MAPLE HEARTS | PBF

Nie widziały się już dwa tygodnie, a to długo, nawet jak na zapracowaną Zaylee, która ostatnimi czasy miała jeszcze więcej obowiązków na głowie niż zwykle, po tym jak wraz z Eviną zdecydowały się wziąć pod swoją opiekę dziewięcioletniego chłopca. Bonnie zaczynała odczuwać pewien niepokój za każdym razem, gdy starsza siostra milczała zbyt długo. To z pewnością następstwo traumatycznych wydarzeń jakim było porwanie Zee oraz jej pobyt w szpitalu. Nie było to do młodszej Miller podobne, bo raczej nie dopuszczała nigdy do siebie żadnych czarnych scenariuszy. Nie zamartwiała się na zapas, gdy ktoś nie odpisywał na wiadomości w ciągu pięciu minut. Nie panikowała, gdy bliscy nie odbierali telefonu. Do czasu.
Paraliżowało ją na samą myśl, że o mało jej wtedy nie stracili.
Nie oczekiwała, że teraz zaczną się sobie codziennie meldować i dawać jakiekolwiek oznaki życia, ale wydzwaniała i smsowała znacznie częściej, niż to kiedyś miała w zwyczaju. W pełni zdawała sobie sprawę jak może odbierać to Zaylee - że może stała się dla niej męcząca, niczym wyjątkowo uciążliwy wrzód na dupie, ale szczerze mówiąc nie dbała o to.
Po jakimś czasie rozłąki, wiadomości i rozmowy telefoniczne przestały być wystarczające. Musiała się w końcu z nią zobaczyć, choćby na chwilę. Pech chciał, że siostra znalazła dla niej czas akurat, gdy to jej przypadała druga zmiana w kawiarni oraz zamknięcie całego tego interesu, więc zaproponowała, by wpadła do niej do pracy. Zresztą tutaj i tak kawa była o niebo lepsza od tej, którą Bonnie częstowała gości w mieszkaniu.
Było chwilę po piątej, gdy miejsce w końcu zaczęło pustoszeć po wzmożonym, popołudniowym ruchu. Cole zdążył się ulotnić - został tylko jego ledwie działający boombox i stare przeboje, których Bon nie miała prawa pod żadnym pozorem wyłączać. Przecierała akurat stoliki, gdy znajoma sylwetka pojawiła się nagle w kawiarni. Podleciała do lady jak na skrzydłach, by się przywitać i zaraz zabrała się za parzenie świeżej porcji kawy.
— Co dla pani? Dasz się w końcu namówić na dyniowe latte ze szczyptą cynamonu? — spytała, choć pewnie niepotrzebnie i zaraz się zaśmiała, bo dobrze wiedziała jaka będzie odpowiedź — Jak żyjesz, Zee? — zagadnęła znów zaraz, zupełnie tak jakby nie utrzymywały ze sobą kontaktu co najmniej kilka miesięcy.


zaylee miller

Nigdy nie lubiła, gdy ktoś zaglądał jej pod skórę. Nigdy też nie była dobra w dzieleniu się sobą. Zawsze łatwiej było wzruszyć ramionami i rzucić ironicznym żartem, bo sarkazm od lat działał jak tarcza balistyczna. I zawsze wierzyła, że jeśli będzie trzymać podbródek wysoko i plecy prosto, świat nie zauważy w niej żadnych pęknięć. Wychodziła z założenia, że jeśli nie da po sobie poznać, że coś jest nie tak, to znaczyło, że wszystko było w porządku. Prosta logika, której kurczowo się trzymała, nawet jak świat walił się jej na głowę. Kiedyś wydawało jej się to zdrowe. Później zrozumiała, że to tylko inna forma kłamstwa — taka, którą opowiadała wszystkim, a najczęściej samej sobie.
Po tym, jak seryjny morderca koronerów uprowadził ją i chciał zabić, nie myślała o sobie jako o ofierze. Nie chciała tej etykiety. Bo przecież z tego wyszła. Oddychała. Pracowała. Funkcjonowała. W teorii, bo dźwięk zapalającej się jarzeniówki w prosektorium potrafił zatrzymać jej serce na ułamek sekundy, a cień w rogu korytarza sprawiał, że zaciskała palce na kluczach w kieszeni, choć przecież dobrze wiedziała, że to tylko mop pozostawiony przez sprzątaczkę. Czasem, gdy ktoś stanął zbyt blisko za jej plecami, miała wrażenie, że znów czuje na karku tamten oddech. I nagle przestała uważać, że każdy strach można zagłuszyć logiką.
Przez ostatnie dwa miesiące nie chciała nikogo martwić. Ani rodziców, ani rodzeństwa, ani narzeczonej. Tym bardziej teraz gdy w ich życiu pojawił się ten chudy jak patyk, piegowaty dziewięciolatek, który dopiero uczył się, że może czuć się bezpiecznie. Nie było tutaj miejsca na słabości. Właściwie najchętniej w ogóle nie informowałaby ich o tym, co się wydarzyło, ale przecież i tak dowiedzieliby się z mediów. Poza tym była im to winna. Tak, jak był winna siostrze spotkanie, bo nie mogła zabronić jej, żeby przestała się przejmować, dlatego celowo zrobiła sobie przerwę między autopsjami i udała się kawiarni, w której pracowała Bonnie.
Weszła do środka, wpuszczając za sobą chłodne, listopadowe powietrze i od razu dostrzegła, jak młodsza siostra podbiega do lady, proponując jej dyniowe latte.
— Ohyda — skomentowała krótko Zaylee, choć wiedziała, że ta tylko się zgrywa. W końcu miała świadomość, że dla starszej Miller nie istnieje nic innego, poza czarną lurą. — Dobrze żyję — dodała, chociaż może powinna powiedzieć, że dobrze, że w ogóle żyje. — Naprawdę nie musicie na mnie chuchać i dmuchać. Mama dzwoniła dzisiaj już trzy razy — pożaliła się, bo dotychczas zdarzało jej się to tylko po tym, jak Zaylee została postrzelona w kościele wspólnoty chrześcijańskiej. To by wyjaśniało, że rodzice interesowali się nią tylko wtedy, gdy działy jej się jakieś nieszczęścia. — Daj mi duże Americano, Bon Jovi. I lepiej powiedz mi, co u ciebie. Nie mam najmniejszej ochoty gadać o Fosterze — zaznaczyła poważnym tonem, nawiązując do nazwiska swojego oprawcy, a także mordercy swojego mentora z Ottawy. Już wystarczyło, że za jakiś czas będzie musiała pojawić się w sądzie, żeby znów spojrzeć mu w oczy, w których nie było niczego, poza obłędem.

Bonnie Miller