Paige Ellery
W głowie Cynthii rzadko pojawiały się pozytywne myśli. Wszystko wydawało się nijakie. Chmury były uproszone szarością, wiatr lekko powiewał. Do depresyjnej, jesiennej aury brakowało jeszcze odrobiny deszczu, który stukałby w dach ubera. Gdy tak wpatrywała się w przechodniów, nie potrafiła znaleźć odpowiedniego słowa, na to co dokładnie czuła wewnątrz.
Spotkanie z Paige miało przynieść jej jednorazową ulgę. Tylko im dłużej spędzała czasu w aucie tym bardziej chciała uciec. Cynthia nie miała zbyt wielu przyjaciół. Większość z nich omijała dużym łykiem, na tyle ile mogłoby być to tylko możliwe. Byle daleko, byle nie spojrzeć komuś w oczy i byle nie mówić w końcu o problemach. Trudno rozmawiało się jej o sprawach zawodowych. Rzadko kto chciał rozmawiać o martwych pacjentach. Każdy chciał ratować życie, polepszyć je umierającym, a niewielu skupiało się na rozwikłaniu mrocznych tajemnic ludzkiego ciała. Choroby zdaniem Ward były po prostu nudne. Nie było w nich nic tajemniczego. Większość z nich została przebadana wzdłuż i wszerz. Za to każdy nowy temat był tajemnicą, którą trzeba było odkryć. Anonimowi pacjenci wydawali się najbardziej zagadkowi. Musiała odtwarzać całą ich historię wraz z danymi dentystycznymi, by móc odkryć ich prawdziwą tożsamość. Nad nimi najbardziej się głowiła, by mogli wrócić spokojni do domu z całkiem świeżą głową. Każdy potrzebował tego wytchnienia. Uspokojenia nerwów. Znać odpowiedzieć, czy to jego najbliższa osoba została zamordowana.
Właśnie z takimi decyzjami mierzyła się na co dzień Ward. Najgorsze było oczekiwanie na wyniki badań laboratoryjnych. Nie wszystko była w stanie stwierdzić przy zwykłej sekcji. Toksykologia potrafiła trwać jej zdaniem prawdziwe wieki, zanim będzie w stanie skonfrontować się z wynikami badań. Chociaż może bardziej zaczęła frustrować ją relacja z Cassianem. Był on jej ex-narzeczonym. Odszedł od niej jeszcze w trakcie farmakoterapii. Trwał się na tyle długo, by była w stanie nazwać go prawdziwym dupkiem. Czekał, aż się jej polepszy, by nie mieć człowieka na sumieniu. To nie mogło jej odpowiadać. Czuła wewnętrzną zgryźliwość na samą myśl. Wparowywał do jej bezpiecznego miejsca, niczym lekarz prowadzący sekcję. Wyjść musiała z siebie, gdy kazał zdobywać jej sympatię przysięgłych. Niczym między sobą się nie różnili, byli tak samo ponurzy, tak samo skoncentrowani na języku faktu.
Finalnie dojechała pod dom Paige. Wysiadając z auta, poprawiła sobie włosy. Pierwszy raz tego dnia spryskała się perfumami, by przyjaciółka nie czuła od niej zapachu śmierci. Wystarczyło, że wyglądała jak jeden z pacjentów. Tak samo blada, tak samo bez życia. Chociaż na uniesienie kącików ust zdobyła się, gdy Paige otwierała jej drzwi.
— Cześć — rzuciła, podnosząc torbę z zakupami — przyniosłam prossecco — tak jak twierdziła Cynthia, coś tańszego, a równie skutecznego jak terapia — Marka nie ma? — spytała lekko zdziwiona, czemu sims Paige się z nią nie witał. Nie potrafiła nigdy określić własnych uczuć względem mężczyzny. Nie pałała do niego sympatią, ale też niezbyt za nim przepadała.
-
Depresyjna lekarka medycyny sądowej, dla której kontakt z trupem jest łatwiejszy niż z człowiekiem.
nieobecnośćniewątki 18+takzaimkishe/herpostaćautor
-
oh I do believe in all the things you say what comes is better that what came before
nieobecnośćniewątki 18+takzaimkizaimkipostaćautor
Otworzyła drzwi i przez krótką chwilę po prostu patrzyła na przyjaciółkę, jakby chciała wyczytać z jej twarzy coś więcej niż powitalne „cześć”. Było w niej to dobrze znane napięcie - cienka warstwa uśmiechu, który miał przykryć wszystko, co nie powinno się wydostać na powierzchnię. A jednak Paige, jak zawsze, widziała więcej. Zbyt długo żyła wśród ludzi, którzy maskowali zmęczenie i ból, by dać się zwieść takim drobnym gestom. W jej pracy każda twarz, każdy drobiazg mógł decydować o tym, czy pacjent przeżyje – nauczyło ją to dostrzegać prawdę tam, gdzie inni widzieli tylko pozory. Nie skomentowała tego jednak od razu. Po prostu uchyliła szerzej drzwi i przepuściła Cynthię do środka. W domu panowała cisza – tej wieczornej, przytłumionej atmosfery nie zakłócał nawet krok Marka. Paige zdążyła już przywyknąć do tego, że jego nieobecności nie trzeba tłumaczyć. Był jak cień, który raz pojawiał się, raz znikał, a ona coraz rzadziej czuła potrzebę nadawania temu znaczenia. Wystarczyła jej obecność Cynthii – pełna surowości, ale też dziwnie kojąca.
Kiedy zamknęła drzwi i spojrzała na przyjaciółkę raz jeszcze, ogarnęła ją myśl, że Cynthia wygląda tak, jakby właśnie wyłoniła się z innego świata – zimniejszego, cięższego, przesiąkniętego czymś, czego Paige nigdy nie chciała poznać do końca. Wiedziała, że praca Cynthii wymaga obcowania z tym, czego ludzie się panicznie bali: ze śmiercią, rozkładem, z nieodwracalnością. A jednak za każdym razem, gdy ją widziała, czuła, że największy ciężar wcale nie leży w samej pracy, tylko w tym, jak bardzo potrafi ona rozciągnąć się na resztę życia. Jakby wślizgiwała się pod skórę i pozostawała tam długo po wyjściu z prosektorium.
— Mark ma dziś dyżur — Odpowiedziała w końcu tonem neutralnym, spokojnym, choć wewnętrznie miała ochotę odetchnąć z ulgą, że nie musiała być świadkiem ich wymuszonej uprzejmości. — Zresztą… chyba dobrze, że nie ma go w domu. Dzisiaj — Dodała ciszej, jakby chciała zostawić między nimi przestrzeń na szczerość, na słowa, które nie musiałyby być filtrowane przez obecność kogokolwiek trzeciego. Przez chwilę, w jej myślach mignęło stwierdzenie, że mogłoby go nie być częściej niż tylko dzisiaj. Może nawet zawsze.
Popatrzyła na torbę z butelką, którą Cynthia trzymała w ręku, i uśmiechnęła się lekko - tym razem szczerze, choć krótko. Nie chodziło o sam alkohol, a o gest - o to, że Cynthia, pomimo własnego przytłoczenia, zawsze znajdowała sposób, by przynieść coś w zamian za swoją obecność. Jakby bała się, że jest ciężarem, że samo jej przyjście to za dużo. Paige znała tę tendencję aż za dobrze, bo sama przez lata uczyła się nie przepraszać za własne istnienie. W duchu czuła coś jeszcze - subtelny ból wynikający z faktu, że jej przyjaciółka cierpiała na tę samą przypadłość co ona - brak umiejętności mówienia wprost o tym, co w duszy gra. Paige domyślała się, że to, co słyszy czasem między wierszami - o badaniach, o czekaniu, o rozczarowaniach - to tylko fragment większej całości. A jednak nie zamierzała naciskać. Wiedziała, że ludzie otwierają się wtedy, gdy są gotowi, a przyjaźń nie polegała na rozrywaniu ran na siłę.
Zamiast tego poprowadziła ją do salonu, gdzie w powietrzu unosił się jeszcze zapach świec, które zapaliła wcześniej, chcąc przełamać ciszę domu. Drobiazg, który sprawiał, że przestrzeń stawała się mniej chłodna. Myśli Paige krążyły jednak gdzieś indziej - wokół pytania, ile jeszcze w sobie pomieści ta kobieta, zanim zacznie pękać. I ile ona sama może zrobić, by jej towarzyszyć, by nie pozwolić jej rozpaść się w ciszy, w której nikt nie usłyszy krzyku. Była chirurgiem, przyzwyczajonym do naprawiania, do działania - a tutaj pozostawało tylko trwać obok. A to, wbrew pozorom, bywało trudniejsze niż najcięższy dyżur.
Skinęła głową na torbę z butelką i odezwała się spokojnie: — Pójdę po kieliszki — Po tych słowach przeszła do kuchni, gdzie z wiszącej szafki wyciągnęła szkło. Z szafki obok sięgnęła po miskę i wsypała do niej gotowe przekąski, które kupiła wcześniej w piekarni. Nie była najlepszą panią domu i wiedziała, że Cynthia nie spodziewała się niczego więcej - cokolwiek będzie w porządku, byle zaspokoić chwilowy głód.
Cynthia A. Ward
Kiedy zamknęła drzwi i spojrzała na przyjaciółkę raz jeszcze, ogarnęła ją myśl, że Cynthia wygląda tak, jakby właśnie wyłoniła się z innego świata – zimniejszego, cięższego, przesiąkniętego czymś, czego Paige nigdy nie chciała poznać do końca. Wiedziała, że praca Cynthii wymaga obcowania z tym, czego ludzie się panicznie bali: ze śmiercią, rozkładem, z nieodwracalnością. A jednak za każdym razem, gdy ją widziała, czuła, że największy ciężar wcale nie leży w samej pracy, tylko w tym, jak bardzo potrafi ona rozciągnąć się na resztę życia. Jakby wślizgiwała się pod skórę i pozostawała tam długo po wyjściu z prosektorium.
— Mark ma dziś dyżur — Odpowiedziała w końcu tonem neutralnym, spokojnym, choć wewnętrznie miała ochotę odetchnąć z ulgą, że nie musiała być świadkiem ich wymuszonej uprzejmości. — Zresztą… chyba dobrze, że nie ma go w domu. Dzisiaj — Dodała ciszej, jakby chciała zostawić między nimi przestrzeń na szczerość, na słowa, które nie musiałyby być filtrowane przez obecność kogokolwiek trzeciego. Przez chwilę, w jej myślach mignęło stwierdzenie, że mogłoby go nie być częściej niż tylko dzisiaj. Może nawet zawsze.
Popatrzyła na torbę z butelką, którą Cynthia trzymała w ręku, i uśmiechnęła się lekko - tym razem szczerze, choć krótko. Nie chodziło o sam alkohol, a o gest - o to, że Cynthia, pomimo własnego przytłoczenia, zawsze znajdowała sposób, by przynieść coś w zamian za swoją obecność. Jakby bała się, że jest ciężarem, że samo jej przyjście to za dużo. Paige znała tę tendencję aż za dobrze, bo sama przez lata uczyła się nie przepraszać za własne istnienie. W duchu czuła coś jeszcze - subtelny ból wynikający z faktu, że jej przyjaciółka cierpiała na tę samą przypadłość co ona - brak umiejętności mówienia wprost o tym, co w duszy gra. Paige domyślała się, że to, co słyszy czasem między wierszami - o badaniach, o czekaniu, o rozczarowaniach - to tylko fragment większej całości. A jednak nie zamierzała naciskać. Wiedziała, że ludzie otwierają się wtedy, gdy są gotowi, a przyjaźń nie polegała na rozrywaniu ran na siłę.
Zamiast tego poprowadziła ją do salonu, gdzie w powietrzu unosił się jeszcze zapach świec, które zapaliła wcześniej, chcąc przełamać ciszę domu. Drobiazg, który sprawiał, że przestrzeń stawała się mniej chłodna. Myśli Paige krążyły jednak gdzieś indziej - wokół pytania, ile jeszcze w sobie pomieści ta kobieta, zanim zacznie pękać. I ile ona sama może zrobić, by jej towarzyszyć, by nie pozwolić jej rozpaść się w ciszy, w której nikt nie usłyszy krzyku. Była chirurgiem, przyzwyczajonym do naprawiania, do działania - a tutaj pozostawało tylko trwać obok. A to, wbrew pozorom, bywało trudniejsze niż najcięższy dyżur.
Skinęła głową na torbę z butelką i odezwała się spokojnie: — Pójdę po kieliszki — Po tych słowach przeszła do kuchni, gdzie z wiszącej szafki wyciągnęła szkło. Z szafki obok sięgnęła po miskę i wsypała do niej gotowe przekąski, które kupiła wcześniej w piekarni. Nie była najlepszą panią domu i wiedziała, że Cynthia nie spodziewała się niczego więcej - cokolwiek będzie w porządku, byle zaspokoić chwilowy głód.
Cynthia A. Ward
-
Depresyjna lekarka medycyny sądowej, dla której kontakt z trupem jest łatwiejszy niż z człowiekiem.
nieobecnośćniewątki 18+takzaimkishe/herpostaćautor
Paige Ellery
Problem tkwił w tym, że Cynthia uwielbiała swoją pracę. W niej była w stanie zachować wewnętrzny spokój, na który mogła liczyć. Kiedy do jej uszu nie docierały inne dźwięki, finalnie była spokojna. Mogła się odprężyć i przestać myśleć o świecie. Odnajdywała radość w obcowaniu z martwymi ludźmi. Choć nie było to zbyt radosne zajęcia, miało swoje plusy. O martwych nikt już nie opowie historii, a jej praca bardzo na to pozwalała. Mogła powiedzieć, że to co wyglądało na zawał, było otruciem, że dany temat wcale nie utonął przez przypadek. Nie była prokuratorem, czy policjantem, ale jej praca pozwalała na polepszanie warunków innych ludzi.
Tyle mogła zrobić. Cynthia wbrew pozorom nie była złą osobą. Miała w sobie pierwiastek dobra, w którym realizowała się w prosektorium. Tylko niewiele osób było w stanie jej nie zdenerwować. Do nielicznych z nich należała Paige. Obie miały za sobą niezbyt udane związki. Jak można by nazwać ten Ward? Zachorowała na nowotwór żołądka, walczyła by nie mieć stomii, a chwilę po farmakoterapii narzeczony zerwał z nią zaręczyny. Żaden człowiek nie byłby w stanie odnaleźć się w takiej rzeczywistości. Mrok nie wychodził z jej pracy, a z tego jak życie potrafiło ją przeczołgać. Do nie tak dawna siedziała przecież na fotelu, gdzie podawana była chemia. Za dzieciaka utonęła, a uratował właśnie ją brat. Musiał przeprowadzić na niej RKO. Narzeczony był wisienką na torcie. Chociaż nie... potrącenie jej psa przez auto nią było. Z takim szczęściem człowiek nie może być szczęśliwy.
— Mhm. Cudownie, bo moje baterie socjalne się przy nim kończą — skwitowała krótko Cynthia. Nie przepadała za osobami, które za dużo mówiły i były sztuczne. W ten sposób widziała obecnego partnera przyjaciółki, chociaż poprzedni wcale nie był lepszy. Nie miała zbyt dużego szacunku do facetów. Miała nosa do ich przedziwnych zachowań. Unikała ich jak ognia, gdy tylko mogła. — coś się stało? — spytała, spokojnie lustrując ją wzrokiem. Tylko Ellery bardzo przypominała ją samą. Obie lubiły ciszę. Mogłyby pić i nic do siebie nie mówić. To je obie koiło. Tylko nie w przypadku, w którym od środka obie miały ochotę eksplodować.
— Jasne — kiwnęła głową, rozsiadając się na kanapie. Nie spodziewała się fajerwerków. Wino dla nich obu wydawało się wystarczające. Mogły przymknąć oczy i o nic innego się nie martwić — to co u Ciebie Paige? — spytała, otwierając butelkę i rozlewając jej zawartość do obu kieliszków. Brakowało jeszcze lodu. Schłodzone prosecco było najlepsze i najładniej uciekały z niego bąbelki.
Problem tkwił w tym, że Cynthia uwielbiała swoją pracę. W niej była w stanie zachować wewnętrzny spokój, na który mogła liczyć. Kiedy do jej uszu nie docierały inne dźwięki, finalnie była spokojna. Mogła się odprężyć i przestać myśleć o świecie. Odnajdywała radość w obcowaniu z martwymi ludźmi. Choć nie było to zbyt radosne zajęcia, miało swoje plusy. O martwych nikt już nie opowie historii, a jej praca bardzo na to pozwalała. Mogła powiedzieć, że to co wyglądało na zawał, było otruciem, że dany temat wcale nie utonął przez przypadek. Nie była prokuratorem, czy policjantem, ale jej praca pozwalała na polepszanie warunków innych ludzi.
Tyle mogła zrobić. Cynthia wbrew pozorom nie była złą osobą. Miała w sobie pierwiastek dobra, w którym realizowała się w prosektorium. Tylko niewiele osób było w stanie jej nie zdenerwować. Do nielicznych z nich należała Paige. Obie miały za sobą niezbyt udane związki. Jak można by nazwać ten Ward? Zachorowała na nowotwór żołądka, walczyła by nie mieć stomii, a chwilę po farmakoterapii narzeczony zerwał z nią zaręczyny. Żaden człowiek nie byłby w stanie odnaleźć się w takiej rzeczywistości. Mrok nie wychodził z jej pracy, a z tego jak życie potrafiło ją przeczołgać. Do nie tak dawna siedziała przecież na fotelu, gdzie podawana była chemia. Za dzieciaka utonęła, a uratował właśnie ją brat. Musiał przeprowadzić na niej RKO. Narzeczony był wisienką na torcie. Chociaż nie... potrącenie jej psa przez auto nią było. Z takim szczęściem człowiek nie może być szczęśliwy.
— Mhm. Cudownie, bo moje baterie socjalne się przy nim kończą — skwitowała krótko Cynthia. Nie przepadała za osobami, które za dużo mówiły i były sztuczne. W ten sposób widziała obecnego partnera przyjaciółki, chociaż poprzedni wcale nie był lepszy. Nie miała zbyt dużego szacunku do facetów. Miała nosa do ich przedziwnych zachowań. Unikała ich jak ognia, gdy tylko mogła. — coś się stało? — spytała, spokojnie lustrując ją wzrokiem. Tylko Ellery bardzo przypominała ją samą. Obie lubiły ciszę. Mogłyby pić i nic do siebie nie mówić. To je obie koiło. Tylko nie w przypadku, w którym od środka obie miały ochotę eksplodować.
— Jasne — kiwnęła głową, rozsiadając się na kanapie. Nie spodziewała się fajerwerków. Wino dla nich obu wydawało się wystarczające. Mogły przymknąć oczy i o nic innego się nie martwić — to co u Ciebie Paige? — spytała, otwierając butelkę i rozlewając jej zawartość do obu kieliszków. Brakowało jeszcze lodu. Schłodzone prosecco było najlepsze i najładniej uciekały z niego bąbelki.
-
oh I do believe in all the things you say what comes is better that what came before
nieobecnośćniewątki 18+takzaimkizaimkipostaćautor
Skinęła głową, jakby w geście porozumienia, choć w środku czuła to samo drżenie, które od tygodni nie dawało jej spokoju; to samo drżenie, które rozrywało ją na pół, gdy wychodziła z mieszkania Milesa. Wzięła od Cynthii kieliszek, obracając go przez chwilę w dłoniach, jakby ciepło szkła mogło ją uspokoić. Prosecco połyskiwało w świetle lampy stojącej w kącie, drobne bąbelki wspinały się ku górze z cichą determinacją, której jej samej brakowało.
— Wiesz… czasem mam wrażenie, jakbym była... workiem! I ktoś ten worek bierze do góry nogami i wysypuje z niego mnie. Połamaną, roztrzaskaną — Odezwała się dopiero po chwili, kiedy pierwsze łyki rozgrzały jej gardło i znieczuliły gardzący w środku głos rozsądku. Spojrzała na kobietę, wzrokiem szukając zrozumienia w swoich słowach. Dla kogoś może dziwnych, ale miała nadzieję, że dla Cynthii będą normalne — Jakby... wysypał wszystkie moje strachy na podłogę. A ja je, wiesz, zamiatam, zamiatam, udaję, że ich nie ma, aż w końcu się potykam.
Oparła się ciężej o oparcie fotela, a włosy, rozpuszczone w pośpiechu, opadły jej na ramiona. Nie poprawiała ich, pozwalając, by żyły swoim życiem. Cynthia miała dar, którego nie miała żadna inna osoba w życiu Paige - jej obecność nie domagała się niczego, nie wymagała uśmiechów ani wyznań, a jednak sprawiała, że Ellery chciała mówić. Może właśnie dlatego potrafiły siedzieć razem w milczeniu i w tym milczeniu odnajdywać ukojenie.
— Mark… — Zaczęła, lecz urwała, jakby imię, które padło, miało dziwny, niepasujący ciężar. Przełknęła kolejne łyki, jakby bąbelki mogły rozpuścić gorycz. — On jest dobry. Za dobry. Czasem mam wrażenie, że aż nazbyt. I wiesz… ja nie wiem czy potrafię to znieść. Nie potrafię być wiecznie uśmiechniętą Paige, która na pytanie „jak się czujesz?” odpowiada „świetnie”.
Odwróciła twarz w stronę przyjaciółki, a w jej oczach błysnął ten cień, którego tak bardzo starała się unikać. Zapadła cisza. Przez moment obie mogły usłyszeć tylko delikatne pyknięcia lodówki w kuchni i szum miasta za oknem. Paige westchnęła cicho, pozwalając, by jej ciało osunęło się głębiej w fotel.
— Byłam ostatnio u Milesa — Jej głos był ledwie słyszalny, prawie wtopiony w nadciągającą noc. —Znowu wypił... ale tym razem - nie wiem. On chyba faktycznie chce to zakończyć.
Uniósłszy kieliszek do ust, spojrzała na przyjaciółkę i uśmiechnęła się blado, niemal przepraszająco. Zamilkła. W tej ciszy było więcej prawdy niż w całych tygodniach spędzonych u boku mężczyzny, który chciał jej szczęścia, a którego szczęścia przyjąć nie potrafiła.
Cynthia A. Ward
— Wiesz… czasem mam wrażenie, jakbym była... workiem! I ktoś ten worek bierze do góry nogami i wysypuje z niego mnie. Połamaną, roztrzaskaną — Odezwała się dopiero po chwili, kiedy pierwsze łyki rozgrzały jej gardło i znieczuliły gardzący w środku głos rozsądku. Spojrzała na kobietę, wzrokiem szukając zrozumienia w swoich słowach. Dla kogoś może dziwnych, ale miała nadzieję, że dla Cynthii będą normalne — Jakby... wysypał wszystkie moje strachy na podłogę. A ja je, wiesz, zamiatam, zamiatam, udaję, że ich nie ma, aż w końcu się potykam.
Oparła się ciężej o oparcie fotela, a włosy, rozpuszczone w pośpiechu, opadły jej na ramiona. Nie poprawiała ich, pozwalając, by żyły swoim życiem. Cynthia miała dar, którego nie miała żadna inna osoba w życiu Paige - jej obecność nie domagała się niczego, nie wymagała uśmiechów ani wyznań, a jednak sprawiała, że Ellery chciała mówić. Może właśnie dlatego potrafiły siedzieć razem w milczeniu i w tym milczeniu odnajdywać ukojenie.
— Mark… — Zaczęła, lecz urwała, jakby imię, które padło, miało dziwny, niepasujący ciężar. Przełknęła kolejne łyki, jakby bąbelki mogły rozpuścić gorycz. — On jest dobry. Za dobry. Czasem mam wrażenie, że aż nazbyt. I wiesz… ja nie wiem czy potrafię to znieść. Nie potrafię być wiecznie uśmiechniętą Paige, która na pytanie „jak się czujesz?” odpowiada „świetnie”.
Odwróciła twarz w stronę przyjaciółki, a w jej oczach błysnął ten cień, którego tak bardzo starała się unikać. Zapadła cisza. Przez moment obie mogły usłyszeć tylko delikatne pyknięcia lodówki w kuchni i szum miasta za oknem. Paige westchnęła cicho, pozwalając, by jej ciało osunęło się głębiej w fotel.
— Byłam ostatnio u Milesa — Jej głos był ledwie słyszalny, prawie wtopiony w nadciągającą noc. —Znowu wypił... ale tym razem - nie wiem. On chyba faktycznie chce to zakończyć.
Uniósłszy kieliszek do ust, spojrzała na przyjaciółkę i uśmiechnęła się blado, niemal przepraszająco. Zamilkła. W tej ciszy było więcej prawdy niż w całych tygodniach spędzonych u boku mężczyzny, który chciał jej szczęścia, a którego szczęścia przyjąć nie potrafiła.
Cynthia A. Ward
-
Depresyjna lekarka medycyny sądowej, dla której kontakt z trupem jest łatwiejszy niż z człowiekiem.
nieobecnośćniewątki 18+takzaimkishe/herpostaćautor
Paige Ellery
— Ja tak się czuję cały czas — stwierdziła Cynthia, upijając łyk chłodnego prosecco. Mogło nie być idealne schłodzone, nie miało w sobie nic wyjątkowego, jednak gasiło jej pragnienie. Alkohol koił jej głowę, gdy nikt nie był w stanie tego zrobić. Konfrontacja z Cassianem nie należała do najlepszych. Pierwszy raz od dawna próbował zachować się jak człowiek, a ona odsunęła go. Nie chciała na nowo analizować całą ich sprawę — dlaczego udajesz, że ich nie ma? Ja poszłam na terapię — spytała finalnie, próbując wysłuchać w stu procentach przyjaciółki. Miała kilka sesji. Nie wszystkie poszły zgodnie z planem. Może dlatego jej ulubionym cytatem było: prosecco jest tańsze i lepsze niż terapia. Po sesjach wydawała się mieć jeszcze mniej życia, z kolei alkohol nie zadawał trudnych pytań. Koił nerwy, wyciszał. Sama tego potrzebowała, by finalnie móc zamknąć oczy i nie zastanawiać się nad niczym. Podobnie funkcjonowała dla niej praca. Zagadka martwego ciała była idealnym rozpraszaczem, by nie myśleć o problemach życia codziennego. Funkcjonowanie w ten sposób wydawało się najprostszą alternatywą na całej kuli ziemskiej. Tylko bywały momenty, w których serce zaczynało tonąć, a alkohol nie pomagał. Jedynie pogarszał.
— To dlaczego się przed nim nie odsłonisz? — spytała, próbując zrozumieć przyjaciółkę. Dla niej takie kwestie były obce. Ostatnio dotykała mężczyznę dziesięć lat temu i nie planowała więcej do końca swojego życia. Czuła się obrzydzona własnym życiem miłosnym. Potrzebowała od niego konkretnej przerwy. Nawet jeśli oznaczała ona trwać do końca życia. Ward wypowiadała słowa łatwo, ale sama nigdy nie odsłoniła się przed Cassianem. Dopiero ich ostatnie spotkanie wzbudziło w niej jakiekolwiek emocje — z jakiegoś powodu się z nim związałaś — stwierdziła finalnie, spoglądając na Paige. Cynthia nigdy nie rozumiała ich związku. Uważała go za jeden z gorszych błędów. Mark był nijaki. Za to wyglądali razem ładnie na zdjęciu.
— Przecież tym miał dla Was rozwód — Cynthia rzadko kiedy potrafiła być empatyczna. Nie do końca rozumiała, nagle podjęcia tego tematu. Potrzebowała chwili, by móc przemyśleć to, co lekarka do niej mówiła. Tylko miała w sobie za mało współczucia, by coś faktycznie dać jej od siebie — nie rozumiem Cię Paige. Masz Marka, rozwód. Co Cię do niego ciągnie? — skoro zdecydowali się na rozwód, musiał być jakiś powód. Tylko Ward nigdy nie wgłębiała nosa, tam gdzie ktoś go nie chciał. Nawet każde zdanie próbowała odpowiednio wyważyć. Nie była typem przyjaciółki, który wspierał za każdym razem.
— Ja tak się czuję cały czas — stwierdziła Cynthia, upijając łyk chłodnego prosecco. Mogło nie być idealne schłodzone, nie miało w sobie nic wyjątkowego, jednak gasiło jej pragnienie. Alkohol koił jej głowę, gdy nikt nie był w stanie tego zrobić. Konfrontacja z Cassianem nie należała do najlepszych. Pierwszy raz od dawna próbował zachować się jak człowiek, a ona odsunęła go. Nie chciała na nowo analizować całą ich sprawę — dlaczego udajesz, że ich nie ma? Ja poszłam na terapię — spytała finalnie, próbując wysłuchać w stu procentach przyjaciółki. Miała kilka sesji. Nie wszystkie poszły zgodnie z planem. Może dlatego jej ulubionym cytatem było: prosecco jest tańsze i lepsze niż terapia. Po sesjach wydawała się mieć jeszcze mniej życia, z kolei alkohol nie zadawał trudnych pytań. Koił nerwy, wyciszał. Sama tego potrzebowała, by finalnie móc zamknąć oczy i nie zastanawiać się nad niczym. Podobnie funkcjonowała dla niej praca. Zagadka martwego ciała była idealnym rozpraszaczem, by nie myśleć o problemach życia codziennego. Funkcjonowanie w ten sposób wydawało się najprostszą alternatywą na całej kuli ziemskiej. Tylko bywały momenty, w których serce zaczynało tonąć, a alkohol nie pomagał. Jedynie pogarszał.
— To dlaczego się przed nim nie odsłonisz? — spytała, próbując zrozumieć przyjaciółkę. Dla niej takie kwestie były obce. Ostatnio dotykała mężczyznę dziesięć lat temu i nie planowała więcej do końca swojego życia. Czuła się obrzydzona własnym życiem miłosnym. Potrzebowała od niego konkretnej przerwy. Nawet jeśli oznaczała ona trwać do końca życia. Ward wypowiadała słowa łatwo, ale sama nigdy nie odsłoniła się przed Cassianem. Dopiero ich ostatnie spotkanie wzbudziło w niej jakiekolwiek emocje — z jakiegoś powodu się z nim związałaś — stwierdziła finalnie, spoglądając na Paige. Cynthia nigdy nie rozumiała ich związku. Uważała go za jeden z gorszych błędów. Mark był nijaki. Za to wyglądali razem ładnie na zdjęciu.
— Przecież tym miał dla Was rozwód — Cynthia rzadko kiedy potrafiła być empatyczna. Nie do końca rozumiała, nagle podjęcia tego tematu. Potrzebowała chwili, by móc przemyśleć to, co lekarka do niej mówiła. Tylko miała w sobie za mało współczucia, by coś faktycznie dać jej od siebie — nie rozumiem Cię Paige. Masz Marka, rozwód. Co Cię do niego ciągnie? — skoro zdecydowali się na rozwód, musiał być jakiś powód. Tylko Ward nigdy nie wgłębiała nosa, tam gdzie ktoś go nie chciał. Nawet każde zdanie próbowała odpowiednio wyważyć. Nie była typem przyjaciółki, który wspierał za każdym razem.
-
oh I do believe in all the things you say what comes is better that what came before
nieobecnośćniewątki 18+takzaimkizaimkipostaćautor
Przez chwilę nie odpowiadała. Patrzyła na to, jak bąbelki w prosecco Cynthii wędrują ku górze, drobne, ciche, ginące w sekundę po zetknięciu się z powietrzem. Było w tym coś wymownie symbolicznego - krótkotrwałość ulgi, którą Ward znajdowała w alkoholu, w pracy, w wieczornym rozproszeniu. Życie Cynthii zawsze balansowało na cienkiej granicy między kontrolą a ucieczką, i Paige wiedziała, że przyjaciółka potrafiła w jednej chwili brzmieć trzeźwo, logicznie, a w drugiej zakopać się w zakamarkach własnej ciemności, tam, gdzie nikt nie mógł jej dosięgnąć.
— Widzisz… — Zaczęła spokojnie, odstawiając na bok kieliszek, którego nie zdążyła opróżnić. — Ty uciekasz w prosecco, ja uciekam w ciszę. Tylko że ani jedno, ani drugie nie przynosi najlepszych efektów.
Jej głos był opanowany, lecz w słowach brzmiała surowa szczerość.
— Dlaczego się nie odsłaniam… — Powtórzyła pytanie, jakby chciała kupić sobie więcej czasu na konfrontację z własnymi wyborami i towarzyszącym im rozterkami. — Nie wiem. Mark jest… jak iluzja. Odpowiedzią na pytanie, jak wygląda poprawne życie. Małżeństwo, mieszkanie, zdjęcia na ścianie. Wszystko poukładane, wyprasowane — Zawahała się, sięgając pamięcią do obrazów, które jeszcze niedawno traktowała jak fundament. — Tylko, że za zamkniętymi drzwiami tego domu jest pustka. Rozmowy, które nie mają w sobie… tego czegoś. Cisza, która ciąży.
Spojrzała na Cynthię. Przyjaciółka miała w oczach coś, czego Paige zazdrościła - brutalną bezpośredniość, która chroniła ją przed nadmiernym roztrząsaniem.
— Ciągnie mnie, bo nie wszystko da się zamknąć w podpisie na dokumentach — Powiedziała po chwili. — Rozwód kończy to, co oficjalne. Ale nie zabiera wspomnień. Nie zabiera tego, że ktoś kiedyś znał twój śmiech lepiej niż ty sama. Nie kasuje powrotów, do których wraca się nie z rozsądku, ale ze strachu albo… z przyzwyczajenia.
Milczała przez moment, pozwalając, by jej własne słowa zawisły między nimi.
— Masz prawo mnie nie rozumieć, a nawet potępiać — Głos Paige nie brzmiał oskarżycielsko, raczej konstatacyjnie. — Nie mam ci tego za złe. Po prostu… ja wciąż błądzę w półcieniach relacji, które ranią, ale też przypominają, że kiedyś żyłam naprawdę.
Na koniec, na jej ustach, pojawił się lekki, gorzki uśmiech, który nie miał w sobie nic z ulgi, a raczej rezygnację.
— Ale może skupmy się teraz na tobie, jeśli chcesz.
Cynthia A. Ward
— Widzisz… — Zaczęła spokojnie, odstawiając na bok kieliszek, którego nie zdążyła opróżnić. — Ty uciekasz w prosecco, ja uciekam w ciszę. Tylko że ani jedno, ani drugie nie przynosi najlepszych efektów.
Jej głos był opanowany, lecz w słowach brzmiała surowa szczerość.
— Dlaczego się nie odsłaniam… — Powtórzyła pytanie, jakby chciała kupić sobie więcej czasu na konfrontację z własnymi wyborami i towarzyszącym im rozterkami. — Nie wiem. Mark jest… jak iluzja. Odpowiedzią na pytanie, jak wygląda poprawne życie. Małżeństwo, mieszkanie, zdjęcia na ścianie. Wszystko poukładane, wyprasowane — Zawahała się, sięgając pamięcią do obrazów, które jeszcze niedawno traktowała jak fundament. — Tylko, że za zamkniętymi drzwiami tego domu jest pustka. Rozmowy, które nie mają w sobie… tego czegoś. Cisza, która ciąży.
Spojrzała na Cynthię. Przyjaciółka miała w oczach coś, czego Paige zazdrościła - brutalną bezpośredniość, która chroniła ją przed nadmiernym roztrząsaniem.
— Ciągnie mnie, bo nie wszystko da się zamknąć w podpisie na dokumentach — Powiedziała po chwili. — Rozwód kończy to, co oficjalne. Ale nie zabiera wspomnień. Nie zabiera tego, że ktoś kiedyś znał twój śmiech lepiej niż ty sama. Nie kasuje powrotów, do których wraca się nie z rozsądku, ale ze strachu albo… z przyzwyczajenia.
Milczała przez moment, pozwalając, by jej własne słowa zawisły między nimi.
— Masz prawo mnie nie rozumieć, a nawet potępiać — Głos Paige nie brzmiał oskarżycielsko, raczej konstatacyjnie. — Nie mam ci tego za złe. Po prostu… ja wciąż błądzę w półcieniach relacji, które ranią, ale też przypominają, że kiedyś żyłam naprawdę.
Na koniec, na jej ustach, pojawił się lekki, gorzki uśmiech, który nie miał w sobie nic z ulgi, a raczej rezygnację.
— Ale może skupmy się teraz na tobie, jeśli chcesz.
Cynthia A. Ward
-
Depresyjna lekarka medycyny sądowej, dla której kontakt z trupem jest łatwiejszy niż z człowiekiem.
nieobecnośćniewątki 18+takzaimkishe/herpostaćautor
Paige Ellery
— Uciekanie w prosecco ma swoje uroki — skwitowała krótko Cynthia, obracając kieliszek w swoich dłoniach. Widziała te uciekające bąbelki ku górze. Były inspirujące i kojące wzrok. Mogłaby kosztować je całymi dniami. Tak jakby jutra miałoby nie być. Łatwiej funkcjonowało się po wypiciu odpowiedniej ilości alkoholu. Bardziej odświeżająco, bardziej kojąco. Mogłaby w ten sposób funkcjonować przez całe życie poza prosektorium — poza tym ja zaczęłam w nie uciekać po wizycie u terapeuty, Paige — odparła, zawieszając wzrok na przyjaciółce. Po utracie narzeczonego, przejściu chemii i utraty części rodziny musiała trafić na fotel do psychologa. Nie do końca jej pomógł, podobno mówiła za mało, stąd znalazła odpowiednią receptę — więc wiem, że to idealne rozwiązanie dla mnie — a ostatnio Cynthia przestała tak bardzo lubić ciszę. Nawet zaczęła ją ona delikatnie męczyć. Zdecydowanie bardziej wolała słuchać słów młodego rezydenta, który paplał jej do ucha o słońcu, uśmiechu, a jego oczy błyszczały niebieskim kolorem.
— To po co z nim jesteś Paige? — spytała finalnie Ward. Im dłużej słuchała o iluzjach i wyobrażeniu szczęścia, tym mniej zaczęła lubić Marka. Wcześniej już za nim nie przepadała, a teraz? Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego z nim była. Albo kogoś darzyło się uczuciem, albo nie... Cynthia została zostawiona w najbardziej paskudny sposób, a i tak nikim się nie pocieszała. Nie byłaby w stanie tego zrobić — nie rozumiem Cię — stwierdziła całkiem poważnym tonem. Może lekarka z kostnicy byłaby zbyt zmęczona udawaniem? Lubiła samotność. W niej odnajdywała się błyskawicznie, podobnie jak kiedyś w ramionach Cassiana. Za to potrzebowała sporej ilości czasu, by móc na nowo komukolwiek zaufać.
— Paige, albo sama odetnij się od niego, albo nie wiem — nie do końca Ward wiedziała, co powinna jej powiedzieć. W takiej sytuacji nie było dobrych rozwiązań — nie będę taką poetką jak ty, ale skoro Mark nie, to może dalej czujesz coś do Milesa? — dopytała całkiem szczerym, troskliwym jak na Cynthię tonem. Nie chciała jej szkalować, a bardziej spróbować zrozumieć jej uczucia. Czy to dalej miłość, czy bardziej przywiązanie. Spędzili przecież ze sobą te dwadzieścia lat...
— Skupmy się na Tobie... — jej głos był spokojny. Uniosła delikatnie kąciki ust. Czasami musiała wykrzesać z siebie ostatnie iskry socjalnych bateryjek, zwłaszcza kiedy chodziło o przyjaciółkę, na której jej zależało — u mnie nie ma tak rozdzierających serce rozterek — oprócz przespania się z własnym rezydentem, choć to problem na inną noc.
— Uciekanie w prosecco ma swoje uroki — skwitowała krótko Cynthia, obracając kieliszek w swoich dłoniach. Widziała te uciekające bąbelki ku górze. Były inspirujące i kojące wzrok. Mogłaby kosztować je całymi dniami. Tak jakby jutra miałoby nie być. Łatwiej funkcjonowało się po wypiciu odpowiedniej ilości alkoholu. Bardziej odświeżająco, bardziej kojąco. Mogłaby w ten sposób funkcjonować przez całe życie poza prosektorium — poza tym ja zaczęłam w nie uciekać po wizycie u terapeuty, Paige — odparła, zawieszając wzrok na przyjaciółce. Po utracie narzeczonego, przejściu chemii i utraty części rodziny musiała trafić na fotel do psychologa. Nie do końca jej pomógł, podobno mówiła za mało, stąd znalazła odpowiednią receptę — więc wiem, że to idealne rozwiązanie dla mnie — a ostatnio Cynthia przestała tak bardzo lubić ciszę. Nawet zaczęła ją ona delikatnie męczyć. Zdecydowanie bardziej wolała słuchać słów młodego rezydenta, który paplał jej do ucha o słońcu, uśmiechu, a jego oczy błyszczały niebieskim kolorem.
— To po co z nim jesteś Paige? — spytała finalnie Ward. Im dłużej słuchała o iluzjach i wyobrażeniu szczęścia, tym mniej zaczęła lubić Marka. Wcześniej już za nim nie przepadała, a teraz? Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego z nim była. Albo kogoś darzyło się uczuciem, albo nie... Cynthia została zostawiona w najbardziej paskudny sposób, a i tak nikim się nie pocieszała. Nie byłaby w stanie tego zrobić — nie rozumiem Cię — stwierdziła całkiem poważnym tonem. Może lekarka z kostnicy byłaby zbyt zmęczona udawaniem? Lubiła samotność. W niej odnajdywała się błyskawicznie, podobnie jak kiedyś w ramionach Cassiana. Za to potrzebowała sporej ilości czasu, by móc na nowo komukolwiek zaufać.
— Paige, albo sama odetnij się od niego, albo nie wiem — nie do końca Ward wiedziała, co powinna jej powiedzieć. W takiej sytuacji nie było dobrych rozwiązań — nie będę taką poetką jak ty, ale skoro Mark nie, to może dalej czujesz coś do Milesa? — dopytała całkiem szczerym, troskliwym jak na Cynthię tonem. Nie chciała jej szkalować, a bardziej spróbować zrozumieć jej uczucia. Czy to dalej miłość, czy bardziej przywiązanie. Spędzili przecież ze sobą te dwadzieścia lat...
— Skupmy się na Tobie... — jej głos był spokojny. Uniosła delikatnie kąciki ust. Czasami musiała wykrzesać z siebie ostatnie iskry socjalnych bateryjek, zwłaszcza kiedy chodziło o przyjaciółkę, na której jej zależało — u mnie nie ma tak rozdzierających serce rozterek — oprócz przespania się z własnym rezydentem, choć to problem na inną noc.
-
oh I do believe in all the things you say what comes is better that what came before
nieobecnośćniewątki 18+takzaimkizaimkipostaćautor
— Chyba nie potrafię tak, jak ty — Powiedziała w końcu cicho, odstawiając kieliszek na blat. Szum klimatyzacji wypełniał krótką ciszę między nimi. — Po prostu odciąć się i iść dalej, jakby nic się nie stało. Ja zawsze wszystko analizuję. I ostatnio za dużo naczytałam się książek i mam jakieś poetyckie wywody — Jej głos był zmęczony, spokojny, ale gdzieś między słowami przebijało napięcie.
Złapała za kieliszek, obróciła go lekko w palcach, obserwując bąbelki uciekające ku powierzchni. — Z Markiem… chciałabym, żeby wyszło. To dobry człowiek — Przyznała. — Tylko nie potrafię pogodzić się tym, że nie jest Milesem — Uśmiechnęła się lekko, z czymś w rodzaju ironii. — Niby powinnam iść naprzód, mam do tego i d e a l n e warunki, a mimo to trzyma mnie przeszłość i to, co miałam z n i m przez dwadzieścia lat.
Ledwie zauważalnie drgnęły jej powieki. Spłycony oddech. Fala wspomnień atakująca jej umysł. — Pieprzone dwadzieścia lat, Cynthia — Pokręciła głową, następnie wybuchając krótkim, nerwowym śmiechem. — Przekreślone przez brak czasu i nieumiejętności komunikowania się. Ja pierdole — Przesunęła dłonią po karku, odchyliła głowę do tyłu, a śmiech przybrał na miarze. Dotarło do niej z jak absurdalnego powodu rozwiodła się z byłym mężem. Jak łatwo pozwoliła mu odejść, zadecydować. Jak zabawnym było to, jak osiadła na laurach i zaprzepaściła niemal całe swoje życie.
Zamilkła. Spuściła wzrok na swoje dłonie. Paznokieć prawego kciuka był lekko pęknięty - pewnie przez pośpiech w pracy. Wstała. Przeszła do kuchni i wyciągnęła zamówienie z restauracji, które wzięła kilka godzin wcześniej na wynos. Porcja była na tyle duża, że we dwie spokojnie pojedzą - a nawet jeszcze zostanie. Rozgrzała patelnię na palniku, wrzuciła na nie makaron i co jakiś czas mieszała.
Unosząc wzrok, spojrzała na Cynthię z cichym, zmęczonym uśmiechem. — Przepraszam — Odezwała się łagodnie, przechylając lekko głowę. — Gadam jak potłuczona. Ale czuję się jakbym znowu miała naście lat i nie wiedziała co mam robić w swoim życiu — Brzmiała prawie żartobliwie, ale w oczach miała równie szczery żal. Faktycznie, gdyby wciąż była nastolatką, to wszystko byłoby łatwiejsze. Znowu po jakiejś kłótni napisałaby sms do Milesa, zaproponowała wspólny spacer z ich ulubionymi frytkami i szejkiem. I znowu byłoby tak, jak dawniej.
Cynthia A. Ward
Złapała za kieliszek, obróciła go lekko w palcach, obserwując bąbelki uciekające ku powierzchni. — Z Markiem… chciałabym, żeby wyszło. To dobry człowiek — Przyznała. — Tylko nie potrafię pogodzić się tym, że nie jest Milesem — Uśmiechnęła się lekko, z czymś w rodzaju ironii. — Niby powinnam iść naprzód, mam do tego i d e a l n e warunki, a mimo to trzyma mnie przeszłość i to, co miałam z n i m przez dwadzieścia lat.
Ledwie zauważalnie drgnęły jej powieki. Spłycony oddech. Fala wspomnień atakująca jej umysł. — Pieprzone dwadzieścia lat, Cynthia — Pokręciła głową, następnie wybuchając krótkim, nerwowym śmiechem. — Przekreślone przez brak czasu i nieumiejętności komunikowania się. Ja pierdole — Przesunęła dłonią po karku, odchyliła głowę do tyłu, a śmiech przybrał na miarze. Dotarło do niej z jak absurdalnego powodu rozwiodła się z byłym mężem. Jak łatwo pozwoliła mu odejść, zadecydować. Jak zabawnym było to, jak osiadła na laurach i zaprzepaściła niemal całe swoje życie.
Zamilkła. Spuściła wzrok na swoje dłonie. Paznokieć prawego kciuka był lekko pęknięty - pewnie przez pośpiech w pracy. Wstała. Przeszła do kuchni i wyciągnęła zamówienie z restauracji, które wzięła kilka godzin wcześniej na wynos. Porcja była na tyle duża, że we dwie spokojnie pojedzą - a nawet jeszcze zostanie. Rozgrzała patelnię na palniku, wrzuciła na nie makaron i co jakiś czas mieszała.
Unosząc wzrok, spojrzała na Cynthię z cichym, zmęczonym uśmiechem. — Przepraszam — Odezwała się łagodnie, przechylając lekko głowę. — Gadam jak potłuczona. Ale czuję się jakbym znowu miała naście lat i nie wiedziała co mam robić w swoim życiu — Brzmiała prawie żartobliwie, ale w oczach miała równie szczery żal. Faktycznie, gdyby wciąż była nastolatką, to wszystko byłoby łatwiejsze. Znowu po jakiejś kłótni napisałaby sms do Milesa, zaproponowała wspólny spacer z ich ulubionymi frytkami i szejkiem. I znowu byłoby tak, jak dawniej.
Cynthia A. Ward
-
Depresyjna lekarka medycyny sądowej, dla której kontakt z trupem jest łatwiejszy niż z człowiekiem.
nieobecnośćniewątki 18+takzaimkishe/herpostaćautor
Paige Ellery
— Wypraszam sobie, Paige — powiedziała bardzo chłodnym tonem, wbijając w nią zirytowany wzrok. Długo walczyła oto, by móc stanąć na nogi, aby przestać myśleć o pierdolonym Cassianie Lennoxie. Zostawił ją w trakcie leczenia, gdy było już wiadome, że nie umrze. Tylko wtedy naprawdę chciała się przez niego zabić, a teraz na nowo pojawił się w jej życiu i chciał rozmawiać — biorę antydepresanty i odwiedzam regularnie psychiatrę. Może też.. powinnaś tego spróbować? — zagadnęła już spokojniejszym tonem. Ją tam wysłał Wyatt, gdy wiedział, że nie daje sobie rady. Patologiem, a później lekarzem sądowym została, by ludzie nie patrzyli na nią ze współczuciem — zamiast czytać jakiś książkowy bełkot, weź podręcznik anatomiczny. Odświeżysz sobie wiedzę — skwitowała krótko, unosząc kąciki ust. Dla Cynthii było to całkowicie normalne stwierdzenie, biorąc pod uwagę, że dla pięciolatki kupiła atlas anatomiczny dla dzieci. Sama też lubiła go przeglądać, a momentami miała własną kolorowankę... z ludzkim sercem na przykład.
Patrzyła na nią ze zdziwieniem w oczach. Zastanawiając się, co tutaj właśnie się odpierdoliło. Prawdziwe olśnienie długo po rozwodzie? Mrugnęła kilka razy oczami i chwyciła się. Nie, nie śniła. Westchnęła ciężko. Na trzeźwo nie będzie w stanie jej pocieszyć. Ward nigdy nie była osobą, która potrafiła poklepać po głowie i powiedzieć, że przecież nic złego się nie dzieje.
Wypiła swój kieliszek do końca, nalała od razu drugi.
— Chcesz numer do terapeuty, do którego chodziłam? — spytała krótko, unosząc wzrok na Ellery. Dla Cynthii był to najwyższy rodzaj troski, który była w stanie zaoferować. Byle komu nie dałaby numeru do, mimo wszystko, sprawdzonego psychologa. Poukładał jej w głowie, a teraz... powoli wychodziła na prostą dzięki lekom.
— Faktycznie tak brzmisz — przyznała krótko, kiwając głową. Jakby właśnie zwariowała, a jej świat przechylił się o sto osiemdziesiąt stopni — jedyne co mogę powiedzieć — zaczęła powolnym tonem, zastanawiając się, jak powinna złożyć wszystkie słowa, które chciała wypowiedzieć — albo walcz i zostaw Marka, albo zostaw Marka i walcz o Milesa. Innych wyborów nie masz, a zachowujesz się jak pies ogrodnika — sama nie weźmie, innemu nie da. Niezależnie o którego z mężczyzn chodziło. Marka trzymała za nos, ale kochała innego.
— Wypraszam sobie, Paige — powiedziała bardzo chłodnym tonem, wbijając w nią zirytowany wzrok. Długo walczyła oto, by móc stanąć na nogi, aby przestać myśleć o pierdolonym Cassianie Lennoxie. Zostawił ją w trakcie leczenia, gdy było już wiadome, że nie umrze. Tylko wtedy naprawdę chciała się przez niego zabić, a teraz na nowo pojawił się w jej życiu i chciał rozmawiać — biorę antydepresanty i odwiedzam regularnie psychiatrę. Może też.. powinnaś tego spróbować? — zagadnęła już spokojniejszym tonem. Ją tam wysłał Wyatt, gdy wiedział, że nie daje sobie rady. Patologiem, a później lekarzem sądowym została, by ludzie nie patrzyli na nią ze współczuciem — zamiast czytać jakiś książkowy bełkot, weź podręcznik anatomiczny. Odświeżysz sobie wiedzę — skwitowała krótko, unosząc kąciki ust. Dla Cynthii było to całkowicie normalne stwierdzenie, biorąc pod uwagę, że dla pięciolatki kupiła atlas anatomiczny dla dzieci. Sama też lubiła go przeglądać, a momentami miała własną kolorowankę... z ludzkim sercem na przykład.
Patrzyła na nią ze zdziwieniem w oczach. Zastanawiając się, co tutaj właśnie się odpierdoliło. Prawdziwe olśnienie długo po rozwodzie? Mrugnęła kilka razy oczami i chwyciła się. Nie, nie śniła. Westchnęła ciężko. Na trzeźwo nie będzie w stanie jej pocieszyć. Ward nigdy nie była osobą, która potrafiła poklepać po głowie i powiedzieć, że przecież nic złego się nie dzieje.
Wypiła swój kieliszek do końca, nalała od razu drugi.
— Chcesz numer do terapeuty, do którego chodziłam? — spytała krótko, unosząc wzrok na Ellery. Dla Cynthii był to najwyższy rodzaj troski, który była w stanie zaoferować. Byle komu nie dałaby numeru do, mimo wszystko, sprawdzonego psychologa. Poukładał jej w głowie, a teraz... powoli wychodziła na prostą dzięki lekom.
— Faktycznie tak brzmisz — przyznała krótko, kiwając głową. Jakby właśnie zwariowała, a jej świat przechylił się o sto osiemdziesiąt stopni — jedyne co mogę powiedzieć — zaczęła powolnym tonem, zastanawiając się, jak powinna złożyć wszystkie słowa, które chciała wypowiedzieć — albo walcz i zostaw Marka, albo zostaw Marka i walcz o Milesa. Innych wyborów nie masz, a zachowujesz się jak pies ogrodnika — sama nie weźmie, innemu nie da. Niezależnie o którego z mężczyzn chodziło. Marka trzymała za nos, ale kochała innego.