komentarz od:Giovanni Salvatore, czw paź 16, 2025 7:48 am

Ucieczka w wykonaniu Oriena nigdy nie stanowiła dobrego rozwiązania, czego najlepszym przykładem była sama Regina , a w zasadzie impas, w którym utknęli razem z Halcroftem. Paradoksalnie, rutyna dawała mu złudne poczucie bezpieczeństwa. Lgnął do niej jak ćma do ognia – z każdym kolejnym życiowym ...

Nigdy nie potrafił tego przyznać, ale chyba jednak miał w sobie coś z sentymentalisty. Zwarzywszy, że nawet teraz siedizał przy stoliku w restauracji, tej samej, do której wracał tak wiele razy . Z tym, że jego rozsądek mówił mu, że nie robił tego z sentymentu, nie z przyzwyczajenia, a raczej z ...

Marazm, koszmar w pełnej krasie. Słońce nie tak leniwie, bo z podobnym sobie uporem, wlewało się przez niedbale rozchylone żaluzje. Spierzchnięte usta nawoływały bezdźwięcznie o kroplę, która mogłaby je zwilżyć. Czajnik swym przeraźliwym gwizdem przywołał go na właściwe tory. Swym ciepłem, studząc ...

Orien przez ostatnie kwadranse przechodził przez istną sinusoidę uczuć. Wszystko zaczęło się, gdy tylko uświadomił sobie, że stoi przed nim Regina, a trwało do samego końca. Każde jej słowo, sprawiało, że czuł się coraz bardziej skołowany, jak gdyby czas leciał mu przez palce niczym woda, a słowa ...

Orien nie należał do ludzi, których łatwo złamać, na ogół oczywiście. Znał reguły gry, wiedział, które słowa podać niczym dobrze odmierzoną dawkę lekarstwa, niczym prawdziwe remedium, a które zostawić niewypowiedziane tak by nie mąciły ciszy. Potrafił utrzymać nerwy na wodzy, nawet kiedy był już na ...

W swoim życiu Orien doznał najróżniejszych rodzajów bólu. Rozpacz niejednokrotnie rozdzierała jego serce, przeszywała je na wskroś. Życie zasadniczo go nie rozpieszczało, na tak wielu płaszczyznach. Gdyby jednak miał poddać refleksji to, co rozdzierało go najbardziej, to doszedłby do wniosku, iż ...

komentarz od:Mazarine Winters, czw lip 31, 2025 5:48 pm

Gdyby ktoś przyglądał się tej jakże absorbującej scenie, gdzieś z oddali. Zapewne odniósłby mylne wrażenie, określając Oriena mianem mężczyzny opanowanego, stoickiego wręcz w swej postawie. Mimika zamrożona, usta w półuśmiechu, spojrzenie wyważone, nic, co można by odczytać jako słabość. Niemalże ...

Sekundy zamieniały się w minuty a te w kolejne kwadranse. KAwopodobny trunek z papierowego kubka nie zaspakajał jego potrzeby kofeinowego uderzenia. Kilka kolejnych wymuszonych łyków, które upił w myśl zasady, że opłaconego jedzenia nie traktuje się jak śmieci, tylko utwierdziło go w przekonaniu, że ...