MAPLE HEARTS | PBF

Wbrew temu co ostatnio się działo w jej życiu i jak się zachowywała, to naprawdę lubiła swoją pracę. Lubiła obserwować ludzi. Słuchać ich. Próbować im pomóc przejść przez gorszy okres w życiu i nauczyć ich odpowiednich narzędzi jak radzić sobie z problemami - tymi, z którymi obecnie się mierzą i z tymi, które nadejdą w przyszłości. Miała pewną satysfakcję z dobrze postawionej diagnozy i pożegnaniem się z pacjentem w pełni zdrowym, wyposażonym w instrukcje jak się podnieść w cięższej sytuacji. To była ta dawka adrenaliny, która ją napędzała do działania. Do rozwijania się, do brania kolejnych pacjentów i czuć dumę ze swojej pracy na koniec dnia.
Ale też dosyć szybko zdała sobie sprawę, że to nie będzie lekki zawód. Mimo braku wykształcenia stricte medycznego, to przecież miała do czynienia z chorobami i to często znacznie gorszymi, bo takimi , które nie widać na rentgenie. Z chorobami bardzo często bagatelizowanymi, a nie raz prowadzącymi do śmierci. Dlatego już na studiach uczono ich jak sobie radzić ze stresem oraz jak odpowiednio rozdzielać pracę od życia osobistego.
Nie było to zawsze łatwe zadanie. Szczególnie, gdy w grę wchodziło tak realne zagrożenie jak porwanie przez seryjnego mordercę. Do takiej terapii zaliczały się spotkania z Zaylee, której starała się pomóc już od jakiegoś czasu. Widząc delikatną poprawę z każdym kolejnym dniem, co było w oczach Mary niesamowitym osiągnięciem. Starała się też na nią nie naciskać i dawać jej bezpieczną przestrzeń, aby mogła się poczuć na tyle komfortowo, by móc jej zaufać. Jednak po takich przeżyciach, Lakefield była przygotowana na długą przeprawę.
- Co dobrego słychać Zaylee? Czy jesteś w stanie wymienić dwie pozytywne rzeczy, które wydarzyły się w Twoim życiu w ostatnim tygodniu?- spytała z delikatnym uśmiechem, gdy brunetka usiadła na kanapie naprzeciwko. Mara lubiła zaczynać spotkania od pozytywnych akcentów. Przynajmniej w momencie, gdy wiedziała, że już jakiś etap przepracowali. Siedziała ze swoim notesem i długopisem w ręce, by móc notować najważniejsze informacje. Nie chciała o niczym zapomnieć, a pisanie przy komputerze wydawało jej się swego rodzaju nietaktem w trakcie rozmowy z drugą osobą.


zaylee miller

Mięły dwa miesiące, odkąd zaczęła uczęszczać na terapię z własnej, nieprzymuszonej woli. Robiła to głównie ze względu na samą siebie. Nie dla Eviny, nie dla przełożonych, ale właśnie dla własnego zdrowia psychicznego. Chciała odzyskać pełną kontrolę po tym, jakie piekło zgotował jej Caleb Foster, który, działając z chęci zemsty, obrał sobie na cel kanadyjskich koronerów. Krok po kroku na nowo uczyła się oddzielać fakty od emocji i prawdę od domysłów. Mimo to niektóre granice wciąż pozostawały rozmazane, bo seryjny morderca zaszczepił w niej coś, czego nie można było wydłubać żadną wizytą u terapeuty. A jednak Zaylee dzielnie stawiała się w gabinecie zawsze pod koniec tygodnia, aby móc przepracować kolejne fragmenty swoich lęków.
Tutaj — w tym pomieszczeniu z ciepłym światłem lamp i spokojnym spojrzeniem Lakefield — mogła rozkładać swoje myśli i uczucia na części. Trochę tak, jak sama robiła to z ciałami podczas autopsji. Oddzielenie przyczyny od skutku było teraz jej sekcją jej osobistego świata. Czasem zjawiała się na wizytach zmęczona, z oczami podkreślonymi bezsenną nocą albo natłokiem pracy. Czasem całkiem zobojętniała. A czasem z dłoniami zaciśniętymi tak mocno, że aż jej knykcie bielały, bo chciała po prostu wrócić do domu po całym dniu spędzonym w prosektorium i nie marzyła o niczym innym, jak o szybko skończonej sesji.
Tego późnego popołudnia było jej naprawdę wszystko jedno. Zajęła miejsce naprzeciwko psychoterapeutki i uniosła do ust szklankę z wodą. Przez chwilę zastanawiała się nad jej pytaniem z wysoko uniesionymi brwiami, ale w końcu wzruszyła ramionami, odkładając naczynie na stolik.
— Zajebisty seks z narzeczoną i nietypowy przypadek na stole sekcyjnym — odparła w końcu, zakładając nogę na nogę. Przywarła plecami do oparcia, co pozwoliło jej poczuć się swobodniej. Pamiętała swoje pierwsze wizyty w tym gabinecie, które odbywały się trzy razy w tygodniu i które pozwoliły jej wrócić do pracy. Bez tego przełożeni nie mieliby pewności, że Miller faktycznie była gotowa. — Czy to wystarczająco pozytywne aspekty? Chcesz znać szczegóły? — zapytała z kpiącym uśmiechem, ale nie sądziła, żeby Lakefield zapragnęła wdawać się w detale. O ile Swanson prawie doprowadziła ją w łóżku do dewastacji, co było niesamowicie przyjemne, to porzucone w lesie ciało denatki, które nie miało w sobie żadnych wnętrzności, mogło być dla niektórych dość obrzydliwe.

Mara Lakefield

Nie chodziła na terapię dla przyjemności. Uczestniczyła w niej dla spokojnej głowy. Początki nie były łatwe, ale z każdym kolejnym spotkaniem Miller otwierała się nieco bardziej. Nigdy nie do końca, ale progres stał się zauważalny. Na tyle, żeby sama Lakefield widziała te zmiany.
Ale Zaylee nie uważała, aby wymienione przez nią dwa pozytywne aspekty minionego tygodnia były czymś nieistotnym. Wręcz przeciwnie — gdyby Mara lepiej jej słuchała i należycie wypełniała swoje obowiązki, wiedziałaby, że seks i praca odgrywały w życiu Miller ważne role. Może nawet najważniejsze. Może jednak trzeba będzie zmienić terapeutę?
— Poczekaj — parsknęła pod nosem, odrywając plecy od kanapy i pochylając się w przód, aby móc lepiej przyjrzeć się Lakefield. — Daję ci odpowiedź, a gdy masz szansę na poznanie szczegółów, znów nawiązujesz do tych zasranych pozytywów. No, kurwa, chyba są pozytywne, skoro ci o tym mówię. Ale nie będę z tobą rozmawiać o ruchaniu. Ani o zwłokach bez wnętrzności. I nie jest to ze sobą powiązane — zaznaczyła, gdyby jednak Mara jakimś cudem chciała połączyć te dwie rzeczy.
Miller nigdy nie była łatwą pacjentką, ze względu na swój cięty język i wszechobecny sarkazm. Dodatkowo zaczynała uważać, że już wcale nie potrzebuje tych durnych terapii. Nie sądziła, że Mara zdoła wykrzesać z niej jeszcze cokolwiek, poza ironią i łapaniem za słówka.
Ponownie opadła na kanapę, krzyżując ręce na piersiach. Pozycja zamknięta, niech lepiej dobrze to zanotuje w tym swoim kajeciku.
— Sęk w tym, że wcale nie mam ochoty ci o niczym opowiadać — stwierdziła po chwili. Zresztą całkowicie zgodnie z prawdą. Nie czuła takie potrzeby. Zdawała sobie sprawę z tego, że Lakefield wykonuje swoją robotę, ale nigdy nie było powiedziane, że Zaylee będzie z nią współpracować bez większych komplikacji. Nigdy nie była zbyt wylewna i nie odczuwała wewnętrznej chęci, aby dzielić się z kimkolwiek o tym, co czuła. Może dlatego od początku ich sesji Miller nie była do końca szczera i wielokrotnie mówiła to, co terapeutka chciała usłyszeć. — To ty jesteś tutaj od zadawania pytań — przypomniała jej, jasno dając do zrozumienia, że nie zamierzała mówić sama z siebie.
Zaylee była z zawodu lekarzem. Wiedziała, jak działa ludzkie ciało, łącznie z głową. Wiedziała też, za co odpowiadają poszczególne receptory w mózgu i że niski poziom serotoniny powoduje irytację, a kora przedczołowa przez nadmiar stresu nie potrafi tego zahamować. A po tym, co wydarzyło się dwa miesiące temu, Miller często była wkurwiona.

Mara Lakefield

Nie wiedziała, czy te wizyty miały jakikolwiek wpływ na jej samopoczucie. Większość przepracowywała sobie sama w głowie, w dużej mierze korzystając ze wsparcia bliskich. Na początku myślała, że te terapia będzie niezbędna, ale z każdą kolejnym spotkaniem odczucia stawały się mieszane.
— Mówisz, że też mogę zadawać pytania, więc ci je zadałam — zauważyła, bo czy nie o tym właśnie wspomniała Lakefield? Czy nie powiedziała, że Zaylee również może je zadawać? No właśnie. — Dlatego zapytałam, czy według ciebie seks i nietypowy przypadek autopsji są według ciebie wystarczająco pozytywnym aspektami. Nie odpowiedziałaś — powiedziała, nie spuszczając z niej wzroku.
Odnosiła nieodparte wrażenie, że Mara czasami sama gubiła się w swoich wypowiedziach. Najpierw twierdziła, że jej terapie nie polegają na przepytywaniu i że Miller również mogła pytać, a kiedy już tak się działo, Lakefield chciała potwierdzeń. Chociaż wyraziła się jasno. No jaśniej, to już się chyba nie dało.
— Nie mam żadnych wątpliwości związanych z moim życiem — dodała pewnie. Bo nawet jeśli takie gdzieś się pojawiały, nie zamierzała dzielić się nimi z obcą osobą. Bo jakby nie patrzeć, Mara nie była dla niej nikim bliskim. Wykonywała swoje obowiązki. Zupełnie, jak Zaylee, która przychodziła tutaj z poczucia obowiązku. — Ale podrzucę ci małą sugestię — nachyliła się w przód. — W moim przypadku, jeśli chcesz się czegoś dowiedzieć, musisz zadawać pytania — powiedziała konspiracyjnym tonem. — Przychodzę do ciebie od dwóch miesięcy i jeszcze tego nie zauważyłaś? Nie mogę ciągle prowadzić cię za rękę — pokręciła głową z udawanym niedowierzaniem.
W rzeczywistości naprawdę tak myślała. Za każdym razem musiała naprowadzać Marę, aby ta cokolwiek z niej wyciągnęła. A przecież nietrudno było zakodować, że Miller nie była skora do zwierzeń. Pokazała to już na pierwszym spotkaniu. A później na kolejnym. I jeszcze jednym. I tak przez bite dwa miesiące. Teoretycznie Lakefield miała jej pomagać, w praktyce Zaylee brnęła przez wszystko bez jej pomocy. Może wcale już nie potrzebowała tej terapii? Może to był właśnie moment, w którym powinny się rozstać i podziękować sobie wzajemnie za współpracę, która przez ten cały czas była mniej niż bardziej udana? Skoro do tej pory Mara nie umiała jej rozgryźć, nic nie wskazywało, że w najbliższej przyszłości to się wydarzy.

Mara Lakefield

Wywróciła ostentacyjnie oczami. Wszystko, co mówiła Mara, spływało po niej, jak po kaczce. Pogrywała z nią w jakąś swoją psychologiczną gierkę, w którą Zaylee nie chciała dać się wciągnąć. Była na to zbyt dumna. I zbyt uparta. Mogłaby z nią polemizować, wyprowadzić z błędu sensownym argumentem, ale z każdą kolejną chwilą cierpliwość Miller sięgała zenitu.
— Manewry? — parsknęła śmiechem. — Masz na myśli naciąganie rzeczywistości? Nie, zwykle mocno stąpam po ziemi, bo jestem pierdoloną realistką. Tylko tutaj czuję się, jak w innym świecie. Odrealniona. Bo próbujesz mi wmówić, że powinnam coś czuć i okazywać te uczucia, nawet jeśli nie mam na to ochoty — odparła niewzruszenie. Albo jedynie ze wzruszeniem ramion.
Nie mogła się z nią zgodzić w kwestii snu. Od pewnego czasu przesypiała całe noce, bez wybudzania i sprawdzania, czy nikt przypadkiem nie chce jej skrzywdzić. Zresztą w jej zawodzie sen nigdy nie był priorytetem. Zwykle sypiała krótko, a z łóżka zrywał ją telefon, zmuszający do stawienia się na miejscu zbrodni, gdzie musiała ustalić przyczynę i czas zgonu. Żyła szybko i intensywnie, ale nigdy nie zganiała tego na brak wystarczającej ilości snu.
— To zrozumiałe, że wolałabym być teraz w domu i pieprzyć się ze swoją kobietą — odparła, bo to akurat było oczywiste. — Ale jestem tutaj. Mimo że, jak stwierdziłaś, wcale nie muszę. Nie chcę zmieniać terapeuty i nie potrzebuję brać tabletek nasennych. Stawiasz mi psychoanalizę, a jednak podążasz w złym kierunku. I nie chodzi tutaj o to czy cię lubię, czy nie — urwała na moment, zastanawiając się przez chwilę, czy w ogóle darzyła Lakefield jakimiś uczuciami. Szybko stwierdziła, że kobieta była dla niej kompletnie neutralna. Nie znały się na innej płaszczyźnie, niż obecna. — Jestem tutaj, bo chcę to dopiąć do końca. Tylko nie pomagasz, kiedy zachowujesz się tak, jakbyś siedziała mi w głowie. Bo nie siedzisz w niej. Starasz mi się wmówić, co myślę, ale nie masz o niczym pojęcia. Masz po prostu niewłaściwie podejście do pacjenta. Konkretnie do mnie, bo może innych rozgryzasz bez problemu. Nie jestem typem, który zacznie ci się zwierzać albo nagle zaleję się potokiem łez. Zamiast podważać każde moje słowo i doszukując się w nich drugiego dna, wydedukuj cokolwiek z tego, co próbuję ci przekazać. Wydaje mi się, że nasze swobodne rozmowy, zanim zaczęłaś naciskać, szły nam znacznie lepiej — stwierdziła po obszernych wyjaśnieniach.
Zaylee nigdy nie była skora do zwierzeń i dostawała szału, gdy ktoś usiłował ciągnąć ją za język. Wszystko musiało wyjść samoistnie, właśnie podczas rozmowy. Ale bez co drugiego dlaczego i po co. To tak nie działało. Nie w jej przypadku. Cóż, nikt nigdy nie powiedział Marze, że będzie miała z nią lekko.

Mara Lakefield

Niewątpliwie na miejsce Miller znalazłoby się wielu chętnych z mniejszymi lubi większymi problemami. Wszak cały ten świat potrzebował psychiatry.
— Mówisz, że muszę nauczyć się oddzielać emocje od faktów. To nie sugestia, co powinnam robić i jak czuć? — tym razem to ona uniosła brwi. — Słowo "musisz" nadaje temu ton nakazu, a nie propozycji. Nie oczekuj, że dobiorę to jako prostą radę czy możliwość wyboru, bo właśnie próbujesz wskazać, jak mam zarządzać swoimi emocjami — wyjaśniła, zupełnie niewzruszona. I nie do końca wiedziała, o co chodziło Marze z kolejnymi słowami, bo chyba wyraziła się wystarczająco dobitnie, że ta podążała w niewłaściwym kierunku. Może gdzieś tam wdało się jakieś przejęzyczenie podczas słowotoku, ale nie zamierzała się w to dalej zagłębiać. Chyba nie było sensu.
W ogóle jak w całej tej terapii, która bardziej ją wkurwiała, niż przynosiła efekty. Może po prostu chodziło o to, że Zaylee nie nadwała się do czegoś takiego, bo nie lubiła, kiedy ktoś ją analizował i nietrafnie oceniał. Czy Lakfield naprawdę nie widziała, że Miller nie była jak każdy inny pacjent, który wdawał się z nią w dyskusje? Że nie można było sobie jej podporządkować według własnego widzimisię? Mówiła, kiedy miała na to ochotę i wyciągała własne wnioski z podejścia Mary. I wcale się z nimi nie zgadzała.
— Nie lubię przerywać czegoś w trakcie — oznajmiła, bo skoro już tutaj przyszła i zapłaciła za wizytę, nie zamierzała wychodzić w połowie jej trwania. — Ale podejrzewam, że to będzie nasze ostatnie spotkanie — zaznaczyła i chyba obie mogły odetchnąć z ulgą. Dwa miesiące nadszarpywania sobie nerwów. Po co dalej psuć sobie krew, jeśli mogły dać sobie spokój?
Zaylee doskonale pamiętała, jak przebiegł początek ich rozmowy. Wedle życzenia Mary, podała dwa pozytywne aspekty, których była pewna i zapytała, czy według psychoterapeutki są one wystarczająco pozytywne. A ta dopierdoliła się, uważając, że Miller miała jakieś wątpliwości, skoro o to zapytała. Nie, nie miała. Seks był zajebisty, trudny przypadek w prosektorium również. Gdyby nie była pewna, nie mówiłaby o tym. Ale chyba Lakefield nie byłaby sobą, gdyby nie snuła jakichś podejrzeń.
— Już wyjaśniłam — zaczęła, zakładając nogę na nogę, po czym znów przywarła plecami do oparcia kanapy, krzyżując ramiona. Bez znaczenia, po prostu tak było jej wygodniej. — Skoro o nich powiedziałam, to były w chuj pozytywne. A kiedy zainteresowałam się, czy według ciebie są wystarczająco pozytywne, przy czym posłużyłam się luźnym tonem na rozładowanie atmosfery, ty od razu zaczęłaś doszukiwać się drugiego dna. Po co? Czy przez te miesiące nie zauważyłaś, że zawsze mówię to, co myślę? — w tym miejscu rozłożyła bezradnie ręce, bo nigdy nie dała Marze powodów, aby uważała inaczej. Zawsze waliła prosto z mostu, nie pozostawiając żadnych wątpliwości. Nie ściemniała i nie owijała bawełnę, ale dla Mary to wciąż pozostawało niejasne. W takim razie w tej terapii coś było nie tak.

Mara Lakefield