[Cassian Lennox]

Nie chciał z nią rozmawiać. Najchętniej to zakopałby się pięć metrów pod ziemią i zakończył w taki sposób swoje nędzne życie.
Ale zasługiwała na wyjaśnienia, on przede wszystkim też. Nie chciał pozwolić na to, by ich ostatnie spotkanie na palarni było faktycznie tym ostatnim, bo rozstali się w naprawdę chujowy sposób.
Wpierw spotkał się z Cynthią, u której rozpoczął maraton alkoholowy. A przez następne cztery dni po rozprawie nie wychodził ze swojego mieszkania. Zamawiał zakupy uberem, przede wszystkim tanie alkohole, których wypił chyba z hektolitry. Nie potrafił poukładać sobie w głowie, budził się z wrażeniem, że jego życie już nie ma jakiegokolwiek sensu. Jeśli dobrze pójdzie to zostanie zawieszony, w najgorszym wypadku dostanie dyscyplinarkę i w taki sposób skończy się jego cała prokuratorska przygoda. Fascynujące w jak prosty sposób można spierdolić sobie całe życie.
Nie odbierał telefonu od ojca, nie chciał mieć z tym człowiekiem żadnego kontaktu. Doskonale wiedział, że znów czułby się jak dziecko, bo nie usłyszałby ani jednego pozytywnego słowa. Rozmowa z starym Lennoxem nie byłaby w żadnym stopniu pocieszająca. Nie potrzebował kogoś, kto będzie mu ględził, że to, co się wydarzyło nigdy nie powinno.
Sam był winny, nie potrafił nawet zaprzeczyć. Mógł w końcu nie brać swojej byłej narzeczonej za świadka. Zataił te informacje celowo, ale nie spodziewał się, że ktokolwiek kiedykolwiek może wyciągnąć to jako asa z rękawa. To był największy skandal publiczny w jego życiu - bo jedyny do tej pory.
Motywacja na spotkanie się z Charlotte przyszła mu, gdy skończył pić drugą butelkę whisky. Nie jakiejś drogiej, taniej, pierwszej lepszej, która wyskoczyła mu na aplikacji do zamawiania. Wstępnie chciał ubrać się i wsiąść do samochodu, by pojechać do mieszkania Kovalski, ale doskonale wiedział, że byłaby to przesada. Myślał względnie trzeźwo. Media czekały właśnie na taki moment, by znaleźć go w jeszcze bardziej kompromitującej sytuacji, aby zgnieść go jak robaka. Więc zdecydował się na taksówkę.
Z nienapoczętą butlą alkoholu wsiadł do windy, by wjechać na odpowiednie piętro. Oczywiście, że nie zapowiedział się, szczerze liczył, że odbije się od drzwi, bo ukochanej jej nie będzie w mieszkaniu. Byłoby to dla niego ostateczną porażką, po której mógłby zdecydować się na ostatni krok.
Niestety było inaczej, po zapukaniu do drzwi nie musiał czekać długo, by zostały otworzone.
Oparł się o framugę i z uśmiechem wyciągnął w jej kierunku rękę z prezentem.
Powitalnym. Albo przeprosinowym.
Z najtańszą whisky, którą i tak sam będzie pił.
— Czekałaś na mnie? — rzucił na wstępie, a następnie nie czekając na jakiekolwiek zaproszenie wszedł do środka. — Ładnie tu masz, dziwne, że jestem tu pierwszy raz.


Charlotte Kovalski

[Charlotte Kovalski]

Cassian Lennox

Dla Charlotte nie był to łatwy czas. Oddała się do końca pracy, nie chcąc dopuszczać do siebie żadnych informacji z zewnątrz. Jednak słyszała te złośliwe rechoty dotyczące Lennoxa w swojej kancelarii. Wkurwiały ją. Raz na nich porządnie fuknęła. Nie było to w ogóle do niej podobne. Lotte nigdy nie pokazywała nadmiernych emocji w pracy, a z prokuratorów częściej się śmiała. Tym razem nie chciała, bo wiedziała, że to ona zniszczyła mu karierę.
Gdyby nie nieobecność Jonesa nie byłaby w to zamieszana, może siedziałaby właśnie pod drzwiami Lennoxa, sprawdzając, czy wszystko z nim w porządku. Jednak teraz nie mogła. Sama dołożyła do tego cegiełkę, ułożyła piękną oprawę do rozprawy. Każdy element wygłosiła tam głośno i dobitnie. Wyjątkowo nawet ojciec był z niej dumny, wysłał jej SMS'a, ten pierdolony dupek zdradzający matkę. Miała dosyć tych wszystkich wiadomości. Wszyscy dookoła niej przypominali jej, że zniszczyła mężczyznę, w którym zdążyła się zakochać.
Biegała dużo częściej, by wyrzucić z siebie myśli.
Całe wieczory spędzała albo w dokumentacji, albo na spacerach z psami.
Nic pomiędzy.
Nie była w stanie zatrzymać swoich niespokojnych myśli. Ciągle wracała myślami do ich ostatniego spotkania. Wiedział, gdzie mieszkała. Mógł się zawsze u niej pojawić, a jednak tego nie zrobił. Tego wieczoru siedziała przy swojej nowej sprawie, próbując znaleźć odpowiednią linię obrony. W domu miała tablicę, na której zapisywała wszystkie swoje myśli. Powoli zaczynała się zapełniać. Wtedy zadzwonił dzwonek do jej apartamentu. Otworzyła je bez większego zastanowienia, dopiero później stanęła jak wryta. Wraz z nią przybiegły dwa, białe samoyedy, które zaczęły ujadać na Cassiana. Nie znały go i na pewno śmierdział alkoholem.
— Pojebało Cię? — spytała wpierw obronnym tonem, cofając się do środka mieszkania. Zanim zdążyła zareagować, psy szczekały w najlepsze — Mindy, Cindy spokój — powiedziała stanowczym tonem, a obie białe chmurki od razu usiadły. Zdążyła wejść od niego butelkę, by poczuć zapach whiskey — pijany jesteś? — był i ona zdążyła to poczuć — po co do mnie przyszedłeś? — spytała, zamykając drzwi do apartamentu. Nie potrafiła zrozumieć, co on tutaj właściwie robił. Stał. To widziała w stu procentach, a jednak coś ją mierzwiło od środka. Sama nawet nie wiedziała, w jaki sposób powinna to ująć. Kiedy takiego go widziała, coś zaczynało się w niej łamać. Twarz wydawała się łagodnieć po pierwszej serii pytań.
Ona mu to zrobiła.
— Wszystko w porządku? — spytała cichszym tonem. Wiedziała, że nie. Pijanego widziała go zaledwie... nigdy. Po tych kilku drinkach tylko delikatnie poczuła procenty, teraz był inny. Widziała to gołym okiem.

[Cassian Lennox]

Mógł w ogóle tutaj nie przyjeżdżać. Może gdyby zignorował całą tę sprawę to po prostu więcej by na siebie nie wpadli, odbudowałby na nowo swój mur, Charlotte znalazłaby odpowiedniego dla niej faceta, a on może nie zaciukałby się przy pierwszej lepszej okazji.
Takie myśli miał trzeźwy Cassian, którego w ciągu ostatnich dni było naprawdę mało. Ten pijany przyprowadził go pod jej drzwi, by porozmawiać, chociaż nawet nie wiedział co dokładnie powinien jej powiedzieć. Gdyby tylko nie powiedziała mu, że wiesz gdzie mieszkam wtedy na palarni, to nigdy by sam nie wpadł na pomysł, by ją nachodzić.
Kochał ją i nienawidził jednocześnie. A z racji, że wcześniej nie miał w sobie tych dwóch najsilniejszych emocji, to miał wrażenie, że jest tykającą bombą. Sam nie wiedział co ma ze sobą zrobić.
Nie przeszkadzały mu szczekające psy, nawet ich nie zauważył, dopiero, gdy Charlotte zwróciła im uwagę to przeniósł wzrok na białe chmurki.
— Nazwałaś psy Cindy i Mindy? — zapytał niedowierzając czy na pewno dobrze usłyszał. To najgłupsze imiona z jakimi w życiu się spotkał, ale nie chciał mówić tego na głos, bo wiedział, że czym prędzej właścicielka wyprosi go z mieszkania.
A on tutaj przyjechał z misją.
— Przyjechałem, bo… zaprosiłaś mnie. — Dla niego był to całkowicie logiczny ciąg zdarzeń. Gdyby nie powiedziała wtedy tamtych słów nie przyszłoby mu to w ogóle do głowy. Pewnie unikałby jej najbardziej jak by się dało, a później… już i tak nie pracowaliby ze sobą. Zablokowałby jej numer, przeprowadziłby się za granicę. Życie trwałoby dalej.
Gdy już wszedł do środka to rozejrzał się i sięgnął po butelkę, którą prędko odkorkował. Nie bawił się w żadne picie ze szklanki, u Cynthii zrobił to samo i fakt, alkohol smakował o niebo lepiej. Usiadł na kanapie i wbił w nią swój mętny wzrok.
— Tak, jestem pijany — przyznał i prychnął rozbawiony. Widać to było na kilometr, nie musiała upokarzać go tym pytaniem. Wzruszył ramionami i przysunął whisky do ust. — Pytasz czy wszystko w porządku… i tak, i nie. Dużo by opowiadać — rzucił i oparł się jedną ręką z tyłu, by przez przypadek nie zacząć się bujać na boki. — Plusem jest to, że nie będę musiał więcej martwić się pracą, której szczerze nienawidziłem. Pamiętasz jak narzekałem ci, że praca jako prokurator to było największe gówno w moim życiu? Bóg mnie w końcu wysłuchał, chyba naprawdę istnieje.


Charlotte Kovalski

[Charlotte Kovalski]

Cassian Lennox

— Tak — rzuciła praktycznie od razu. Cindy i Mindy. Typowe dwie biuściaste blondynki, które pewnie ruchał jej przyjaciel. Pasowały jej te imiona, bo te dwie chmurki były właśnie takie głupiutkie jak te dziewczyny Galena. Poza tym Charlotte miała dziwną słabość to pięknych imion, a te uzupełniały się nawzajem. Choć momentami widziała własne psy, jak te postacie z wyspy totalnej porażki — nie pasują Ci? — spytała atakująco, zakładając rękę na rękę, a obie jej brwi poszybowały wysoko. Uwielbiała te imiona. Miały w sobie coś magicznego. Pasowały do psiaków. Nie miała żadnych wątpliwości, kiedy tak je nazwała. Głupiutkie, ale za to jakie kochane i jakie wierne.
— To dalej nie powód przyjazdu — odpowiedziała chłodnym tonem, wpatrując się badawczo w Cassiana. Wyglądał jak wrak człowieka, a ona sama mu to zafundowała. Czuła delikatny uścisk w sercu i pewnie dlatego oddała mu butelkę bez żadnego zastanowienia. Nie powinna. Jeszcze zrobi jej tajną misję i obrzyga jej mieszkanie, albo zrobi kupę na łóżku jak Amber Heard — powiedziałam, że wiesz, gdzie mieszkam, a nie że masz traktować moje mieszkanie jak własne — skwitowała, widząc, jak rozsiada się na jej kanapie. Widocznie tego pasożyta już nie będzie w stanie wyjąć z własnego mieszkania bez użycia siły. Zawsze mogła wezwać policję, zrobić awanturę, ale nie chciała. Jakoś bolał ją ten widok, łapał ją za serce. Nie była w stanie tego jasno wytłumaczyć. Im dłużej się w niego wpatrywała, tym miała większe wyrzuty sumienia.
Z barku wyjęła sobie butelkę wina i nalała sobie do kieliszka. Co miała mu więcej powiedzieć? W jaki sposób powinna się zachować? Sama do końca nie wiedziała, co mogła, a czego nie do końca. Westchnęła ciężko.
— Przyszedłeś pokazać mi, jak bardzo zniszczyłam Ci życie, ta? — chłód jej nie opuszczał. Czuła się winna tego widoku. Jakby Cassian postanowił właśnie się nad nią znęcać. Westchnęła ciężko i wypiła cały kieliszek na raz. Było to dobre, drogie wino, które dostała od przyjaciela. Powinna traktować je z większym szacunkiem, ale... jakoś musiała sobie poradzić w starciu z mężczyzną, w którym była zakochana.

[Cassian Lennox]

Powstrzymał się przed wybuchnięciem śmiechem. Imiona dla zwierzaków, szczególnie takie, były dla niego niezwykle śmieszne. Mimo że drgnęły mu mięśnie, zachował neutralny wyraz twarzy. To było coś, co ćwiczył całe życie i nawet nawalony w trzy dupy dobrze sobie z tym dawał radę.
— Są w porządku, nie znam się na psach — mruknął i wzruszył ramionami. Trzeźwy Cassian nie znosił zwierząt, pijanemu nie przeszkadzały aż tak bardzo. Byleby przestały na niego warczeć, może nawet zdecyduje się na pogłaskanie ich.
Uniósł brew na jej słowa, nie wiedząc co do końca powinien odpowiedzieć. Fakt, to co powiedziała nie było jasnym zaproszeniem w którykolwiek dzień. Gdyby nie pił alkoholu to nigdy by się na to nie zdecydował, bo wciąż stał przy zdaniu, że jej po prostu nienawidzi. Gdy już procenty znalazły się w jego krwi to zdecydował, że wypadałoby w końcu porozmawiać. Nie ochłonął w stu procentach, ale nie wyobrażał sobie, że zostanie sam. Za dużo negatywnych myśli było w jego głowie, a nie miał nikogo bliskiego z kim mógłby porozmawiać.
— Nie, chyba — odpowiedział i potarł palcem czoło. Z jednej strony chciał pokazać co z nim zrobiła, żeby poczuła się jakkolwiek winna. Z drugiej… sam nie wiedział czego chce. Czuł praktycznie każdą możliwą emocję, ciężko było mu skupić się na czymś konkretnie. Uniósł butelkę, by napić się whisky. — Sama mówiłaś, że sam tego chciałem. Miałaś rację. Myślałem, że będę cwaniakiem, że nikt mnie na tym nie nakryje. — Gdyby nie Mark i całkowicie przegrana dla niego sprawa to nikt nigdy nie odkryłby prawdy. Nie mógł wyjść z podziwu, że temu dupkowi chciało się aż tak szukać, tylko dlatego, żeby odsunąć Lennoxa. — Muszę się nauczyć normalnie żyć jako ktoś inny. Może zostanę grabarzem, co sądzisz Charlotte? Chciałabyś być z kimś takim?
Oparł się wygodnie i wbił w nią swój wzrok. Próbował ją analizować, coś wyciągnąć z jej mimiki. Do tej pory wychodziło mu to idealnie, teraz czuł się jakby spoglądał na mur. Miał jej wiele za złe, ale dalej zależało mu na niej. Ona za to była zimna, nieprzystępna.


Charlotte Kovalski

[Charlotte Kovalski]

Cassian Lennox

Nie skomentowała kolejnej uwagi o psach. Wiedziała, że to są w porządku, oznaczało kompletnie coś innego. Była kobietą, która wręcz uwielbiała dwuznaczności. Zwłaszcza takie w których musiała się pobawić, by dowiedzieć się, co dokładnie znajdowało się pod warstwą słowną. Zresztą nie chodziło o imiona psów, wątpiła by lubił jakiekolwiek zwierzęta.
Wprowadzały chaos, a on go nie lubił.
Chyba nie.
W ogóle się nie ruszała, obserwując go bacznym wzrokiem. Jakby była gotowa do ucieczki, jakby jednak zdecydował się z nią kłócić. W takich momentach szczerze nie wiedziała, co miał w głowie. Ba, kompletnie go nie znała. Tamta sprawa pozwoliła wyłożyć te karty na ławę. Mało jej o sobie mówił. Był ponury i grał na fortepianie. Chociaż ostatnio zwierzył się o rodzinie. Czuła, jakby zaczynali się powoli wiązać, a ona zniszczyła mu życie. Pewnie karierę. Znowu zacznie prowadzić najmniej znaczące sprawy. Taka rysa u prokuratora nie znika od razu. Oboje zdawali sobie z tego doskonale sprawę. Miła nadzieję, że to zgłosił.
Swoją relację i tamtej.
Ich nie chciał.
To czego mogła od niego oczekiwać? Wychodzi na to, że niczego.
Uniosła swoją brew stosunkowo wysoko, próbując dodać sobie jakiejkolwiek pewności siebie. Jakby ten gest miał faktyczne znaczenie.
— To po co... — zaczęła Charlotte, próbując złożyć, w jakikolwiek sposób sensowny słowa. Wiele miała w głowie i coraz trudniej było jej wszystko wytłumaczyć — cały czas z nią pracowałeś? Czujesz coś do niej? — spytała wprost. Sama się po sobie tego nie spodziewała. Bała się zadawać trudnych pytań, jakby mogła nagle wpaść w jakąś sieć, z której nie miałaby żadnego wyjścia. Tak naprawdę mogłoby się stać, a ona jednak próbowała iść przez życie z odwagą. Tylko straciła ją wraz z każdym spojrzeniem na Cassiana. Wyglądał na złamanego drapieżnika. Zamkniętego tygrysa w klatce.
— Przestań się nad sobą użalać — warknęła Charlotte, wpatrując się w niego z agresją — co to kurwa za pytanie? Ty się bałeś mnie dotknąć, a teraz masz odwagę zadawać takie pytania? — była zła na całą sytuację, którą spowodował. Przecież to nie była jej wina, a jego. Nagle pytał, czy chciałaby być z kimś takim?
— Weź się ogarnij, jesteś żałosny — warknęła Kovalski, bo mógł zrobić coś więcej niż czekanie. Mógł zadziałać, próbować oczyścić własne imię. Zrobić cokolwiek, a on się użalał, nie przyszedł do niej nawet na trzeźwo.