Nefertari "Tara" El-Masry
data i miejsce urodzenia
08/09/1985, Al-Iskandarijja (Aleksandria, Egipt)zaimki
ona/jejzawód
korespondentka wojenna/dziennikarkamiejsce pracy
Toronto Sunorientacja
biseksualnadzielnica mieszkalna
Parkdalepobyt w toronto
od przeszło dwudziestu latumiejętności
pierwsza pomoc, biegła znajomość arabskiego w dialekcie egipskim, komunikatywna znajomość francuskiego, prawo jazdy kategorii B, podobno potrafi też nieźle gotować, samooobrona słabości
chociaż próbuje to ignorować, dopadają ją koszmary tego, czego doświadczyła na Bliskim Wschodzie, jako korespondentka wojenna, niezdiagnozowane PTSD, potencjalne stany depresyjneWciąż pamiętała chaos ulic Aleksandrii, unoszący się wiecznie piasek przynoszony wraz z podmuchami wiatru z pustyni, żar lejący się z nieba i głód. Pamiętała niedokończone budynki Kairu, wojskowe konwoje i nieustające napięcie zawieszone w powietrzu. Wszyscy mówią o pięknej Aleksandrii, o miejscu dwóch z siedmiu cudów świata, ale nikt nie mówi, że za piękną fasadą budynków kryje się bieda, tragedia zwyczajnych ludzi. Szybująca w górę inflacja, ograniczony dostęp do pracy? To wszystko składało się na dzieciństwo Nefertari, które dzieliła z licznym rodzeństwem.
Zawsze cechowała ją ambicja, dlatego szybko w sezonie poza szkolnym wyjeżdżała w dół Nilu, do hotelowych kurortów, by tam rozpocząć pracę, utrzymując się z napiwków. Wszystko, aby móc stać się częścia Uniwersytetu Aleksandryjskiego. Między gośćmi szlifowała swój angielski, obdarzając wszystkich szerokim uśmiechem, zakrywając nim zepsucie skryte za marmurami i złotymi klamkami. Znoszone jedzenie z all inclusive lądowało w śmietnikach, chociaż im — personelowi — burczało w żołądkach, jeden symboliczny dolar stanowił sporą część jej budżetu.
Skończyła studia, kiedy jej siostra wraz z mężem, trzyletnim synem i ich matką podjęła decyzję o wyjeździe do Kanady. Mimo iż każde z nich starało się, jak mogło, Egipt nie mógł zapewnić im lepszej przyszłości — Kanada tak. Zachód kusił otwartością, mnogością możliwości, a Tara nie miała nic do stracenia. Wyjechali liczną grupą, rozpoczynając wieloetapową wędrówkę przez Ateny do Berlina z Berlina do Frankfurtu i dalej do Toronto.
Idealny obraz Zachodu zaczął pękać pod wpływem uprzedzeń, krzywych spojrzeń budzących poczucie wstydu, gdy szła ulicami z włosami owiniętymi chustą, oceniana nie poprzez wartości i czyny, ale kolor skóry, oczu i włosów, stanowiła dla nich obcą, zagrożenie. Szczególnie po zamacha z 11 września, które echem odbiły się w globalnej społeczności.
Czuła wtedy poczucie niesprawiedliwości — mała grupa radykalistów stanowiła o tym, jak postrzegane jest społeczeństwo muzułmańskie w szeroko pojętym znaczeniu. Nie miało dla nich znaczenia, czy jesteś Palestyńczykiem, Egipcjaninem, czy Libanką — każdy z nich to terrorysta, prawda? Dlatego z uporem dążyła do zostania korespondentką wojenną, szczególnie, aby opowiadać historie ze Wschodu. Za jej kandydaturą przemawiał nie tylko upór i dociekliwość, ale przede wszystkim znajomość kultury i języka.
Musiałaby się głęboko zastanowić, aby zliczyć w ilu miejscach była, ilu tragedii była naocznym świadkiem. Za każdym razem bolało tak samo, a może trochę bardziej? Ci ludzie, ginący od amerykańskich (ale nie tylko) kul wyglądali tak, jak ona, mówili tak, jak ona. Nietrudno było zorientować się, że poświęciła temu swoje życie. Wracała do Kanady, owszem, ale nigdy nie podążyła ścieżką, którą chciałaby dla niej matka. Jej związki były krótkie, kończyły się, zanim zdążyła zapuścić korzenie. Poświęcała czas rodzinie i małej społeczności sąsiedzkiej zbudowanej na zrozumieniu, podobieństwach i potrzebie zbudowania domu z dala od niego, z dala od dusznego powietrza pustyni.
Teraz? Znacznie trudniej jej wracać do pracy. Obrazy coraz bardziej ją prześladują, nie dają spać, spłycają oddech. A ona to wszystko chowa za ciepłym uśmiechem, który odwraca uwagę od zmęczonych oczu.
Zawsze cechowała ją ambicja, dlatego szybko w sezonie poza szkolnym wyjeżdżała w dół Nilu, do hotelowych kurortów, by tam rozpocząć pracę, utrzymując się z napiwków. Wszystko, aby móc stać się częścia Uniwersytetu Aleksandryjskiego. Między gośćmi szlifowała swój angielski, obdarzając wszystkich szerokim uśmiechem, zakrywając nim zepsucie skryte za marmurami i złotymi klamkami. Znoszone jedzenie z all inclusive lądowało w śmietnikach, chociaż im — personelowi — burczało w żołądkach, jeden symboliczny dolar stanowił sporą część jej budżetu.
Skończyła studia, kiedy jej siostra wraz z mężem, trzyletnim synem i ich matką podjęła decyzję o wyjeździe do Kanady. Mimo iż każde z nich starało się, jak mogło, Egipt nie mógł zapewnić im lepszej przyszłości — Kanada tak. Zachód kusił otwartością, mnogością możliwości, a Tara nie miała nic do stracenia. Wyjechali liczną grupą, rozpoczynając wieloetapową wędrówkę przez Ateny do Berlina z Berlina do Frankfurtu i dalej do Toronto.
Idealny obraz Zachodu zaczął pękać pod wpływem uprzedzeń, krzywych spojrzeń budzących poczucie wstydu, gdy szła ulicami z włosami owiniętymi chustą, oceniana nie poprzez wartości i czyny, ale kolor skóry, oczu i włosów, stanowiła dla nich obcą, zagrożenie. Szczególnie po zamacha z 11 września, które echem odbiły się w globalnej społeczności.
Czuła wtedy poczucie niesprawiedliwości — mała grupa radykalistów stanowiła o tym, jak postrzegane jest społeczeństwo muzułmańskie w szeroko pojętym znaczeniu. Nie miało dla nich znaczenia, czy jesteś Palestyńczykiem, Egipcjaninem, czy Libanką — każdy z nich to terrorysta, prawda? Dlatego z uporem dążyła do zostania korespondentką wojenną, szczególnie, aby opowiadać historie ze Wschodu. Za jej kandydaturą przemawiał nie tylko upór i dociekliwość, ale przede wszystkim znajomość kultury i języka.
Musiałaby się głęboko zastanowić, aby zliczyć w ilu miejscach była, ilu tragedii była naocznym świadkiem. Za każdym razem bolało tak samo, a może trochę bardziej? Ci ludzie, ginący od amerykańskich (ale nie tylko) kul wyglądali tak, jak ona, mówili tak, jak ona. Nietrudno było zorientować się, że poświęciła temu swoje życie. Wracała do Kanady, owszem, ale nigdy nie podążyła ścieżką, którą chciałaby dla niej matka. Jej związki były krótkie, kończyły się, zanim zdążyła zapuścić korzenie. Poświęcała czas rodzinie i małej społeczności sąsiedzkiej zbudowanej na zrozumieniu, podobieństwach i potrzebie zbudowania domu z dala od niego, z dala od dusznego powietrza pustyni.
Teraz? Znacznie trudniej jej wracać do pracy. Obrazy coraz bardziej ją prześladują, nie dają spać, spłycają oddech. A ona to wszystko chowa za ciepłym uśmiechem, który odwraca uwagę od zmęczonych oczu.
zgoda na powielanie imienia
takzgoda na powielanie pseudonimu
takZgody MG
poziom ingerencji
wysokizgoda na śmierć postaci
niezgoda na trwałe okaleczenie
takzgoda na nieuleczalną chorobę postaci
takzgoda na uleczalne urazy postaci
takzgoda na utratę majątku postaci
takzgoda na utratę posady postaci
tak
