[duncan holloway]

one

could you control your mind so that you won’t worry?

Pojawianie się w szpitalu, chociaż sporadyczne, zawsze zostawiało na jego skórze dziwny płaszcz rozważań. Nie była to zwykła obecność – raczej jakby przestrzeń wypełniona westchnieniami, niewidzialny ciężar, który osiadał na ramionach i wnikał w oddech. Holloway czuł to za każdym razem: zapachy środków dezynfekcyjnych splatające się z niewypowiedzianymi lękami pacjentów, ich ciche cierpienie tłumione w kolejce do lekarza. Szpital stawał się dla niego miejscem, w którym ludzka kruchość przybierała materialny kształt – niemal namacalny, niemal widoczny w drganiu ścian i w stukocie butów na linoleum.
Obserwował ludzi, gdy przechodził korytarzem. Oczy miał przygaszone, ale umysł wciągał każde szczegóły niczym gąbka wodę. Zmęczone pielęgniarki poruszające się mechanicznie, jakby same były częścią jakiejś większej machiny, której tryby nie znały spoczynku. Lekarze – oderwani od świata, zawieszeni we własnych myślach, z ich spojrzeniami wbitymi gdzieś w przestrzeń pomiędzy chorobą a nadzieją. Każdy z nich był elementem tej rytmicznej orkiestry cierpienia i ulgi. Duncan czuł, że uczestniczy w rytuale, który powtarzał się tu bez końca, a on był tylko obserwatorem, przypadkowym świadkiem – i zarazem kimś, kto wnosił dysonans do tego układu.
Codzienność tego miejsca nie należała do niego, i było to dla niego ulgą. Holloway wiedział, że gdyby spróbował wejść głębiej, stałby się jednym z tych, którzy już dawno przestali rozpoznawać własne odbicie w szybie przeszklonych drzwi. Nie był stworzony do zamkniętego krążenia ludzkich dramatów. Jego życie przebiegało w cieniu pytań, w tropieniu, w bezsenności pośród notatek i raportów. A jednak sprawa, którą badał, wciągnęła go właśnie tutaj – w miejsce, w którym tajemnice często przysłaniały zapach śmierci.
Wiedział, że nie był mile widziany. Słowa "reporter" miały dla ludzi posmak inwazji. Słyszeli w nich obcą obecność, kogoś, kto rozcina tkankę prywatności i wystawia ją na publiczne spojrzenia. Widziano w nim nie człowieka, lecz narzędzie – aparat błyskający nie w odpowiedniej chwili, długopis przeszywający opowieści tam, gdzie lepiej byłoby milczeć. A on nosił tę maskę cierpliwie, wiedząc, że pozory budzą więcej lęku niż prawda, którą naprawdę chciał odkryć.
Prawda. To słowo powracało do niego zawsze, gdy znajdował się w takich miejscach. Czym była prawda w szpitalu, gdzie życie i śmierć rozdzielała jedynie cienka linia drgań serca na monitorze? Czy była czymś uchwytnym – aktem diagnozy, wynikiem badań, raportem zgonu? A może była tym, co wymykało się wszelkim definicjom – spojrzeniem dziecka, które ściskało dłoń matki, gdy pielęgniarka wbijała igłę w jego skórę? Prawda miała wiele odcieni, a Duncan wiedział, że nie ma dla niej jednego języka.
On sam wkraczał tu nie jako wybawca, nie jako lekarz, lecz jako ten, który zadaje pytania. Pytania, które otwierają rany. I dlatego ludzie uciekali przed nim spojrzeniem. Wiedzieli, że każdy, kto nosi w sobie potrzebę grzebania w cudzych losach, w końcu odkryje coś, co miało pozostać ukryte. Holloway przyjął to jak własne piętno. Nie oczekiwał sympatii. Sympatia była luksusem. W jego zawodzie istniała jedynie nieustanna wymiana: spojrzenie za spojrzenie, pytanie za odpowiedź, milczenie za kawałek historii. Tutaj, w korytarzach szpitalnych, czuł to ostrzej niż gdziekolwiek indziej – ten rozdźwięk między rolą obserwatora a człowieka.
Wiedział jednak, że nie mógł się zatrzymać. Sprawa, którą śledził, prowadziła go do ludzi, których historie przesiąknięte były cierpieniem i tajemnicą. A on musiał sięgnąć po nie, nawet jeśli oznaczało to dalsze pogłębianie własnego wyobcowania. Szpital oddychał swoim rytmem, a on stał w jego wnętrzu niczym obcy element. Nie chciał się wpasować. Wiedział, że nie wolno mu. Po prostu był. Reporter, który nosił w sobie nieustanny głód. I choć świat widział w nim intruza, on widział w świecie to, czego inni bali się zobaczyć.
Podszedł, jak już wiele razy wcześniej, do stróżówki. Każde takie przejście było dla niego powtarzanym rytuałem – chłodnym, mechanicznym, a jednocześnie znaczącym. Zatrzymanie, sięgnięcie do kieszeni, wyciągnięcie legitymacji. Zwykły kawałek plastiku, a jednak przepustka do miejsc, w których nikt nie chciał go widzieć. Kiedy podał ją przez szybę, wypowiedział słowa zgodne z prawdą, lecz brzmiały one jak formuła, jakby recytował zaklęcie:
– Byłem umówiony. Nie wiem tylko, do kogo.
Mężczyzna za ladą uniósł spojrzenie, jakby badał go pod mikroskopem. Najpierw Duncana, potem plastik, potem znów Duncana. W tym krótkim wahaniu kryła się ocena – osąd, który nie potrzebował słów. Reporter. Obcy element. Ciało obce w krwiobiegu szpitala. Niesmak wypłynął na twarz urzędnika, niechęć skrywana za cienką fasadą obowiązku. Oddał legitymację z gestem niemal wyzbytym z ludzkiego ciepła i wstukując coś na klawiaturze, wyrzucił słowa jak odpadki:
– Dyrektor szpitala zgodził się na spotkanie z doktor Maynard. Skrzydło C, pokój dwieście piętnaście.
Krótko. Precyzyjnie. Bez śladu zainteresowania. Jakby już sama wymiana była czymś zbędnym. Duncan skinął głową, podziękował, pożegnał się. Nie oczekiwał wdzięczności ani nawet uprzejmości. Nauczył się, że w takich miejscach jego obecność rodziła tylko tarcie – iskry niezrozumienia, które nie dawały płomienia.
Wszedł w korytarze, które oplatały budynek niczym arterie żywego organizmu. Ściany szpitala były jak tkanki: jednolite, blade, pulsujące w rytmie kroków i szeptów. Kluczył między piętrami, mijając kolejne drzwi, jakby przesuwał się w głąb labiryntu, którego centrum zawsze pozostawało niewidoczne. Każdy korytarz pachniał tym samym – sterylnością, ukrytą paniką i odległym zapachem kawy, którą pielęgniarki piły w pośpiechu.
Wiedział, o co chciał pytać. Jego dziennikarskie instynkty układały listę pytań, jak zawsze: suche, rzeczowe, nakierowane na szczegół. Ale pod spodem, w głębi, kryło się coś, czego nie potrafił nazwać. Nie wiedział, czego tak naprawdę szukał. To była siła podskórna, instynkt, który prowadził go dalej, nawet gdy brakowało dowodów.
Sprawa Teresy. Siedmioletnia dziewczynka, zaginiona parę dni temu. Ślady prowadziły w wiele stron, ale wszystkie były kruche, nietrwałe, rozsypujące się przy najmniejszym dotyku. I nagle – ten trop. Informacja, że Teresa przez tydzień przebywała w tym szpitalu. W tym samym, w którym wiele lat wcześniej zniknęła Dora. Przypadek? Ale świat nie znał przypadków. Istniały tylko powiązania, których jeszcze się nie dostrzegało. Obie dziewczynki, różne pokolenia, a jednak łączyło je to miejsce. Skrzydła, pokoje, zapisy w dokumentach – suche fakty. Ale fakty bywały tylko skorupą. Prawda leżała głębiej, ukryta w cieniu niedopowiedzeń. Holloway wiedział, że pod tym wszystkim kryła się sieć – niewidzialna, splatająca losy ludzi, którzy nie powinni się nigdy spotkać.
Szpital stawał się w jego myślach nie budynkiem, lecz organizmem. Oddychającym, pamiętającym. I jeśli naprawdę coś łączyło te zaginięcia, to gdzieś tutaj, w jego trzewiach, tkwiła odpowiedź. A przynajmniej jego część.
Reporter przyspieszył krok, słysząc echo własnych butów na korytarzu. Echo, które brzmiało jak pytanie: czy jesteś gotów zajrzeć głębiej, niż pozwala na to światło?

Celia Maynard

[Celia Maynard]

006

Zbliżało się popołudnie.

Jej serce biło gwałtowniej niż zazwyczaj, w nierównym tempie. Uczucie niepokoju zalewało ją falami; nie potrafiła go oswoić w szpitalnym chaosie, pomiędzy piętrzącą się dokumentacją a zaplanowanymi konsultacjami. Niegdyś pełna pasji, zdecydowana, by pobierać wiedzę od najlepszych, pozwoliła przepełnić swe wnętrze napięciem — traciła pewność siebie, jakże charakterystyczną dla lekarzy na początku drogi zawodowej.

Do akompaniamentu telewizora, usadowiona na niewygodnym krześle, otoczona przez odpoczywających współpracowników kreśliła w notatniku wszystko, co przekazał jej kończący zmianę kierownik specjalizacji. Choć sprawiała wrażenie spokojnej, a mocny chwyt długopisu wskazywał na opanowanie oraz skupienie, czuła wywracające się w środku klatki piersiowej wnętrzności. Czasem powtarzała w myślach, że ma prawo pytać, liczyć na doświadczanych przełożonych i popełniać błędy, lecz wahanie nie odpuszczało — gdy zostawała sama, a dźwięk pagera rozdzierał przejmującą ciszę, codzienne obowiązki stawały się nagle przesadnie obciążające.

Dam radę — to było motto Celine. Krótkie, lecz dostatecznie silne, by wypowiadać je na głos w momencie słabości. Powtarzała je niczym mantrę podczas długich, niespokojnych nocy, kiedy mroczne myśli próbowały zepchnąć ją do otchłani rezygnacji; kiedy nie wierzyła, że jej siła woli pozostanie niezachwiana, a ona sama - uczciwa wobec siebie oraz ludzi, składających w jej ręce kruche życie.

Mimo wszystko — tę klauzulę dodawała w głowie do każdej potyczki. Sporadycznie był to szept, kiedy reszta świata wymagała do niej niemożliwego. Pomimo wszystko, dam radę — tak brzmiało pełne stwierdzenie, sarkastyczny odgłos echa, gdy na jaw wychodziły kolejne pęknięcia jej neutralnej maski.

Nietaktownie obnażała się ze swoimi emocjami. Strach mieszał się z determinacją, wahanie z pragnieniem, by sprostać oczekiwaniom, zmęczenie ustępowało miejsca nagłym przebłyskom czujności; spojrzenie gasło jej pod ciężarem odpowiedzialności, a kąciki ust drżały, gdy próbowała wymusić uśmiech. Pojedyncza zmarszczka na czole zdradzała napięcie, które nosiła w sobie. Twarz Celine była jak otwarta księga — uczucia były wyraźne jak dobrze napisana encyklopedia na temat ludzkiego ciała, oferująca ilustracje z przykładami.

Tym bardziej nie mogła wyjść ze zdumienia, gdy poproszoną ją o spotkanie z reporterem zainteresowanego jedną z ich byłych podopiecznych, zamiast od razu zgłosić się z prośbą do dr. Collinsa, by wygospodarował czas. W przeciwieństwie do niego Celine brakowało ogłady towarzyskiej, chłodna rezerwa częściej onieśmielała rozmówcę, zamiast zachęcać do bliższego kontaktu. Nie była też kimś, kto mógłby porażać erudycją, imponować rozległą wiedzą, a tym bardziej nie miała na swoim koncie żadnych szczególnych tytułów czy zaszczytów, które mogłyby uczynić ją obiektem publicznego zainteresowania. Myśl, że ktoś mógłby chcieć wymienić ją z nazwiska na łamach gazety, wydawała jej się nie tylko przesadą, ale wręcz nieporozumieniem. Mocno trzymała się zatem postanowienia, by spotkanie zakończyć jak najszybciej, a jednocześnie zrobiła wszystko, by iść na nie ze spokojem i czystym umysłem.

Zerwała się na równe nogi, wychodząc z pokoju socjalnego przyśpieszyła kroku. Podeszwy jej butów stukały o posadzkę w nierównym rytmie, który niósł się echem po niemal pustym korytarzu. Sztuczne światło było chłodne oraz bezlitosne, wydobywając z ludzkich twarzy oznaki zmęczenia, ale ona zdawała się nie zwracać na to uwagi. Wypatrzyła mężczyznę nieopodal drzwi, zwróciła jego uwagę szybkim, zdecydowanym gestem przypominającym powitalny uścisk dłoni, a potem dorównała mu kroku.

— Duncan Holloway? — upewniła się, mrużąc oczy tak, jakby chciała ocenić z kim na do czynienia. Pytała z naturalną ostrożnością, jednak otrzymując formalne potwierdzenie, rozluźniła ramiona. Nerwowość, która jeszcze przed chwilą trzymało ją w sztywnym bezruchu, ustąpiło miejsca kontrolowanej pewności siebie. Nie było to ciepło, które zaprasza do przyjacielskiej rozmowy, ale też nie lodowaty dystans. Zdrowa rezerwa w stosunku do kogoś, kto zawodowo czyta z ludzi — Celia Maynard — przedstawiła się spokojnie, wciąż nosząc w spojrzeniu świeżo odzyskaną równowagę. Zatrzymała się tuż przed drzwiami do pokoju dwieście piętnaście, jakby celowo wybrała to miejsce na początek rozmowy. Przez chwilę trzymała dłoń na klamce, nie przeszła przez próg, a zamiast tego odwraciła się do reportera — Mogę poświęcić panu co najwyżej pół godziny, więc nie traćmy czasu — dodała.

Gabinet, do którego weszła był stosunkowo surowy — jak większość pomieszczeń w tym skrzydle szpitala. Ściany, utrzymane w sterylnej bieli, przybrały żółtawy odcień pod wpływem promieni słonecznych, sprawiając, że pokój wydawał się bardziej przytulny. Na środku znajdowało się biurko z komputerem, kilka stosów dokumentacji oraz misternie poukładane formularze, które czekały na podpis — nie było jednak nic, co mogłoby przykuć zainteresowanie młodego dziennikarza.


duncan holloway

[duncan holloway]

Nie wiedział nic o osobie, z którą miał się spotkać. Imię – Maynard – było tylko dźwiękiem, niczym etykietą przyklejoną do nieznanego naczynia. Nie znał jej twarzy, głosu, sposobu, w jaki trzymała długopis albo milczała. A jednak – w tym nieznanym kryło się napięcie, które Holloway znał aż za dobrze. Spotkania z ludźmi, o których nie wiedział nic, często otwierały drzwi do prawd, o których nikt nie chciał pamiętać.
Nie był pewien, czy to spotkanie miało jakikolwiek związek ze sprawą, ale wiedział, że nie mógł przegapić powiązania. Reporter żył na krawędziach domysłów. Czasem jedno, przypadkowe spotkanie zmieniało wszystko. Dlatego wchodził w tę sytuację jak w gęstniejącą mgłę – ostrożnie, ale z determinacją.
Zatrzymał się na zakręcie korytarza, wsłuchując się w dźwięki otoczenia. Dalekie kroki. Szmer wózków. Ciche rozmowy, które przypominały modlitwy. Każdy dźwięk miał swoją wagę, swoje znaczenie. Szpital oddychał – ciężko, nierówno, jak starzec, który zbyt długo nosił w sobie cudze cierpienie. Duncan czuł to na skórze. Czuł, że ten budynek ma pamięć.
Teresa i Dora. Dwie dziewczynki, dwa zniknięcia oddzielone latami, a jednak splecione w sposób, którego nie potrafił jeszcze pojąć. Zaginęły tak, jakby rozpłynęły się w powietrzu – słowa, które wydawały się jedynie figurą stylistyczną, nabierały teraz mrocznego sensu. „Rozpłynięcie” – to określenie powracało w raportach, w rozmowach, w szeptach rodziców. I za każdym razem wywoływało w nim ten sam dreszcz: wrażenie, że coś nienazwanego przecieka przez rzeczywistość, jakby jej struktura nie była tak stabilna, jak ludzie lubili wierzyć. Powiązanie obu spraw dla większości było absurdem. Policja odrzuciła tę hipotezę – różne lata, różne dzielnice, różne rodziny. Brak dowodów. Ale dla Hollowaya brak dowodów nigdy nie był końcem. Był początkiem.
Wiedział, że sprawy tego rodzaju mają swoje wewnętrzne rytmy, które trudno wychwycić bez wyczulenia na szczegół. Drobne niuanse, niepozorne wzory, powtarzalność słów i miejsc. W tej powtarzalności kryła się prawda, czekająca, aż ktoś odważy się ją dostrzec. Dla Duncana nie były to jeszcze dwie części jednej układanki. Były dwoma sferami – osobnymi, ale bliskimi, jak orbity dwóch planet, które mogą się kiedyś przeciąć. Nie zamierzał ich łączyć przedwcześnie. Każda z nich miała własny ciężar, własny cień. Ale coś – jakaś nielogiczna pewność, głos intuicji – mówiło mu, że te orbity zbliżają się do siebie.
Szpital, w którym się znalazł, był punktem przecięcia. Miejscem, gdzie obie historie dotknęły tej samej przestrzeni. Przypadek? Nie. Duncan nie wierzył w przypadki. Przypadek był tylko imieniem, jakie ludzie nadawali niewiedzy.
Przeszedł przez kolejne drzwi, wąskie, jakby zaprojektowane do ograniczania ruchu i myśli. Wiedział, że gdzieś za nimi czeka kobieta, która mogła nie zdawać sobie sprawy z roli, jaką miała odegrać. Ale on już wiedział jedno – każde spotkanie wciągało głębiej. Każde pytanie miało swoją cenę. I jeśli prawda rzeczywiście kryła się w cieniu, Duncan był gotów zapłacić za nią każdym oddechem.
W końcu usłyszał własne nazwisko — przecięte głosem, który nie potrzebował powtórzenia. Odwrócił się i zobaczył kobietę, której twarzy nie znał, choć wydawała się znajoma w sposób, który nie miał nic wspólnego z pamięcią. Była jak echo — czysta forma napięcia, zbudowana z chłodu i precyzji. Uścisnęła jego dłoń szybko, niemal z niechęcią, jakby każdy gest miał dla niej określony limit energii. Celia Maynard. Tak brzmiało imię, które dopisano do tej sylwetki. Wysoka, o delikatnych, wyostrzonych rysach — twarz jak wyrzeźbiona z chłodnego światła. Ruchy kontrolowane, celowe. Każdy krok przypominał decyzję, nie przypadek. W oczach, zielonych jak rozrzedzone szkło, kryła się logika i brak złudzeń. Włosy, ciemne i gładkie, spięte w surowy węzeł, podkreślały chłód jej profilu. Przypominała raczej instrument — precyzyjny, napięty do granic możliwości — niż człowieka.
Mogę poświęcić panu co najwyżej pół godziny, więc nie traćmy czasu.
Nie była to propozycja. Raczej oświadczenie, wyrok wypowiedziany z nutą klinicznego autorytetu. Dokładnie taka tonacja, jakiej się spodziewał. Ludzie tacy jak ona nie tracili energii na uprzejmość. Dokładnie…, pomyślał. Typowy ton człowieka, który traktował prawdę jak narzędzie, nie jak obowiązek.
Kiedy wprowadziła go do gabinetu, nie rozglądał się przesadnie. Przestrzeń była jak ona — uporządkowana do granic obsesji. Biurko o gładkiej powierzchni, bez przesadnie zbędnych papierów, jedynie komputer i szklanka wody. Ściany białe, nieco zmienione kolorystycznie od lat pozbawione ozdób. Żadnych rodzinnych zdjęć, żadnych śladów emocji. Miejsce przeznaczone do pracy, nie do życia.
Duncan zajął miejsce po drugiej stronie biurka, czując, jak różnica temperatur między nimi staje się niemal fizyczna. Ona – uosobienie chłodu, kontroli, struktury. On – skupiony, ale wewnętrznie napięty, napędzany przez instynkt, który nie znał granic hierarchii. Nie zaczął od razu mówić. Obserwował. Jej dłonie, splecione ze sobą, były nieruchome, jakby zamrożone w oczekiwaniu. W ich bezruchu była władza — władza człowieka przyzwyczajonego, że to inni się tłumaczą.
Jego myśli wciąż powracały do dwóch imion: Teresa i Dora. Dwie dziewczynki. Dwa zniknięcia. Obie przebywały w tym miejscu – przez siedem dni. Liczba powracała, jak echo, jak kod. Siedem dni — cykl zamknięty, pełny, symboliczny. Czas wystarczający, by coś się wydarzyło, by ktoś zniknął z powierzchni świata.
Dlaczego właśnie ten szpital? Dlaczego właśnie one?
Holloway czuł, że to, co łączyło Teresę i Dorę, nie było widoczne w raportach. Nie leżało w papierach ani w systemie. Prawda kryła się w ludziach – w spojrzeniach, w błędach, w milczeniu. A Celia Maynard, z całą swoją chłodną perfekcją, mogła być częścią tego milczenia. Zastanawiał się, ile sekretów mogła pomieścić kobieta, która wyglądała, jakby sama była fragmentem architektury – pięknej, zimnej, nieprzeniknionej.
- Chodzi o dwa nazwiska. Dwie pacjentki. Dwa zniknięcia - zaczął powoli, głosem spokojnym, niemal obojętnym. - Interesuje mnie tylko fakt. Obie dziewczynki — Teresa Wheeler i Dora Hill — przebywały w tym szpitalu. Teresa znajdowała się tu w sierpniu tego roku, Dora w maju dwa tysiące ósmego. W obu przypadkach pobyt trwał tydzień. - Musiała wiedzieć od przełożonego, dlaczego się pojawił. Nie wpuszczali nikogo bez konkretów. - Dlaczego?
Nie szukał w jej oczach emocji. Szukał reakcji. Cienia drgnięcia, najmniejszego znaku, że jego słowa dotknęły czegoś prawdziwego. Bo w świecie, który znał, prawda rzadko pojawiała się w zdaniach. Częściej w ciszy, która po nich następowała.

Celia Maynard