[Evelyn Fogarty]

#1

I saw them, and my heart whispered yes

Dotarłam do Wenecji cała i zdrowa, chciałam zobaczyć to przepiękne miasto na wodzie we Włoszech, o którym mówiono same cudowne rzeczy, i muszę przyznać, że się nie mylili. Niestety zapach nie należał do tych najmilszych, ale można jakoś zdzierżyć. Pragnęłam zrobić kilka zdjęć, żeby pochwalić się swojej kochanej siostrzyczce, gdzie byłam i co robiłam. Miałam nadzieję, że znajdę parę przepięknych pamiątek z podróży po Italy, które zostawią po sobie miłe wspomnienie. Pogoda dawała do wiwatu, ale mimo wszystko zamierzałam iść dalej przed siebie, gubiąc się w tłumie ludzi. Czułam się jak kopciuszek, który ucieka przed przeznaczeniem, tylko że w moim przypadku nikt nie trzymał pantofelka.

Naturalnie, każda kobieta chciałaby znaleźć swojego księcia, a mi właśnie tego jednego brakowało w życiu. Chciałam być pokochana przez wspaniałego mężczyznę, tak szczerze i bezinteresownie. Westchnęłam cicho pod nosem. Zatrzymałam się na moment, żeby odpocząć i rozejrzałam się dookoła. Niedaleko zauważyłam ławkę przy fontannie, która była w połowie w cieniu, więc od razu ruszyłam w tamtym kierunku. Zanim usiadłam, sprawdziłam dłonią, czy ławka nie jest brudna, ale na szczęście była czysta, więc usiadłam spokojnie i wyciągnęłam butelkę wody z plecaczka. Na chwilę obecną nie byłam głodna, bo niedaleko miałam swój hotel, gdzie wcześniej zostawiłam bagaże.

Zrobiłam kilka łyków orzeźwiającej wody i od razu zakręciłam mocno zakrętkę, żeby nic mi się nie wylało do środka. Spojrzałam w górę na czyste, niebieskie niebo, a chwilę później poczułam lekki i przyjemny powiew wiatru, który muskał moje kosmyki włosów. Uśmiechnęłam się radośnie i pogodnie. Na ten moment czułam się naprawdę dobrze. Miałam ochotę zobaczyć wszystko, co oferuje to magiczne miejsce, ale wiedziałam, że to niemożliwe. Dlatego chciałam skupić się na tym, co najpiękniejsze, i jutro znów ruszyć przed siebie, dalej przez świat Wenecji.

Koda Lennox

[Koda Lennox]

Nie mógłby powiedzieć, że Wenecja była zawsze na liście jego miejsc, które musiałby odwiedzić. Zawsze uważał, że jest wiele innych ciekawszych miejsc do odwiedzenia, poznania. Naprawdę wolał odwiedzić mniej turystyczne miejsca niż Wenecja. Jak tylko mógł to przesuwał odwiedzenie tego miejsca. Nie wydawało mu się atrakcyjne, godne zainteresowania. Miasto na wodzie? Po prostu nie widział w tym nic ciekawego. Nawet ludzie - włosi, u których mieszkał przez ostatnie kilka dni zachęcali, aby odwiedził to miasto. Nawet zaznaczyli mu i powiedzieli, co powinien zobaczyć, co powinien odwiedzić, jakie zabytki są naprawdę warte zobaczenia. Dlatego też wybrał się na jeden dzień tam. Niechętnie, bo niechętnie, ale wybrał się. Wciąż przerażała go wizja zatłoczonego, przereklamowanego miasta na wodzie.
Przemierzał kolejne uliczki, od razu zaskoczył go spokój spowodowany brakiem samochodów. Nie do pomyślenia w Kanadzie czy w Stanach, aby cało miasto było wyłączone z samochodów.
Spacerował trochę bez celu, trochę odhaczał kolejne punkty na swojej liście. Campo Santa Margherita, Ponte di Rialto. Most wyglądał lepiej niż na zdjęciach, ale też na nim nie zrobił wrażenia. Bazylika św. Marka była kolejnym rozczarowaniem. Nie potrafił na spokojnie zobaczyć tego zabytku, który jest polecany przez niemal wszystkich i widnieje w każdym przewodniku. Tłum ludzi, głośnych turystów, przewodników przekrzykujących się, nie wpływało na to, aby polubił to miejsce.
Zmęczony tym wszystkim postanowił w końcu usiąść w jakiejś kawiarni na kawę czy Aperola. Usiadł sobie w jednej z restauracji, które miały pełno niewielkich stolików przed nią. Poprosił kelnera o Aperola. Przeglądał przy okazji jeszcze kartę, czy aby nie znaleźć czegoś ciekawego, jeszcze nie wiedział, na co miałby ochotę, czy coś zjeść, jakiś deser czy cokolwiek innego.
Na chwilę podniósł wzrok znad karty menu. Miał czas, dlatego nie spieszył się. Rozejrzał się po tym urokliwym placu, fasad budynków, fontannie.



Evelyn Fogarty

[Evelyn Fogarty]

Cieszyłam się chwilą, ale energia mi nieco spadła, bo nie piłam kawy. Dlatego zamierzałam pójść do pobliskiej kawiarenki, aby zamówić kawę i coś do zjedzenia. Wstałam z ławki, zakładając plecak na plecy. Spojrzałam, czy niczego nie zapomniałam, ale nic nie leżało na ławce. Ruszyłam w końcu, słysząc znów gwar głośnych turystów, co mnie nieco przytłaczało, bo ceniłam spokój. Powoli zaczynałam żałować tego wyjazdu, bo mogłam faktycznie znaleźć lepsze miejsce na odpoczynek czy zwiedzanie.

Westchnęłam cicho, czując gorące powietrze. Zaczęłam poprawiać plecak, który zsuwał mi się z ramion. Gdy omijałam każdy zabytek, miałam okazję przyjrzeć się im ponownie. Zaczęłam się zastanawiać, co robi moja siostra bliźniaczka i starszy brat w Toronto, ponieważ bardzo za nimi tęskniłam. Miałam nadzieję, że prezenty, które kupiłam, im się spodobają. Gdy zobaczyłam kawiarnię, a niedaleko jeszcze restaurację, nie mogłam się zdecydować, czy lepiej wypić kawę, czy Aperolę, którą tak polecali Włosi. Po zrobieniu kilku kroków zaczęłam się zastanawiać, co wybrać. Wtedy uznałam, że lepiej wypić Aperolę niż kawę, bo obawiałam się, że kawa zaszkodzi mi na żołądek w gorące dni.

Niestety, mój żołądek nie należał do najmocniejszych w takiej temperaturze. Podjęłam decyzję, że usiądę tam, gdzie jest wolne miejsce. Wtedy zauważyłam mężczyznę, który siedział niedaleko mnie, dlatego mogłam zobaczyć jego wygląd. Po zajęciu miejsca zdjęłam plecak i zobaczyłam kelnera, który podszedł do stolika. Zamówiłam Aperolę, ale dostałam kartę, aby wybrać coś do jedzenia. Zauważyłam spaghetti, które tak bardzo lubię. Z pogodnym uśmiechem na twarzy wskazałam na liście danie, które chcę zamówić. Zaczęłam spokojnie smakować drinka, ciesząc się jego delikatnym smakiem.

Ukradkiem spoglądałam na mężczyznę, który rozglądał się za czymś lub podziwiał piękno Wenecji. Cały czas zastanawiałam się, jak ludzie wytrzymują w takim zapachu, który jest nie do zniesienia, dlatego podziwiałam mieszkańców tego miasta. Podczas rozmyśleń miałam dziwne wrażenie, że ktoś mnie obserwuje, ale mogłam mieć jedynie takie odczucie. Przypomniałam sobie, że mam szkicownik i techniczny ołówek, aby móc narysować jedną z pobliskich rzeźb, którą właśnie widziałam. Po wyjęciu przyborów zaczęłam szkicować ze szczegółami, by móc pokazać to piękno w swoim atelier w Toronto.

Koda Lennox