Addison "DeDe" Lennox
data i miejsce urodzenia
20.06.1998 r. I Toronto, Kanadazaimki
Ona/Jejzawód
Adwokat oraz Radca Prawnymiejsce pracy
Superior Court of Justiceorientacja
Heteroseksualnadzielnica mieszkalna
Financial Districtpobyt w toronto
Od urodzeniaumiejętności
Zna perfekcyjnie prawo kanadyjskie, Mówi biegle po francusku i angielsku (oficjalne języki Kanady), Zna zasady etykiety i porusza się swobodnie w świecie elit, Umie tańczyć taniec towarzyski, Ma prawo jazdy typu G, Zna podstawy jogi i medytacji, Zna się na social mediach i PR-ze, Potrafi odczytywać mowę ciała i mikroekspresjesłabości
Lęk przed porzuceniem, Uzależnienie od kontroli i perfekcjonizmu, Cierpi na bezsenność, Trudność w budowaniu bliskich relacji, Nieumiejętność proszenia o pomoc, Nie radzi sobie z konfliktami emocjonalnymi, Cierpi na epizody lękowe, które skrzętnie ukrywa, Nie zna siebie bez roli „tej idealnej”, Zależna od zewnętrznego uznania, Ma lęk przed głęboką wodą, Panika w sytuacjach osobistej konfrontacjiKażdy uważa, że jej życie pewnie usłane różami, może jeżeli chodzi o możliwości finansowe i luksus, w którym się wychowała tak, jednak pod względem relacji rodzinnych, tutaj jej rodzina nieco kuleje. Addison przyszła na świat jako trzecie dziecko Lennoxów — rodziny tak wielkiej i błyszczącej, że już w wieku sześciu lat wiedziała, że jej łzy nie mogą wyglądać nieestetycznie. Przypadkowy błotny ślad na pantoflu podczas publicznej gali był większym problemem niż smutek w jej oczach. Od najmłodszych lat nauczono ją dwóch rzeczy: milczeć, jeśli ma wątpliwości i być najlepszą – zawsze i wszędzie. Na większości zdjęć zawsze wyglądała na uśmiechniętą. Chociaż jeżeli każdy zna jej rodzinę, to często wie, że to pozory, które tak strasznie uwielbiają utrzymywać. Tak były mocno utrzymywane, że jako dziecko nabawiła się nerwicy, co oczywiście rodzinka też wolała ukrywać, szczególnie jej ojciec.
Nadszedł czas szkoły, to bardzo się z tego cieszyła, zmiana środowiska, nowe otoczenie, nowe przyjaźnie. Rzeczywistość jednak okazała się zupełnie inna. Oczywiste było to, że jej rodzice nie chcieli, żeby była szczęśliwym dzieckiem, a jedynie najlepszym, jakie się da. Addison od zawsze chodziła do najlepszych szkół w Toronto. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że tak trzeba było. Prywatne placówki z historią, marmurowymi korytarzami i nauczycielami, którzy znali jej nazwisko, zanim znała tabliczkę mnożenia. Dzieci z rodzin takich jak jej, nie miały dzieciństwa, miały CV pisane od przedszkola. Już w podstawówce była tą "grzeczną i zdolną". Zawsze miała wyprasowaną koszulę, znała odpowiedzi na pytania i mówiła „dzień dobry” z uśmiechem, nawet gdy bolał ją brzuch. W domu uczyła się dłużej, niż jej rówieśnicy grali na podwórku. Nie miała wielu przyjaciół, raczej znajomości „wizerunkowe”. Dzieci bały się jej rodziny i tego, że każde słowo może się odbić echem na zebraniach rady szkoły. Addison nauczyła się być lubiana, ale nie kochana. Akceptowana, ale nie rozumiana.
Addison uczęszczała do jednej z najbardziej prestiżowych szkół licealnych w Toronto – miejsca, gdzie dzieci polityków, prawników i biznesmenów uczyły się, jak nosić mundur z dumą i jak nigdy nie okazywać słabości. Uniformy były wyprasowane, emocje – nieobecne, a porażki – zakazane.
Była wzorową uczennicą – nie dlatego, że to kochała, ale dlatego, że wiedziała, że ktoś zawsze patrzy. Dyrekcja znała jej nazwisko, zanim jeszcze pojawiła się na pierwszym apelu. Nauczyciele wiedzieli, że „to ta od Lennoxów” – nie miała prawa nie błyszczeć.
To podczas lat licealnych pojawił się u niej okres buntu, jednak nigdy nie okazywała go wprost, to byłoby dla niej zbyt prostackie. Addison wolała to robić w bardziej wyrafinowany sposób. Zaczęła pisać anonimowe felietony do szkolnej gazetki, krytykujące elitarne podejście szkoły, toksyczną presję sukcesu i „szklane domy” wpływowych rodzin. Czuła się niczym serialowa "Plotkara". Co często ją bawiło, oczywiście zdarzało jej napisać nawet o własnej rodzinie, żeby nie było za bardzo podejrzane, że o niej nikt, nic nie piszę. A wolała pozostać anonimowa. W ostatniej klasie udało jej się ukończyć szkołę z wyróżnieniem.
Addison dostała się na prawo bez większego zaskoczenia. Miała idealne oceny, znakomite wyniki z LSAT-u i referencje, które otwierały drzwi jeszcze zanim zapukała.
Jednak pierwszy raz w życiu… mieszkała sama.
Rodzinny dom z marmurami i zimnymi kolacjami zamieniła na nowoczesne, zbyt czyste mieszkanie w centrum, w którym echo rozbrzmiewało zbyt głośno. Nie tęskniła za rodziną. Tęskniła za sobą — tą, którą nigdy nie pozwolono jej poznać. Była zawsze przygotowana na zajęcia, wykładowcy wręcz ją uwielbiali, jednak czegoś jej brakowało.
Na drugim roku poznała doktoranta filozofii prawa, który prowadził ćwiczenia z etyki zawodowej. Inteligentny, sarkastyczny, o spojrzeniu człowieka, który zbyt dobrze zna ludzkie porażki. Między nimi szybko zaiskrzyło, intelektualnie, emocjonalnie, fizycznie. Był od niej starszy, miał partnerkę. Choć twierdził, że "to skomplikowane, a ich relacja rozwijała się najpierw w spojrzeniach, potem w rozmowach, wreszcie — w ukryciu. Addison wiedziała, że to błąd. Ale to był pierwszy raz, kiedy ktoś zobaczył ją bez masek. A mimo to… nie wybrał jej. Odszedł bez słowa. Zostawił list. Już drugi w jej życiu, którego nie otworzyła.
Ukończyła studia z wyróżnieniem. Zdała Bar Exam w pierwszym podejściu. Otrzymała oferty pracy z najlepszych kancelarii w Toronto. Po zdaniu Bar Exam z wyróżnieniem Addison została oficjalnie przyjęta jako pełnoprawna adwokatka. Dostała własny gabinet z widokiem na jezioro Ontario, własny laptop i telefon służbowy, który nigdy nie przestawał dzwonić.
Ma wciąż swojego dziecięcego misia z odgryzionym uchem – trzyma go schowanego w dolnej szufladzie nocnej szafki, nie potrafi wyrzucić
Kupuje świece zapachowe w kompulsyjny sposób – każdy pokój pachnie inaczej, w zależności od jej nastroju
Pije tylko mrożoną kawę latte z karmelem
Jej guilty pleasure to... słuchanie podcastów kryminalnych przy gotowaniu makaronu
Zbiera pióra wieczne – ma ich całą kolekcję, ale pisze tylko jednym ulubionym (ciemnozielonym Parkerem z grawerem)
Zawsze nosi przy sobie mały notesik, w którym zapisuje „rzeczy, które czuje, ale nie mówi” – nigdy nikomu go nie pokazała
Uwielbia długie kąpiele z książką, ale czyta tylko dramaty rodzinne albo kryminały
Ma bardzo niską odporność na zimno – marznie już przy 18°C, ale zawsze chodzi elegancko ubrana, udając, że nie czuje
Kiedy była nastolatką, pisała teksty piosenek – głównie melancholijne, niektóre do dziś ma w starym folderze na laptopie
W tajemnicy planuje samotną podróż do Islandii – nie powiedziała nikomu, ale zbiera zdjęcia i przewodniki
W dzieciństwie panicznie bała się brudu i bakterii — Musiała nawet przez to chodzić na terapię jako dziecko
Zdarza się jej karmić ptaki w parku w drogich garniturach, nieświadoma jak dziwnie to wygląda – mówi, że to jedyne istoty, które nie chcą nic w zamian
Nadszedł czas szkoły, to bardzo się z tego cieszyła, zmiana środowiska, nowe otoczenie, nowe przyjaźnie. Rzeczywistość jednak okazała się zupełnie inna. Oczywiste było to, że jej rodzice nie chcieli, żeby była szczęśliwym dzieckiem, a jedynie najlepszym, jakie się da. Addison od zawsze chodziła do najlepszych szkół w Toronto. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że tak trzeba było. Prywatne placówki z historią, marmurowymi korytarzami i nauczycielami, którzy znali jej nazwisko, zanim znała tabliczkę mnożenia. Dzieci z rodzin takich jak jej, nie miały dzieciństwa, miały CV pisane od przedszkola. Już w podstawówce była tą "grzeczną i zdolną". Zawsze miała wyprasowaną koszulę, znała odpowiedzi na pytania i mówiła „dzień dobry” z uśmiechem, nawet gdy bolał ją brzuch. W domu uczyła się dłużej, niż jej rówieśnicy grali na podwórku. Nie miała wielu przyjaciół, raczej znajomości „wizerunkowe”. Dzieci bały się jej rodziny i tego, że każde słowo może się odbić echem na zebraniach rady szkoły. Addison nauczyła się być lubiana, ale nie kochana. Akceptowana, ale nie rozumiana.
Addison uczęszczała do jednej z najbardziej prestiżowych szkół licealnych w Toronto – miejsca, gdzie dzieci polityków, prawników i biznesmenów uczyły się, jak nosić mundur z dumą i jak nigdy nie okazywać słabości. Uniformy były wyprasowane, emocje – nieobecne, a porażki – zakazane.
Była wzorową uczennicą – nie dlatego, że to kochała, ale dlatego, że wiedziała, że ktoś zawsze patrzy. Dyrekcja znała jej nazwisko, zanim jeszcze pojawiła się na pierwszym apelu. Nauczyciele wiedzieli, że „to ta od Lennoxów” – nie miała prawa nie błyszczeć.
To podczas lat licealnych pojawił się u niej okres buntu, jednak nigdy nie okazywała go wprost, to byłoby dla niej zbyt prostackie. Addison wolała to robić w bardziej wyrafinowany sposób. Zaczęła pisać anonimowe felietony do szkolnej gazetki, krytykujące elitarne podejście szkoły, toksyczną presję sukcesu i „szklane domy” wpływowych rodzin. Czuła się niczym serialowa "Plotkara". Co często ją bawiło, oczywiście zdarzało jej napisać nawet o własnej rodzinie, żeby nie było za bardzo podejrzane, że o niej nikt, nic nie piszę. A wolała pozostać anonimowa. W ostatniej klasie udało jej się ukończyć szkołę z wyróżnieniem.
Addison dostała się na prawo bez większego zaskoczenia. Miała idealne oceny, znakomite wyniki z LSAT-u i referencje, które otwierały drzwi jeszcze zanim zapukała.
Jednak pierwszy raz w życiu… mieszkała sama.
Rodzinny dom z marmurami i zimnymi kolacjami zamieniła na nowoczesne, zbyt czyste mieszkanie w centrum, w którym echo rozbrzmiewało zbyt głośno. Nie tęskniła za rodziną. Tęskniła za sobą — tą, którą nigdy nie pozwolono jej poznać. Była zawsze przygotowana na zajęcia, wykładowcy wręcz ją uwielbiali, jednak czegoś jej brakowało.
Na drugim roku poznała doktoranta filozofii prawa, który prowadził ćwiczenia z etyki zawodowej. Inteligentny, sarkastyczny, o spojrzeniu człowieka, który zbyt dobrze zna ludzkie porażki. Między nimi szybko zaiskrzyło, intelektualnie, emocjonalnie, fizycznie. Był od niej starszy, miał partnerkę. Choć twierdził, że "to skomplikowane, a ich relacja rozwijała się najpierw w spojrzeniach, potem w rozmowach, wreszcie — w ukryciu. Addison wiedziała, że to błąd. Ale to był pierwszy raz, kiedy ktoś zobaczył ją bez masek. A mimo to… nie wybrał jej. Odszedł bez słowa. Zostawił list. Już drugi w jej życiu, którego nie otworzyła.
Ukończyła studia z wyróżnieniem. Zdała Bar Exam w pierwszym podejściu. Otrzymała oferty pracy z najlepszych kancelarii w Toronto. Po zdaniu Bar Exam z wyróżnieniem Addison została oficjalnie przyjęta jako pełnoprawna adwokatka. Dostała własny gabinet z widokiem na jezioro Ontario, własny laptop i telefon służbowy, który nigdy nie przestawał dzwonić.
Ciekawostki
Ma wciąż swojego dziecięcego misia z odgryzionym uchem – trzyma go schowanego w dolnej szufladzie nocnej szafki, nie potrafi wyrzucić
Kupuje świece zapachowe w kompulsyjny sposób – każdy pokój pachnie inaczej, w zależności od jej nastroju
Pije tylko mrożoną kawę latte z karmelem 
Jej guilty pleasure to... słuchanie podcastów kryminalnych przy gotowaniu makaronu
Zbiera pióra wieczne – ma ich całą kolekcję, ale pisze tylko jednym ulubionym (ciemnozielonym Parkerem z grawerem)
Zawsze nosi przy sobie mały notesik, w którym zapisuje „rzeczy, które czuje, ale nie mówi” – nigdy nikomu go nie pokazała
Uwielbia długie kąpiele z książką, ale czyta tylko dramaty rodzinne albo kryminały
Ma bardzo niską odporność na zimno – marznie już przy 18°C, ale zawsze chodzi elegancko ubrana, udając, że nie czuje
Kiedy była nastolatką, pisała teksty piosenek – głównie melancholijne, niektóre do dziś ma w starym folderze na laptopie
W tajemnicy planuje samotną podróż do Islandii – nie powiedziała nikomu, ale zbiera zdjęcia i przewodniki
W dzieciństwie panicznie bała się brudu i bakterii — Musiała nawet przez to chodzić na terapię jako dziecko
Zdarza się jej karmić ptaki w parku w drogich garniturach, nieświadoma jak dziwnie to wygląda – mówi, że to jedyne istoty, które nie chcą nic w zamian
zgoda na powielanie imienia
niezgoda na powielanie pseudonimu
nieZgody MG
poziom ingerencji
wysokizgoda na śmierć postaci
niezgoda na trwałe okaleczenie
niezgoda na nieuleczalną chorobę postaci
niezgoda na uleczalne urazy postaci
takzgoda na utratę majątku postaci
niezgoda na utratę posady postaci
nie
