Luca „Caronte” Scalvini
data i miejsce urodzenia
14.06.1990 Mediolan, Włochyzaimki
męskiezawód
Oficjalnie:Właściciel prestiżowej restauracji w Toronto. Cichy inwestor z eleganckim życiorysem i nieposzlakowaną opinią.
Nieoficjalnie:
Caronte – człowiek od spraw, o których się nie mówi. Niewidzialna figura z wpływami większymi, niż sugeruje jego obecność.
miejsce pracy
Archeoorientacja
heteroseksualnadzielnica mieszkalna
York Millspobyt w toronto
Luca przebywa w Toronto od pięciu latumiejętności
Znajomość języka migowego – nikt nie wie, kiedy się nauczył, ani komu kiedyś musiał coś powiedzieć bez słów. Rozpoznawanie zapachów i przypraw – subtelna, niemal zmysłowa wrażliwość – używana nie tylko w kuchni.
Zarządzanie strukturą organizacyjną – wie, komu zaufać, a komu tylko dać to poczuć.
Zimna kalkulacja – podejmuje decyzje bez emocji, nawet jeśli dotyczą ludzi, których zna latami.
Walka wręcz (bliski kontakt)
Nie trenuje regularnie, ale jego styl jest instynktowny, brutalny, pozbawiony ciosów „na pokaz”. To nie jest walka sportowa – to przetrwanie.
Posługiwanie się nożem (styl niskoprofilowy)
Nie nosi broni dla efektu. Nóż to dla niego narzędzie – równie dobrze może służyć do krojenia cytryny, jak i szybkiego unieszkodliwienia kogoś w windzie. Styl? Cichy, czysty, szybki.
Szkolenie defensywne – improwizacja
Potrafi użyć wszystkiego: paska, długopisu, filiżanki. Nie liczy się broń, ale przewaga. Najpierw analizuje przestrzeń – później dopiero rusza.
Strzelectwo z bliskiej odległości
Nie celuje z daleka. Jego styl przypomina raczej taktykę egzekutora – jeśli wyciąga broń, to znaczy, że jesteś już za blisko.
słabości
Uczucia, których nie potrafi nazwać – potrafi ranić, gdy próbuje kochać. Fizyczna słabość pod żebrami – trwały uraz, pozornie zabliźniony, wciąż reaguje bólem na zmiany temperatury i stres.
Strach przed kalectwem i utratą samodzielności – nigdy nikomu tego nie powiedział.
Alergia na emocjonalną słabość u innych – nie potrafi znieść łez nieopartych na czymś realnym.
Nocne chwile ciszy, w których myśli są głośniejsze niż cokolwiek innego – to wtedy sięga po whisky… nie po ukojenie, lecz by nie odpowiedzieć na pytanie, którego nikt nie zadał.
Welcome, to my world.
Rozdział 1. Początek ciszy.
Milano, 14 czerwca 1990 roku.
Dzień był duszny, powietrze drgało nad gorącym asfaltem jak fatamorgana, a ulice tętniły życiem z tą włoską, nerwową energią, która nieustannie balansowała na granicy piękna i chaosu. W małym mieszkaniu na trzecim piętrze kamienicy o popękanych tynkach i balkonach pełnych ziół, przyszedł na świat chłopiec. Nadano mu imię Luca. Rodzina Scalvinich nie była zamożna – jego ojciec, Giancarlo, pracował jako tapicer w starym warsztacie na obrzeżach miasta, gdzie naprawiał fotele, którym inni nie dawali już szansy. Matka, Rosalia, przez większość życia pracowała jako pomoc kuchenna w lokalnej trattorii, gdzie znała wszystkich stałych klientów po imieniu, choć rzadko słyszała od nich „dziękuję”. Dom, w którym dorastał Luca, miał więcej zapachów niż przestrzeni: świeżo sklejone deski, zioła na parapecie, podsmażane warzywa, a czasem po prostu - zmęczenie. Nikt nie narzekał, choć wszyscy wiedzieli, że nie starcza. Ojciec milczał, ale jego dłonie, na które spoglądał chłopiec, mówiły wszystko. Matka śpiewała czasem cicho, przy krojeniu cebuli. A Luca – Luca słuchał. Był dzieckiem „zbyt” uważnym. Siedział z boku, obserwując rozmowy dorosłych, analizując spojrzenia, gesty, półsłówka. Czasem wydawał się zamyślony, nieobecny – ale chłonął dosłownie wszystko. Miał młodszego brata, który był bardziej żywy, bardziej gadatliwy. Luca był jego cieniem – spokojnym, opanowanym, choć czasem zbyt poważnym jak na swój wiek. W szkole był grzeczny i chociaż nauczyciele nie mieli do niego zastrzeżeń, mówili o jego „spojrzeniu”. Tym, które wydawało się wiedzieć więcej niż powinno. Rówieśnicy go lubili, choć nie próbowali zbliżać się za bardzo. Był typem dzieciaka, które potrafiło rozbroić bójkę jednym spojrzeniem, ale nigdy nie szukało uwagi. Wieczorami siadał na balkonie z ojcem, który palił papierosa i patrzył w ciemność. Nic nie mówili. Czasem Rosalia dołączała z kubkiem herbaty. Rodzina Scalvinich żyła w ciszy – nie tej martwej, ale tej głębokiej, pełnej znaczeń. Luca wyrastał z niej jak drzewo z kamienia. Powoli. Cicho. Pewnego razu, mając dwanaście lat, wrócił do domu z podbitym okiem. Nie płakał. Nie tłumaczył się. Po prostu zjadł kolację w milczeniu. Ojciec tylko skinął głową. Nie zapytał. Matka nalała mu dodatkową porcję zupy. I tak to wyglądało – miłość w rodzinie Scalvinich nigdy nie była hałaśliwa. Dorastał, obserwując, jak ciężka praca ojca nie przynosi spokoju, a uśmiech matki blednie z każdym rokiem. I może wtedy, w tych cichych dniach, zrodziła się w nim decyzja, że będzie żył inaczej? Że będzie kimś więcej? Nie dla siebie, a dla nich. Zanim zaczął działać, zanim wyszedł na ulice i zasmakował nocy, był tylko chłopcem w ciasnym mieszkaniu, który nauczył się słuchać ciszy i rozumieć to, czego nie mówił nikt.
Rozdział 2. Pierwsze kroki w cieniu.
Był jeszcze chłopcem, kiedy po raz pierwszy zrozumiał, że pieniądz nie pachnie uczciwie.
Włochy lat 2000. Kryzys. Ulice Mediolanu nie były już romantycznym tłem dla zakochanych – stawały się brudne, ciężkie, nieufne. Rodzinie Scalvinich wciąż nie brakowało godności, ale – trzeba to powiedzieć – brakowało wszystkiego innego. Ojciec nigdy nie mówił, że jest zmęczony, ale wracając z warsztatu, coraz częściej siadał przy kuchennym stole i patrzył w dal. Matka śpiewała mniej. Brat wyrastał na dziecko pełne energii. Luca miał w oczach spokój człowieka, który już coś zrozumiał. Nie miał mentora. Nie było nikogo, kto wskazał by mu drogę. Zaczął sam. Małe przysługi. Przenoszenie paczek, kopert, czasem czegoś cięższego – ale zawsze z taką samą twarzą: czystą, zamkniętą, nieczytelną. Ludzie go lubili. Wzbudzał zaufanie, choć sam nigdy go nie okazywał. Nie pytał, co było w środku. Nie oceniał. Brał pieniądze i szedł dalej. Zawsze dobrze ubrany, nawet jeśli to był tylko podniszczony, ale starannie wyprasowany płaszcz. Zawsze z kamienną twarzą, ale niepozbawioną wdzięku. Był jak cień, który przechodzi przez ludzi, zostawiając po sobie tylko zapach kadzidła i ciekawość. Z czasem pojawiły się inne zlecenia. Transport towaru przez granicę. „Nie pytaj, nie oglądaj się.” Wtedy nauczył się dwóch rzeczy: jak zachować spokój pod presją – i że władza nie zawsze nosi mundur. Luca miał wtedy może siedemnaście lat. Na ulicy nazywano go „Caronte” – z szacunkiem, ale też z pewnym dystansem. Nikt nie wiedział, co kryje się za jego cichym głosem i spojrzeniem, które nie uciekało przed niczym. To nie była mafia. Nie dla niego. Mówił: „To rodzina. Biznes. Odpowiedzialność”.
Nie handlował narkotykami. Gardził tym. Wolał przemyty luksusowe – alkohol, biżuteria, czasem dzieła sztuki. Wszystko to, co można wcisnąć pomiędzy luksus, a zbrodnię. Świat nauczył go jednego – ludzie nie patrzą na ręce, jeśli trzymasz kieliszek dobrego wina. Z czasem pojawił się mężczyzna. Nikt nie znał jego imienia – nazywano go tylko Capo. Był właścicielem kilku barów, klubu, kilku twarzy. To od niego Luca nauczył się logiki przetrwania, ale też tego, że nie każdy mężczyzna jest stworzony, by wykonywać czyjeś polecenia. Zyskał zaufanie, zaczął wykonywać zlecenia. Nigdy nie zawiódł. Nigdy nie powiedział zbyt wiele. Wchodził, robił to, co trzeba i znikał. Capo go szanował – do czasu. W tych latach nauczył się wszystkiego, czego nie uczy szkoła. Gdzie schować broń, jak długo utrzymać spojrzenie policjanta bez mrugnięcia okiem. Zaczął budować siebie. Jak garnitur na miarę. Powoli. Perfekcyjnie. Bez zbędnych szwów. A potem, w samotności, siadał na balkonie, jeszcze w starym mieszkaniu rodziców, ze szklanką whisky, której nie powinien pić w tym wieku. Patrzył na miasto. Nadal uczył się, jak milczeć głośniej, niż wszyscy wokół.
Rozdział 3. Dym, krew i milczenie.
W Mediolanie wchodził właśnie w dorosłość, kiedy jego świat zaczął nabierać innych barw — ciemniejszych, pełnych cienia i mroku. Miał zaledwie siedemnaście lat, kiedy pierwszy raz stanął twarzą w twarz z brudem, którego nie zmywa się wodą. W dzielnicach, gdzie policja nie wjeżdżała bez potrzeby, a życie miało wartość taką, jaką ktoś akurat postanowił mu nadać, Luca nie pytał — nadal w ciszy obserwował wszystko bardzo dokładnie. Zaczęło się niewinnie — przynosił koperty, odstawiał paczki, wchodził tam, gdzie inni nie chcieli zaglądać. Pracował dla mężczyzny znanego jedynie jako „Il Vecchio”. Capo, pamiętacie? Nigdy nie poznał jego prawdziwego nazwiska. Nie musiał. Wystarczyły spojrzenia, ukłony i milczenie — język tamtego świata był prosty, choć bezlitosny. „Il Vecchio” nie ufał nikomu, a jednak coś w spojrzeniu Luci przypominało mu dawne czasy. Młody Scalvini nie zadawał pytań. Działał skutecznie. Cicho. Bez emocji. Z każdym kolejnym zadaniem wspinał się po drabinie zbudowanej z długu, lojalności i krwi. Nikt nie wiedział, jak dokładnie doszło do tego, co wydarzyło się tamtego chłodnego poranka, na obrzeżach miasta, w jednym z zamkniętych magazynów, ale faktem było jedno — „Il Vecchio” już nie wrócił do swojego biura. Oficjalnie – zawał. Nieoficjalnie – nikt nie mówił. A Luca? „Tego samego dnia” zasiadł w jego skórzanym fotelu i zadzwonił do pierwszego z wielu kontaktów, o których wcześniej tylko słyszał. Wrócił do domu późno, nie mówiąc nikomu ani słowa. Przez tydzień nie pojawił się nigdzie. Gdy w końcu znów dał się zobaczyć, okazało się, że jest coś jeszcze. Pod lewym żebrem, choć nigdy tego nie pokazywał, nosił ślad — chirurgiczne cięcie, którego pochodzenia nikt nie znał. Mówiono różne rzeczy: że postrzelił go ktoś z konkurencji, że Il Vecchio nie oddał władzy tak łatwo, albo że to pamiątka po czymś zupełnie innym… czymś, co wydarzyło się między nimi dwoma, kiedy drzwi magazynu się zamknęły. Nie był już tylko chłopakiem z Via Perugino. Był nowym ogniwem. Cichym operatorem. Mężczyzną, którego nie wypowiedziane nazwisko wywoływało nerwowe spojrzenia. „Caronte” zniknął. Nazwa, która wcześniej szeptana była na rogach ulic, przestała istnieć. Teraz mówiło się tylko jedno — Luca Scalvini. Ale nawet wtedy, gdy podpisywał kontrakty, zawierał układy z policjantami i przedsiębiorcami, wieczorami siadał na tym samym balkonie w starej kamienicy. Ze szklanką whisky. Sam. Patrzył na miasto i milczał. Tak, jak milczy ten, kto wie więcej, niż powinien.
Rozdział 4. Rodzina bez nazwiska.
Miasto było gotowe. Albo inaczej – miasto już nie miało wyboru. Po zniknięciu „Il Vecchio” nikt nie wiedział, czego się spodziewać. W Mediolanie, jak w każdym wielkim mieście, władza nie znosiła pustki, ale coś w sposobie, w jakim Luca przejął kontrolę, sprawiło, że nikt nie zadawał zbędnych pytań. Bez fanfar, bez rozlewu krwi na ulicach, bez demonstracji siły – jedynie głębokie, wszechogarniające milczenie. I to jedno spojrzenie, które potrafiło zamrozić krew w żyłach. Nazwano to „nowym porządkiem”. On sam nie nazywał tego wcale. Unikał słów takich jak „mafia”, „syndykat” czy „organizacja”. Wolał jedno: rodzina. I nie chodziło tylko o więzy krwi. To coś głębszego — wspólnota zbudowana na wzajemnych przysługach, milczeniu i lojalności. Niekiedy – brutalna. Częściej – niewidzialna. Nie podnosił głosu. Nie musiał. Kiedy wchodził do pomieszczenia, inni milkli z odruchu. Budował swoją pozycję na szacunku, który nie musiał być wymuszany. Okrucieństwo? Być może. Ale tylko wtedy, gdy zawiodła rozmowa. Pierwsze struktury jego „rodziny” powstawały powoli. Ludzie, którym wcześniej nie dawano szansy, nagle znajdowali miejsce przy jego stole. Nie z litości — z rozsądku. Wiedział, na kogo można liczyć. Kto jest głodny władzy. I wiedział, jak to wykorzystać. Wykorzystał kontakty, które zostawił mu Il Vecchio, ale nie bał się odcinać tych, którzy należeli w jego mniemaniu do przeszłości. Sam ustanawiał reguły. Z czasem jego interesy zaczęły rozlewać się poza granice Mediolanu. Nie interesował go hazard, nie zbliżał się do handlu ludźmi, ale miał nosa do przemytniczych tras — ruchu towarów, które przemieszczały się szybciej niż pogłoski. Wino, dzieła sztuki, broń, a czasem coś znacznie mniej uchwytnego: informacje. Wielu pytało, dlaczego jeszcze nie opuścił Włoch. Ale Luca już wtedy wiedział, że nie można rządzić w jednym miejscu, nie rozumiejąc innego. Toronto pojawiło się na horyzoncie — dalekie, wielokulturowe, zimne. Idealne. W tamtych latach krążyły już pierwsze szeptane legendy. Mówiono o nim z podziwem i strachem. Dla niektórych był demonem z południa, dla innych — wybawcą z północy. A dla nielicznych — Caronte. Ksywka, która miała zgasnąć wraz z jego awansem, nadal krążyła po ulicach jak cień. Bez znaczenia. Bez wyjaśnienia. Wiedzieli jedno: lepiej było stanąć obok niego niż naprzeciw.
Rozdział 5. Miasto – lód. Dusza – ogień.
Luca Scalvini opuścił Mediolan nie dlatego, że musiał. Odszedł, gdy nikt nie patrzył. Samolot wylądował nad ranem na lotnisku Pearson. Mgła spowijała światła pasów startowych, jakby samo miasto nie było gotowe, by go przyjąć. Miał wtedy trzydzieści lat i ani jednej osoby, której musiałby się tłumaczyć. Toronto — twarde, eleganckie, chłodne — było jak on. Wystarczająco zdystansowane, by pozwolić mu się ukryć, i wystarczająco żywe, by pozwolić mu się odrodzić. Minęło pięć lat. Dziś jest już twarzą, którą znają. Może nie z nazwiska, chociaż to niemożliwe. „Archeo” — restauracja, którą otworzył w drugim roku pobytu, nie była zwykłym lokalem. To miejsce posiada klimat spowiedzi i szeptu. Jest znane, ale nikt nie zna właściciela. Luca pojawia się tam rzadko, przeważnie po północy, gdy miasto już milczy. Zawsze przy tym samym stoliku — najdalej od drzwi, z widokiem na wszystkich. Krążą pogłoski, że restauracja to tylko przykrywka. Że Luca ma udziały w spółkach, których struktur nikt nie potrafi prześledzić. Nie ma żadnych oficjalnych dokumentów. Żadnych zdjęć. Nawet nazw. Tajemnica otacza to, czego jest współwłaścicielem — tak szczelna, że wydaje się, że sam Luca nie chce o tym pamiętać. Jednak on sam jest coraz bardziej obecny. Widywany u boku wpływowych polityków, inwestorów, a nawet ludzi mediów — zawsze w cieniu, a jednak w centrum. Nie było osoby, która powiedziałaby o nim za dużo. Każde zdanie na jego temat kończy się uśmiechem albo urwanym oddechem. Mieszka w willi — a raczej rezydencji. Miejsce oddalone, ale perfekcyjnie skomunikowane. Tam właśnie najczęściej bywa widywany wieczorami, ze szklanką whisky na balkonie, pogrążony w myślach. Mówią, że nawet jego milczenie ma ciężar słów. Towarzyszą mu trzy stworzenia. Czarny chart włoski imieniem Ombra, dumny i szybki jak cień. Kot orientalny, którego imienia nie zna nikt oprócz Luci — Nero, jak czerń nocy, którą przynosi. I koń — piękny, silny, nieprzewidywalny — Caronte. To „imię”, które niósł przez lata na ulicy, zanim przestało być używane. To było jego pierwsze alter ego. Mówią, że koń nosi to samo imię, bo jako jedyny wie, dokąd naprawdę Luca zmierza. Tamtego dnia, gdy zniknął jego szef, wielu zauważyło, że Luca nie był już taki sam. Niewielu jednak zauważyło coś jeszcze — drobne zgrubienie pod lewym żebrem, którego nie da się zobaczyć spod koszuli, ale które czasem uwiera, gdy siada głęboko w fotelu. Blizna. Jej historia nigdy nie została opowiedziana. Ci, którzy pytali, słyszeli różne wersje: bójka, dawna kontuzja, operacja, zazdrosny mąż. Prawda nie była dla nikogo dostępna. Może poza koniem o imieniu Caronte. Albo kotem, który w nocy sypia przy jego klatce piersiowej, jakby słuchał echa tego, co Luca próbuje w sobie uciszyć.
Ostatnia ciekawostka może okazać się najważniejsza...
Brat – młodszy o cztery lata – pojawia się rzadko, a jego imienia nikt publicznie nie zna. Pojawienie się tej postaci w narracji zawsze wiąże się z napięciem.
Blizna pod lewym żebrem – chirurgicznie zszyta, powstała tuż po przejęciu władzy. Oficjalnie nie istnieje. Nikt nie zna jej pochodzenia. Wszyscy się domyślają.
Prowadzi restaurację „Archeo”, znaną z doskonałej kuchni i wyjątkowo dyskretnych spotkań za zamkniętymi drzwiami.
Mieszka w luksusowej willi/rezydencji z widokiem na Toronto. Miejsce skrywa prywatne archiwa, monitoring i osobisty gabinet, do którego dostęp ma tylko on.
Grupa krwi: 0 Rh+ – formalny szczegół, którego nie ma w żadnych publicznych dokumentach.
Ma chirurgiczne przecięcie podżebrowe i złamany niegdyś obojczyk – widoczne tylko dla nielicznych. Uraz pozostawił trwałe uszkodzenia mięśni.
Przeszedł serię badań toksykologicznych – wyniki niedostępne. Nikt nie wie, czego dotyczyły. Sprawa zniknęła z kartotek.
Uczestniczył w finansowaniu leczenia chorego dziecka i odbudowie biblioteki – zrobił to anonimowo. Oficjalnie nie wiadomo, że to on.
Przechowuje kompromitujące nagrania – dotyczące polityków i wysoko postawionych funkcjonariuszy. Nikt nie zna ich liczby ani zawartości.
Zna język migowy, choć nigdy się tym nie chwalił. Po raz pierwszy zauważono to, gdy porozumiewał się z kelnerem w niemym barze.
Nosi pierścień z czarnego onyksu, ale nigdy nie tłumaczy, dlaczego. Czasem obraca go wokół palca, gdy milczy.
Nigdy nie daje prezentów – zostawia je w miejscach, gdzie ktoś ma je znaleźć. Często są pozbawione nadawcy.
Nigdy nie śpi przy zamkniętych drzwiach. Nawet w luksusowej rezydencji – drzwi sypialni muszą pozostać uchylone.
Jego kartoteka medyczna jest ocenzurowana. Znikają nawet dane w systemie szpitalnym.
Plotka głosi, że raz zamknął cały hotel w Szwajcarii – dla jednej rozmowy. Trwała 11 minut.
Mówi się, że raz uratował dziecko. Sam nigdy o tym nie wspomina.
Wierzy, że dźwięk fortepianu może oczyszczać duszę. Sam nie gra.
Pseudonim „Caronte” nosił na długo zanim ktokolwiek znał jego prawdziwe nazwisko. Później tak samo nazwał swojego konia. Symboliczne? Zdecydowanie, ale...
Zniknął kiedyś na 9 dni. Wrócił w nienaruszonym garniturze. Z nową determinacją i starym uśmiechem.
W jego rezydencji są dwa kieliszki do wina – zawsze czyste, zawsze gotowe. Gość? Wspomnienie?
Zawsze otwiera drzwi kobietom, nawet tym, które mogą mu zagrozić. Uważa, że każda gra zaczyna się od elegancji.
Ma słabość do kobiet inteligentnych, ale nie wyrachowanych. Zbyt pewne siebie go nużą – zbyt kruche łamią.
W jego rezydencji, w jednej z sypialni, znajduje się zamknięty kuferek z inicjałami „Z.B.” Nikt nie zna jego zawartości.
W jego łazience znajduje się damska szminka. Marka od dawna nieprodukowana. Kolor: „nocne maki”.
Zdarza mu się dotykać linii blizny pod żebrem, gdy mówi o samotności. Nikt nie wie, czy to ból…czy wspomnienie.
Zawsze słucha ciszy po zdaniu kobiety, zanim odpowie. Jakby to, czego nie powiedziała, było ważniejsze.
Ma słabość do detali: naszyjnika, którego nie zdjęłaś, perfum, które nosisz po północy, tonu, który zdradza sekret.
Dotyka palcami szkła, zanim wypije. Jakby najpierw chciał zrozumieć, z czym ma do czynienia.
Ma zwyczaj rozpinania guzików kobiecej koszuli jednym palcem – nie pytając, czy może.
W jego sypialni nie ma lustra — bo to, co dzieje się między nimi, nie wymaga odbicia.
Zna granicę między bólem a rozkoszą. Czasami pozwala jej się o nią potknąć.
Nigdy nie zaczyna od ust. Dla niego najbardziej erogennym miejscem jest...głowa. A potem szyja.
Zdarza mu się pisać listy – ręcznie, eleganckim pismem – i chować je w książkach w bibliotekach publicznych. Żaden nigdy nie został oficjalnie znaleziony.
W jednej z piwnic jego willi znajduje się fortepian, który stroi co kilka miesięcy… choć nikt nigdy nie słyszał, by na nim grał.
W sypialni ma trzy przedmioty, których nigdy nie rusza. Pierwszy to… (zapis urwano)
Na jego prywatnej liście zakazanych kobiet znajdują się nazwiska trzech… (ocenzurowano)
Jedna z kobiet, z którą spędził noc, dziś zarządza restauracją, która pierwotnie miała być tylko przykrywką. Teraz przynosi realne zyski.
Ma w domu pokój bez klamek. Tylko trzy kobiety były tam wprowadzone.
Podobno raz zostawił kobiecie zapach swoich perfum na poduszce...mimo że nigdy u niej nie spał.
W jego garderobie jest jedna kobieca koszula nocna. Nigdy nie powiedział, czyja.
Raz zatańczył z kimś na środku ulicy w Toronto. O drugiej w nocy. Bez muzyki.
Plotka głosi, że Luca ma siostrę, o której nikt nie mówi. Nawet on.
Na jednej z posiadłości rodziny rosną trzy samotne cyprysy. Nikt ich nie ścina. Nikt ich nie zasadził…?
Pewna stara kobieta na Sycylii twierdzi, że znała ojca Luci. Ale kiedy pytają ją o szczegóły – udaje, że nie zna języka.
Jeden z członków rodziny zniknął w Kanadzie – jego ciało nigdy nie zostało odnalezione, ale jego sygnet pojawił się na biurku burmistrza Toronto.
W jadalni zawieszono jeden z obrazów do góry nogami. Luca nigdy nie wyjaśnił dlaczego.
Na tarasie willi stoi fotel bujany. Gdy wieje wiatr – porusza się w rytmie przeciwnym do wszystkich innych ruchów w ogrodzie.
W bibliotece willi pali się jedna, samotna świeca w niszy wschodniej ściany. Płonie bez przerwy od kilku lat. Nikt nie wie, kto ją zapalił, ani dlaczego nikt jej nigdy nie gasi.
W salonie jego rezydencji stoi stary zegar z Florencji. Wskazówki zatrzymały się dokładnie o 3:46 nad ranem. Tego samego dnia zniknął jego były szef. Luca nigdy nie próbował go naprawić.
Właśnie teraz, gdy dokończyłaś/eś to, co chciałaś/eś…
Na stoliku, w zapiętej kopercie w kieszeni torebki, w książce po którą sięgnęłaś/eś w bibliotece — to nie ma znaczenia.
Znalazłaś/eś list.
„Czytasz to, bo lubisz ryzyko.
Bo coś we mnie pachnie niebezpieczeństwem, które nie boli.
Jeszcze.
Ale jeśli znasz reguły – cóż.
Nie wygrywa się z kimś, kto nie gra dla wygranej.
– L.”
Rozdział 1. Początek ciszy.
Milano, 14 czerwca 1990 roku.
Dzień był duszny, powietrze drgało nad gorącym asfaltem jak fatamorgana, a ulice tętniły życiem z tą włoską, nerwową energią, która nieustannie balansowała na granicy piękna i chaosu. W małym mieszkaniu na trzecim piętrze kamienicy o popękanych tynkach i balkonach pełnych ziół, przyszedł na świat chłopiec. Nadano mu imię Luca. Rodzina Scalvinich nie była zamożna – jego ojciec, Giancarlo, pracował jako tapicer w starym warsztacie na obrzeżach miasta, gdzie naprawiał fotele, którym inni nie dawali już szansy. Matka, Rosalia, przez większość życia pracowała jako pomoc kuchenna w lokalnej trattorii, gdzie znała wszystkich stałych klientów po imieniu, choć rzadko słyszała od nich „dziękuję”. Dom, w którym dorastał Luca, miał więcej zapachów niż przestrzeni: świeżo sklejone deski, zioła na parapecie, podsmażane warzywa, a czasem po prostu - zmęczenie. Nikt nie narzekał, choć wszyscy wiedzieli, że nie starcza. Ojciec milczał, ale jego dłonie, na które spoglądał chłopiec, mówiły wszystko. Matka śpiewała czasem cicho, przy krojeniu cebuli. A Luca – Luca słuchał. Był dzieckiem „zbyt” uważnym. Siedział z boku, obserwując rozmowy dorosłych, analizując spojrzenia, gesty, półsłówka. Czasem wydawał się zamyślony, nieobecny – ale chłonął dosłownie wszystko. Miał młodszego brata, który był bardziej żywy, bardziej gadatliwy. Luca był jego cieniem – spokojnym, opanowanym, choć czasem zbyt poważnym jak na swój wiek. W szkole był grzeczny i chociaż nauczyciele nie mieli do niego zastrzeżeń, mówili o jego „spojrzeniu”. Tym, które wydawało się wiedzieć więcej niż powinno. Rówieśnicy go lubili, choć nie próbowali zbliżać się za bardzo. Był typem dzieciaka, które potrafiło rozbroić bójkę jednym spojrzeniem, ale nigdy nie szukało uwagi. Wieczorami siadał na balkonie z ojcem, który palił papierosa i patrzył w ciemność. Nic nie mówili. Czasem Rosalia dołączała z kubkiem herbaty. Rodzina Scalvinich żyła w ciszy – nie tej martwej, ale tej głębokiej, pełnej znaczeń. Luca wyrastał z niej jak drzewo z kamienia. Powoli. Cicho. Pewnego razu, mając dwanaście lat, wrócił do domu z podbitym okiem. Nie płakał. Nie tłumaczył się. Po prostu zjadł kolację w milczeniu. Ojciec tylko skinął głową. Nie zapytał. Matka nalała mu dodatkową porcję zupy. I tak to wyglądało – miłość w rodzinie Scalvinich nigdy nie była hałaśliwa. Dorastał, obserwując, jak ciężka praca ojca nie przynosi spokoju, a uśmiech matki blednie z każdym rokiem. I może wtedy, w tych cichych dniach, zrodziła się w nim decyzja, że będzie żył inaczej? Że będzie kimś więcej? Nie dla siebie, a dla nich. Zanim zaczął działać, zanim wyszedł na ulice i zasmakował nocy, był tylko chłopcem w ciasnym mieszkaniu, który nauczył się słuchać ciszy i rozumieć to, czego nie mówił nikt.
Rozdział 2. Pierwsze kroki w cieniu.
Był jeszcze chłopcem, kiedy po raz pierwszy zrozumiał, że pieniądz nie pachnie uczciwie.
Włochy lat 2000. Kryzys. Ulice Mediolanu nie były już romantycznym tłem dla zakochanych – stawały się brudne, ciężkie, nieufne. Rodzinie Scalvinich wciąż nie brakowało godności, ale – trzeba to powiedzieć – brakowało wszystkiego innego. Ojciec nigdy nie mówił, że jest zmęczony, ale wracając z warsztatu, coraz częściej siadał przy kuchennym stole i patrzył w dal. Matka śpiewała mniej. Brat wyrastał na dziecko pełne energii. Luca miał w oczach spokój człowieka, który już coś zrozumiał. Nie miał mentora. Nie było nikogo, kto wskazał by mu drogę. Zaczął sam. Małe przysługi. Przenoszenie paczek, kopert, czasem czegoś cięższego – ale zawsze z taką samą twarzą: czystą, zamkniętą, nieczytelną. Ludzie go lubili. Wzbudzał zaufanie, choć sam nigdy go nie okazywał. Nie pytał, co było w środku. Nie oceniał. Brał pieniądze i szedł dalej. Zawsze dobrze ubrany, nawet jeśli to był tylko podniszczony, ale starannie wyprasowany płaszcz. Zawsze z kamienną twarzą, ale niepozbawioną wdzięku. Był jak cień, który przechodzi przez ludzi, zostawiając po sobie tylko zapach kadzidła i ciekawość. Z czasem pojawiły się inne zlecenia. Transport towaru przez granicę. „Nie pytaj, nie oglądaj się.” Wtedy nauczył się dwóch rzeczy: jak zachować spokój pod presją – i że władza nie zawsze nosi mundur. Luca miał wtedy może siedemnaście lat. Na ulicy nazywano go „Caronte” – z szacunkiem, ale też z pewnym dystansem. Nikt nie wiedział, co kryje się za jego cichym głosem i spojrzeniem, które nie uciekało przed niczym. To nie była mafia. Nie dla niego. Mówił: „To rodzina. Biznes. Odpowiedzialność”.
Nie handlował narkotykami. Gardził tym. Wolał przemyty luksusowe – alkohol, biżuteria, czasem dzieła sztuki. Wszystko to, co można wcisnąć pomiędzy luksus, a zbrodnię. Świat nauczył go jednego – ludzie nie patrzą na ręce, jeśli trzymasz kieliszek dobrego wina. Z czasem pojawił się mężczyzna. Nikt nie znał jego imienia – nazywano go tylko Capo. Był właścicielem kilku barów, klubu, kilku twarzy. To od niego Luca nauczył się logiki przetrwania, ale też tego, że nie każdy mężczyzna jest stworzony, by wykonywać czyjeś polecenia. Zyskał zaufanie, zaczął wykonywać zlecenia. Nigdy nie zawiódł. Nigdy nie powiedział zbyt wiele. Wchodził, robił to, co trzeba i znikał. Capo go szanował – do czasu. W tych latach nauczył się wszystkiego, czego nie uczy szkoła. Gdzie schować broń, jak długo utrzymać spojrzenie policjanta bez mrugnięcia okiem. Zaczął budować siebie. Jak garnitur na miarę. Powoli. Perfekcyjnie. Bez zbędnych szwów. A potem, w samotności, siadał na balkonie, jeszcze w starym mieszkaniu rodziców, ze szklanką whisky, której nie powinien pić w tym wieku. Patrzył na miasto. Nadal uczył się, jak milczeć głośniej, niż wszyscy wokół.
Rozdział 3. Dym, krew i milczenie.
W Mediolanie wchodził właśnie w dorosłość, kiedy jego świat zaczął nabierać innych barw — ciemniejszych, pełnych cienia i mroku. Miał zaledwie siedemnaście lat, kiedy pierwszy raz stanął twarzą w twarz z brudem, którego nie zmywa się wodą. W dzielnicach, gdzie policja nie wjeżdżała bez potrzeby, a życie miało wartość taką, jaką ktoś akurat postanowił mu nadać, Luca nie pytał — nadal w ciszy obserwował wszystko bardzo dokładnie. Zaczęło się niewinnie — przynosił koperty, odstawiał paczki, wchodził tam, gdzie inni nie chcieli zaglądać. Pracował dla mężczyzny znanego jedynie jako „Il Vecchio”. Capo, pamiętacie? Nigdy nie poznał jego prawdziwego nazwiska. Nie musiał. Wystarczyły spojrzenia, ukłony i milczenie — język tamtego świata był prosty, choć bezlitosny. „Il Vecchio” nie ufał nikomu, a jednak coś w spojrzeniu Luci przypominało mu dawne czasy. Młody Scalvini nie zadawał pytań. Działał skutecznie. Cicho. Bez emocji. Z każdym kolejnym zadaniem wspinał się po drabinie zbudowanej z długu, lojalności i krwi. Nikt nie wiedział, jak dokładnie doszło do tego, co wydarzyło się tamtego chłodnego poranka, na obrzeżach miasta, w jednym z zamkniętych magazynów, ale faktem było jedno — „Il Vecchio” już nie wrócił do swojego biura. Oficjalnie – zawał. Nieoficjalnie – nikt nie mówił. A Luca? „Tego samego dnia” zasiadł w jego skórzanym fotelu i zadzwonił do pierwszego z wielu kontaktów, o których wcześniej tylko słyszał. Wrócił do domu późno, nie mówiąc nikomu ani słowa. Przez tydzień nie pojawił się nigdzie. Gdy w końcu znów dał się zobaczyć, okazało się, że jest coś jeszcze. Pod lewym żebrem, choć nigdy tego nie pokazywał, nosił ślad — chirurgiczne cięcie, którego pochodzenia nikt nie znał. Mówiono różne rzeczy: że postrzelił go ktoś z konkurencji, że Il Vecchio nie oddał władzy tak łatwo, albo że to pamiątka po czymś zupełnie innym… czymś, co wydarzyło się między nimi dwoma, kiedy drzwi magazynu się zamknęły. Nie był już tylko chłopakiem z Via Perugino. Był nowym ogniwem. Cichym operatorem. Mężczyzną, którego nie wypowiedziane nazwisko wywoływało nerwowe spojrzenia. „Caronte” zniknął. Nazwa, która wcześniej szeptana była na rogach ulic, przestała istnieć. Teraz mówiło się tylko jedno — Luca Scalvini. Ale nawet wtedy, gdy podpisywał kontrakty, zawierał układy z policjantami i przedsiębiorcami, wieczorami siadał na tym samym balkonie w starej kamienicy. Ze szklanką whisky. Sam. Patrzył na miasto i milczał. Tak, jak milczy ten, kto wie więcej, niż powinien.
Rozdział 4. Rodzina bez nazwiska.
Miasto było gotowe. Albo inaczej – miasto już nie miało wyboru. Po zniknięciu „Il Vecchio” nikt nie wiedział, czego się spodziewać. W Mediolanie, jak w każdym wielkim mieście, władza nie znosiła pustki, ale coś w sposobie, w jakim Luca przejął kontrolę, sprawiło, że nikt nie zadawał zbędnych pytań. Bez fanfar, bez rozlewu krwi na ulicach, bez demonstracji siły – jedynie głębokie, wszechogarniające milczenie. I to jedno spojrzenie, które potrafiło zamrozić krew w żyłach. Nazwano to „nowym porządkiem”. On sam nie nazywał tego wcale. Unikał słów takich jak „mafia”, „syndykat” czy „organizacja”. Wolał jedno: rodzina. I nie chodziło tylko o więzy krwi. To coś głębszego — wspólnota zbudowana na wzajemnych przysługach, milczeniu i lojalności. Niekiedy – brutalna. Częściej – niewidzialna. Nie podnosił głosu. Nie musiał. Kiedy wchodził do pomieszczenia, inni milkli z odruchu. Budował swoją pozycję na szacunku, który nie musiał być wymuszany. Okrucieństwo? Być może. Ale tylko wtedy, gdy zawiodła rozmowa. Pierwsze struktury jego „rodziny” powstawały powoli. Ludzie, którym wcześniej nie dawano szansy, nagle znajdowali miejsce przy jego stole. Nie z litości — z rozsądku. Wiedział, na kogo można liczyć. Kto jest głodny władzy. I wiedział, jak to wykorzystać. Wykorzystał kontakty, które zostawił mu Il Vecchio, ale nie bał się odcinać tych, którzy należeli w jego mniemaniu do przeszłości. Sam ustanawiał reguły. Z czasem jego interesy zaczęły rozlewać się poza granice Mediolanu. Nie interesował go hazard, nie zbliżał się do handlu ludźmi, ale miał nosa do przemytniczych tras — ruchu towarów, które przemieszczały się szybciej niż pogłoski. Wino, dzieła sztuki, broń, a czasem coś znacznie mniej uchwytnego: informacje. Wielu pytało, dlaczego jeszcze nie opuścił Włoch. Ale Luca już wtedy wiedział, że nie można rządzić w jednym miejscu, nie rozumiejąc innego. Toronto pojawiło się na horyzoncie — dalekie, wielokulturowe, zimne. Idealne. W tamtych latach krążyły już pierwsze szeptane legendy. Mówiono o nim z podziwem i strachem. Dla niektórych był demonem z południa, dla innych — wybawcą z północy. A dla nielicznych — Caronte. Ksywka, która miała zgasnąć wraz z jego awansem, nadal krążyła po ulicach jak cień. Bez znaczenia. Bez wyjaśnienia. Wiedzieli jedno: lepiej było stanąć obok niego niż naprzeciw.
Rozdział 5. Miasto – lód. Dusza – ogień.
Luca Scalvini opuścił Mediolan nie dlatego, że musiał. Odszedł, gdy nikt nie patrzył. Samolot wylądował nad ranem na lotnisku Pearson. Mgła spowijała światła pasów startowych, jakby samo miasto nie było gotowe, by go przyjąć. Miał wtedy trzydzieści lat i ani jednej osoby, której musiałby się tłumaczyć. Toronto — twarde, eleganckie, chłodne — było jak on. Wystarczająco zdystansowane, by pozwolić mu się ukryć, i wystarczająco żywe, by pozwolić mu się odrodzić. Minęło pięć lat. Dziś jest już twarzą, którą znają. Może nie z nazwiska, chociaż to niemożliwe. „Archeo” — restauracja, którą otworzył w drugim roku pobytu, nie była zwykłym lokalem. To miejsce posiada klimat spowiedzi i szeptu. Jest znane, ale nikt nie zna właściciela. Luca pojawia się tam rzadko, przeważnie po północy, gdy miasto już milczy. Zawsze przy tym samym stoliku — najdalej od drzwi, z widokiem na wszystkich. Krążą pogłoski, że restauracja to tylko przykrywka. Że Luca ma udziały w spółkach, których struktur nikt nie potrafi prześledzić. Nie ma żadnych oficjalnych dokumentów. Żadnych zdjęć. Nawet nazw. Tajemnica otacza to, czego jest współwłaścicielem — tak szczelna, że wydaje się, że sam Luca nie chce o tym pamiętać. Jednak on sam jest coraz bardziej obecny. Widywany u boku wpływowych polityków, inwestorów, a nawet ludzi mediów — zawsze w cieniu, a jednak w centrum. Nie było osoby, która powiedziałaby o nim za dużo. Każde zdanie na jego temat kończy się uśmiechem albo urwanym oddechem. Mieszka w willi — a raczej rezydencji. Miejsce oddalone, ale perfekcyjnie skomunikowane. Tam właśnie najczęściej bywa widywany wieczorami, ze szklanką whisky na balkonie, pogrążony w myślach. Mówią, że nawet jego milczenie ma ciężar słów. Towarzyszą mu trzy stworzenia. Czarny chart włoski imieniem Ombra, dumny i szybki jak cień. Kot orientalny, którego imienia nie zna nikt oprócz Luci — Nero, jak czerń nocy, którą przynosi. I koń — piękny, silny, nieprzewidywalny — Caronte. To „imię”, które niósł przez lata na ulicy, zanim przestało być używane. To było jego pierwsze alter ego. Mówią, że koń nosi to samo imię, bo jako jedyny wie, dokąd naprawdę Luca zmierza. Tamtego dnia, gdy zniknął jego szef, wielu zauważyło, że Luca nie był już taki sam. Niewielu jednak zauważyło coś jeszcze — drobne zgrubienie pod lewym żebrem, którego nie da się zobaczyć spod koszuli, ale które czasem uwiera, gdy siada głęboko w fotelu. Blizna. Jej historia nigdy nie została opowiedziana. Ci, którzy pytali, słyszeli różne wersje: bójka, dawna kontuzja, operacja, zazdrosny mąż. Prawda nie była dla nikogo dostępna. Może poza koniem o imieniu Caronte. Albo kotem, który w nocy sypia przy jego klatce piersiowej, jakby słuchał echa tego, co Luca próbuje w sobie uciszyć.
Ciekawostki
Ostatnia ciekawostka może okazać się najważniejsza... Brat – młodszy o cztery lata – pojawia się rzadko, a jego imienia nikt publicznie nie zna. Pojawienie się tej postaci w narracji zawsze wiąże się z napięciem. Blizna pod lewym żebrem – chirurgicznie zszyta, powstała tuż po przejęciu władzy. Oficjalnie nie istnieje. Nikt nie zna jej pochodzenia. Wszyscy się domyślają. Prowadzi restaurację „Archeo”, znaną z doskonałej kuchni i wyjątkowo dyskretnych spotkań za zamkniętymi drzwiami. Mieszka w luksusowej willi/rezydencji z widokiem na Toronto. Miejsce skrywa prywatne archiwa, monitoring i osobisty gabinet, do którego dostęp ma tylko on. Grupa krwi: 0 Rh+ – formalny szczegół, którego nie ma w żadnych publicznych dokumentach. Ma chirurgiczne przecięcie podżebrowe i złamany niegdyś obojczyk – widoczne tylko dla nielicznych. Uraz pozostawił trwałe uszkodzenia mięśni. Przeszedł serię badań toksykologicznych – wyniki niedostępne. Nikt nie wie, czego dotyczyły. Sprawa zniknęła z kartotek. Uczestniczył w finansowaniu leczenia chorego dziecka i odbudowie biblioteki – zrobił to anonimowo. Oficjalnie nie wiadomo, że to on. Przechowuje kompromitujące nagrania – dotyczące polityków i wysoko postawionych funkcjonariuszy. Nikt nie zna ich liczby ani zawartości. Zna język migowy, choć nigdy się tym nie chwalił. Po raz pierwszy zauważono to, gdy porozumiewał się z kelnerem w niemym barze. Nosi pierścień z czarnego onyksu, ale nigdy nie tłumaczy, dlaczego. Czasem obraca go wokół palca, gdy milczy. Nigdy nie daje prezentów – zostawia je w miejscach, gdzie ktoś ma je znaleźć. Często są pozbawione nadawcy. Nigdy nie śpi przy zamkniętych drzwiach. Nawet w luksusowej rezydencji – drzwi sypialni muszą pozostać uchylone. Jego kartoteka medyczna jest ocenzurowana. Znikają nawet dane w systemie szpitalnym. Plotka głosi, że raz zamknął cały hotel w Szwajcarii – dla jednej rozmowy. Trwała 11 minut. Mówi się, że raz uratował dziecko. Sam nigdy o tym nie wspomina. Wierzy, że dźwięk fortepianu może oczyszczać duszę. Sam nie gra. Pseudonim „Caronte” nosił na długo zanim ktokolwiek znał jego prawdziwe nazwisko. Później tak samo nazwał swojego konia. Symboliczne? Zdecydowanie, ale... Zniknął kiedyś na 9 dni. Wrócił w nienaruszonym garniturze. Z nową determinacją i starym uśmiechem. W jego rezydencji są dwa kieliszki do wina – zawsze czyste, zawsze gotowe. Gość? Wspomnienie? Zawsze otwiera drzwi kobietom, nawet tym, które mogą mu zagrozić. Uważa, że każda gra zaczyna się od elegancji. Ma słabość do kobiet inteligentnych, ale nie wyrachowanych. Zbyt pewne siebie go nużą – zbyt kruche łamią. W jego rezydencji, w jednej z sypialni, znajduje się zamknięty kuferek z inicjałami „Z.B.” Nikt nie zna jego zawartości. W jego łazience znajduje się damska szminka. Marka od dawna nieprodukowana. Kolor: „nocne maki”. Zdarza mu się dotykać linii blizny pod żebrem, gdy mówi o samotności. Nikt nie wie, czy to ból…czy wspomnienie. Zawsze słucha ciszy po zdaniu kobiety, zanim odpowie. Jakby to, czego nie powiedziała, było ważniejsze. Ma słabość do detali: naszyjnika, którego nie zdjęłaś, perfum, które nosisz po północy, tonu, który zdradza sekret. Dotyka palcami szkła, zanim wypije. Jakby najpierw chciał zrozumieć, z czym ma do czynienia. Ma zwyczaj rozpinania guzików kobiecej koszuli jednym palcem – nie pytając, czy może. W jego sypialni nie ma lustra — bo to, co dzieje się między nimi, nie wymaga odbicia. Zna granicę między bólem a rozkoszą. Czasami pozwala jej się o nią potknąć. Nigdy nie zaczyna od ust. Dla niego najbardziej erogennym miejscem jest...głowa. A potem szyja. Zdarza mu się pisać listy – ręcznie, eleganckim pismem – i chować je w książkach w bibliotekach publicznych. Żaden nigdy nie został oficjalnie znaleziony. W jednej z piwnic jego willi znajduje się fortepian, który stroi co kilka miesięcy… choć nikt nigdy nie słyszał, by na nim grał. W sypialni ma trzy przedmioty, których nigdy nie rusza. Pierwszy to… (zapis urwano) Na jego prywatnej liście zakazanych kobiet znajdują się nazwiska trzech… (ocenzurowano) Jedna z kobiet, z którą spędził noc, dziś zarządza restauracją, która pierwotnie miała być tylko przykrywką. Teraz przynosi realne zyski. Ma w domu pokój bez klamek. Tylko trzy kobiety były tam wprowadzone. Podobno raz zostawił kobiecie zapach swoich perfum na poduszce...mimo że nigdy u niej nie spał. W jego garderobie jest jedna kobieca koszula nocna. Nigdy nie powiedział, czyja. Raz zatańczył z kimś na środku ulicy w Toronto. O drugiej w nocy. Bez muzyki. Plotka głosi, że Luca ma siostrę, o której nikt nie mówi. Nawet on. Na jednej z posiadłości rodziny rosną trzy samotne cyprysy. Nikt ich nie ścina. Nikt ich nie zasadził…? Pewna stara kobieta na Sycylii twierdzi, że znała ojca Luci. Ale kiedy pytają ją o szczegóły – udaje, że nie zna języka. Jeden z członków rodziny zniknął w Kanadzie – jego ciało nigdy nie zostało odnalezione, ale jego sygnet pojawił się na biurku burmistrza Toronto. W jadalni zawieszono jeden z obrazów do góry nogami. Luca nigdy nie wyjaśnił dlaczego. Na tarasie willi stoi fotel bujany. Gdy wieje wiatr – porusza się w rytmie przeciwnym do wszystkich innych ruchów w ogrodzie. W bibliotece willi pali się jedna, samotna świeca w niszy wschodniej ściany. Płonie bez przerwy od kilku lat. Nikt nie wie, kto ją zapalił, ani dlaczego nikt jej nigdy nie gasi. W salonie jego rezydencji stoi stary zegar z Florencji. Wskazówki zatrzymały się dokładnie o 3:46 nad ranem. Tego samego dnia zniknął jego były szef. Luca nigdy nie próbował go naprawić. Właśnie teraz, gdy dokończyłaś/eś to, co chciałaś/eś…Na stoliku, w zapiętej kopercie w kieszeni torebki, w książce po którą sięgnęłaś/eś w bibliotece — to nie ma znaczenia.
Znalazłaś/eś list.
„Czytasz to, bo lubisz ryzyko.
Bo coś we mnie pachnie niebezpieczeństwem, które nie boli.
Jeszcze.
Ale jeśli znasz reguły – cóż.
Nie wygrywa się z kimś, kto nie gra dla wygranej.
– L.”
zgoda na powielanie imienia
niezgoda na powielanie pseudonimu
nieZgody MG
poziom ingerencji
wysokizgoda na śmierć postaci
takzgoda na trwałe okaleczenie
takzgoda na nieuleczalną chorobę postaci
takzgoda na uleczalne urazy postaci
takzgoda na utratę majątku postaci
takzgoda na utratę posady postaci
tak
