MAPLE HEARTS | PBF

Cole przyszedł na świat i dorastał w Mimico, dzielnicy Toronto leżącej tuż przy brzegu jeziora Ontario. Jego dzieciństwo było proste, ale ciepłe — zapach smażonych frytek z baru ojca mieszał się z muzyką puszczaną na starym kasetowym boomboksie. Ojciec prowadził The Big Guy’s… przez całe życie i nie wyobrażał sobie innego zajęcia. To miejsce nigdy nie miało być prestiżowe — była to knajpa, w której można było coś zjeść, napić się kawy i spotkać sąsiadów. Dla Cole’a stała się drugim domem.

Kiedy miał piętnaście lat, matka opuściła rodzinę i wyjechała do Stanów, by zacząć nowe życie. Od tamtej pory kontakt urwał się niemal całkowicie. To wydarzenie zostawiło w nim trwałą ranę: nieufność wobec relacji i poczucie, że bliskie więzi łatwo mogą się rozpaść. Ojciec został sam z wychowaniem chłopaka i prowadzeniem baru. Cole szybko stał się częścią biznesu: pomagał przy ladzie, dźwigał skrzynki z napojami, czyścił stoliki i podpatrywał, jak ojciec radzi sobie z klientami.

Po ukończeniu szkoły średniej próbował wyrwać się z Mimico. Wyjeżdżał do Calgary na budowy, pracował w magazynach w Hamilton, nawet rozważał studia, ale nigdzie nie czuł, że to jego miejsce. Zawsze wracał do Mimico, do znajomych ulic, do knajpy ojca. Ostatecznie, gdy ojciec zachorował i zmarł, Cole nie miał wyboru — przejął lokal. Nie traktował tego jako ciężaru, raczej jako obowiązek i naturalną kolej rzeczy. Sam przeprowadził remont, odmalował ściany, naprawił meble. Tak narodziła się jego wersja The Big Guy’s…, otwarta od rana do późna, funkcjonująca niezależnie od tego, czy jest pełno, czy pusto, częściej pachnąca kawą niż tłuszczem z frytkownicy, wypełniona po brzegi książkami.

Problem pojawił się, gdy przyszło do mieszkania. Po śmierci ojca, zajmującego lokal socjalny, Cole nie miał prawa tam zostać. Musiał znaleźć coś nowego. Ostatecznie wylądował w Parkdale — w małym, wynajmowanym mieszkaniu, daleko skromniejszym niż by chciał. Dojazdy do Mimico są męczące, ale Parkdale daje mu pewien dystans, którego wcześniej nie miał.

Dziś Cole nie myśli o wielkich ambicjach ani wyjazdach. Jego życie to powtarzalny rytm: ekspres do kawy, papieros i boombox, na którym wciąż odtwarza kasety sprzed dekad. Bar jest miejscem spotkań: przychodzą tu studenci, szeregowi pracownicy korporacji po dniu pracy, sąsiedzi i przyjezdni. Cole często daje kawę „na zeszyt”, jeśli ktoś akurat nie ma pieniędzy, i maskuje swoją hojność kąśliwym komentarzem. Wieczorami zostaje sam w pustym lokalu z kubkiem kawy i paczką fajek. Myśli o matce, która gdzieś tam żyje własnym życiem, o tym, jak inaczej mogłoby wyglądać jego życie, gdyby kiedyś odważył się na coś więcej. A czasem po prostu podkręca głośność i wykrzykuje refreny Bon Jovi, Avril Lavigne, Nickelback albo Backstreet Boys, udając, że testuje akustykę.

Trzyma papierosa w ustach podczas każdej czynności — często dopalającego się, nawet jeśli nie zaciąga się dymem.

Kawę pije w nadmiarze; rzadko wypuszcza kubek z ręki - najczęściej po to, by zapalić papierosa.

Gdy jest pewny, że nikt go nie słyszy, śpiewa na całe gardło przeboje z lat 1980–2010, mimo że kompletnie brak mu głosu.

Utrzymuje niewielką grupę stałych klientów, bez których dzień w pracy nie może być udany: kuriera rowerowego, samotnego muzyka ćwiczącego w kącie i studentkę spędzającą godziny z laptopem.

Boombox ojca jest jego największą relikwią. Choć zniszczony, towarzyszy mu codziennie i nigdy nie zostanie wyrzucony.

Regularnie reperuje własnoręcznie sprzęty w barze, nawet jeśli naprawa trwa dłużej niż wynajęcie fachowca.

Lubi długie spacery nocą po Parkdale, z papierosem w dłoni, by odetchnąć od hałasu dnia.

„Cole sprzedałby knajpę, gdyby nie wisiały nad nim długi po ojcu.”

„Podobno zostawiła go żona…”

„Wieczorami zamyka się na zapleczu i pije — klasyczny alkoholik.”

„Jego matka wciąż żyje w Stanach i czeka, aż syn się po nią zjawi.”

„Widziano jak rano rozdawał kanapki dzieciakom idącym do szkoły. Tym z socjalnych.”

„Knajpa to tylko przykrywka — podobno dorabia na boku czymś szemranym.”

„Ma romans z jedną z klientek, tylko ukrywa to przed całym Mimico.”

„Ksywka Scully to ponoć z czasów szkolnych — coś z Z Archiwum X i Gillian Anderson.”