MAPLE HEARTS | PBF

outfit

Ostatnim razem kiedy się widziała z Arthurem dowiedziała się o jego zaręczynach ze swoją siostrą, więc chyba to całkowicie normalne, że wychodząc od rodziców z domu powędrowała wprost z butelką Prosecco w ręku do mieszkania swojej przyjaciółki. Takie nowiny trzeba było w końcu opić, prawda? Tylko, że Mara niczego nie świętowała, a zapijała smutki. Chociaż do dzisiaj zachodziła w głowę, dlaczego ta wiadomość wyzwoliła w niej takie emocje? Była psychoterapeutką już z wieloletnim doświadczeniem i pomogła pewnie setkom ludzi, a przed samą sobą bała się być całkowicie szczera. Nie potrafiła się przyznać do tego, że pomimo upływu lat wciąż coś czuje do dawnego przyjaciela. A tym bardziej przed nim nigdy się do tego nie przyznała ani nie wyznała prawdziwego powodu, dlaczego się z nim nie prześpi. Sądziła, że tak będzie najlepiej dla nich obojga i przez wiele lat była pewna, że tak naprawdę jest. W końcu on sobie szalał z młodymi studentkami, ona zakochała się w mężu. Potem odciął się od niej utwierdzając ją w przekonaniu, że w takim razie nie znaczyła dla niego nic więcej poza ładnym ciałem do przelecenia. Skupiła się więc na małżeństwie i na pracy. Jak jej to ostatecznie wyszło? Może i miała już pewną renomę na rynku, ale także wieloletnią zdradę męża i jego ciążę z kochanką. Arthur natomiast jest szczęśliwie zakochany i żeni się z jej młodszą siostrą. Życie bywa niesamowicie przewrotne. A wystarczyło tylko, żeby oboje ze sobą szczerze porozmawiali w kwestii swoich uczuć. Tak niewiele, a zaraz tak wiele dla tej dwójki.
Jednak czasu nie cofną i sytuacja jest jaka jest, więc Mara zamierza się do niej dostosować. Czy tego chce czy nie - Arthur zostanie jej szwagrem. Będą rodziną, a ona już do końca życia będzie musiała oglądać jak okazuje czułość swojej żonie. Na samą myśl o tym robiło jej się niedobrze, więc przez ostatnie dni starała się jak mogła, aby nie myśleć o tym wszystkim. Biorąc dodatkowe zmiany w przychodni, by skupić się bardziej na problemach innych niż swoich własnych. Nie odzywała się do pary młodej, bo cóż by miała im powiedzieć? Tym bardziej, że jej siostra raczej nie wiedziała o jej znajomości z przyszłym mężem. Mara uznała, że to nie ona powinna ją o tym poinformować, więc po prostu odsunęła się w kąt dając im się cieszyć i przygotowywać do ślubu.
Widząc więc na wyświetlaczu zdjęcie siostry, jej serce momentalnie przyspieszyło. Zaczęło wręcz robić fikołki przyprawiając ją prawie o zawał serca. Na pewno już wie. Czy jest zła? Na pewno. Nakrzyczy na nią? Zabroni przyjść na ślub? A może będzie chciała się spotkać i to przegadać? Albo będzie z tego żartować? Mara spodziewała się wszystkiego, ale na pewno nie tego o co tak właściwie chodziło. Bo jak to, że ona ma pomóc Arthurowi wybrać garnitur? I to właśnie dzisiaj, bo przypomniało jej się dopiero teraz, że w sumie panna młoda nie powinna widzieć pana młodego przed ślubem w garniturze. I najlepiej żeby przy okazji jeszcze zrobiła mu psychoanalizę czy nie jest jakimś seryjnym mordercą. Tak, użyła właśnie takich słów. Oczywiście w żartobliwym tonie, ale akurat Marianne nie było ani trochę do śmiechu. Skoro ją poprosiła o taką przysługę, to najwyraźniej Art nie powiedział swojej narzeczonej, że kilka lat temu próbował zaciągnąć jej siostrę do łóżka. Czy to coś oznaczało?
Nie mogła przestać się nad tym zastanawiać, kiedy rozłączyła się z siostrą. Miała jeszcze jednego pacjenta, zanim skończy dzisiaj pracę i będzie musiała pojechać do galerii, by pooglądać jak Llewellyn paraduje przed nią w idealnie skrojonej koszuli i garniturze bądź o zgrozo w smokingu. Zadzwoniła więc szybko do sklepu prosząc ich o naszykowanie czarnego smokingu oraz garniturów w różnych kolorach - jasnoszarym, burgundowym czy butelkowej zieleni. Do tego oczywiście biała koszula i wszystko w jego rozmiarze, bo dziwnym trafem wciąż pamiętała jaki rozmiar nosi. Uznała, że gdy przyjadą i wszystko będzie już gotowe, pójdzie im znacznie szybciej, bo im mniej czasu ze sobą spędzą tym lepiej. Przynajmniej dla Mary.
Półtorej godziny później była już w salonie, gdzie zaprowadzili ją od razu do miejsca , gdzie znajdowała się przymierzalnia oraz kanapa, a także wszystkie ubrania o które prosiła. W oczekiwaniu na Arthura, stanęła przy wieszaku przyglądając się dokładniej propozycjom, które dla niego wybrała i zastanawiając się czy na pewno trafiła z rozmiarem. Jego ślub z jej siostrą przyprawiał ją o mdłości, ale nie chciała jednak żeby wyglądał jak jakiś kocmołuch wżeniając się w rodzinę Lakefield.


Arthur Llewellyn

Sytuacja po rodzinnym obiedzie była... Skomplikowana. Bardziej dla niego niż kogokolwiek innego. Powinien był powiedzieć swojej przyszłej żonie o Marze, lecz z jakiegoś powodu tego nie robił. Bo tak naprawdę czy było o czym rozmawiać? Tak, kiedyś podrywał jej siostrę, aczkolwiek to było lata temu. Nie wyszło im. Nawet nie zaczęli, więc czy naprawdę musiała o wszystkim wiedzieć? Tak przynajmniej próbował wytłumaczyć sobie dlaczego nie zrobił tego gdy tylko wrócili do swojego mieszkania. Później... Jakoś nie było okazji i tak to się toczyło.
Zdecydowanie powinien był się przyznać do tego, że z jakiegoś powodu nadal z nią flirtował. Nawet jeśli nie mogło do niczego między nimi dojść. Z dwóch powodów. Pierwszy, najważniejszy, ponieważ był zaręczony z jej siostrą. Drugi - ponieważ przecież nigdy go tak naprawdę nie chciała jako swojego partnera i mówiła o tym jasno od samego początku ich relacji. Dlatego to ich flirtowanie było zawsze takie frywolne. Nie dlatego, że żadne z nich nie mówiło tego kompletnie serio, a raczej oboje czuli się w tym bezkarnie ponieważ istniała ta granica, której ona nie pozwalała im przekroczyć. Tym razem mieli jeszcze drugą granicę, więc dlaczego tym razem czuł się winny? Cóż, wiedział dlaczego czuł się winny. Zajętym facetom nie wypada robić takich rzeczy. Nawet dla zabawy.
Mara jest teraz jego szwagierką, a raczej będzie, więc muszą się po prostu przyzwyczaić do swojego towarzystwa. Nauczyć się żyć ze sobą w zgodzie bez tego typu zagrywek. Na początku będzie pewnie trochę dziwnie, może nawet niezręcznie, ale mogą to zrobić. Nakreślić nowy scenariusz ich relacji. Oboje są dorośli, na pewno potrafią to zrobić. A to, co kiedyś między nimi było... Cóż. Nawet jeśli nadal tak łatwo do tego wracali, trzeba było to puścić w niepamięć. Zrzucić ostatnią sytuację na garb pewnej nostalgii, ale pójść naprzód. Tak właśnie powinni zrobić.
Jego wybranka też skutecznie pozwalała mu o tym zapomnieć tymi wszystkimi przygotowaniami do ślubu. Było mnóstwo rzeczy do załatwienia, był cholernie zajęty. Wszystko było na dobrej drodze by o wszystkim zapomnieć. By rozeszło się po kościach dopóki nie dostał radosnej wiadomości o tym, że to właśnie Mara pomoże mu w wyborze garnituru na ceremonię ponieważ według jakichś antycznych przesądów panna młoda nie powinna widzieć wcześniej swojego męża. Wydawało mu się, że to działa tylko w tę drugą stronę, lecz wygląda na to, że znów był w tych tematach doedukowany. Pozostawić ich we dwójkę, samych, bez nikogo, kto może im przeszkodzić? Wydawało się dość niebezpieczne, ale przecież nie powinno, prawda? Przecież już postanowił, że zaczną nowy rozdział. Tak, to musiało wypalić.
Z takim właśnie nastawieniem wszedł do salonu. Przywitał się z ekspedientką, uśmiechnął się i wtedy zobaczył Marę, która najwyraźniej nie zamierzała mu niczego ułatwiać. Oczywiście, miała prawo wyglądać dobrze. Seksownie, pięknie. Każdy miał do tego prawo, ale czy musiała to robić akurat przy nim? Doskonale wiedziała jak działają na niego sukienki z tego typu wycięciem. Rozmawiali o tym wielokrotnie. Do tego oczywiście doskonale podkreślała jej figurę i w tym właśnie momencie jego plan zaczynał się kruszyć. Bo znów to robił. Nie widział jej jedynie jako szwagierki. A miał, przecież miał. Tak sobie postanowił.
- To wszystko dla mnie? - zagaił zza jej pleców przyglądając jej się z dość tajemniczym wzrokiem omiotając jej sylwetkę nawet nie spoglądając na naszykowane garnitury, ale przecież nie wskazywał jednoznacznie o co mu chodzi, prawda?

Mara Lakefield

W tym wszystkim zrobiło się już trochę za późno by powiedzieć o wszystkim jego narzeczonej. Jak miał wytłumaczyć fakt, że nie powiedział jej ani przed samymi zaręczynami, ani tym bardziej po ich uroczystym obiedzie. Wcześniej mógł się zasłonić tym, że nie wiedział. Nie był pewien, a nawet głupim - wypadło mi z głowy. Teraz jednak? Jak miał wytłumaczyć fakt, że zatrzymał to dla siebie po obiedzie? Nie miał żadnej linii obrony. Jego przyszła żona była wyrozumiała, ale czy była gotowa dowiedzieć się, że kiedyś próbował nie tyle zaliczyć jej siostrę, co ją poderwać? Co więcej nie mógł powiedzieć, że nawet po latach jest mu zupełnie obojętna. Jego wzrok samoczynnie zsuwał się czy to w jej dekolt, na jej usta czy pośladki, kiedy była akurat odwrócona do niego tyłem. To zdawało się być silniejsze od niego. Nie, to było silniejsze od niego. A ona? Cóż, też nie była w tym wszystkim święta. To właśnie dla niego kołysała biodrami. Frywolnie z nim flirtowała i to jak na niego patrzyła? Chyba nie patrzyła tak gdy jeszcze była jego studentką. Oboje byli winni. Cholernie winni i jeśli pisną słówko... Żadne z nich nie wyjdzie z tego bez szwanku. Więc pewnie dlatego żadne z nich nie puściło pary z ust. Nie przyznało się. Przynajmniej sądząc po tym, że to właśnie ona została wybrana do pomocy przy wybraniu z nim garnituru. Nie posądzał swojej narzeczonej o tak wyrachowane gierki by go sprawdzać. Więc tak... Oboje byli winni tej sytuacji.
- Ja? Czekałaś na kogoś innego? - mruknął przyglądając się nieco uważniej jej sylwetce.
Zwłaszcza kiedy schyliła się po tę cholerną koszulę, a sukienka opięła się jeszcze mocniej na pewnych częściach jej ciała, których naprawdę próbował tym razem unikać. Walczył ze sobą. Bardzo mocno. Ale jego tęczówki dosłownie na ułamek sekundy spoczęły na jej krągłych pośladkach, a później odsłoniętej skórze nogi.
Cholera, Art, opanuj się, co sobie obiecałeś.
Kto, jak kto, ale on potrafił zauważyć, kiedy ktoś unika jego wzroku. Ona robiła to bardzo... nie tyle nieudolnie, co bardzo widocznie. Co go intrygowało. Tak, zawsze swobodnie flirtowali, podpuszczali się i nie brakowało w tym wszystkim seksualnego kontekstu, ale to wszystko dlatego, że nigdy przecież nie chciała się z nim przespać. Stąd zawsze był na straconej pozycji, a i tak nie dawał jej za wygraną. Więc jeśli nie chciała się z nim przespać i był jej tak obojętny, dlaczego teraz starała się go unikać? To nie miało większego sensu. To ona była tutaj psychologiem, lecz on również liznął trochę psychologii w swojej pracy profilera.
- Kazałaś naszykować? - zapytał podchodząc trochę bliżej - Chcesz mi powiedzieć, że wszystko już za mnie załatwiłaś? Czym sobie zasłużyłem? - może i go nie widziała, ale pewnie słyszała uśmiech w jego głosie, znali się już wystarczająco długo.
- Znasz mój rozmiar? - zdziwił się bo nie pamiętał żeby się kiedyś przy niej rozbierał
Czyżby kiedyś przejrzałą jego szafę, kiedy nie patrzył? Cóż za wścibska kobieta.
- Który proponujesz pierwszy? - zagaił jeszcze zanim zniknął za kotarą zaczynając się rozbierać, a jeśli zostawił trochę za mało materiału z jednej strony przez co można było wścibskim okiem spojrzeć do środka?
Cóż, każdy może popełnić taki błąd. Przecież nie miał się czego wstydzić. Wyglądał dobrze, na swój wiek niektórzy powiedzieliby, że nawet bardzo dobrze. Takie rzeczy się zdarzały. Jeśli kiedyś zaczną spędzać wspólnie wakacje pewnie nie raz zobaczy go na plaży. Wszystko grzecznie, tak jak sobie zaplanował. Nie robił nic złego.

Mara Lakefield

Skoro było już za późno na to by powiedzieć, co tak właściwie łączyło go z Marą, pozostało po prostu zachowywanie się z godnością i rozumem dorosłego człowieka. Bo tak naprawdę co miał teraz powiedzieć swojej narzeczonej? Hej, kiedyś próbowałem poderwać Twoją siostrę? Nie miał żadnej linii obrony, niczego, co jakoś złagodzi ten cios, który prędzej czy później nadejdzie. Nie mogli tego ukrywać w nieskończoność, a zawarcie jakiegoś paktu o tym, że nic nie powiedzą było całkowicie niesmaczne. Nie zrobiłby czegoś takiego. Więc pozostawało albo się przyznać albo czekać aż to samo wyjdzie. Bo wyjdzie. Jej siostra nie była głupia, inaczej by się w niej nie zakochał, a przynajmniej tak sądził bo jak widać, miał pewne przeświadczenia ku temu, że było to jednak zauroczenie.
Zawsze wierzył w to, że kiedy w końcu się zakocha, nie będzie w stanie spojrzeć na żadną inną kobietę. Nie w ten sam sposób, w który patrzy na swoją przyszłą żonę. To jednak zostało obalone tak szybko jak znaleźli się we dwójkę na tarasie ich rodziców. Ich rodziców do cholery, a on patrzył się nie tylko w jej dekolt, ale też pośladki, czy usta w które tak, znów miał ochotę się wpić tak jak te wszystkie lata temu. Zatem tak... Zaczynał trochę powątpiewać w to, czy rzeczywiście kocha Connie.
W swojej pracy spotkał już wiele naprawdę chorych sytuacji, aczkolwiek to, co miał teraz w swoim życiu? Uważał, że biło większość z nich na głowę. Kto inny może powiedzieć, że zakochał się w młodszej siostrze studentki, którą kiedyś próbował poderwać, albo nawet stworzyć relację? To logicznie nie miało najmniejszego sensu. Znaleźć się teraz w salonie przymierzając z nią garnitury? Jeszcze mniej. Tym bardziej kiedy jego wzrok znów uciekał tam, gdzie zdecydowanie nie powinien. Już czuł, że to będzie cholernie długie popołudnie.
- Więc co Cię tak pochłonęło, co? - zapytał wymownie rozglądając się po pomieszczeniu, w którym wyjątkowo nie było nikogo poza nimi.
- W takim razie dziękuję. Nie musiałaś tego robić, więc... dzięki. - powiedział to szczerze spoglądając na nią w ten ciepły, miękki sposób, który nie zdarzał się tak często pomiędzy kolejnymi falami ich zadziorności.
Nie zamierzał wchodzić teraz zbyt głęboko w to, dlaczego zrobiła, jak zrobiła. Jej powody należały do niej. Nie chciał się doszukiwać czegoś, czego może tutaj nie być. Robił to zdecydowanie zbyt długo, kiedy byli jeszcze oboje na uczelni. Kiedy ktoś mówi Ci, że nie chce z Tobą być, najlepiej wierzyć tej osobie na słowo. Tym bardziej, kiedy teraz nic nie mogło nawet między nimi być. Ta nieco gęstsza atmosfera, ukradkowe spojrzenia... To właśnie tylko tyle. Ukradkowe spojrzenia.
- Oh... Pamiętam. Tak samo jak tę czapkę z pomponem, którą chyba mam do dziś. - zaśmiał się cicho na wspomnienie tamtych świąt.
Tak, pamiętał doskonale jak na tej szanowanej uczelni był jednym z niewielu wykładowców, którzy świętowali właśnie w taki sposób. Przysporzyło mu to dużo plusów u studentów, a zwłaszcza studentek, więc jeśli chciała kiedyś odstraszyć swoje rywalki to niestety miało to nieco odwrotny skutek. Niemniej było to jedno z tych ciepłych i miłych wspomnień, które miał z tamtych czasów. Jego ciepły uśmiech tylko to potwierdzał.
- Kurde, gdyby tylko uczyli tego na biologii, kiedy przechodziliśmy przez różnicę pomiędzy płciami. - przewrócił oczami i zaraz uśmiechnął się do niej żartobliwie znikając za chwilę za kotarą.
Dobrze było mieć chwilę za tą kotarą. Nie mógł powiedzieć, że przebywanie w towarzystwie Mary go stresowało, ale... Może tak trochę było? Ponieważ zdawał sobie sprawę, że nie jest dla niego tylko przyszłą szwagierką, a kobietą, którą nadal widzi właśnie jako kobietę. Czuł się przez to winny. Problem w tym, że winny zawsze czuł się po fakcie, a nie w trakcie. Wyszedł do niej w tym szarym garniturze i było... dziwnie. Jej wzrok nie tyle go peszył, co nieco pobudzał. Chciał jej się podobać, a nie powinien.
Gdy złapali kontakt wzrokowy przy przymierzaniu kolejnego garnituru nie był speszony. Poczuł przyjemne mrowienie w dole podbrzusza wiedząc skąd właśnie przyszło to spojrzenie. Przecież nie oglądała jego pleców. Uśmiechnął się do niej filuternie, nawet odchylając się w taki sposób by mogła zobaczyć nieco więcej jego ciała. Jego wzrok natomiast starał się mówić - to Ty patrzysz. Przecież nie musiała. O wiele prościej było zająć się scrollowaniem w telefonie, prawda?
- Problem techniczny. Pomożesz? - zapytał spoglądając na nią w lustrze gdy odsłoniła materiał kotary - Metka cholernie mnie drapała, chciałem ją poprawić, ale właśnie... - uśmiechnął się do niej rozbrajająco kiedy zastała go bez spodni, marynarki, za to w koszuli, która była ściągnięta z jego pleców, aczkolwiek materiał opiął się na jego bicepsach w taki sposób, że nie mógł go ściągnąć w tradycyjny sposób.

Mara Lakefield

Jakoś nie wierzył, że nie było to nic istotnego, jeśli było w stanie zaprzątnąć jej głowę do tego stopnia, że nie usłyszała jak podchodzi. A warto wziąć pod uwagę, że to właśnie na niego czekała prawda? Z resztą znał ją na tyle by wiedzieć, kiedy po prostu usiłuje uniknąć jakiegoś tematu. To było w tym wszystkim najcięższe. Znali się, znali swoje zachowania. Ciężko było coś przed sobą ukryć. Zwłaszcza mowę ciała. Najmniejsze szczegóły miały znaczenie. Jednak postanowił nie ciągnąć jej dalej za język. Nie w tym temacie. Nie wszystko musiało być jakąś wielką konspiracją. Miała prawo do swoich małych sekretów. Kiedyś uwielbiał wszystko z niej wyciągać, aczkolwiek teraz, po latach, nie czuł się już na tak uprzywilejowanej pozycji. Jeśli chce coś powiedzieć musi to zrobić sama. Chyba, że będzie widział, że coś naprawdę dużego zżera ją od środka. Wtedy pewnie poczuje potrzebę interwencji. Nie teraz, nie dzisiaj. Mieli przed sobą jeszcze pewnie całkiem długie popołudnie wbrew temu jak skutecznie próbowała je ukrócić.
- Oh, przestań... Jak mógłbym wyrzucić taki prezent i to od razu? - spojrzał na nią nieco urażony, że w ogóle tak pomyślała - Mam w niej nawet zdjęcia chyba z zeszłego roku. Ten sweter natomiast... On nie był takim hitem. - wzruszył tylko ramionami z przepraszającym uśmiechem.
Chyba nie mogła mieć mu za złe, że nie zatrzymał absolutnie każdego prezentu, który od niej dostał. Jego wyjazd przecież całkowicie nie przekreślił ich relacji. Ta po prostu musiała się z czasem skończyć. Zawsze byli ze sobą dość szczerzy. Jeśli tego zabrakło, to wszystko również traciło sens. A on nie mógł z pełnym przekonaniem powiedzieć, że jest szczęśliwy, że wychodzi za tamtego faceta. Może nie słyszał zbyt wielu niepochlebnych rzeczy na jego temat, ale coś mu podpowiadało, że nie jest to dobry wybór. Nie zdobył się natomiast na to żeby jej to wprost powiedzieć. Uważał, że jako dobry przyjaciel powinien ją wspierać, nawet, jeśli czuł, że to nie jest dobra decyzja. Tym bardziej, że nie chciał by była z kimkolwiek. Tak, to samolubne, ale wtedy chciał by była z nim. Jednak upartość panienki Lakefield nie znała granic. Choć może lepiej było powiedzieć, że potrafiła właśnie wyznaczyć bardzo mocne granice. To wszystko było cholernie pogmatwane. Zbyt pogmatwane żeby to wtedy kontynuować. I tak, czasami tęsknił za ich relacją. Podświadomie pewnie tak bardzo, że teraz żenił się z jej młodszą siostrą.
- Od razu delikatny... Jestem już trochę za stary na dyskomfort. - zaśmiał się cicho czekając aż pojawi się za jego kotarką.
To nie do końca miało tak wyglądać. Wszystko miało być zupełnie normalne. On się trochę zaplątał, więc poprosił o pomoc. Nie musiał wszystkiego robić sam. Jednak jak to z nimi bywało, nic nie mogło być po prostu takie proste. Od pierwszego dotyku na swojej skórze stał się jej mocno świadomy. Każdego przesunięcia paznokci po jego nagiej skórze. Ich kontaktu. Tego jak blisko stali teraz naprzeciwko siebie. Jego nagość nie miała tutaj większego znaczenia. To na niej skupiał swoją uwagę. Na jej dekolcie. temperaturze jej ciała, która momentalnie zaczęła wzrastać. Tych pełnych ustach, które mógłby teraz pocałować. Wystarczyło pochylić się nieco do przodu. Od razu przypomniał sobie jak na niego wcześniej patrzyła. Gdzie patrzyła. Co spowodowało, że poczuł pewien ucisk w swoich bokserkach. Zdał sobie sprawę też z tego co miała na sobie. Jak chętnie skorzystałby z tego wycięcia by przyciągnąć jej nogę do swojego biodra i przycisnąć ją swoim ciałem. Dobrze, że miał teraz skrępowane ręce za swoimi plecami. Chyba to ratowało go właśnie od popełnienia naprawdę wielkiego błędu.
Mogła to pewnie bardzo skutecznie wyczytać z jego wzroku. Tego jak patrzył w jej tęczówki. Tego płomienia, którego nie próbował nawet ukryć. Nie potrafił. Chyba nawet nie zamierzał. Zrobił by to i wiele więcej. Gdyby tylko mógł. Gdyby tylko mu pozwoliła.
- Nie mogę poślubić Connie... - wyszeptał nagle zrezygnowanym i zbolałym głosem.
To bolało, bo jeszcze te kilka miesięcy temu naprawdę tego chciał. Naprawdę myślał, że się zakochał. Dopóki nie pojawiła się na horyzoncie Mara. Zmieniła wszystko. Nie byłoby fair brnąć w to dalej wiedząc, że nie jest dla niego tą jedyną. Ostatnie czego chciał to zranić swoją przyszłą żonę, ale zrobiłby to mocniej gdyby został. Gdyby brnął w to dalej. To jego wina. Tę decyzję musiał wziąć na siebie. To wszystko sprawiło jednak, że czar tego momentu nagle prysł. Tak szybko jak się pojawił.
- Już sobie jakoś poradzę. Dzięki Mara. - wysilił się na lekki uśmiech zanim zarzucił sobie koszulę z powrotem na barki robiąc krok do tyłu.

Mara Lakefield

- Dlatego kupiłaś mi ten sweter? Chciałaś mieć własnego Darcy w domu? - uśmiechnął się do niej wymownie - Czasami ten domowy jest lepszy. - puścił jej oczko z zadziornym uśmiechem i tą certyfikowaną już pewnością siebie.
Doskonale pamiętał te kilka wieczorów, które spędzili razem oglądając różne romantyczne komedie ponieważ Mara stwierdziła, że każdy szanujący się facet powinien znać klasyki jeśli chce kiedyś znaleźć kobietę, a nie tylko dziewczynę na jedną noc. Spędzili zatem kilkanaście godzin na uzupełnianiu jego wiedzy w żeńskiej kinematografii. Musiał stwierdzić, że nie wszystkie tytuły były takie złe. Niektóre nawet mu się podobały, chociaż nie mógł tego całkowicie otwarcie przed nią przyznać. Zwłaszcza, że ona dała się namówić zaledwie na dwa tytuły jeśli chodziło o gówniane kino akcji, które było jego guilty pleasure. Takie tytuły ja szybcy i wściekli czy expendables. Mógł to oglądać przynajmniej raz w miesiącu. Zamierzał też kiedyś przesiedzieć z nią cały weekend na edycjach rozszerzonych władcy pierścieni. Nawet by dla niej ugotował, a może też przebrał. To się niestety nigdy nie udało. Wolała spędzić ten czas z nowym chłopakiem zamiast... no właśnie. Nigdy do końca nie określili kim dla siebie są. Chcieliby powiedzieć, że przyjaciółmi, ale nigdy nie byli tylko tym. Nie z tym całym flirtem i nie spełnionymi pragnieniami. Pragnieniami, których cały czas to ona im odmawiała, a teraz tak chętnie ponownie je wybudzała.
Bo to, co robili teraz było bardzo nie na miejscu. Tak jak on miał jeszcze pewną wymówkę mając skrępowane ręce za plecami tak Mara? Dość swobodnie właśnie przesunęła swoje dłonie na partie jego ciała, które wcale nie potrzebowały w tym momencie pomocy. Nie mógł nic poradzić na to jak reagowało jego ciało. Czy to poniżej pasa, czy powyżej. Naprawdę dziękował opatrzności, że miał w tym momencie zajęte ręce. W przeciwnym razie pewnie już przyciskał by ją do ściany podnosząc ją za pośladki. Jedyne, o czym w tym momencie myślał to właśnie by wpić się w jej usta, poczuć jej ciało pod swoim. Dotknąć tego, czego nie było mu dane te kilka lat temu. Posmakować tego, co zakazane. Była mniej niż na wyciągnięcie ręki. Wystarczyło się pochylić.
Nie mógł, cholera nie mógł tego zrobić. Ani jej ani tym bardziej jej siostrze. Nie chciał być tym facetem, który zdradza i to jeszcze z rodziną swojej narzeczonej? Connie nigdy by się z tego nie podniosła. Mara też by pewnie sobie nie wybaczyła. Nie chciał spieprzyć życia dwóch kobiet, na których najbardziej mu zależało. Bo tak, uświadomił sobie, że zależy mu na Marze. Bardziej niż przypuszczał. Dlatego się odsunął. Uświadomił sobie, że nie może poślubić Connie, jeśli tak myśli o Marze. Nie kiedy przed chwilą byli tak blisko i oboje tego chcieli. Dlaczego oboje tego chcieli? Co się zmieniło, jeśli wcześniej tego nie chciała? To wszystko zbyt się skomplikowało.
Nie spodziewał się, że Mara znów na niego napadnie w tej przymierzalni. Tylko nie tak, jak chciał tego jeszcze kilkanaście sekund temu. Był zdziwiony, zażenowany, a z każdym kolejnym słowem również zirytowany. Doskonale wiedział, jak zawalał sprawę. Nie trzeba mu było tego przypominać. Przecież robił to, co należało. Próbował zachować się jak mężczyzna i nie brnąć w to, co tylko wszystkich zrani. Nie wiedział skąd to wychodziło. Wydawało mu się, że mówiła bardziej o sobie niż o Connie. W końcu z nią miał od samego początku szlachetne intencje. Naprawdę myślał, że się zakochał. Naprawdę myślał, że może być tą jedyną.
- Staram się! - warknął wkurzony łapiąc jej dłoń na swoim torsie by zaraz przycisnąć ją do lustra nad jej głową - Staram się być wiernym narzeczonym. Zachować się fair. Nie wodzić nikogo za nos! - zbliżył się do niej opierając się o lustro i zamykając ją między swoimi rękoma - Tego chcesz dla Connie? Męża, który ogląda się za jej siostrą? Takiego, którego jedyne, co powstrzymało przed zdradą to skrępowane ręce? - patrzył jej prosto w oczy z pewnym wyrzutem.
- Naprawdę myślałem, że ją kocham Mara. Nie bawiłem się jej uczuciami. Zawsze wierzyłem, że jak się zakocham, nie będę oglądać się za jakąkolwiek kobietą i nie oglądałem się. Aż nie zobaczyłem Ciebie. - powiedział ciszej z mieszaniną żalu oraz zrezygnowania - Więc tak, nie mogę poślubić Connie, jeśli widzę w Tobie kobietę. Tę, której nie udało mi się zdobyć, a cholernie chciałem. - nie przelecieć, posiąść w każdym znaczeniu tego słowa.
Puścił w końcu jej dłoń, którą pewnie nieco za mocno przyciskał właśnie do lustra. Nie potrafił jej w tym momencie spojrzeć w oczy. Nadal pozostawał blisko, nie odsunął się. Wiedział, co ma robić. Co musi zrobić. Nie był tylko na to gotowy.

Mara Lakefield