MAPLE HEARTS | PBF

- Te quiero, Pilar… pero no sé qué hacer con eso - powiedział to. A ten głos w głowie cały czas powtarzał, tylko tego nie mów, bo to spierdolisz. Ale Madox to akurat w spierdalaniu wszystkiego miał jakiś mistrzowski pas i naturalny dar do tego. Więc to nawet nie byłoby jakieś dziwne...
Kocham Cię, Pilar… ale nie wiem, co z tym zrobić - bo naprawdę nie wiedział, co się robi z takimi uczuciami. Co się robi z takimi wyznaniami. Chociaż w ich przypadku pewnie najrozsądniej byłoby zostawić je dla siebie.
Zaraz, ale gdzie ten rozsądek? Nie było go.
Już nawet nie było tego cichego głosu.

- Widzę... Ciebie Cherry - mruknął prosto do jej ucha, bo tym razem to on pochylał się w jej kierunku, jego ciepły oddech omiótł jej szyję, ale za chwilę Madox wyprostował się i oparł o bar - na co masz ochotę Charity? - zapytał i przysunął do siebie swoją szklankę, żeby podnieść ją do ust, żeby wypić z niej dwa spore łyki. Wciąż mu nie smakowało, ale i tak już nie miał o to na kogo krzyczeć, bo barman wciąż nie wrócił.
- Może zaczniemy od drinka? - zapytał, a tę zimną szklankę odstawił tuż obok jej dłoni opartej na ladzie, tak żeby ją poczuła na ciepłej skórze.
Madox chciał, czy nie, to musiał jednak przejść za bar, żeby tego drinka Cherry przygotować. Chociaż prawda jest taka, że wolał to nawet zrobić sam, niż zlecać temu nieudolnemu barmanowi.
- Co pijesz? - zapytał i tym razem pochylił się w jej kierunku przez ladę, tak że te łańcuszki z jego szyi opadły na jej ręce oparte na kontuarze, mogła to poczuć.

Bo Madox był wściekły, i jakiś rozkojarzony, bo chociaż starał się skupić na tym, co się wydarzyło w Emptiness, jakoś to wszystko ułożyć w głowie, to jego myśli wciąż wracały do pewnej brunetki, która spędziła z nim te intensywne trzy dni w dzikim Medellin.
Tylko, że kiedy on w końcu wszedł do salonu, kiedy dotarł do niego dźwięk telewizora, a spojrzenie zatrzymało się na kanapie, na której... leżała zupełnie inna brunetka. To telefon aż wysunął mu się z ręki, zsunął po szyi na tors i Madox chciał go złapać, ale zamiast tego zrobił jakiś niekontrolowany ruch i ten telefon kopnął... prosto w kanapę, na której siedziała Debbie. Całe szczęście, że nie w nią.
- Debbie? Co Ty tutaj kurwa robisz? - rzucił od razu, jeszcze zanim zrobił krok w jej kierunku, uniósł jedną brew. Chyba była ostatnią osobą, której by się tutaj spodziewał, zwłaszcza, że ostatnio wywaliła go z mieszkania w samych bokserkach, na śnieg... Chociaż litościwie wyrzuciła mu wtedy ciuchy przez okno.

Kto by się spodziewał, że po urlopie w Kolumbii, w pięknym, intensywnym Medellin, Madox wyląduje w szpitalu i to jeszcze przed gabinetem Aislynne Lennox?
On na pewno na to nie liczył, bo po tym wyjeździe oczekiwał czegoś zgoła innego, raczej odpoczynku, jakiegoś takiego spokoju. Tego, że wróci z naładowanymi bateriami, a później przez rok będzie mógł sobie wspominać ten udany urlop. Bo co tam mogło pójść nie tak?
A no właśnie wszystko. Wszystko cały czas szło nie tak, do tego stopnia, że w pewnym momencie Noriega dostał w łeb metalową tacką, tak, że skończył na pogotowiu z wstrząsem mózgu. Tylko, że Madox wcale nie miał czasu tam leżeć na obserwacji, bo był właśnie świadkiem na bardzo intensywnym, wielkim, kolumbijskim weselu, więc od razu się wypisał na własne żądanie, kiedy tylko zrobiło mu się lepiej, kiedy tylko w głowie przestało się kręcić. Chociaż później pewnie kręciło mu się w niej jeszcze kilka razy, ale to już może za sprawą pewnej brunetki.
I teraz też mu się zakręciło, kiedy do swojego gabinetu zaprosiła go, ale blondynka. Tylko, że to była akurat taka dobrze mu znajoma blondynka. Czemu on tego nie skojarzył, kiedy skierowali go na konsultację do doktor Lennox?