Zrozumie, że nie zasłużył na nic dobrego. Cały czas czuł się winny i było mu z tym bardzo źle. Mimo to, co mógł zrobić? Nie zmusi jej do niczego. Będą udawać nadal, że nic się nie wydarzyło.
- Tamam, sonra ararım. İstanbul'da görüşürüz – zakończył rozmowę i schował telefon do kieszeni. Na wszelki wypadek jeszcze go nie wyłączał, gdyby w ostatniej chwili ktoś postanowił się odezwać. Może Eden, pisząc mu ironicznie “miłego lotu”, czy coś takiego? Kto wie, kto wie...
W końcu znudziło go siedzenie i podszedł bliżej okien, by móc popatrzeć na samoloty. Jeden z nich należał do tureckich linii lotniczych, które jako jedyne oferowały lot bez przesiadki do Stambułu. Znali go już, często latał w obie strony, więc zwykle obsługa po prostu się z nim witała, wiedząc dobrze kim jest i co go sprowadza do kraju pochodzenia jego matki. Praca albo odpoczynek – jedno z dwóch.
Do lotu pozostało już niewiele czasu, a on coraz bardziej się denerwował. Jeśli Eden nie przyjdzie, pogrzebie nie tylko plany, ale przede wszystkim nadzieje mężczyzny. Z bolącym sercem czekał na przejście na płytę lotniska i wejście do samolotu. Czuł smutek i rozczarowanie. Urażona duma okazała się chyba ważniejsza niż przyjaźń. Teraz już naprawdę gardził sobą. No cóż, pozostało mu odpocząć, zrobić swoje i uciec na jakiś czas przed wszystkim i wszystkimi. Szkoda, że zrobi to sam.
Cem miał się rozejrzeć po raz ostatni, ale tego nie zrobił. Nie przyjdzie.
Wyciągnął telefon i zanim go wyłączył, napisał Erenowi wiadomość tekstową:
O gelmedi. Her şeyi olduğu gibi bırakın.
Potem już tylko zostało mu wyłączyć telefon.
Żegnaj, Eden.

eden de poesy

Był pewien, że nie przyjdzie. I nawet nie patrzył za siebie. Po prostu tracił nadzieję, minuta za minutą. Pewnie wcześniej uprzedził ją, że będzie wcześnie, zawsze wolał załatwiać formalności na poczatku, by mieć spokój. Tym samym przeoczył przyjście Eden, która właśnie dotarła na ostatnią chwilę. Może i dobrze się stało, bo nie musiał oglądać pożegnania kobiety ze swoim chłopakiem i przy okazji nie musiał udawać, że wszystko jest między nimi dobrze.
Patrzył w okno, zastanawiając się, co zrobić po przylocie. Zmarnuje się tyle rzeczy, tyle niespodzianek i... będzie go bolało serce, ale nie wróci zbyt szybko. Co go tam trzymało? Rodzina, owszem, ale nie byli dzieciakami potrzebującemy pomocy na każdym kroku. Poradzą sobie. A Eden, czy będzie w ogóle ciekawa, co się z nim dzieje? Jakoś wątpił.
Kiedy usłyszał jej głos, odwrócił głowę. Nie od razu odpowiedział na jej uwagę. Po prostu na nią spojrzał, a ona wyraźnie unikała jego spojrzenia. Nie miał zamiaru być jednak nachalny i po prostu grzecznie się odezwał.
- Witaj, Eden. Ciebie też miło widzieć – może i miała rację, nie zaczekał, ale już sobie nie robił żadnych nadziei na to, że to, co planował w ogóle się na coś przyda. Zależało mu na tym, by zrozumiała, jak bardzo mu na niej zależy i jak wszystko wciąż się w nim trzęsło, wspominając ich pamiętne, nocne spotkanie. Ciągle przywoływał w głowie tamte chwile, bo chociaż był zły na siebie, że to sprowokował i pociągnął dalej, nie żałował niczego. Gdyby wiedziała jak bardzo chciał to pociągnąć do finału.
- Czekałem – powiedział spokojnie. - Przepraszam cię, gdy cię nie zobaczyłem, byłem pewien, że nie przyjdziesz – oznajmił, mówiąc dokładnie tak, jak było.
- Cieszę się, że jest inaczej, bo mam zamiar dotrzymać słowa i pokazać ci to wszystko, co planowałem. Mam nadzieję, że nie będziesz zawiedziona – rozmawiał z nią grzecznie, chociaż może trochę sztucznie. Nie chciał jej urazić w żaden sposób. Jeśli mieli mieć przyjemny pobyt, dobrze by było przynajmniej udawać, że między nimi jest dobrze. Pewnie zrobi niejedno zdjęcie i nie chciał wyglądać na żadnym jakby świat mu się rozsypał u stóp.
- I wybacz, że wcisnąłem się tutaj – odparł, poprawiając się na siedzeniu i zapinając pas bezpieczeństwa. – Po prostu nie chcę się rzucać w oczy – wyjaśnił. Chociaż to mogło się wydawać trochę głupie. Poza tym czuł się nienajlepiej. To pewnie jest dziwne, ale miał klaustrofobię i pomimo tego, że tak często latał, czuł się trochę nieswojo. Zwykle słuchał muzyki albo coś oglądał, byleby tylko zająć myśli i nie wyobrażać sobie, że samolot jest zamkniętą puszką, która może spaść do wody lub gdzieś się rozbić.
Jeśli Eden nie zdawała sobie z tego sprawy, to może jej się wydawać, że jest po prostu niewzruszony i obojętny. Wcale nie. Miał nadzieję, że porozmawiają trochę, ale nie będzie jej zmuszać do czegokolwiek. Tak wyglądał człowiek, który się poddawał. Mimo to chwycił się ostatniej deski ratunku i jeśli nic się nie zmieni, wiedział, że znów ich przyjaźń skończy na krawędzi i spadnie z wysoka.
- Jak nastroje przed lotem? – zapytał ot tak sobie. Próbował ją po prostu jakoś zagadnąć, ale jeśli nie miała ochoty do rozmów, nie będzie jej o to prosić na siłę.
Miał coś powiedzieć żartem o tym, że fajnie byłoby sobie pograć w coś, dla zabicia czasu, ale jakoś nie chciał przy niej wspominać o czymś, co przypominałoby jej tamtą noc. Jakby sama jego obecność nie wystarczała do tego.
- Mam nadzieję, że nie masz uczulenia na sierść zwierząt – powiedział w końcu. – W razie czego moje zwierzaki mogą zostać u sąsiada lub zaopiekuje się nimi mój kuzyn – mówił dalej. Elias wiedział, że Cem ugości ją w swoim domu. Tak miało być najlepiej, bo po co się szlajać po hotelach, gdy dom stoi pusty. I cóż takiego mogłoby się stać, prawda? Przecież nie miał żadnych podstaw do tego, by coś podejrzewał.
- Odpoczniesz po przylocie, nikt nie będzie ci przeszkadzał – zapewnił. On też nie będzie. Najwyżej, jeśli sam będzie kiepsko spać – a z tym miał ostatnio problemy – obudzą ją dźwięki gitary, gdy będzie siedzieć przy basenie i po prostu brzdąkać i nucić coś, jak zwykł robić, gdy powracał do swojego stambulskiego przybytku.

eden de poesy

Może tak, może nie. W każdym razie miał odmienne zdanie, jeśli chodziło o jej zachowanie. Miała prawo odmówić i czymś się wykręcił i nie miałby jej tego za złe. Sam nieźle nabroił i musiałby jakoś ponieść konsekwencje tego, co zrobił, albo raczej czego nie zrobił, a mógł…
- Czekałem, naprawdę – starał się jej to dobitnie przedstawić. - No nieważne. Przyszłaś, więc chyba nie mamy już o czym mówić – powiedział niby to obojętnie, ale tak naprawdę ciągle analizował jej zachowanie. Po prostu chciała mu zrobić na złość, był o tym więcej niż przekonany. A jednak cierpliwie znosił wszystko, bo dlaczego miałby jej się odgryźć? Jedną z cech Cema, była jego cierpliwość i opanowanie – szczególnie wobec Eden. To one decydowały o tym, że mówił spokojnie i wydawał się być pogodzony z tym, co się działo ostatnio. Mieli do tego nie wracać, dlatego też tego nie robił. Życie płynęło dalej, a on i tak miał jeszcze coś do powiedzenia.
Zapytany o samopoczucie, po prostu pokręcił głową w odpowiedzi. Było widać, że naprawdę coś się z nim działo, ale nie przyznał się głośno do tego. Jeszcze nie. Po prostu starał się nie myśleć o źródle swoich problemów. Eden całkiem dobrze sobie radziła w zagadywaniu go i dobrze. Nie musiał myśleć o tym, że znów czuje się jak tuńczyk w puszce. W klasie biznes miał więcej przestrzeni i lepsze warunki, ale teraz nie był sam, więc nie mógł narzekać.
- Mówisz o tym? – spojrzał odruchowo na swoją rękę. Zupełnie zapomniał o tym, że ona nie wiedziała o jego wyczynie. – Sam to sobie zrobiłem – powiedział to takim tonem, jakby nie było o czym mówić. – To znaczy… to był wypadek – zaczął kręcić. – Naprawdę, to nic takiego – oczywiście nie drążył tematu, bo musiałby przyznać kiedy i co zrobił, a przecież tamta noc została skreślona z ich historii. Teoretycznie, bo on nie mógł o tym zapomnieć.
Rozmowa była dobra, odwracała uwagę i po prostu nie musiał się kulić w sobie, co patrząc na faceta jego gabarytów, wyglądało dość dziwnie. Tak, dobrze wyczuwała, że coś było nie tak i za kilka minut miała się o tym dowiedzieć. Nie było to coś wstydliwego, bardziej szkodliwym i destrukcyjnym był lęk przed samotnością, o którym wiedziała jedynie jego siostra. Kiedyś powie o tym Eden, ale w odpowiednim miejscu i chwili. Kto wie, może właśnie tam, w Stambule? W mieście, który był jego domem i schronieniem, gdzie nie bywał samotny, a jednak nie miał z kim dzielić się najważniejszym – swoimi nadziejami i obawami. Miał zwierzaki, to one dotrzymywały mu towarzystwa, one były szczere, potrzebowały tylko zainteresowania i miłości. Był przy nich spokojniejszy.
- Mam psa i dwa koty – wyjaśnił. – Wiesz, cisza w dużym domu bywa czasami nieznośna, a tak mam chociaż kompanów i nie jestem tam sam – unikał jej spojrzenia. Samotność – najbardziej nieznośne ze słów w jego słowniku. Chociaż wydawało się, że jemu to nie grozi, właśnie to dobijało go najbardziej.
Eden miała swojego faceta, a on? Miał zwierzaki. Rozmawiał z nimi, gdy miał obok tylko je. Dbał o nie i tęsknił, gdy musiał siedzieć w Toronto.
- Eren dba o dom i zajmuje się zwierzętami. Poznasz go, gdy dolecimy. Odbierze nas z lotniska – najchętniej sam by prowadził, ale po długim locie nigdy się tego nie podejmował. – Niestety słabo zna angielski, więc jeśli zarzucisz jakimś zdaniem po turecku, będzie mu miło – mieli dużo czasu na lekcje, tak w razie czego. No chyba, że ściągnęła sobie aplikację tłumaczącą na telefon, by było jej łatwiej ogarniać, co i jak. Pewnie Cem jej to podpowiedział.
- Pewnie, śpij jeśli chcesz – zgodził się, ale tak naprawdę miał nadzieję, że poświęci mu trochę czasu, w imię przyjaźni, której nie chciał nagle zakończyć. Mogli ze sobą rozmawiać jak ludzie, teraz był tego najlepszy przykład. Jeśli chcieli, to potrafili coś osiągnąć.
- Ja raczej nie dam rady – odparł spokojnie, chociaż daleko mu było do zachowania równowagi. I nawet gdyby ktoś chciał go czymś poczęstować, odmówiłby. Za bardzo był nerwowy, co chyba wyczuła sama Eden. Przetarł palcami oczy, niby ot tak sobie, ale był widocznie spięty i nie wiedział, co ze sobą zrobić.
- Mam klaustrofobię – wyznał. Mina kobiety chyba najlepiej świadczyła o tym, że nie miała pojęcia o tym, co mu dokuczało. – Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale tak właśnie jest. Za każdym razem kiedy latam, czuję się jakbym był wciśniętą do puszki rybą. Nie miałaś okazji tego zauważyć, ale zawsze wybieram schody, a nie windy. No chyba, że nie mam wyjścia. Unikam ich jak mogę, nawet na ekranie, chociaż z tym różnie bywa. Kiedy już gdzieś lecę, staram się tam spędzić trochę czasu, bo każdy lot to powtórka z rozrywki – tak właśnie wyglądała jego rzeczywistość. To była tajemnica, ale chyba nie miała zamiaru z nikim o tym rozmawiać.
- Dla mnie każda minuta w samolocie to wieczność, ale kto by pomyślał, prawda? – odetchnął głęboko. Już przeżywał zmianę wysokości, ciasnotę maszyny i to, że będzie w niej uwięziony na długie godziny. Na szczęście miał Eden. I nawet jeśli będzie spać, on będzie się uspokajał patrząc na jej spokojną twarz. Jej widok zawsze dobrze na niego działał.

eden de poesy

Nie mógł jej opowiedzieć o tym zdarzeniu, bo wiązało się z nocą, którą miał zapomnieć. Tylko, że to było niemożliwe. Bo jak miałby nie wracać pamięcią do chwil, gdy byli tak blisko ze sobą, jak nigdy wcześniej? Chciał tego, ponad wszystko, ale musiał to przerwać. I był wściekły na siebie, że nie potrafił się zatrzymać i zabrnęli tak daleko. Zapominał się czasem, że nie mógł prosić o nic, ale chciał, tak bardzo chciał, że z ja i ty, stało się my. Złość wyładował na lustrze, a ból zapijał alkoholem. Nie wyszło mu to na dobre.
- Nie martw się tym, poszedłem gdzie trzeba. Prawdę mówiąc, dopiero co zdjąłem opatrunek. Zostanie kilka blizn, ale to nic takiego – powiedział to tak, jakby nie było o czym mówić. – Trzeba będzie tylko coś z tym zrobić przed premierą – coś się wymyśli, jak zawsze. Ból bywa dobry. Przynajmniej czujesz, że żyjesz – dopowiedział sobie w myślach.
Lubił mówić za to o zwierzętach. To byli jego przyjaciele. Dawali bezwarunkową miłość i nie skarżyli się. Nie popełniali błędów, nie odchodziły nagle znudzone, czy urażone – po prostu tam byli.
- Vito był ze mną od szczenięcia. Przygarnąłem go ze schroniska. Chociaż to smutne miejsce, dziwnie dodaje otuchy, bo wiesz, że spotkasz tam dobrych ludzi. Tylko żal patrzeć na tyle samotnych zwierząt.
Dużo podróżuję, ale ma dobrą opiekę. Koty to Ares i Orion. One również trafiły do mnie przypadkiem. Bo widzisz, w Stambule jest pełno kotów. Są wszędzie, to prawdziwa mafia tego miasta. Wszyscy je dokarmiają, więc nie mają źle. Ta dwójka chodziła do portu, gdzie jest taka klimatyczna knajpka. Często tam chodziłem i widziałem tę dwójkę razem. Pewnego dnia po prostu poszły za mną w stronę samochodu. Wiedziałem już, że mnie polubiły. Zabrałem je do weterynarza, a później do domu. Na szczęście Vito nie miał z nimi problemu – opowiadał i czuł się nieco lepiej. Zajęcie umysłu innym tematem niż lot, było naprawdę dobre.
Tak samo było z lekcją tureckiego. Mógł się chociaż na coś przydać, przynajmniej Eden miała od razu lekcję wymowy. Nie uważał się za dobrego nauczyciela, ale przecież mógł pomóc.
- Merhaba, ben Eden – mówił to wolno i wyraźnie. - Tanıştığıma memnun oldum – dopowiedział.
- Może być ci trudno na początku, ale zapamiętasz. Litery nie są trudne do nauki, a przynajmniej coś byś mogła odczytać. Mimo to Stambuł to miasto wielu kultur, usłyszysz tam różne języki, a angielski jest na porządku dziennym. Mimo to uważam, że dobrze jest znać jakieś podstawy, ciekaw jestem ile słówek podchwycisz na miejscu – był przekonany o tym, że dobrze jej pójdzie. To było ciekawe, uczyć się czegoś nowego w nowo poznanym kraju. – I jestem bardzo ciekawy tego, z czym będzie ci się kojarzyć Turcja, czym pachnieć i czym smakować. Zabiorę cię w miejsca, gdzie można zjeść tradycyjne potrawy, posłuchać tureckiej muzyki, pokażę ważne miejsca historyczne. Mam nadzieję, że zakochasz się w nich tak, jak ja – zakochałem się w tobie – zakończył w myślach.
Eden skutecznie odrywała jego myśli od swojej fobii. Poza tym nawet gdyby była zła i próbowała spać, on patrzyłby na nią i od tego widoku czerpałby siłę i spokój. Mógł przecież patrzeć na nią godzinami i nie mieć dosyć. Od kiedy poznał smak jej ust i delikatność skóry, nie potrafił o nich zapomnieć. Gdy położyła swoją dłoń na jego kolanie, zdziwił się temu. Przeszedł go miły dreszcz, ale nie od razu wyciągnął ku niej swoją własną. W końcu jednak zrobił to, widząc, że nie zwodzi go i coś chce tym osiągnąć. Był spięty i na pewno to wyczuła, ale chyba chodziło właśnie o to, by mu pomóc zapomnieć chociaż przez jakiś czas.
Zamknął oczy, chociaż wolałby pewnie na nią patrzeć. Mimo to zrozumiał jej intencje, gdy tylko wypełnił polecenie i starał się zrelaksować. Skupiał się na jej słowach i na dotyku. Napięcie powoli ustępowało. Krok po kroku. Myślał o Eden i słuchał jej głosu.
- Vito będzie chciał się z tobą pobawić. To taka wielka i żywa maskotka – przypominał sobie, jak sam lubił tarmosić swego przyjaciela. Zdecydowanie polubi nową znajomą, a co do owoców…
- Teraz najlepsze są figi i morele – odpowiedział. – Na pewno je znajdziesz. I będę się śmiać, widząc zapał, z jakim pochłaniasz kolejne sztuki – uśmiechnął się do swoich wizji.
- Chciałbym, żeby spodobało ci się tam i żebyś znalazła coś dla siebie – dodał, nie otwierając oczu.
- Będziesz miała przestronny pokój, z najlepszym widokiem na okolicę. I pójdziemy na plażę, do mojego ulubionego miejsca. Tam jest cicho i spokojnie. Można pomyśleć i po prostu się zrelaksować. I nie będę sobą, jeśli nie spróbuję cię wrzucić do basenu – zaśmiał się cicho. Eden chyba znalazła na niego dobry sposób. Wkręcał się w tę opowieść i wracał do miejsc, które lubił.

eden de poesy

Nie zależało mu na wizerunku, zawsze wyglądał tak, jak chciał, ale to… Była to forma ukarania samego siebie. To nie tak, że nie panował nad emocjami, przeciwnie. Zwykle sobie radził, ale wtedy było inaczej. Nie chciał o tym mówić, by się nie zdradzić.
- To i to. Chyba – odpowiedział. – Wiesz, nie chcę, by dziennikarze zajmowali się tym tematem – każdemu zdarzają się wypadki, a on mógł swój podpiąć pod coś innego, niż to, co wydarzyło się naprawdę. Może kiedyś o tym opowie, musiał pomyśleć i mieć dobry moment na to.
Opowieści były dobre, zajmowały umysły i sprawiały, że człowiek myślał o czymś innym, niż to, co go męczy. Powinien się przyzwyczaić, tymczasem za każdym razem było podobnie, po prostu czuł się nieswój. Może przez swoją klaustrofobię tak bardzo lubił otwarte przestrzenie, ciszę i naturę, która była na wyciągnięcie ręki. Wybierał samotne spacery nad morze, albo do lasu. Lub po prostu przesiadywał w ogrodzie ze swoimi zwierzętami.
- Poradzisz sobie, nie będziesz tam przecież sama – zauważył i spojrzał na Eden uważnie. – Będę obok, pomogę ci i wszystko pokażę i opowiem – zapewnił.
- Językiem się nie przejmuj, jest trudny i specyficzny – taka była prawda. Wcale nie było łatwo się go nauczyć. Gdyby nie to, że matka zawsze mówiła do niego w tym języku, nie nauczyłby się go tak łatwo. Może nawet nigdy? Pamiętał, że angielski i turecki były z nim od zawsze.
- Tam jest inaczej – przyznał. – Ale Stambuł jest ogromny i to nie tak, że nie mogę się nigdzie ruszyć. Wybieram często nieoczywiste miejsca, w których rzadko ktoś zwraca na mnie uwagę. Ludzie są raczej wyrozumiali, pytają, czy mogą zrobić sobie zdjęcie, a nie narzucają się. To prawda, że trudno mi się wmieszać w tłum – a był chyba jednym z najwyższych aktorów w kraju – ale jeśli chcę, mogę zniknąć. I ty też nie odczujesz tego wszystkiego, zobaczysz – dziennikarze za nim nie chodzili, na szczęście.
- Pokażę ci to, co zobaczyłem będąc tam pierwszy raz i dołożę jeszcze to, w czym zakochałem się później. Nie wiem, czy nadaję się na przewodnika, ale to nie będzie zwyczajna wycieczka. Chcę, żebyś poczuła coś więcej, niż inni – można się było zachwycać architekturą, czy widokami, a można było tam znaleźć coś o wiele lepszego, ten klimat, małe rzeczy, które nie wpadają w oko od razu, zapachy, kolory, dźwięki.
- Mieszkam na obrzeżach, tam jest spokojnie i można odpocząć. Sąsiedzi też nie zaglądają mi do ogrodu – w sumie to słabo ich znał, ale wydawali się być w porządku. – Pokażę ci dwa oblicza tego miasta, mam nadzieję, że zrozumiesz, co w nim mnie tak bardzo ujęło. Chciałbym jeszcze pozwiedzać resztę kraju, w swoim pokoju mam pełno mapek i rozpisanych tras, które czekają na odkrycie – mówił dalej. – Nie wiem, czy się na coś przydadzą, bo… - urwał. Nie powiedział na głos tego, co chciał wykrzyczeć: nie chcę być wtedy sam.
- Morele, dobrze – zgodził się. – Zjemy i oboje się nimi upaćkamy, ale będziemy zadowoleni. Teraz jest ich sezon. Mówiłem ci już, że lubię gotować? Dbam o to, by mieć świeże produkty, kupuje wszystko na targowiskach, nie w supermarketach. Turcja pachnie przyprawami, przekonasz się jak bardzo – mówił dalej, wciągnąwszy się w rozmowę i skupiając się też na jej dotyku. Eden bawiła się jego dłonią, a on odpowiadał jej czasem drobnym gestem.
- Nie martw się, nie utopię cię – uśmiechnął się. Miewał dziwne pomysły, ale nie chciał jej zrobić niczego na złość. – Będziesz bezpieczna – on o to zadba. Nie pozwoli na to, by coś się stało.
- Chcę, byś odpoczęła i miała czas dla siebie. Chcę ci pokazać tak wiele, opowiedzieć różne historie. I czasem pomilczeć wspólnie, to też bywa potrzebne – zauważył. Gdy wspomniała o niebie, po raz kolejny pojawił się uśmiech na jego twarzy.
- Sam lubię rozłożyć sobie koc na trawie i po prostu patrzeć w gwiazdy. To uspokajający widok. Nieraz usnąłem tak leżąc, noce są bardzo ciepłe i sprzyjają siedzeniu na zewnątrz – on potrafił zasnąć nawet słuchając muzyki. Czasem obudził go mokry nos Vito, który domagał się zainteresowania lub kolejnej porcji jedzonka. – Spacery po pięknie oświetlonym mieście też ma swój urok. Młodzi ludzie chętnie wychodzą wtedy i bawią się do późna – opowiadał. Najbardziej chciałby to zrobić z nią, iść, trzymając się za ręce i uśmiechając się do siebie. To było dobre marzenie, ale pewnie nierealne. Było przecież tylko przyjaciółmi.
- Tak, są tam dobre wina. Nawet takie, których nigdzie indziej nie znajdziesz, z lokalnej odmiany i o wyjątkowym smaku. Jest jeszcze rakı, wódka, którą pije się rozcieńczoną z wodą. Robi się wtedy mętna, z białym zabarwieniem. Spotkasz ją wszędzie – narodowy napój alkoholowy, jakby nie było.
- Zjeść możesz tam prawie wszystko, ale polecam tradycyjną kuchnię, jest lekka i zupełnie inna od tych dobrze znanych zachodnich potraw. Tak, lubię hamburgery i colę, ale börek czy lahmacun, to drugie to taka turecka pizza, są nie do podrobienia. Wiem, że kraj kojarzy się z kebabem, ale ma do zaaferowania dużo więcej – zauważył. – A ty, na co masz ochotę? Może na słodycze? – zapytał ciekawy jej odpowiedzi. – Znajdziemy coś, czego jeszcze nie jadłaś – postanowione. Eden na pewno nie mogłaby narzekać na brak wyboru. Znajdzie tam wiele pokus na każdym kroku.
- I jeśli będziesz chciała, mogę ci pograć na gitarze i pośpiewać trochę tureckich hitów – nie tykał tylko prawie żadnej piosenki swojej zmarłej mamy, ze względu na szacunek do jej twórczości.
- O, jaką sukienkę założysz na premierę? – nie zapytał jeszcze o to, a był ciekaw. Najbardziej lubił klasykę, prostotę, ale nie narzucał żadnego wzorca. We wszystkim wyglądała obłędnie.

eden de poesy