MAPLE HEARTS | PBF

Dzieciństwo - Ciche piekło za zamkniętymi drzwiami;
Ojciec – wiecznie pijany; alkoholik, nieprzewidywalny i agresywny. Ale przemoc nie była tutaj codziennością. Była on losowym „rytuałem” zależnym od tego czy ojciec danego dnia nie przegrał większości swoich oszczędności. Matka – zdecydowanie emocjonalna dyktatorka. Jaka była? Zawsze ironicznie uśmiechnięta, zawsze kontrolująca, zimna oraz pewna swoich zasad i sposobu wychowywania Mavericka oraz jego młodszej siostry.
Maverick – krzyknęła stanowczo, zimno wzrokiem surowej matki – Masz być perfekcyjny. Spójrz tylko na niego – wskazała wzrokiem na ojca leżącego na łóżku całkowicie pozbawionego życia po tym jak przegrał całą wypłatę w kasynie – Chcesz być jak on? – oczy Mavericka przepełnione strachem spojrzały na matkę z lękiem.
Nie. Mamo – powiedział wtulając się w materiał długiej czerwonej sukni matki nie chcąc być tym, co prezentował jego ojciec.
Jako twór matki był pozbawiony uczuć i emocji. Jako dziecko nie płakał – obserwował i rejestrował ucząc się rozczytywać twarze by być lepszym niż inni. Już jako 9-latek tworzył scenariusze w głowie — jak powinien się zachować, co powiedzieć, by "nie obudzić ojca", "nie zawieść matki". To był dopiero początek jego perfekcyjnego odgrywania ról.
Dojrzewanie - Rodząca się szaleńcza obsesja.
W szkole był cichy, ale też idealny. Nie wyróżniał się z tłumu, lecz z boku rozwiązywał wiele konfliktów stając się największą fascynacją - ale zagadką swoich rówieśników. Nauczyciele go uwielbiali – zawsze perfekcyjnie przygotowany, ubrany i gotowy do działania zza kulis.
Pierwsza miłość? Pierwsza obsesja? Pierwsze załamanie? – W drugim roku nauki zakochał się w bibliotekarce – choć nigdy nie odważył się do niej poważnie zagadać. Zawsze wypożyczał książki gdy jej nie było. Planował wszystko – znał jej grafik, znał jej ulubione jedzenie, filmy i kwiaty które codziennie jej wysyłał „od cichego wielbiciela”. Jednak sprawiło to, że kobieta myśląc że to od jej narzeczonego wyprowadziła się z miasta, a dźwięk po niej już na zawsze zaginął. Tak jak jego chęć do miłości i tego, że nie pozwoli już więcej nikomu odejść bez „pożegnania”.
„Dorosłość” – zawód profilera jako legalna forma obsesji.
Zafascynowany psychologią, kryminologią oraz światem przestępczym wybrał się na studia. Nie byle jakie– psychologię kryminalną. Od razu prowadził notatki, bacznie analizował każdego, zapisywał oraz rysował profile przestępców z opisów które słyszał na wykładach.
Był perfekcyjny, już jako student wyróżniał się talentem do zawodu – został nawet wyróżniony przez komendanta głównego Toronto Police Servers za artykuł który pozwolił rozwiązać profil seryjnego mordercy - którego długo opracowywali Jego perfekcjonizm był też tym co przerażało innych – był tak skuteczny, że potrafił wchodzić do myśli innych bez pomocy żadnych słów.
Zawód profilera? W końcu legalnie mógł wchodzić w głowy ludzi. Opisywał przestępców z taką precyzją, jakby znał ich osobiście. Bo znał ich od środka – rozumiał ich więcej, niż przyznałby komukolwiek.
Profiler – maska doskonałości = aktor doskonały
Na służbie: Profesjonalny, spokojny, charyzmatyczny. Nienachalny, ale słuchany. Zawsze w cieniu, ale najczęściej trafiał w punkt. Oficjalnie – wzór. Nieoficjalnie –tajemnica.
Po służbie: Czas na analizę swoich ofiar – samotne kobiety, niezależne, zagubione. Wybierał je z bazy danych, raportów, obserwacji. Tworzył ich profil zanim je poznał.
Grał role: Idealnego partnera, przypadkowego znajomego, wspierającego nieznajomego. Tworzył sytuacje, by one myślały, że to one wybierają jego. Gdy były gotowe – przejmował kontrolę.
Uzależnienie – eden – nieodwracalny stan
Nie potrafi już inaczej: Każda relacja to dla niego zadanie, test, projekt. Kobiety nie są osobami – są historiami do napisania. On – redaktorem, który wie, co usunąć, a co dodać.
Adrenalina: Nie szuka seksu czy miłości – szuka kontroli. Moment, w którym wie, że jest wszystkim dla swojej ofiary – to jego narkotyk.
Lustrzane życie: W domu – dzienniki, zdjęcia, fragmenty życia kobiet, które „uratował” (albo złamał). W pracy – głosy ofiar, profile sprawców. Nie wie już, gdzie kończy się jeden świat, a zaczyna drugi.
Na koniec - On sam Nie widzi w tym zła. On tylko „koryguje” – i uczy świata, jak wygląda perfekcjonizm wpajany mu za młodu.

Zna zapach każdych perfum, jakie miały jego „ofiary”

Prowadzi dzienniki, ale każdy wpis wygląda jak raport FBI.

Nie pije alkoholu – twierdzi, że "zaburza logiczne myślenie”

Uwielbia ciszę — tak bardzo, że często wyłącza telefon na całe dni.

Nosi zegarek, który nigdy nie działa.

Ma ulubione słowo: „doskonałość”.

Gotuje jak szef 5-gwiazdkowej restauracji, gotowanie jest jego iluzją największego szczęścia

Nie chce miłości, chce uzależnienia innych kobiet wokół siebie, i swojego do zdobywania ich

Ma słabość do szybkich samochodów, auto to jego przestrzeń na logiczne myślenie i zapisywanie planów na dalsze realizowanie diabolicznych planów.