MAPLE HEARTS | PBF

Helena i Zaylee toronto police service headquarters I okolice Czeka na niego tak długo, że jest pewna, że wracając zobaczy swój samochód i lekko poirytowaną czekaniem twarz brata.
Ale miejsce jest puste, a niepokój powoli wspina się za kołnierz Heleny. Jej dłoń lekko drży, gdy wybiera numer brata. Z każdym nieodebranym połączeniem drży coraz bardziej.

— Kurwa mać — rzuca na wydechu, niecierpliwie odbijając identyfikator od bramki, by wrócić do budynku. Jeszcze nie wie, co zrobi; wie tylko, że najpierw musi zlokalizować Tony'ego. Jeśli ma w tym celu złamać prawo i użyć policyjnych sposobów, zrobi to, choćby miała stracić pracę.

Niemal wbiega na idącą korytarzem z naprzeciwka Zaylee; bierze głęboki oddech, widząc jej pytające spojrzenie.
— Młody miał po mnie przyjechać półtorej godziny temu. Nie odbiera telefonu — wyjaśnia. Mówi spokojnym tonem, ale jej zęby są zaciśnięte, oczy wędrują po korytarzu, jakby miała tam znaleźć podpowiedź, co robić. — Jesteś w stanie mnie podwieźć? Tylko muszę go namierzyć. — Jej głos staje się coraz bardziej szorstki od emocji.

Helena i Teddy mieszkanie Heleny Brwi rozprostowują się odrobinę i unoszą do góry, gdy zamiast starego buca Helena za drzwiami widzi dwójkę strażaków. Najpierw skupia wzrok na tym, który zaczyna mówić, a jej usta zaciskają się odrobinę. Dopiero potem przenosi wzrok na kobietę, przyłapując ją na badawczym spojrzeniu, którym mierzy Helenę.
— Pudło — mówi, a jej głos nosi pozostałości zamyślenia – bo ona także ma wrażenie, że kojarzy skądś strażaczkę; te głęboko osadzone, bystre oczy w odcieniu błękitu, który wydaje się prawie nierealny. Odchrząkuje. zakończona

Helena i Romain gdzieś w Kanadzie Gdy Helena zajmuje miejsce w jednym z tylnych rzędów, pobieżnie obrzucając spojrzeniem wysokiego mężczyznę, którego gęste brwi zbiegają się w głęboką bruzdę żalu. Jej kurtuazyjne przywitanie to głęboki pomruk. Buzuje w niej wściekłość i innego typu niedowierzanie. Jeszcze wczoraj przeszła dyskusję z sierżantem wydziału narkotykowego o tym, jakim cudem śmierć Brandona Heyesa została uznana za samobójstwo. I kto zdążył poinformować o tym jego rodzinę? Helena nie zdążyła nawet złożyć na odpowiednie biurko dokumentów z przeszukania służbowego sprzętu przyjaciela – a chociaż teoretycznie nie znalazła nic bardziej niepokojącego od treści związanych ze sprawą, którą prowadził Brandon, ani dowodów na to, kto stał za morderstwem, wiedziała, że się nie zabił.

Helena i Harold Superiour Court of Justice Jej usta układają się w krzywy uśmiech, gdy z oddali widzi znajomą sylwetkę. Zachodzi mężczyznę od tyłu.
— Musimy przestać wpadać na siebie w taki sposób — mówi prawie wprost do jego ucha, stając na palcach, by wychylić się nad jego ramieniem. Potem oddala się o pół kroku, z rękami w kieszeniach spodni czekając, aż Harold odwróci się w jej stronę.
Znali się krótko i niezbyt dobrze, a jednak intensywnie. Helena lubiła go w sposób, w jaki kiedyś lubiła palić papierosy – był świetną odskocznią od jej codziennego życia. I zawsze dobrze pachniał. w trakcie

Helena i Teddy mieszkanie Heleny Ostatecznie wysłała jej dosyć zdawkową wiadomość z propozycją terminów. Wspólnie wybrały ten najbardziej dogodny w bardzo profesjonalnej wymianie smsów. Jakby każde kolejne wypisane w telefonie słowo mogło doprowadzić do zwarcia. Peregrine czuła się, jakby już teraz stawiała na szali wyjątkowo wiele – ale przecież to było tylko zwykłe spotkanie po latach. Przyjacielska pomoc, za którą Helena przygotowała już butelkę wina dużo droższego, niż gdyby kupowała je dla siebie. I okazja, by lepiej poznać osobę, której w młodości unikała jak ognia mimo instynktu ćmy. w trakcie